De straten van Izayoi.

Strompelend liep hij verder richting Yusanagi. De geur van bloed omringde hem. Het was zijn bloed dat nu al was opgedroogd op zijn kleren. Persephone... wat had ze met hem gedaan? Hij voelde zich misselijk. Had de hele tijd een droge smaak in zijn mond maar wanneer hij daarnet water had willen drinken had hij er van gewalgt. Alsof hij bedorven melk had gedronken alleen was het water geweest. Hij voelde in zijn nek waar de kleine wondjes og steeds zaten. Een dakloze die tegen de muur zat aangeleunt keek met grote ogen Sorrow na. Alsof er net een demon was voorbijgewandelt zonder zijn prooi aan te vallen. Alsof het gewoon zijn prooi niet had gezien.

Met een hoofd als onweer liep Persephone over straat, ze had niet kunnen slapen. En liep nu in de brandende zon. Het was midden op de dag. Het maakte haar niks uit, ze was niet ver weg van de oude kerk, en als het echt nodig was kon ze altijd nog ergens onder dak zoeken. Haar adem stonk, naar rauw vlees, en bloed. Ze was nogal onherkenbaar verkleed gegaan, omdat ze in dit dorp vrij berucht was, ze had een muts over haar hoofd getrokken. De rest bestond uit saaie grijze vodde. Jared had haar gek genoemd. Dat ze op dit uur van de dag naar buiten ging.
Maar ze moest nadenken. Als een echt mens.

Vincent had Sorrow zijn geur spoor gevolgd en stond nu slecht 100 meter van hem vandaan. Hij zuchte diep toen hij zag hoe toegetakelt hij was. Wat had die sukkel nu weer uit gespookt? Kon hij dan nooit iets doen zonder in de problemen te geraken? Hij rook hem. Hij rook zijn bloed en het was verandert. Zijn bloed had zich vermengt met dat van een ander. Was het echt zo als hij nu vermoedde? Was Sorrow nu werkelijk het mensenleven dat hij leefde zat geworden en had hij besloten om een onsterfelijk wezen te worden? Hij snoof nog eens de wind op die Sorrow bloedgeur mee voerde. Nu was de vraag, in wat was hij verandert. Daar moest Vincent in toegeven. Hij was noch geen kenner van geuren. Het was zo makkelijk te vergeten. Sorrow zijn bloedgeur kon hij niet vergeten. Het rook te heerlijk daarvoor. Zijn jeugdvriend zien lijden was fantastisch om te zien. Vooral als hijzelf hem verwonde. Noem het ziekelijk. Maar zo was Vincent nu eenmaal. geobserdeert door anderen te pijnigen en zijn favoriete speeltje was Sorrow. Hij verstarde. De aanwezigheid van een ander wezen kon hij ruiken.

Alsof haar hart sneller begon te kloppen voelde Perse (afkorting) dat haar leerling in de buurt was, ze snoof de geur van zijn bloed op. Maar hoorde ook luid zijn hartkloppingen. Ze hoorde dat van iedereen, hun hartkloppingen. Maar niet zo duidelijk als ze die van haar leerling hoorden. Ze gromde even kort, dat ook nog. Ach, het zat zo. Ley had het al voorspelt, dat ze hem heel snel tegen zou komen na haar "daad", misschien moest ze op hem af lopen. Maar wat zou hij dan doen, de kans dat hij zou gaan gillen zat er wel in, en als Perse ergens een hekel aan had; dan was het wel gillende jongens. Die deden haar teveel denken aan Jared. Ze liep op zijn 'geluid' af, en hoorden zwak een ander hard kloppen. Ze bleef even staan, en haalde een kleine dolk uit haar zak. Je weet maar nooit. Straks word haar leerling overvallen en dan was het nu al einde opleiding. Als je leraar was van je vampiers leerling moest je die gené altijd beschermen, tot je eigen dood. Jakkes, dan zou ze dus, in precencipe haar leven moeten op offeren aan dat joch?

Sorrow keek op. De zon scheen fel in zijn ogen waardoor hij zijn hand vlak boven zijn ogen moest houden om wat te zien. Hij dacht Vincent te zien staan maar dat kon niet. Hij was in het Westen. Of was hij hem achterna gekomen? Hij keek beter en vervloekte Vinc binnenmonds toen hij hem daar wel degelijk zag staan. Wat moest hij nu weer hebben? Waarom persé nu? Waarom kon hij nooit komen wanneer Sorrow in goede conditie was. Wanneer hij sterk genoeg was om hem al was het maar voor een paar minuten aan te kunnen. De laatste keer was Vincent level 4 geweest. Maar wat was hij nu? level 5? mischien zelfs al level 6? Stiekem hoopte hij gewoon dat Vincent hem niet herkende, niet doorhad dat hij hier was. Maar die kans was zelfs noch geen 1/100

Persephone klakte droogjes met haar tong. Ze voelde zich altijd al wat suf op zulke momenten. Ze besloot af te wachten, oké af te wachten. Waarom voelde ze zich alleen maar zeker in de volle maan? Het was heus niet leuk om een vampanees te zijn, en dan zeker niet als je zo oud als Persephone was. 89 jaar, en je zag er nog steeds uit als een tiener meisje. Haar blik dwaalde af naar de jongen die vlak bij haar "leerling" stond, ze trok even haar linker wenkbrauw op. Misschien was het wel goed om dit te zien; zo kon ze kijken hoe ver haar leerling was. Ze schatte hem persoonlijk niet hoger van level 2. Zij zelf was level 5. En die jongen, misschien.., level 6? Vaag herkende ze de jongen, ergens van. Was de jongen ook een vampanees? Nee, want dan had ze het wel gevoelt. Ze drukte de dolk onder haar mantel tegen haar polsen aan, ze voelde het koude ijzer tegen haar tamelijk warme huid.

Vincent kwam op zijn gemak naar Sorrow afgestapt. 'Lucius, mijn oude vriend' zei hij schijnheilig. 'hoe is het met Florian? oja, sorry. Dat was waar ook. Ik heb hem vermoord. Sorry daarvoor' zei hij met duidelijk veel plezier. Zijn plezier vergrootte toen hij Sorrow zijn verschrikte gezicht zag en daarna zijn pure haat voor hem. 'ben je kwaad? ik zei toch al sorry? Florian was uiteindelijk toch niet je echte vader. Hij was dus met andere woorden zelfs geen bloedverwand.
Dus waarom gedraag je je als een sukkel en rauw je voor dat zielige persoon!' Bij die laatste woorden smeet hij het compas dat Florian altijd bij zich droeg naar Sorrow zijn hoofd die het nog maar net wist op te vangen een paar centimeter voor zijn gezicht. 'Je beseft toch wel dat je niks betekende voor die ouwe? Je was een vervangmiddel voor zijn echte gestorven zoon. Hij dacht dat je zijn leege kon opvullen maar je voldeed niet. Ooit al beseft? Ik heb dit je eerder verteld maar je weigert te luisteren. Misschien wil je wel luisteren naar wat die ouwe zijn laatste woorden waren. "Ren, ik kom naar je toe" of wat was het nu ookalweer?' Hij legde zijn wijsvinger op zijn kin en deed alsof hij echt diep na moest denken om het zich te herinneren.

Persephone schold zachtjes van binnen monds. Ze haalde de dolk van haar pols af, en deed een stap naar voren. Waardoor ze in het zonlicht stapte, haar cap bungelde nog wat voor haar ogen. Er drupte wat bloed uit haar polsen, opeens was de zweer de geesten verschijning van voorheen. Maar nu stonden haar ogen meer waakzaam, en sluw, en huilden ze niet. Ook had ze geen vogeltje gedood en in haar hand gelegd. Maar ze had wel een treurige uitstraling, zoals altijd, lang bruin haar, bleke huid, gedrongen, tenger. Onweerstaanbaar. Ze zei niks, dat was niet nodig. Aangezien het wel te zien was wat ze wou, en wie ze was. Een vampanees. Ze hief een hand omhoog, en maakte een soort teken in de lucht. Haar hart kromp, de kleur in haar ogen verschoot wat van kleur. Toch deed ze nog niks, niks. Ze stond alleen maar zo, als een soort hulpeloze sterveling, maar ook zo angstaanjagend, prachtig. Eng. Alleen maar te kijken, naar haar leerling en de jongen.

'ZWIJG!' Had hij fel naar Vincent toe geroepen maar verstarde toen hij haar aanwezigheid aanvoelde. Hij draaide zich naar haar om en zag ze daar weer staan. 'Persephone...' fluisterde hij zacht. Fijn nu waren er 2 mensen die hij haatte op de zelfde plek. De 1 die hem doodgraag zag lijden en de ander die doodleuk zijn bloed had zitten drinken.

'Zorgen?' sprak Persephone alleen maar, haar stem klonk monotoon. Ze knikte naar Vincent. En haalde haar dolk tevoorschijn. Klaar om aan te vallen, haar leerling te verdedigen. Ze bekeek Vincent aandachtig, en nam hem langzaam in zichzelf op. Ze concentreerde zich op Vincent's heupen, de heupen waren altijd zwakke plekken geweest, bij ieder mens. Daarna gleed haar blik af naar Vincent's oren, achter je oren zitten je evenwichts spiertjes. 'Geen uitleg meer nodig,' mompelde ze traag, half in zichzelf. Ze begon te rennen, eerst heel langzaam, alsof er een band werd afgespeeld, in slow motion. Steeds harder, recht op Sorrow en Vincent af. Ze trok Sorrow aan zijn schouder wat naar achter, en sprong voor hem. Ze gromde, en keek als een sluwe wolvin die haar jong moest verdedigen naar Vincent. 'Geen stap dichterbij meer.' Waren haar woorden, koud en vel.

Vincent grijnsde vals. 'ken ik jou niet ergens van?' Hij keek haar met een doordringende blik aan. 'zwakkeling, ja, nu weet ik het weer, dacht je me mij te verslaan? ga uit mijn weg voordat het je dood betekent' Zei hij kill en stapte hun richting uit.

'Voor geen goud,' sprak Persephone bits, 'jij weet niet eens wat het woord "dood" inhoud, je speelt er alleen maar mee.' Persephone liet haar dolk op de grond vallen, dat ding zat haar eigenlijk alleen maar in de weg. Haar mond hoeken krulden tot een perfect glimlachje, 'but let me just play a little funny game with you now..,' ze hief haar hand op, en maakte een ander figuur in de lucht. Haar hard werd samengeknepen, zodat al het bloed in haar lijf stil begon te staan. Ze werd lijkbleek. Nog steeds glimlachten ze koeltjes, haar vingertoppen werden bloedrood, gevolgd door haar nagels. Al het bloed bleek zich te verzamelen in haar handen. Ze liet het kolken, en bevroor het toen met haar eigen ijs krachten. Het was een apart trucje dat je alleen kon uitvoeren als je de combinatie van het vampanees zijn en ijs krachten beheersten. Het effect was dat je zo koud als de ijskoning zelf kon worden. En dat was beter voor je stuur kunsten. Persephone wachten een moment, en liet toen het bloed in haar lijf bevriesen. Ze maakte er wat pegels van, en liet die toen uit haar hand schieten, het ijs boorden door haar vlees heen, vlijmscherp, en niet te stoppen (Ieuw. Vies idee dat er rood ijs uit je hand schiet.)

Vincent trok zijn ogen op. Hij richte zijn hand en gebaarde dat zijn hand een pistool was. 'poof' zei hij droog terwijl hij een schotwonde zonder kogel in Persephone haar polsen bedacht. na slecht een aantal seconden verschenen ze dan ook in werkelijkheid. Hij vond het wel grappig om zo een simpel iets op haar te gebruiken zonder veel moeite maar wel het gewilde resultaat hebaalde.

(Je moet wel dingen aannemen he =,=)

(ik moet wat doen? x,x)

(aha, schrijf wel ander bericht xd)


'natuurlijk speel ik er mee. Het is 1 van mijn favoriete hobby's' Klonk hij duister. Vincent zette een puur duivelse glimlach op toen de ijsbegels zijn richting uit kwamen. Hij zette een illusie op voor Persephone zodat ze zou denken dat ze ergens anders was, terug in het verleden. Waardoor ze haar aanval zelf niet meer zou kunnen zien. Ze zou worden verblind door herinneringen waardoor hij dan weer de kans kreeg om zijn gezellige gesprek met Sorrow kon verder zetten.