De straten van Yusanagi

(Ja, dat klopt*I*)

Hakoro schreeuwde bijna zijn longen uit zijn lichaam, dook in elkaar en greep naar zijn hand. Pijn was niet het juiste woord hiervoor, het was veel erger. Het was bijna onbeschrijfelijk.
Shimara keek op toen ze geschreeuw hoorde. De geur van bloed leek naar haar toe te vliegen en de druppels vlogen op de grond, vlak voor haar voeten. Haar ogen werden groot en rood, net als het bloed. Hard beet ze op haar tong en probeerde haar blik af te wenden. Maar de druk en verleiding was zo groot. Bloed... vers bloed...

Sorrow keek naar de jongens. 'nog altijd even zwijgzaam? ik weet niet hoelang hij hier het nog kan volhouden' Lichtjes beweegde hij met zijn zwaard in Hakoro's pols waardoor de wonde groter werd. Het geschreeuw deed Sorrow niks. alsof hij het gewoon niet kon horen.

Het geschreeuw leek niet meer te stoppen. In zijn hoofd werd hij helemaal gek nu. Op de grond begon hij te schokken om zo Sorrow van zich af proberen te krijgen. Was dit het eigenlijk allemaal wel waard? Maar, als hij nu zijn mond voorbij zou praten, was alles voor niets geweest. Dan zou hij zelf liever nog sterven.
Shimara draaide met haar rug naar het schouwspel toe en liep door naar Sanou. Niet dat dat erg ver er vandaan was, maar ze moest toch een excuus hebben om verder bij dit alles vandaan te kunnen gaan.

Sorrow Liet zijn zwaard naar boven glijden dwars door zijn arm heen. 'ik betwijfel of je het al wel zult overleven door alleen deze wonde' Hij klonk heel kalm tegen Hakoro. Het was echt alsof hij het geschreeuw niet hoorde. Niet zag hoeveel pijn hij wel niet had.

Shimara draaide zich met een ruk om na het horen van die woorden. Ze wilde schreeuwen, gillen, roepen dat hij moest stoppen, maar er kwam geen geluid uit haar mond, alsof haar hart nee zei, maar haar lichaam ja. Het was krankzinnig gewoon...
Hakoro leek het door zijn eigen geschreeuw niet eens te horen. Hij ging gewoon verder met waar hij mee bezig was, in paniek zijn.
Het breken van ijs werd hoorbaar. Eén van de jongens wist lost te komen en stormde met zijn dolk in de aanslag op Sorrow af. 'Laat dit stoppen, dwaas!'

Sorrow trok zijn zwaard weg en verdween in het niets. Hij kwam tot stilstand een paar meter verderop en keek kwaad naar de gast die was los gebroken. Als hij wilde dat het stopte had hij maar te vertellen wat er gaande was. Met een vernietigende blik keek hij hem aan. Alsof hij de mogelijk had om hem elk moment neer te schieten. Uiteraard was dit niet zo maar je zou zo'n gevoel kunnen krijgen als hij je zo bekeek.

Hakoro probeerde moeizaam overeind te krabbelen en ging kreunend staan. Bloed stroomde via zijn arm naar beneden en druppelde op de grond. De druppels vormde samen een plas bloed, helder rood, waarom je je eigen weerspiegeling haast kon zien.
Shimara wende haar blik af. Vurig hoopte ze dat Sorrow het zat was, zodat ze hier weg konden. De geur van bloed begon zijn tol te eisen. Het greep haar langzaam om de keel, naar mate ze langer bleven.

Sorrow kwam op zijn gemak weer bij Hakoro staan. Onbevreest van de jongen die was lostgebroken. Hij pakte bruut Hakoro zijn haar vast en trok hem overeind met een hevige snok. Hij liet hem zijn vriend recht in de ogen aan kijken voor een paar seconden en drukte dan zijn zicht naar de grond met een naalde tegen zijn nek gedrukt. Met een kleine beweging en Sorrow kon de naald dwars door zijn nek boren. 'het is jouw keuze' Zei hij kil. Hij liet de vriend kiezen of hij nu het leven van Hakoro wilde beschermen of opgeven voor een idioot geheim.

De jonge keek Hakoro moeizaam aan. 'Goed dan...' zei hij zacht, maar werd door iets of iemand in de rede gevallen. Er klonk een vreemd geluid, alsof iets ergens doorheen sneed. Bloed kon je op de grond horen druppelen en de geur overheerste rond het terrein. Dit was dus zo een moment waarbij iedereen zijn adem inhoud.
Van de andere kant van waar Sorrow stond, werd een zwaard door Hakoro zijn rechter long gestoken. Zijn ogen stonden verschrikt wagenwijd open en zijn mond opende een klein stukje, waarna er een straaltje bloed uit kwam.
Met gebogen hoofd hield Shimara het zwaard stevig vast. Ze kon zich niet meer inhouden... De stemmen in haar hoofd waren zo overtuigend en zo beangstigend. Haar ogen hield ze stijf dicht geknepen. Ze schaamde zich aan de ene kant, maar aan de andere kant voelde het... geweldig?

Sorrow keek om naar Shimara en fronste zijn wenkbrauwen. Wat kreeg ze nu? Waarom vermoordde ze Hakoro wanneer zijn vriend net ging opbiechten. Hij begreep er niets van. Het was niet logies.

Shimara keek met een duistere blik op. Even leek ze heel iemand anders als je de blik in haar ogen zag. Die blik verdween al weer na twee seconden. Toen werden haar rode ogen weer blauw en haar ogen vulde zich met angst en schrik. In haar hoofd hoorde ze de stemmen hard en vals lachen. Wat had ze gedaan!? Was ze zo zwak geworden dat ze niet eens meer nee kon zeggen tegen die stemmen in haar hoofd?
Haar handen begonnen te trillen, samen met haar lippen en haar ogen begonnen te wateren. Met trillende handen liet ze haar zwaard los, die langzaam uit het vlees gleed en op de grond kletterde. Bloeddruppels die van het zwaard af kwamen vlogen hierdoor in het rond, tegen haar gezicht aan.
Nu pas besefte ze het, ze had iemand vermoord... Woorden schoten haar te kort en haar gedachten leken weg te stromen als water bij een rivier. Als een soort reflex draaide ze zich met een ruk om en rende weg, tussen de straatjes door. Het maakte niet uit waar ze uit zou komen, als ze hier maar weg was. De geur van bloed was walgelijk, net als het aanzicht ervan.

Sorrow wilde achter haar aan lopen maar dat wilde dan zeggen dat hij deze gasten hier moest gaan achterlaten. Waarom had ze nu in hemelsnaam hem vermoord?! Ze gingen net opbiechten dus wat was het nut dat hij stierf? Nu had hij geen wapen meer om hun te laten spreken en het toppunt was dan nog ook eens dat ze weg liep. Ze liet hem in de steek en bracht hem in problemen.

Verschrikte blikken vlogen naar Hakoro toen hij door zijn knieën zakte en uiteindelijk op de grond viel. Bloed stroomde uit zijn lichaam en de de stenen van de straat kleurde rood. Eén van de jongens zuchtte vermoeid en wreef met zijn hand over zijn gezicht. 'Hij was geen lafaard... Je hebt het recht niet om zo over hem te spreken,' sprak hij fel tegen Sorrow. Zijn ogen spuwde zowat letterlijk vuur.
Shimara was gestopt in het bos, bij een meer. Daar probeerde ze het bloed van zich af te wassen, maar voor haar gevoel bleef het gewoon zitten. Ze leek haast wanhopig.

Sorrow keek hem niet recht in de ogen aan. Dat gunde hij hem niet aan een zwakkeling die hij was. Dat was hij niet waart. 'leg me dan uit?.'

'Goed, het doet er nu toch niet meer toe,' zuchtte hij en begon met moeite te spreken. 'Hakoro en wij werken voor een grote bendeleider. Zo komen we aan geld voor de huur, eten en al die shit. Maar de klussen die gedaan moesten worden werden moeilijker en de klussen werden steeds walgelijker. Hakoro moest gaan stelen van arme gezinnen. Hij weigerde, dus kreeg hij geen geld meer. Hierdoor kwam hij in de schulden. Hij ging dus geld lenen van iemand. Hij kreeg geld, maar stond dus ook voor een paar maanden hierdoor in de schulden. De gast waar hij geld van geleend had, begon te dreigen. Dat hij zijn familie zou vermoorden als hij niet snel het geld terug zou geven. Geld had hij niet zo snel, dus had hij meer tijd nodig. Maar, om risico's te ontlopen wilde hij het laten lijken alsof hij geen familie had. Hij moest dus wel zo doen toen zijn zusje naar hem toe kwam. Anders zou het ongeloofwaardig over komen. Misschien moest ze even door iets pijnlijks door gaan, maar dan was haar leven tenminste veilig,' na dat hele verhaal verteld te hebben, nam hij een grote hap lucht.

'was dat het?' Sorrow trok zijn wenkbrauw op. 'moest je vriend daarvoor sterven?' Sorrow zuchte diep. 'zielig' Hij stapte over Hakoro en flitste toen Shimara achterna.

De jongens keken hem vol afschuw na en liepen naar Hakoro. 'Zegt het persoon dat zich met zaken bemoeid, waar hij niks mee te maken heeft. Als jullie er niet geweest waren, hoefde dit niet te gebeuren!' riep hij hem nog na, maar dat had toch geen zin meer, hij was al uit het zich verdwenen...