De demonen jacht ~ Sorrow en Shimara

Shimara keek snel en vluchtig naar de grotere gebouwen en wees uiteindelijk naar een vrij groot gebouw, waar je muziek vandaan kon horen komen. 'Volgens mij is dat de herberg!' Riep ze naar Sorrow om over het volume van het dorp en de muziek heen te kunnen komen en liet Sanou op één van de daken landen.

Sorrow knikte en liet Ciara een dak verderop landen. Met een vlotte beweging sprong hij van haar rug en liet zijn hand rusten op het lemet van zijn dolk. Hij wou doodgraag de herberg binnenstormen en de man bij zijn hals dichtknijpen zodra hij hem zag. Maar nu hij er ook zo over nadacht. Hij had zijn gezicht niet eens gezien! Bij die gedachte vloekte hij luid.

Shimara liet zich van Sanou zijn rug af glijden en keek Sorrow met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Niet zo hard vloeken, straks horen ze je nog.' Ze sprong van het dak af en wachtte bij de ingang van de herberg op Sorrow. Iets hier voelde niet goed, alsof er iets duisters aanwezig was, een schaduw.

Sorrow sprong van het dak af en lande naast haar. Mensen keken hem met opgrtokken wenkbrauw aan maar hij lette er niet op. Hij opende de deur en keek naar binnen. Bijna iedereen in de herberg zag er duister uit. Mensen die hun gezichten zoveel mogelijk verbergden. Hij zag een man waarvan zijn halve gezicht verbrand was, een vrouw met een blauw geslagen oog en verasend genoeg zat er een klein meisje vrolijk achter in de herberg met haar pop te spelen tussen al deze onzuivere mensen. Ciara zou zeker weten onzuiver hebben beschouwt zodra ze hun had gezien. Ze zou hun zelfs nog geen blik willen gunnen. Alleen maar als hun kracht groot genoeg was zou ze hun kunnen verdragen.

Shimara keek rond in de herberg en voelde een paar blikken branden. Toch negeerde ze de blikken en keek strak en emotieloos om zich heen. Die vent moesten ze toch ergens hier kunnen vinden? Ze wist nog wel dat er bij zijn kaak een litteken zat, dus ze hoefde alleen maar te zoeken naar een vent met een litteken op zijn kaak. Daar waren er toch niet zoveel van, dus zou het niet moeilijk zijn, toch?

Sorrow keek zoekend de herberg rond. Hij liep zelfs naar boven om in de kamers te gaan zoeken die open waren. De eigenaar werd hier door nogal agressief maar toen Sorrow het punt van zijn zwaard naar de man uithaalde hield hij zich koest.

Na een aantal minuten gezocht te hebben, liep Shimara naar de bar toe en riep de barman naar zich toe. 'Heeft u misschien een man gezin met een litteken bij zijn kaak? Niet veel groter dan mij.' Ze keek de man vragend aan en hoopte op een antwoord, maar het leek wel alsof de man haar gewoon negeerde. Irritaties stapelde zich langzaam op, maar Shimara hield zich in. Ze kon de barman nu niet aanvliegen, dan werden ze eruit gezet en was alles verloren.

Terwijl hij de trap af liep hoorde hij half wat Shimara vroeg en zag hoe de barman haar negeerde. De druppel die de emmer doet overlopen was nog niet gevallen maar de emmer zat wel al heel erg vol. Sorrow kwam er bij staan en wierp een death glare blik naar de man toe en herhaalde wat Shimara vroeg op zijn mannier. Agressiever, ongeduldig & dreigent.

Shimara keek hoofdschuddend naar Sorrow. Waar was hij mee bezig? Straks was deze vent niet in de goede bui en werden ze eruit gezet. Maar, het leek wel te werken. De barman wees naar een tafeltje in de hoek, beschut door schaduw. Aan de tafel zat een man met een lange witte jas aan, een cap over zijn hoofd getrokken en door het kaarsje dat op de tafel stond, kon je een litteken op zijn kaak zin zitten.

Sorrow knikte kort naar de barman als teken dat hij dankbaar was. Hij liep samen met Shimara langs de tafeltjes heen naar de man toe. Zeker weten dat hij er spijt van zou krijgen dat hij hun er had ingeluist. Hij legde alsvast zijn hand op het lemet van 1 van zijn dubbelzwaarden om rap te kunnen toeslaan als de man er ook maar 1 moment zou denken dat hij kon ontsnappen. Sorrow was woedent en had de hele weg hier naar toe haat laten groeien voor deze man. Als hij zijn zelfbeheersing snel onder controle kreeg zou een gevecht met de man snel komen.

Shimara keek naar de woedende blik in de ogen van Sorrow en toen weer naar de man. Het liefste zou ze hem bij de kraag willen optillen en hem tegen de muur aan slaan, maar dan zouden ze niet veel verder komen. Ze moesten eerst meer weten. Waarom had hij dit eigenlijk gedaan? Ze pakte dus een stoel, schoof die met een grove beweging aan bij de tafel en ging zitten, waarna ze haar benen op de tafel zwaaide en op een nogal asociale manier ging zitten. De man keek op en gooide een zakje op tafel. Waarschijnlijk zat er geld in. 'Waar is het bewijs?' Vroeg hij nogal ongeduldig.

Sorrow grinikte kort. 'alsof we die konden geven' Dat was het enigste wat hij zei en draaide zijn rug naar de man toe. Hij liet Shimara aan het woord want hem zou het niet lukken om kalm te blijven. Hij wist niet zeker of haar eht wel zou lukken maar het viel te proberen. Hij keek de herberg rond en voelde de blikken op hem branden.

De man trok zijn cap wat verder over zijn hoofd en hield hem vragend een beetje schuin. 'O, verklaar jullie nader?' Zijn stem klonk niet meer zwak en zielig, maar kil en emotieloos, alsof hij al wist wat er zou komen. Toch strekte hij zijn hand uit naar het zakje met geld. Maar op dat moment gooide Shimara met een niet bepaald grote beweging een naald in de tafel, vlak voor de hand van de man. 'Dat is simpel, u heeft ons de opdracht gegeven een edele demon te doden. Nu is mijn vraag, wat voor een schaduw of demon bent u?' Ze keek hem scherp aan, zonder haar blik af te wenden naar wat dan ook.

Hij wierp een een kille blik naar een man toe waarvan Sorrow vond dat hij hem niet moest aanstaren. De man trok zijn kap op, keek weg en dronk van zijn Osaké. Sorrow wierp nog een aantal vernietigende blikken naar een paar mensen toe tot wanneer ze zich allemaal weer met hun eigen zaken bemoeiden.

De man hief zijn hoofd wat meer op, waardoor je een valse grijns op zijn gezicht kon zien. 'Een zeer doortastende jongedame, alleen jammer dat u er te laat achter gekomen bent. Ziet u, ik ben inderdaad een schaduw en gestuurd door de Engel des Duister. Leanut heeft niet zoveel sterke strijders, dus zou het normaal gesproken open liggen voor schaduwen en demonen om aan te vallen en te veroveren. Maar, door dat vervloekte beest dat zichzelf nog een demon durfde te noemen, mislukte dit steeds. Daarom wilde wij mensen inschakelen, omdat het beest nooit mensen aan zou vallen. Het plan is duidelijk geslaagd.' Langzaam stelde hij zich recht en leek het wel alsof zijn gezicht afbrokkelde. Zijn lange grijs-witte jas kreeg scheuren en werd smerig. Langzaam werd zijn ware identiteit zichtbaar. Zijn zeis verscheen in zijn hand die vanuit de schaduwen leek te vliegen en van het litteken op zijn kaak leek een rood licht te komen. 'Bedankt voor jullie hulp, ik zal jullie nog wel eens zien als Leanut in het bezit is van de schaduwen.' En zo verdween hij in de schaduwen van de herberg.
Shimara had zich recht gesteld met een enorme ruk, waardoor de tafel naar achter vloog en op zijn kant viel. Haar mond sloeg werkelijk open van verbazing.

Sorrow draaide zich met een ruk om en had nog een poging gedaan om uit te halen naar de schaduw. Hij vloekte wanneer hij verdween en schopte woedend een stoel uit zijn weg. Nadat voelde hij de blikken weer branden. 'VALT ER WAT TE ZIEN!' riep hij voor heel de herberg. Wat hij nu voelde was verschrikkelijk.

Shimara keek de mensen niet eens aan waar ze door werden aangestaard. Kwaad beende ze naar buiten en sloeg hard met haar vuist tegen een muur. Het liefste wilde ze nu hard schreeuwen van frustratie en woede, maar dat zou niks opleveren. Wat moesten ze nu eigenlijk gaan doen? Leanut lag open voor de schaduwen en zeker weten dat ze deze kans nu zouden grijpen.

Sorrow kwam naast haar staan. 'het is onze schuld, dus moeten we Leanut maar zelf beschermen' Het klonk misschien nogal rap beslist en dwaas omdat hun vijand niet al te gemakkelijk was om te verslaan maar momenteel had Sorrow niks anders kunnen bedenken. Ze konden toch niet zomaar hun schouders ophalen en terug keren naar huis.

Shimara keek omhoog op een nadenkende manier. De maan... hij was bijna vol, waarschijnlijk over één of twee nachten. Waarschijnlijk was dan de aanval! Met een volle maan was de schaduw het meeste, dus wilde de schaduwen dan aanvallen. 'Waarom zouden we het alleen doen... We vertellen aan iedereen wat er aan de hand is, waarschijnlijk helpen ze ons wel.' Ze vroeg nooit echt hulp, maar de schaduwen zouden met enorm veel tegelijk komen, dus het was gekkenwerk om met maar twee personen Leanut te verdedigen.

Sorrow keek haar met een ruk aan en wilde iets zeggen maar wist niet hoe. Ze konden het absoluut niet alleen aan, dat stond vast. Maar om hulp te vragen? Sorrow voelde zich daar absoluut niet goed bij maar hij kon moeilijk nee zeggen. Hij knikte kort en floot dan met zijn 2 vingers.
Ciara kwam onmiddelijk aangevlogen en lande vor Sorrow zijn voeten.

Shimara keek naar Ciara, maar riep zelf Sanou nog niet. 'Het is al best laat en we hebben ons geld wel gekregen. Weet je zeker dat je nu nog naar huis toe wilt? We kunnen ook overnachten in de herberg.' Ze wees naar de herberg die aan de overkant stond. Die zag er een stuk beter uit en er kwam geen vreselijke geur vandaan.

Sorrow keek even naar de herberg. 'is het niet beter als we zo rap mogelijk terugkeren? Hoe rapper we weer terug zijn hoe meer tijd we hebben om mensen te verzamelen. We kunnen niet zomaar de eerste de beste strijder mee vragen'

Shimara hield haar hand voor haar mond toen ze moest gapen en haalde haar schouders op. 'Op dit uur is er niemand meer op. We hebben nog ongeveer twee dagen voor de aanval, dus moeten we uitgerust zijn.' Ze rekte zich uit en gaapte luid. Onder haar ogen zaten lichte wallen en ze voelde zich nogal duf.

Sorrow keek aarzelend voor zich uit. 'hmm,' Hij liet Ciara weg vliegen dus hij had besloten om mee te gaan. Om eerlijk te zijn was hij helemaal niet moe. Of dat dacht hij teminste. Hij wilde niet moe zijn en piekerde de hele tijd over het feit dat hij zo'n idioot was geweest.

'3 uur slapen, dan vertrekken we weer. Als je dat aankan tenminste.' Ze grijnsde en liep de herberg vast in. Deze herberg was inderdaad een stuk aangenamer. Er hing een veel betere sfeer en de mensen keken je niet met een enge blik aan. Meteen beende ze naar de barman, om een kamer te regelen. Ze wachtte bij de bar even tot Sorrow kwam.