Het meer van Yusanagi

'En hoe is het dan gekomen dat jullie vijanden zijn geworden? Dat zijn jullie toch? Bij Torns Inn had je die ene keer gezegd dat je hem wilt doden,' zei ze en keek hem vragend vanuit haar ooghoeken aan. Ze wilde zijn verhaal niet compleet overhoop gooien, maar nieuwsgierigheid prikkelde haar zoals gewoonlijk weer eens en zorgde ervoor dat die woorden er haast uit sprongen.

'We kregen ruzie. Mijn reactie was iets te.. overdreven zou je kunnen zeggen.' Hij keek met duidelijke uitdrukking op zijn gezicht dat hij het een moeilijk onderwerp vond. Wat hij nu nog maar had verteld stelde niks voor. Helemaal niks. Maar nu zou hij gaan vertellen wat hij allemaal had gedaan. Dan was de vraag. Wat zou ze van hem denken?

Shimara draaide haar hoofd naar hem toe toen ze de peinzende blik in zijn ogen zag. 'Je hoeft het niet perse te vertellen, als je niet wilt. Het is geen verplichting,' probeerde ze kalmerend tegen hem te zeggen. Ze was nooit goed met woorden, behalve als ze iemand moesten beledigen. Maar, in situaties waarbij ze iemand gerust moest stellen, was ze echt een ramp. Ze zei vaak verkeerde dingen, waardoor de situatie verslechterde.

Sorrow glimlachte flauwtjes maar bleef het vuur instaren. 'bedankt, maar je moet weten wat mijn verleden is...' Hij bleef even weer stil en begon dan te praten. 'Zijn ouders mishandelden hem. Op een dag mocht hij niet meer weg. Ze verboden hem zijn vrijheid. Toen ik ervan hoorde probeerde ik hem ervan te overtuigen dat hij weg moest lopen. Maar we hadden op dat vlak veel te veel meningsverschillen. Ik was woedent, hij wilde me niet laten helpen. Maar wat moest ik doen? Toe kijken hoe hij iedere keer met nieuwe blauwe plekken de straat kwam opwandelen? Je moet begrijpen, het was alsof ik controle verloor. Het voelde geweldig om zijn ouders te horen smeken toen ik langzaam hun kelen open sneed met mijn dolk.' met een vlotte beweging haalde hij zijn dolk tevoorschijn. 'Dit is de dolk waarmee ik hun hoofden afsneed.'

Shimara bleef stil en vergat te ademen, te slikken of wat dan ook. Ze staarde alleen maar in het vuur. Alsof er iemand over haar heen liep en haar gelijk maakte met de grond. Die woorden voelde koud en kil aan, als een mes die zo dwars door je heen snijd. Ze beet op haar onderlip en durfde hem even niet meer aan te kijken. Woorden schoten haar te kort.
Hij... hij genoot ervan om die mensen van het leven te beroven? Genoot hij daar echt van? Ze kreeg kippenvel toen ze die woorden nog eens liet afspelen in haar hoofd en werd... bang van hem.

Hij zag haar reactie en had het gevoel alsof er iets brak in zich. Welke reactie had hij anders kunnen verwachten? *o, sorrow. Jij bent me er eentje zeg! Heb je nog verdere interesses?* Dat was natuurlijk iets wat Shimara ook nooit zou gaan zeggen. Dat besefte hij ook wel. Maar de stilte die nu heerste was pijnlijk. Zou ze bang zijn van hem? Zou ze walgen van hem zoals hij deed vanzichzelf. Het was dan ook walgelijk. Alleen een psyhopaat zou het geweldig vinden om mensen te moorden. Was hij dat? Was hij een spyhopaat? Wat was dat nu eigenlijk om precies te zijn? Hij staarde met een droeve blik in zijn ogen naar het vuur. Hij wilde dat Shimara wat zei. Haar mening zou geven over wat ze hier over dacht. Sorrow hoopte, hij hoopte heel hard dat ze niet bang was voor hem. Dat ze hem nog altijd even graag zag.

Shimara vloog opeens naar Sorrow toe en omhelsde hem, zomaar. Dat deed ze wel vaker, omdat ze ervan bewust was dat haar worden vaak pijn konden doen, gewoon omdat ze er niet goed mee was.
Haar lippen trilde net als haar handen en haar ogen hield ze stijf dicht geknepen. Ze probeerde zich over het gevoel dat ze bang voor hem was heen te zetten, het gevoel niet toe te laten. Ze hoefde hem toch niet te vrezen? Nee, dat hoefde niet, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Ze zou tijd nodig hebben om dit te kunnen laten bezinken, natuurlijk, maar hoe zou Sorrow zich op het moment voelen? Hij zou zich op het moment heus niet top voelen. Hij had het moeilijk, misschien zelfs moeilijker dan zij. 'Het... het is oké,' fluisterde ze heel zacht in zijn oor, terwijl ze haar ogen half opende.

Sorrow hield zijn lippen stijd op elkaar en legde zijn hand op haar rug. Hij liet zijn hoofd rusten op haar schouder. Haar omhelzing deed hem goed maar het deed zijn onzekerheid niet verdwijnen. Hij voelde dat ze bang was. Daar had hij voor gevreest. 'wees alsjeblieft niet bang voor me...' Het klonk zelf smekend. Zij was momenteel bang voor hem maar hij was even bang. Bang dat ze hem zou verlaten om wie hij was. Dit was alleen nog maar het begin geweest van zijn verleden. Hoe zou ze zich gedragen, nee wat zou ze doen moest ze de rest horen?

Shimara drukte zich dichter tegen hem aan en schudde met kleine bewegingen haar hoofd. 'Ik ben niet bang voor je... volgens mij ben je bang voor jezelf,' zei ze zachtjes en schor. Ze wist niet goed hoe ze dit moest uitleggen met woorden, terwijl het in haar gevoelens zo duidelijk aan voelde. Altijd wist ze goed haar mond te gebruiken, maar nu leek ze net een kind van 5 jaar oud die nauwelijks van zich af kon bijten. Ze voelde zich belachelijk en machteloos tegenover Sorrow. Alsof ze niks voor hem kon betekenen op het moment dan een zware last.

Sorrow legden zijn 2 armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Hij voelde zich verschrikkelijk. Zo egoïstisch. Een naar voorgevoel vertelde hem dat het alleen maar erger en erger zou worden met hem. Alsof het lod dat allemaal voor hem had uitgestipelt. Die ontmoeting met Kyryé had zeker al niet veel goeds voorspelt. Maar dat zou hij haar nu noch niet vertellen. Nu niet. Beetje bij beetje zou ze alles te weten komen. Hoopent dat ze hem niet zou verlaten.

(God damn, goed dat je erover begint 0.o!)

Shimara voelde de spanning die in zijn lichaam zat. Ze wist niet hoe, het was niet echt te beschrijven, ze kon het gewoon voelen, zonder echt een uitleg over kunnen te geven. 'Je bent bang...' zei ze zacht en bevestigend. 'It will be alright... Ik bescherm je wel,' fluisterde ze kalmerend. Nou ja, echt kalmerend, ze deed haar best ervoor.
Hij beschermde haar had hij gezegd, dan zou zij dat ook voor hem doen. Hij hoefde niet door dit alles door te gaan. Alles zou goed gaan komen, dat was tenminste waar ze voor hoopte.

Hij voelde zich een last momenteel. Ze wilde hem beschermen. Ze had dus een schuldgevoel voor hem of had medelijden. Wat het ook was, ze wilde hem beschermen omdat ze zich verplicht voelde. Maar het enigste wat hij kon uit brengen was een bedanking.

Shimara liet Sorrow los en keek hem ongeloofwaardig aan. 'Je klinkt niet echt geloofwaardig, wist je dat al? Doe eens eventjes niet zo depri, daar word niemand beter van,' zei ze met een grijns en woelde met haar hand door zijn haar. Dit was wat ze altijd deed, problemen en gevoelens weg stoppen, alsof ze ze weg stopte in een kistje en ze er dan later weer uit haalde, om erover na te denken.

Sorrow bleef haar seriuus aan kijken. 'ik wil weten wat je nu van me denkt..' Het klonk koud, gevoelloos, afwachtend. Geen greintje emotie was te bespuren maar in zijn gedachten was hij doodsbang van wat ze zou gaan zeggen tegen hem.

Shimara keek hem met een neutrale uitdrukking op haar gezicht aan. 'Gewoon, zoals altijd. Dat ik je mag en van je houd. Het behoord toch tot het verleden? Wat kan je eraan veranderen? Niks en al helemaal niet door eraan terug te denken,' zei ze best wel kalm. Diep van binnen wist ze dat ze loog tegen hem en zichzelf. Ze was met iets andere ogen naar hem gaan kijken, maar dat gevoel blokkeerde ze gewoon. Dat gevoel mocht niet tot haar door dringen, dat mocht gewoon niet.

Sorrow voelde zich verschrikkelijk toen ze dat zei. Hij ontweek haar blik en staarde naar de aarde. 'je weet zelfs nog helemaal niks van mijn verleden. Het zorgt trouwens voor problemen als mijn verleden me achterna jaagt. Het is niet zomaar iets dat je kunt ontwijken'

Shimara plaatste haar middel en wijsvinger onder de kin van Sorrow en drukte zijn hoofd zo omhoog, zodat hij haar aankeek. Maar je vergeet wel dat je niet de enige bent met zo een kut verleden. Ik ben wel wat gewend, zit er niet teveel over in,' zei ze en toverde een glimlach op haar gezicht.
Het verleden was voor de meeste mensen een zwarte plek, een litteken, maar dat maakte je juist sterk. Zo droeg het voordelen met zich mee, maar ook nadelen. Dus werd het meestal wat in balans gehouden.

Sorrow glimlachte. Wat hij ook zou zeggen. Shimara had een talent om wat ze ook maar zei hem op te fleuren. Hij drukte een kus tegen haar voorhoofd en keek dankbaar haar recht in de ogen aan. Dat was de druppel bij Ciara. Ze trok nogal ruw Sorrow bij Shimara weg legde hem naast hem. Toe legde ze zich behoedzaam tussen hun beide in alsof ze haar welp wilde beschermen. Sorrow willde zich recht stellen maar Ciara legde haar staart op hem neer zodat hij niet weg kon. 'Ciara! laat los' Maar ze leek hem gewoon te negeren.

Shimara keek verbaasd naar Ciara. 'Uhm... is Ciara jaloers?' zei ze verbaasd, met een vragende ondertoon. Het was best vreemd hoe ze zich opeens gedroeg. Het voelde ook zeker niet goed. Ze moest wel haar lach inhouden toen Ciara Sorrow gewoon negeerde. 'Zelfs Sanou luistert beter.'

'Ciara is niet jaloers, ik weet niet wat ze heeft maar sinds..' Zou hij het nu zeggen? Zou hij zeggen dat hij Kyryé had ontmoed? ... Er viel een stilte. Sorrow worstelde met zijn gedachten. Was het wel zo verstandig om het haar te vertellen. Ze zou meer willen weten. Wie wist floepte hij er dan ook uit dat Kyré hem had gekust. @,@ Bij die gedachte voelde het net alsof Kyryé haar lippen weer tegen de zijne aandrukte. Hij kreeg er koude rillingen van en schudde zijn hoofd alsof hij die gedachte wilde weg schudden.

'Sinds wat? Is er iets gebeurd?' ze keek hem vragend aan. Was er iets gebeurt wat hij haar moest zeggen? Een geheim dat ze eigenlijk niet mocht weten? Vragen en mogelijkheden flitste door haar hoofd en wekte haar nieuwsgierigheid op.

Sorrow haalde diep adem en lichte een maar voor een klein stukje Ciara haar staart op die slap en dus met volle gewicht op hem neer lag. Maar zodra hij bewoog om los te komen Smaktez ze haar staart neer waardoor alle lucht uit zijn longen werd geperst. Even later probeerd hij een smoes te verzinnen maar geen enkel leek op iets deftig of kwam zwak over als hij eht zou zeggen. 'Kyryé... ik heb haar toen ik voor even in het Oosten was ontmoet bij de tempel...' Hij hoopte dat ze niet verder zou vragen of dat ze gewoon over iets anders zou beginnen maar die kans was klein.

'O,' was haar eerste reactie. 'Ik heb haar ontmoet in het woud, gewoon hier in het Zuiden,' zei ze alsof het best gewoon was. Ze had wel vaker gehoord dat mensen de Engel des Duister hadden ontmoet. Sommige waren er beter vanaf gekomen dan andere, maar toch waren ze nog in leven. 'Heeft ze je iets ergs geflikt of iets dergelijks?' vroeg ze en keek hem ernstig aan.

Sorrow was helemaal verbaast van haar reactie en vooral van wat ze zei. 'u..' Was het enigste wat hij kon uitbrengen. 'Ze heeft tegen me zitten vertellen dat ik later haar noch nuttig van pas zal komen..maarre..,Kyryé bezit toch de kracht duisternis? Wat houd dat precies in?' Hij wou Shimara vragen of ze misschien iets wist voor wat die kus diende. Maar zonder dat ze het zelf besefte.

Shimara keek even moeilijk naar het vuur, dat nog steeds brandde. 'Hmm... duisternis is een moeilijk begrip, niemand weet er echt veel van. Men zegt dat het moeilijk is het te leren en dat vaak de druk voor het lichaam te groot word, waardoor je zomaar verwonden op kan lopen. Maar als je het bezit, kan je er van alles mee doen. Duisternis in iemand op laten wekken, schaduwen en demonen oproepen, iemand blind maken, maar dat zijn allemaal maar verhalen uit boeken die ik gelezen heb. Ik weet niet of het waar is, hoezo, wat heeft ze gedaan dan?' ze wilde meer weten. Ze kon nooit genoeg weten, daarom las ze ook altijd zoveel boeken, om achter meer dingen te komen.