Het meer van Yusanagi

Het meer van Yusanagi is groot en meestal strak, omdat het beschut staat achter bomen en riet dat in het water groeit. Vaak is het zo strak, dat het net een enorme spiegel lijkt. Meestal zwemmen er ook eenden en zwanen, wat een vredige sfeer brengt, ondanks dat het meer in het duistere woud zit.

Personen: Niet meer dan 5!
Regels: Minstens 2 regels per post

Shimara zat nog altijd aan de rand van het meer. Met woeste en ruwe bewegingen probeerde ze het bloed van haar handen te wassen. Natuurlijk was dat er allang vanaf, maar voor haar gevoel kleefde het nog altijd aan haar handen. Haar handen waren rimpelig geworden en ze krapte zichzelf open, omdat ze te ruwe en grove bewegingen maakte, maar ondanks dit alles bleef ze door schrobben. Ze had iemand vermoord... die gedachtes bleven maar rondspoken in haar hoofd.
Voorzichtig haalde ze haar handen uit het water. Je kon er krassen op zien en een paar open krab wondjes, maar het bloed was weg... Toch trilde haar handen nog na, net als haar lippen.
Het water was weer strak en ze kon zichzelf in het water zien. Maar, haar gezicht leek te vervormen en nam de vorm van het gezicht van haar moeder aan. 'Aliancé, zwak figuur... zie je wel, je bent niks beter dan ons...' kon ze haar horen zeggen in haar hoofd. Van schrik deinsde ze achteruit en liet zichzelf op haar rug in het gras vallen, met haar handen tegen haar gezicht gedrukt. 'Houd op... ga weg... ga alsjeblief weg...' zei ze zacht en op angstige ondertoon.

Sorrow hurke zich naast Shimara neer en keek haar aan. 'alles ok?' Hij kon zich voorstellen hoe ze zich voelde. Was dit de eerste keer dat ze iemand had vermoord? Waarschijnlijk vermoedde hij.

Shimara schrok van de plotselinge stem en schoot overeind. Maar, toen ze zag dat het Sorrow was, ontspande ze wat meer. Vermoeid wreef ze met haar handen over haar gezicht. 'Nee, niet alles is oké... Al die tijd wilde ik anders zijn dan de andere leden van mijn familie. Nou, dat is nu dus mooi mislukt,' ze sprak het uit alsof de wereld nu zou vergaan. Nou ja, in haar ogen verging haar wereld. Alles waar ze voor gevochten had, draaide toch nog hier op uit.

'Shimara, je bent niet zoals je familie' Zei hij kalm terwijl hij zich neerzette en een paar steentjes opraapte en zorgvuldig in zijn hand legde. 1 voor 1 gooide hij de steentjes in het water die een aantal keer afketste. daardoor bleven er langzaam verdwijnende kringen over in het water.

Shimara keek suf naar de steentjes die over het water heen ketste en daarna naar de kringetjes die in het water voort verplaatst werden.
'Je weet niet wat je zegt, je weet niet hoe het is geweest om 13 jaar lang daar gezeten te hebben en LETTERLIJK elke dag bij me erin geramd werd dat ik mensen moest doden, voor de lol en voor de kost!' ze schrok van zichzelf. Wat was ze aan het zeggen? Hij wilde haar helpen en dan katte ze hem zo af.

'mijn vader zei altijd. Het gaat niet om wat je bent, het gaat om wie je bent. Shimara, ben jij een moordenaar?' Hij keek haar recht in de ogen aan. Veel maakte het hem niet uit dat ze kortaf tegen hem was. Dat ze hem afblafte. Ze vertelde over zichzelf, ze vertrouwde dit hem toe en daar was hij dankbaar genoeg voor. Hij zou haar helpen ookal vroeg ze er niet achter. Hij had gezworen haar te beschermen. Dat was wat hij ook zou doen.

'Ik... ik...' ze raakte lichtelijk in paniek toen ze zijn blik zag. Die leek dwars door hem heen te boren. Alsof er op haar geschoten werd en de kogel dwars door haar voorhoofd heen ging, zonder enkele moeite te doen.
Snel keek ze naar de grond en frunnikte aan een grassprietje. 'Ik weet het niet... Ik weet niet wat of wie ik ben. Waarom zeg je het alsof het zo makkelijk is?' even keek ze op en keek hem niet begrijpend aan, maar wierp haar blik snel weer naar de grond, toen ze die blik weer zag. Op het moment brandde de blik pijnlijk, dus kon ze maar beter ergens anders naar kijken.

Hij legde zijn hand op de hare en staarde naar de wolken die langzaam voorbij passeerden. 'omdat ik het zelf al heb meegemaakt. De eerste keer dat ik iemand had vermoord zonder het opzettelijk te doen had mijn vader net het zelfde gezegt wat ik net tegen jou zei. Natuurlijk was het niet makkelijk om dat maar oppeens recht uit te gaan zeggen. Je moet er over kunnen nadenken. Die tijd geef ik je dan ook.' Hij glimlachte vriendelijk zonder het zelf te beseffen. Hij wilde haar gerust stellen. Shimara was geen slecht persoon. Hij daarentegen... Zijn glimlach verdween langzaam weer toen hij daaraan dacht. Hij voelde zich doormidden gescheurd. Alsof hij twee persoonlijkheden had maar om de 1 of andere reden waren ze toch aan elkaar gebonden.

Toen hij zei dat hij ook een moordenaar was, leek het alsof ze in het koude water gegooid werd en haar zuurstof langzaam op raakte. Maar, toen hij haar hand vast pakte, voelde het alsof ze weer uit het water getrokken werd. Van binnen kreeg ze er een warm gevoel van.
Voorzichtig pakte ze zijn hand stevig vast en trok hem wat meer naar zich toe, waarna ze hem omhelsde. 'Arigato, Sorrow-kun..' fluisterde ze zachtjes in zijn oor.
Ze dacht goed na over wat hij gezegd had en ook over wat ze eigenlijk gedaan had. Misschien klonk het ziek, maar ergens voelde het goed om haar zwaard door vlees en botten te laten scheuren...

Sorrow had de knuffel en de bedankking niet meteen verwacht maar glimlachte toen ze dat deed. Zonder dat hij het had geweten had hij nood aan een knuffel gehad. Gewoon. Een tedere omhelzing die warm aanvoelde. Legde zijn handen op haar rug en glimlachte zwak. Shimara wist hem iedere keer weer te verassen met haar geweldige pesoonlijkheid. Ze was niet perfeckt, dat was idderdaad zo. Maar ze was pefeckt in zijn ogen.

Zijn streling voelde zacht en teder aan. Wacht, moest ze niet uitleggen waarom ze het gedaan had, waarom ze opeens iemand vermoord had? Maar, dan moest ze weer zo een lang verhaal op gaan hangen. Ze wilde op het moment alleen maar genieten hiervan. Even geen zorgen meer kennen. Maar, ze begon zich langzamerhand wel schuldig te voelen tegenover hem. Hij hielp haar altijd zo goed, kon ze hem dan op zijn minste geen uitleg geven?

Eigenlijk wou hij weten wat haar plotseling mankeerde. Waarom ze hem zomaar in de steek had gelaten bij die groep jongeren met een lijk vlak naast zijn voeten. Ze zou wel een goede reden hebben gehad en ze zou het hem wel uitleggen wanneer ze zich er goed bij voelde. Sorrow had veel geduld. Hij wilde geen druk op haar leggen. Niet laten dwingen te zeggen. Dat deed hij niet, niet bij haar toch.

Opeens stilde Shimara zich recht en trok ze Sorrow ook omhoog, waarna ze hem naar het water toe leidde en er vervolgens in gooide. 'Hmpf... steentjes ketsen wel, maar jij niet...' zei ze met een teleurgestelde ondertoon. Waarom ze het eigenlijk opeens deed wist ze zelf ook niet, misschien vond ze het gewoon grappig... Wie weet?

Sorrow had gedacht dat ze hier gewoon weg wilde gaan maar inplaats daarvan belande hij in het water. Totaal verast keek hij haar aan. Kikkerdril kleefde in zijn haar en hij trok een vies gezicht toen hij het opmerkte. 'urgh..'

Shimara schoot in de lag en leunde wat naar voren, terwijl ze met haar handen op haar bovenbenen leunde. 'Staat je goed hoor, moet je zo laten. Iedereen zal je na staren en zeker je gezicht nooit meer vergeten. Dan word je snel bekend in het hele rijk!' grinnikte ze met een spottende ondertoon.

Sorrow zuchte reëgert terwijl hij een poging deed om de kikkerdril uit zijn haar te plukken. 'naa, liever niet, toch niet om deze reden' Zei hij mommpelend. De kikkerdril bleef aan zijn handen nu ook plakken. Hij probeerde het af te wassen maar het water zat vol met die zooi.

Shimara probeerde hem al lachend te helpen het kikkerdril uit zijn haar te halen, terwijl ze nog aan de kant stond. Als het kikkerdril aan haar hand bleef plakken, maakte ze gewoon een vlam in haar hand waardoor het kikkerdril verbrande en uiteindelijk van haar hand af viel. Vuur kon soms zo handig zijn... eigenlijk zowat altijd wel...

Sorrow glimlachte oppeens vals en trok haar het water in. Hij schoot direckt in de lach toen hij haar geschrokken gezciht had gezien. Eogenlijk was het best vals wat hij had gedaan. Ze wilde hem helpen en in ruil daarvoor trok hij haar het water in. terwijl hij maar al te goed wist dat ze water haatte. Maar ach, dit was zijn wraak en het voelde goed om haar nu kleddernat naast zich te hebben. Nu stonden ze gelijk.

Langzaam kwam Shimara omhoog uit het water. Haar haren plakte voor haar ogen en haar mondhoeken wezen naar beneden. Kikkerdril plakte in haar haren en langst haar gezicht. Van haar hoofd leek stoom de komen en het water werd steeds warmer. 'Sorrow...' zei ze langzaam en kwaad. Met een trage beweging haalde ze haar haren weg voor haar gezicht en keek ze hem dreigend aan. Waarschijnlijk kon hij nu maar beter uit het water klimmen en rennen.

Sorrow vermoedde dat hij zou moeten weg lopen maar inplaats daarvan schoot hij keihard in de lach. 'BWAAAAHAAAAHAAAHAAHAAHAHAHAHAHAHAHAHA' Hij kreeg gewoon pijn in zijn kaken van het lachen.

Shimara leek bijna te ontploffen van woede toen hij uitbarstte in lachen. 'Wacht maar... het lachen zal je nog wel vergaan...' siste ze dreigend en veegde met haar hand over haar gezicht. Toen haar gezicht weer zichtbaar werd, had ze hele grote en lieve ogen opgezet, een klein pruillipje en op haar gezicht was geen enkel sprankeltje van woede meer te bespeuren.
Ze vloog naar hem toen ging aan hem hangen. 'Kyaaa! Sorrow-kun is gemeen!' riep ze alsof ze één of ander tutje was. Ze deed nooit zo, dit was veel te lief en onschuldig. Het was bijna eng gewoon.

Sorrow stopte meteen met lachen en keek haar vreemd aan. Hij voelde aan haar hoofd maar ze leek geen koorts te hebben. 'wat krijg je oppeens,?' Hij vertrouwde het niet. Helemaaaaal niet.

Shimara trok weer een pruillipje en keek hem half vragend, half verdrietig aan. 'Hoe bedoel je? Is dat niet duidelijk dan? Shimara sad... Sorrow mean! Waarom doe je zo gemeen Sorrow-kun? Je wilde me toch geluk brengen? Waarom laat je me dan verdrietig voelen?' ze sprak alsof ze een klein kind was, dat verliefd was op haar grote broer of iets in die richting. In elk geval, het was way to sweet voor Shimara haar doen, wat was zeker!

Sorrow duwde haar kill bij hem vandaan. 'ik vertrouw je niet, wat ben je van plan?' =,= Hij keek haar achterdochtig aan terwijl hij weer de kikkerdril probeerde weg te plukken uit zijn haar.