De straten van Yusanagi

Absoluut geen plek waar je alleen kunt lopen. Yusanagi is 1 van de armste dorpen in heel Azzulacta waar criminaliteit optimaal is. Kinderen zijn verplicht om sluiproutes door het riool te nemen naar een basketbal veld om veilig te kunnen gaan spelen. Zelfs daar is het niet 100% veilig. Je ziet veel arme mensen/wezens door de straten rond dwalen op zoek naar een nieuwe overnachtingsplaats of voedsel. Bendes zijn hier de baas en je moet goed opletten dat je er geen problemen mee krijgt. De meeste hun kracht staat geleijkaardig met die van iemand van level twee. Bendeleiders staan zelfs gelijk met level drie. gelukkig dankzij de stralende zon ziet niet alles er zo deprimerend uit.


personen: vrij
regels: bendes zijn hier gevreest, dus je kunt ze niet op 1 twee 3 verslaan als je er problemen mee krijgt

Shimara liep tussen de straten door, achter Sorrow aan. De straten waren smerig en vies en overal waar ze kwamen hing een vreemde sfeer. Een sfeer die je naar de keel grijpt en niet laat gaan, je geen rust geeft. Hoewel er een enorme negatieve energie van deze straten af kwam, trok het Shimara ergens wel. Dit was heel anders dan in het Westen, op een goede manier. Hier hoefde ze tenminste geen rede te hebben iemand in elkaar te slaan, als ze weer eens last had van teveel agressie.

Sorrow nam de kortste roete. Hij liep binnen bij een japans restaurant waar er enorm veel lawaai was in de keuken. Een paar begroette Sorrow vluchtig tussen het werk door toen ze door de keuken liepen en langs de achterdeur naar buiten gingen. Anderen keken Shimara keurend na. Natuurlijk zorgde ze er voor dat ze het niet zouden zien. Eenmaal door de achterdeur kwam je weer op een straat uit. Ietsje breder dan de andere. 100 meter verderop zag je het cafe en idderdaad. Netzoals het meisje had gezegt stond er een bende buiten.

Shimara had af en toe moeite Sorrow bij te kunnen houden. Elke keer sloeg hij plots een straatje in, waardoor ze elke keer een stukje terug moest lopen en haar pas dan weer versnellen om hem bij te kunnen houden. Maar, toen ze door het restaurant liepen, kreeg ze gelukkig was tijd om bij te komen en vlak achter hem te lopen. In de keuken werd ze overweldigd met verschillende geuren. Van sommige kreeg ze opslag honger, maar andere geuren waren weer zo vies, dat ze het gevoel kreeg dat haar eetlust bedorven was.
Eenmaal buiten, volgde ze de blik van Sorrow, naar de bende. Echte groupies, verveelde uitdrukking op het gezicht, broek laag, allemaal hingen ze tegen de muur, of zaten ze op de grond. Ze begon zich nu al te irriteren aan die gasten.

Sorrow liep recht op hun af en kwam er met een vriendelijke glimlach bij staan. Hij zag er eigenlijk niet vriendelijk uit door de blik in zijn ogen. Hij zag er kil en moordlustig uit gewoon op een creepy mannier. De jongens stelde zich recht en keken kwaad naar Sorrow. Wie dacht hij wel niet dat hij was. Een aantal legde al hun hand op hun wapens.

Shimara liep achter Sorrow aan, maar had geen glimlach op haar gezicht. In tegendeel zelfs, ze keek de groep aan met een gevaarlijke death glare. Wat moest ze eigenlijk gaan zeggen nu? Eigenlijk hoefde ze niks te zeggen, één van de jongens trok zijn mond al open.
'Wat moeten jullie, dit is ons terrein,' siste hij kwaad en kneep zijn ogen vijandig tot spleetjes.
Shimara trok voor twee seconden haar wenkbrauw op, maar keek hem toen weer aan met een death glare.

Sorrow grinnikte en legde zijn handen op de lemetten van zijn zwaarden. 'sinds wanneer? trouwens, ik ga en sta waar ik wil' Hij zette een stap dichter bij de gozer die zijn mond had opengedaan terwijl hij met een snelle beweging zijn zwaarden trok als waarschuwing dat ze zich gedeist moesten houden. 'we komen alleen maar wat praten, als ik jullie was zou ik me maar gedeist houden als we ongelukken willen vermijden'

Shimara keek verbaasd vanuit haar ooghoeken naar Sorrow, maar liet haar verbazing niet merken. Meestal sprak hij niet zoveel tegen zulke mensen. Meestal had zij het woord, zoals bij hun missie. Maar, nu in het Zuiden, leek hij wel een compleet ander persoon. Snel richtte ze zich weer op de groep. 'Best laf weetje, een klein meisje in elkaar rammen. En zeker als het je zusje is.' Ze keek de jongens één voor één aan.
De jongen die het woord gehouden had, draaide zich om en keek even ernstig, alsof hij iets wilde verbergen. 'Pff, jullie zwakkelingen. Praten, daar heb ik geen tijd voor. Ga ze maar afhandelen jongens,' en hij liep het café in.

Sorrow bukte lichtje door zijn knieën en schoot oppeens vooruit. De jongens werden in een flits ruw opzij gestampt. Voor je het zelf had kunnen zien stond Sorrow bij de gast die het woord had gehad met zijn zwaarden gevaarlijk dicht tegen de hals. Sorrow fluisterde bedreigend in de jongen zijn oor. 'als ik jou was zou ik maar luisteren naar wat we te zeggen hebben' Tijd bleef stil staan. Alles was zwart wit. Sorrow hoorde en zag hoe de jongen zijn arm lichtjes optilde. Hij zag hoe er een dolk uit zijn mouw schoof. Tijd draaide weer door. In een flits stond Sorrow een meter achter de gast die naar achteren stekte met zijn dolk. Precies op de plek waar Sorrow zijn rechterbeen had gestaan.

Shimara keek verbaasd naar het schouwspel en moest haar best doen haar mond niet open te laten vallen. Ze was verbaasd van Sorrow zijn snelheid. En zeker ook, zijn felheid. Veel tijd had ze echter niet om de beelden die ze net gezien had goed tot zich laten bezinken, want de jongeren van de groep kwamen in beweging. Snel schudde ze zichzelf wakker.
Met een sierlijke sprong sprong ze met een schroef over de groep heen en lande netjes voor ze, met haar gezicht naar hen toe. 'Uhm, wat dachten wij te gaan doen?' Zei ze hoofdschuddend terwijl ze een gevechtshouding aannam.

Sorrow had er genoeg van. Hij had niet veel zin om tijd te verspillen. Met een vlotte beweging stak hij 1 van zijn zwaarden weer weg, stond dan oppeens weer terug achter de jongen en greep hem bij zijn pols vast waarmee hij de dolk vast hield. Pijnlijk draaide hij die om tegen de muur. De jongen stond op een heel ongemakkelijk mannier en bij de kleinste beweging kreunde hij van de pijn. Sorrow drukte zijn zwaard weer terug tegen de gast zijn hals. 'vertel me eens, wat bezielde je om je eigen zusje inmekaar te laten slaan?'

De jonge kreunde pijnlijk en stribbelde tegen, maar stopte met tegenstribbelen, toen de pijn daardoor alleen maar erger werd. 'Itai...' siste hij zacht, maar toch fel en hatelijk. Verder zij hij niet veel meer. Zijn kaken blijven stijf op elkaar.
De jongens van de bende keken eerst verbaasd, maar begonnen toen op een spottende manier hard te lachen. 'Ga aan de kant, voordat we je pijn moeten doen.'
Shimara liet een grinnik geluidje ontsnappen en keek de groep met een opgetrokken wenkbrauw en spottende grijns aan. 'Grappig weetje... ik wilde jullie net precies hetzelfde zeggen.'
Eén van de jongens was het zat, sprong zonder moeite over haar heen en stormde op Sorrow af.
Op dat zelfde moment, gooide Shimara één van haar zwaarden de lucht in en gooide er toen een naald in, die door het zwaard geabsorbeerd werd. Het zwaard bleef in de lucht zweven en werd door Shimara gestuurd. Ze liet het zwaard naar de jongen toe vliegen en liet het zwaard vlak voor de jongen stopte, die hierdoor ook stopte. Met grote en geschrokken ogen keek hij naar het zwevende zwaard, dat niet veel goeds kon voorspellen.

Sorrow zijn geduld begon steeds meer en meer op te geraken. Met een kleine snok aan zijn pols brak hij zijn bot. 'dit is je laatste waarschuwing' Geen greintje speit kon je horen in zijn stem. Een kille blik glansde in zijn ogen terwijl hij de jongen doordringent aan keek. Hij hoorde half wat er achter hem gebeurde niet wetend wie er aan het winnen was. Maar daar hoefde hij niet over te twijfelen. Shimara zou onderschaat worden. Dat zou hun grote fout zijn.

De jongen schreeuwde het uit toen het bot gebroken werd. Hard beet hij op zijn tanden en zweet druppels liepen langs zijn hoofd naar beneden. 'Alsjeblieft...' jammerde hij en zakte lichtjes door zijn knieën. 'Er staat levens op het spel...' kon hij met moeite uitbrengen.
'Nog een stap en dat zwaard zal je laatste herinnering zijn. De keuze is aan jou,' zei ze met nog steeds dezelfde grijns op haar gezicht. Eén van de jongens stapte naar voren, maar bleef op veilige afstand staan. 'Je komt uit het Zuiden, maar je hebt niet die vecht stijl, dat kan je goed zien. Jij vecht met woede en tactiek. Maar, hier in het Zuiden, vechten we met vuile trucjes,' nog geen halve seconden nadat hij dat gezegd had, schopte hij zand in de ogen van Shimara.
Shimara sloot haar ogen snel toen ze een brandend gevoel kreeg en begon in haar ogen te wrijven. Het zwaard dat eerst zweefde, viel op grond omdat ze haar concentratie verbroken had. 'Itai...' Siste ze kwaad binnensmonds en opende voorzichtig weer haar ogen, toen ze 3 jongens van de bende op zich af kon zien rennen. Nou ja, zien. Het waren nog vage schimmen die ze kon zien.
Pas toen ze zich dat besefte, stonden haar ogen wijd open en was ze de pijn op slag vergeten. Allemaal probeerde ze haar te raken met messen, dolken of zwaarden, maar door vluchtige en snelle bewegingen, wist ze steeds de aanvallen maar net te ontwijken.
'Schiet je een beetje op Sorrow, ik hou van spelletjes maar dit word wel erg gezellig weetje,' zei ze haastig tussendoor.

Sorrow keek lichtjes verast toen de jongen dat zei. 'vertel...' Hij hoorde wat Shimara zei maar kon nu niet echt antwoorden. Als hij dat zou doen vermoedde hij dat de jongen er langer over zou doen om hem te antwoorden.

De jongen zakte langzaam op zijn knieën en begon op een jammerende en smekende toon te spreken. 'Dat kan ik niet zeggen, je moet me geloven! Laat me gaan!' Smeekte hij en het klonk alsof hij elk moment in huilen uit kon barsten. Hij was bang, dat was duidelijk. Ook was het duidelijk dat hij laf was.
Shimara trapte hard in een draai beweging toen ze een stoot ontweek tegen de pols van een jonge, waardoor je een harde kraak hoorde. Niet veel later daarna kon je hem horen vloeken. 'Jij vuile terig bitch! Ik zal ervoor zorgen dat je voortaan door een rietje moet eten!' Hij wilde op Shimara afstormen, maar kwam niet vooruit, alsof hij vast genageld stond aan de grond. Een snelle blik wierp hij naar zijn voeten, toen hij voelde dat ze beklemd werden met een ijzige kou. Bevroren... Maar hoe?
Geklap van vleugels werd verderop hoorbaar en het gedaante van een grote witte draak werd zichtbaar. Shimara keek naar de rest van de groep. De voeten, allemaal bevroren. Kwaad blies ze een pluk van haar haren weg voor haar ogen. 'Pff, Sanou, waarom moet jij altijd alle lol hebben? Ik had ze makkelijk kunnen hebben!'

Sorrow hoorde dat alles in orde kwam achter hem dus focuste nu voll. zijn aandacht om de jongen. 'ik heb medelijden met je zusje, ze heeft een laffe broer. Zoiets wens je niemand toe.' Hij draaide De jongen zijn gebroken pols om en kon een glimlach niet meer onderdrukken. lafaards. Bestond er iets ergers dan dat soort mensen? Ze waren zelfs erger dan moordenaars vond Sorrow. Hij was er zelf ook 1, een moordenaar. Ookal weigerde hij het toe te geven. Hij zou het ook nooit aan iemand te vertellen. Niemand hoefde het te weten wat hij allemaal had gedaan.

'Hou op! Ik zeg het wel, ik kan je niet zo langer aan zien Hakoro,' zei één van de jongens van de bende. 'Houd je bek! Jij zegt niks, hoor je me!?' Snauwde hij hem toe, terwijl hij zijn tranen niet langer meer kon onderdrukken. Daarna kneep hij pijnlijk zijn ogen dicht en beet hij hard op zijn tanden. De pijn, het was bijna ondragelijk, net als de angst die hij voelde.
Shimara keek met een ruk over haar schouder naar wat er zich allemaal afspeelde. De gebroken pols, de betraande wangen, de dichtgeknepen ogen, die glimlach... dit alles was eigenlijk best wel... beangstigend. Deze kant van Sorrow kende ze helemaal niet. Was het hem wel? In het Westen had ze hem nog niet eerder zo gezien.

Sorrow zach hoe de tranen over de jongen zijn wangen rolden. Met een snok trok hij de jongen weg bij de muur en duwd hem bruut tegen de grond. Met zijn voet ging hij op zijn borstkast staan met zijn zwaard nog steeds naar de Hakoro zijn hals gericht. Hij richte zijn blik op Hakoro's vriend die zich duidelijk zorgen maakte over zijn vriend. 'waarom leg jij ons niet even alles uit, in ruil daarvoor zal ik Hakoro hier vrij laten'

De andere van de bende keek elkaar even nadenkend en ernstig aan, maar voelde al snel de blik van Hakoro door zich heen boren. 'Bek dicht...' siste hij en keek strak naar de lucht.
Shimara deed haar mond open om wat te zeggen en deed een stap naar voren, maar hield toch wijselijk haar mond. Toch vond ze dit gekkenwerk en wilde hier iets tegen in brengen. Zeggen dat Sorrow te fel bezig was en dat dit overdreven was. Maar, wat zou er gebeuren als ze er wat van zou zeggen? Voor het eerst, was ze bang voor Sorrow?

Sorrow drukte hard zijn voet tegen Hakoro's borstbeen waardoor hij waarschijnlijk geen adem meer zou krijgen. Als je op iemands borstbeen met enorm veel druk duwde. dan duwde je met de ribben die verbonden zijn met het borstbeen tegen de longen. (klopt da wel? x,x geen ideeeee xD) Dit was een waarschuwing als het hem te lang zou duren. Een rode gloed leek even over Sorrow zijn ogen te schijnen. Maar was dat wel zo? nWas het geen toeval van het licht?

(Een beetje... Het is net tussen de luchtpijp en de longen, dus zit het wel in de luchtstreek. )

Hakoro hapte moeizaam naar lucht en probeerde Sorrow met zijn goede hand van zich af te duwen, maar zonder succes. Langzaam begon hij blauw aan te lopen en de aders op zijn voorhoofd werden dikker, omdat het bloed een tekort had aan zuurstof.
Shimara stapte dichter naar Sorrow toe en beet hard op haar lip. Dit kon ze toch niet langer aanzien!? Straks... straks zou hij hem echt vermoorden... Nee toch? Dat zou hij toch niet doen? Maar, waarom had ze dan toch het gevoel dat ze hem moest tegenhouden.

Sorrow keek met een doordringende blik naar de jongens wachtend op wat ze zouden zeggen of doen. Het was hun keuze of ze hun vriend nu wilden verliezen of niet. natuurlijk zou hij hem niet vermoorden.. toch? Mensen zoals hem verdienden in de eerste plaats niet te leven. Dus het zou zelfs niet erg zijn moest Sorrow perongelijk te ver gaan vond hij.

'Oké, ik zeg het wel, jammer dan van dat leven!' 'Nee, je houd je grote smoel dicht, klootzak! Als je iets verteld maak ik je af!' Riep hij kwaad met moeite. Met tegenzin hielden ze hun mond.
Shimara keek weg van alles wat er gebeurde. Ze probeerde zich af te sluiten van deze wereld. Ze wilde dit niet zien, het maakte haar bang en gaf haar een machteloos gevoel.

Sorrow zuchte en leek zijn zwaarde weer terug in de schede te stoppen. Maar vlak voor het puntje van zijn zwaard de schede aanraakte maakte hij er een zwaai mee en stak het dwars door Hakoro's ongeschonden pols. De peez had hij doormidden geboord waardoor hij zijn pols waarschijnlijk nooit meer van zijn hele leven kon gebruiken. (klopt da? ke zoiet gehoort op tv denk ik xD bij zo autopsiedingachtigiets) Geen greintje emotie was te bespuren op Sorrow zijn gezicht.