De demonen jacht ~ Sorrow en Shimara

Shimara en Sorrow hangen best vaak rond bij de herberg. Ze staan daar nogal bekend als uh... angstaanjagende strijders, waar je niet te dicht bij in de buurt moet komen. Mensen van andere dorpen in het westen, hebben hier lucht van gekregen en een bewoner van Leanut, gaat op zoek naar hen, voor hulp. Leanut word namelijk geterroriseerd door een demon, dat in een moeras woont en dan in de avond laat op pad gaat, om mensen te verslinden.
De bewoner van Leanut heeft dus hulp gevraagd aan Sorrow en Shimara. Natuurlijk doen ze dit niet voor niks, want ze krijgen er beide 200 goudstukken voor.

Regels: Minstens 2 per post
Personen: Alleen Sorrow en Shimara

Shimara stond voor het moeras, in het modderige water. Het water kwam tot haar enkels en er kwam een vreselijk smerige lucht van af. Hier moest ze toch zijn? Zou de reiziger van Leanut verongelukt zijn, of misschien werd hij door iets opgehouden? Of, waren zij zo vroeg?

Sorrow keek met een zeur gezicht anar zijn voeten toen hij iets langs zijn enkels voelde glijden. Hij wilde zelfs niet weten wat het was. 'waar is die gozer?' Zijn geduld was op aan het geraken en die van Ciara ook. Hij nam haar echt overal mee naar toe.

Shimara haalde haar schouders op en keek naar Ciara. Waarom nam hij Ciara mee? Met haar omvang, kon ze alleen maar in de weg lopen. Ze draaide haar hoofd weer naar een andere kant, toen ze voetstappen in het water kon horen. De man... Net als bij de herberg, droeg hij een zwarte mantel en had hij zijn cap over zijn hoofd, waardoor de bovenkant van zijn gezicht niet zichtbaar was.
\'Ik ben blij dat jullie gekomen zijn.\' Hij klonk dankbaar en schor en af en toe moest hij stoppen met praten omdat hij moest hoesten. Een zwakke gezondheid waarschijnlijk, dacht Shimara dan.
\'In het midden van het moeras, waar er wat meer planten groeien en wat meer beesten leven, staat een grot. Ons vermoeden is dat de demon daarin slaap overdag. Jullie kunnen daar komen met ongeveer een uurtje, maar jullie moeten wel opschieten, want over een uur of twee zal de zon onder gaan. En je wilt niet in de avond door het moeras lopen... En, als bewijs, moeten jullie een klauw van het beest meenemen naar het dorp. Ik zal wachten in het café, \"de bulder\", maar als jullie na 4 uur nog steeds niet terug zijn, ga ik naar huis.'

'prima...' Zei hij schouderophalent terwijl hij de man van top tot teen bestudeerde. Zo ziek als een hond stond hij hier voor ons. Met zijn gezondheid zou hij beter naar huis gaan in zijn bed blijven liggen bedacht hij. Maar dan ook weer, wat zou Sorrow zelf hebben gedaan? Hij zou niet in zijn bed kunnen blijven liggen om uit te zieken terwijl andere mensen werden vermoord door een demoon.

Shimara hield haar mond en knikte alleen maar. Twee uur dus... Dat zou toch geen probleem zijn?
De man draaide zich om en liep weer terug naar het dorp.
Shimara zuchtte nadenkend en keek omhoog toen ze een regendruppel dacht te voelen. Regen? Waarom maakte ze zich druk om regen? Ze schudde de gedachten van zich af en begon door het moeras te lopen. Nou ja, lopen... Het leek eigenlijk meer op slenteren, door het water waar ze doorheen moest lopen en het op sommige stukken nogal papperig was, waardoor je soms moeilijk je voeten uit het water kon krijgen.
Ze keek bijna niet achter zich naar Sorrow. Eigenlijk was ze nog steeds kwaad op hem, omdat hij zich helemaal lam had gezopen op het feest van Kira.

Sorrow zakte halverwege de weg tot met zijn ene knie in de modder en slaakte een kreet door het schrikken. Hij trok zich weer op aan een tak vlak naast hem en keek beschuldigent naar de plek waar hij was doorgezakt alsof er iets hem anar beneden had getrokken. Ciara had geen enkel probleem om door het moeras te geraken. Ze leek zich hier zelfs in haar element te voelen. Na een tijdje begon Sorrow zich wel te ergerren aan het feit dat Shimara nog geen woord had gezegt tegen hem. 'is er iets,?'

Shimara keek hem even emotieloos aan over haar schouder en stond stil. 'Ja, je moet beter uitkijken waar je loopt. We hebben niet zo veel tijd hiervoor, voor het geval je niet goed opgelet hebt.'
Ze draaide zich naar hem toe en stak haar hand naar hem uit, om hem uit de moeras drap te kunnen helpen.

Hij nam haar aanbod aan terwijl hij nadacht over wat ze zei. 'ben je kwaad op me?' Hij kon het horen aan de mannier ze sprak maar bleef niet stilstaan om een rustig gesprek te houden. Hij liep stevig door en zag hoe Ciara al een flink stuk voorop liep.

Shimara volgde het voorbeeld van Sorrow en liep ook flink door. 'Hoezo denk je dat?' Kwaad was ze zeker. Ze wist zeker dat er wat met Sorrow aan de hand was en het maakte haar kwaad dat hij dat niet wilde vertellen. Zij zelf had ook veel dingen aan hem verteld, dus vond ze dat ze er recht op had te weten wat er aan de hand was!

'ik zie het aan alles wat je doet' Zei hij zonder haar aan te kijken. Hij had zelfs geen vermoeden dat het was omdat hij niet vertelde waarom hij op het feest van Kira had gedronken. Hij besefte niet dat Shimara wist dat hij haar niet vertelde wat er met zijn vader was gebeurt.

Shimara bleef dezelfde uitdrukking op haar gezicht houden, emotieloos en ze keek strak voor zich uit. 'Nou, dat heb je dan goed opgemerkt. Dus je bent goed bijgekomen na je kater.' De irritaties stapelde ze langzaam maar zeker meer en meer op.

'mijn kater?' Hij had bijna een hele dag misselijk in zijn kamer geweest. Te veel koppijn om ook maar 1 klein geluidje van buiten te kunnen verdragen. 8 uur lang had hij met enorme koppijn zich zitten dood ergeren aan het feit hoe hij zo gemakkelijk had kunnen geloven dat je je problemen kon weg drinken. Dwaas die hij was. 'hmm' mompelde hij. 'dat is dus iets wat ik geen tweede keer zal doen'

Shimara balde haar vuist en zuchtte hard en geïrriteerd. 'Dat mag ik hopen. En, waarom dronk je opeens zoveel? Dat is helemaal niks voor jou.' Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Niet meer emotieloos, maar meer vragend.

Zijn herinneringen flitsten voor zijn ogen voorbij aan de gedachte van Florian. Maar je kon het absoluut niet aflezen aan zijn gezicht of hij nu verdrietig, blij of boos was. Hij keek gewoon voor zich uit gericht op zijn doel. 'Mijn vader is vermoord...' Zijn woorden waren kill. Alsof er een ijskoude hand je hart vastneemt. Zo voelde het dan ook bij Sorrow om het te zeggen, luidop. Dat beseftigde het gewoon. Normaal zou hij nooit zoiets vertellen. Maar bij Shimara had hij absoluut niet het gevoel om het geheim te houden.

Shimara stond abrupt stil en keek hem geschrokken aan. Zoiets zag ze niet echt aankomen... 'So... Sorry, ik wist niet dat het zo erg was...' Ze keek hem niet recht in de ogen aan, dat vond ze op het moment nogal moeilijk. Wat moest ze nu gaan doen? Hem omarmen en troosten? Ondanks dat ze nu al een tijdje wat hadden, vond ze het nog steeds op bepaalde momenten tegen hem te reageren. Gewoon omdat ze geen ervaring had met dit soort dingen en dat maakte haar nogal onzeker.

Sorrow stopte toen hij merkte dat Shimara dat ook had gedaan. Hij keek achterom en glimlachte vriendelijk. 'je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben er al overheen. Mijn wraak kan ik wel nemen zodra ik terug ben in het Zuiden' Hij draaide zich om weer door te rennen. Zijn glimlach was meteen verdwenen toen hij weer terug voor zich uit keek. Hij was er nog maar alles behalve overheen. Hij propte zichzelf vol met schulgevoellens dat hij Florian niet had beschermt, dat hij er niet was toen hij zijn hulp nodig had. Wie zou er nog wel niet allemaal worden vermoord als hij niet snel terug keerde?

Shimara rende achter hem aan, pakte hem vast bij zijn onderarm en trok eraan, zodat ze hem tot stilstand dwong. 'Lieg niet tegen mij en tegen jezelf. Je komt niet zo snel over zoiets heen.' Ze hief haar hoofd wat op, zodat ze hem aan keek. Ze kon er niet zo zeer over me praten, hoe het voelt als je een dierbare verliest. Maar toch, voelde ze zich vreselijk voor Sorrow.

Sorrow keek haar recht in de ogen aan. 'we hebben nu belangrijkere dingen te doen Shimara' Hij zou haar een andere keer wel alles uitleggen. De tijd liep door en ze konden geen tijd verliezen. Ciara wachte een eindje verderop op hun. Ze keek hun vragend aan waarom ze waren gestopt.

Shimara keek hem streng en een beetje beschuldigend aan. 'Waarom probeer je ervoor te vluchten? Ben je soms bang om je echte emoties te laten zien? Wil je niet zwak lijken?' Ze keek hem nietbegrijpend aan en hield haar hoofd een beetje schuin.

Sorrow keek haar lichtjes geschrokken aan. Had ze nu gewoon dwars door hem heen kunnen kijken? Niemand in heel zijn leven lang wist hoe hij zich echt had gevoelt, wat hij echt dacht over dingen en zij zat er gewoon vlak op. Hij kon een glimlach niet onderdrukken en gaf haar een kus. 'Shimara, je bent een wonder op zich' Ciara begon agressief te sissen. Het deurde haar veel te lang.

Shimara keek hem verbaasd met grote ogen aan. Een wonder? Zij? Nee, ze was geen wonder, helemaal niet zelfs. Sterker nog, ze walgde van zichzelf. Ze keek Sorrow hoofdschuddend aan. 'Nee, dat is niet waar, ik ken je gewoon goed. Dat is alles.'

'niemand heeft ooit door mijn masker kunnen heen kijken. daarom ben jij mijn wonder.' Hij hoorde Ciara haar kwade gesist dat hem meteen weer liet focussen. Ze verloren tijd. Hij pakte Shimara haar hand en begon te rennen.

Shimara dacht even na over die woorden en bloosde lichtjes. Sorrow was ook wel een wonder voor haar. Hij was één van de weinigen die haar in verlegenheid wist te brengen.
'Als we door blijven rennen, gaan we straks nog hard op ons gezicht!'

'maar als we niet rap genoeg rennen komen we tijd tekort' zei hij terwijl hij een paar obstakels ontweek.