Het meer van Yusanagi

Shimara haar pruillip begon langzaam te trillen en ze maakte huil geluidjes. Eigenlijk wilde ze echt huilen, gewoon zodat hij zou schrikken, maar ze had zichzelf een paar jaar geleden verboden om te huilen. Als ze huilde, was ze zwak en stelde ze zich open voor iedereen. Dat was dus fout.
Omdat ze dus niet huilde, kwam het kinda... ongeloofwaardig over, dus zuchtte ze geïrriteerd en ging weer over naar haar oude Shimara-face. 'Grr, ik ben een slechte actrice,' mopperde ze in zichzelf en keek Sorrow kil aan.

Sorrow haalde weer opgelucht adem toen ze weer normaal deed. 'ja, idderdaad. Ik daarentegen' Hij zette zijn kraag recht en gedraagde zich expres al een dikke nel terwijl hij haar uitdagend aankeek.

Shimara draaide zuchtend met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Ja ja, het zal wel. Acteren mag je van me winnen, maar ik ben beter in iets dat veel belangrijk is, vechten. Daarmee win ik wel van jou,' zei ze trots en keek uitdagend terug.

Sorrow keek haar droog aan. 'ben je dat wel zo zeker?, je bent misschien wel eerder een reiziger geworden dan ik maar dat wil niets bewijzen' Zei hij mysteriuus. Als ze weer wou gaan vechten tegen hem kwam hij in de problemen. Zijn vechttechnieken waren sadistisch, bloederig, snel en dodelijk.

Beledigd keek ze hem aan en klom ze uit het water. Zo langzamerhand begon ze het steeds kouder te krijgen en water was nou niet bepaald haar favoriete element.
'Ik hoef niks te bewijzen, ik weet het zelf heel goed,' zei ze terwijl ze met haar pols draaide. Ze kon iemand met één enkele aanval uitschakelen. Nou ja, gedeeltelijk dan. De zwakke plekjes van het menselijk lichaam moest ze van jongs af aan al uit haar hoofd leren. Met een paar goede stoten, kon ze zonder enige moeite de lichaamsdelen tijdelijk uitschakelen.

Sorrow kroop haar achterna het water uit. Hij voelde zich kleddernat en dat was ook wat hij was. Doorweekt, kikkerdril kleefde in zijn haar en plakte op zijn huid en kleren. Shimara was redelijk kwaad op hem. Plagen deed ze graag maar terug geplaagd worden was een heel ander verhaal.

Met ruwe en snelle bewegingen wrong Shimara het water uit haar haren. Het was voor haar gevoel onder nul en de haren van haar huid stonden recht overeind, om de warmte in haar lichaam vast te kunnen houden. Ze trok haar jas uit en hing die aan een tak van een boom, zodat hij kon drogen. 'Hmpf, als je me niet het water in gegooid had, kon ik een vuur maken. Dan was je veel eerder droog, baka,' bromde ze geïrriteerd.

Sorrow greinsde trots. 'maar dan had ik je kwade snoetje nu niet kunnen bewonderen' Hij trok zijn jas uit en hing hem net zoals Shimara had gedaan aan een tak. Sorrow trok hij zijn schirt uit om hem daarna uit te wringen. Hij stoorde zich niet aan het feit dat Shimara zijn bovenlijf eer kon zien. Het was niet de eerste keer in Lanout of wat was de naam ookalweer. Dat was de eerste keer geweest. Ze was beschaamd geworden maar nu zou ze het toch kunnen verdragen?

(Zeg Liezel, Sorrow heeft toch wel een sixpack/wasbordje?)

(um.. ja zeker? @,@)

(Yeah, dan gaat dit heel grappig worden *wbw*)

Shimara keek op en deed geïrriteerd haar mond open om wat te zeggen, maar kreeg geen geluid uit haar mond. Ze staarde op het moment alleen maar, naar het naakte bovenlichaam van Sorrow. Ze staarde ernaar met open mond, om precies te zijn. Alsof ze gehypnotiseerd werd. Terwijl ze er dromerig naar bleef staren, vergat ze even alles om zich heen. Ze vergat zelfs dat Sorrow het kon zien dat ze zo stond te staren.

Sorrow voelde een blik branden en keek droog op naar Shimara die schaapachtig naar hem stond te staren. 'um... Shimara? is er iets' Hij keen of er misschien iets zou mankeren maar leek niets op te merken.

Shimara werd wakker geschud door een stem die als een harde dreun aan leek te komen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, alsof ze net wakker werd en in haar bed lag. 'Hu, wa? Sorry, zei je soms wat?' zei ze op een dromerige toon en moest moeite gaan doen om niet te gaan kwijlen.

Zijn interesse was al voor de helft verloren gegaan toen ze niet meer zo erg naar hem zat te kijken. 'ik vroeg of er iets was, je keek nogal.. schaapachtig' Zei hij terwijl hij zijn rode schirt even weer uit te plooien om te zien hoe erg het wel niet was gekreukelt.

Shimara werd knalrood na het horen van die woorden en keek hem recht in de ogen aan. 'Wat!? Ik? Pff, waar zie je me voor aan?' waarschijnlijk begreep ze het verkeerd, want ze begon zowat te flippe en door te draaien. 'Ik zat helemaal niet te staren naar je bovenlichaam, ik dacht dat er een bloedzuiger zat, dat is alles!' nu was het zeker, ze draaide door. Ze begon nu zelfs over dingen die hij helemaal niet gezegd had.

Sorrow keek haar met een verbaasde uitdrukking aan. 'uuh. had ik dat dan gezegd?' Hij legde zijn schirt over een andere tak niet ver van zijn vest. Nu hij dat had gedaan en zijn handen vrij had keek hij haar aan met een vragende blik. 'stoort het je dat ik hier nu zo sta?'

Shimara haar kleur leek nog roder te worden. 'N-nee hoor! Natuurlijk niet, doe wat je niet laten kan! Hehehehehe...hehe...he...' dat kwam waarschijnlijk heel zwak en dom over. Ze was echt slecht in acteren.
Maar ze sprak wel de waarheid, ze vond het helemaal niet erg dat hij daar zo stond, in tegendeel zelfs. Ze had een heerlijk "uitzicht", maar ernaar blijven staren was duidelijk geen optie.

Sorrow fronste zijn wenkbrauwen en keek haar voor even achterdochtig aan. Ze deed vreemd. Stoorde het haar dan echt zo dat hij hier nu halfnaakt stond? Voor jongens was dat dan toch maar normaal? Of niet...

Shimara probeerde het uitzicht vanuit haar ooghoeken nog te kunnen zien, maar ving in plaats daarvan de blik van Sorrow op. Zou hij iets doorhebben of vermoeden? 'Wat? Waarom kijk je me zo aan?' vroeg ze en voelde een rode kleur alweer opborrelen vanuit haar hals, die zich langzaam omhoog probeerde te klauteren.

'je haar word weer rood...' merkte hij droog op. Het was amper te zien maar het viel op als er roos har oppeens knalrood werd. Hij wilde nog iets zeggen maar voelde een koude snoet tegen zijn rug worden gedrukt. Hij keek om en zag grote bloedrode ogen en hem nieuwsgierig aankijken. Ciara vond het altijd vreemd hoe mensen hun vacht aan en uit konden nemen wanneer ze maar wilden. Je zag trouwens bijna nooit een mens met de zelfde vacht. Het was vreemd. Ze droegen ook nooit evenveel en veranderen graag. Ze had zelfs ooit eens gezien op een grasveld waar de mensen het gras met wit spul besmeurd hadden dat ze hun vacht wisselden. Te gek voor woorden gewoon! Er stonden ook aan elke kant twee visnetten waar ze een idioote bal in probeerde te schoppen terwijl het duidelijk was dat het mens in het visnet dat niet wilde. Mensen renden achter de bal aan en schopten hem daarna weer meteen weg. Wat voor nut had het! Zinloos gewoon. Echt waar, mensen hadden enorm vreemde gewoonten en gedragen zich abnormaal.

Shimara pakte een pluk van haar haar en hield die voor haar ogen. Dat vervloekte haar altijd... Nooit zag ze iemand over straat lopen met roze haar. Niet natuurlijk dan tenminste.
Toen Ciara achter Sorrow stond, haalde ze opgelucht adem. Pfuw, dat was voor het moment haar redding geweest. Nog nooit was ze zo blij geweest om Ciara te zien als nu.
Waar was Sanou eigenlijk? Zou hij rond vliegen boven het dorp of iets dergelijks?

Ciara duwde met haar koude snoet weer tegen zijn rug maar was totaal verbaast toen Sorrow een kreet uitslaakte wanneer ze hem had gelikt. Hij was als een halve zot het water ingerent. Was dit niet al eens eerder gebeurd? Misschien moest ze hem maar beter niet meer lekken want dat moest hij dus absoluut niet weten.

Shimara schoot in de lach en wreef met haar handen over haar armen. De warmte in haar lichaam keerde langzaam terug, dus misschien... Beide handen hield ze voor zich en in beide handen verscheen een vlam. 'Mooi, dat gaat dan een stuk sneller,' mompelde ze binnensmonds en hield de vlammen onder haar jas. Zo zou het sneller opdrogen.

Sorrow kwam het water weer uitgekropen met een zeur gezicht. Ciara moest eens leren dat haar spuug of wat het ook wa, dodelijk voor hem is! Gelukkig dat hij dicht bij water was geweest anders had het zijn dood betekent. Levend zou hij weg gerot zijn en de gedachte alleen al was akelig. Hij was net bijna helemaal droog en verlost van al het gore kikkerdril.

Toen Shimara haar jas weer droog was, doofde ze de vlammen in haar handen, haalde haar jas van de tak af en trok hem weer aan. Haar gewone kleren droogde vanzelf wel, daarvoor zou ze niet veel moeite doen.
Toen ze daarmee klaar was, liep ze richtig Sorrow en kneep hem grijnzend in zijn wang. 'Moet ik jou dan maar helpen sneller droog te worden?' grinnikte ze met een spottende toon.