Het kerkhof in Yusanagi

Veel stelt het niet voor net zoals de kerk die niet veel verder staat. De meeste hebben zelf geen steen alleen maar 2 houten stokken aanelkaar gebonden. Meestal word er veel werk besteet aan grafstenen en die toestanden maar hier is het zelfs al speciaal als gewoon de naam op het kruis staat gekerft. Maar eigenlijk stoort dit feit niet echt. De prachtige bloemen die in het wild op het kerkhof bloeien maken alles goed. Er gaan veel verhalen de ronde dat de geesten snachts uit hun graf kruipen om rond te dwalen op zoek naar wraak voor de gene die hen heeft vermoord. Dat zijn er dan ook redelijk veel als je weet dat in Yusanagi ongeveer 60% van de bewoners word vermoord.

personen: niet meer dan 2
regels: minstens 2 per post

Sorrow hurkte neer bij een graf waar de naam Florian Chikusu op was gekerft. 1 van de weinige met een naam. Voorzichtig legde hij een blauw gekleurde bloem vlak voor het kruis en staarde een hele poos naar. Geen greintje emotie was te bespuren. Niks. Hij kropte zijn gevoelens op. Dat was wat hij altijd deed.

Kalm en met een stalen gezicht deed Yia het hekje open dat naar het kerkhof leidde. Het piepte even toen ze het weer sloot. Ze zag een jongen staan. Ze kende hem niet, had in iedergeval nog nooit met hem gepraat. Maar zijn gezicht herkende ze wel, van keren dat ze hem bij bijeenkomsten van de strijders had gezien. Ze liep niet naar hem toe, en liep alleen maar over het zanderige paadje. In een hoekje bleef ze staan. Een rode roos stond er naast een graf. Op de donkerrode, kleine blaadjes lagen dauwdruppels, die waarschijnlijk vanacht waren neergevallen. Met grote ogen knielde ze neer bij de roos, en wreef ze over de steen, zodat ze de naam kon lezen. Primrose Green.