De demonen jacht ~ Sorrow en Shimara

Shimara deed haar mond open om er op te reageren, maar haar reactie veranderde in een gil. Ze zakte een stuk naar benede, ongeveer tot haar heupen. 'Goed... En nu verliezen we geen tijd wou je zeggen?'

Sorrow zuchte. Ze had weer eens gelijk gaf hij toe en hielp haar uit de drap. 'ok, we zullen wat trager gaan lopen...'

Shimara liet zich uit de drap helpen en klopte de meeste smerigheid van haar kleren af. 'Ik hoop dat het het geld waard is...' Bromde ze geërgerd en begon weer te lopen.

Sorrow stemde daar mee in maar zei niks. Hij liep samen met haar verder zonder echt te weten of het nog ver was of niet.

Na een tijdje gelopen te hebben, viel het Shimara op dat er steeds meer kringeltjes van druppels in het water zichtbaar werden. Er kwam regen... Dat kon er ook nog wel bij. De regen viel eerst langzaam naar benede, maar viel steeds sneller en harder. Hoe meer regen er kwam, hoe zwakker Shimara zich voelde. Haar kracht was al niet zo sterk, maar met regen, had haar vuur kracht al helemaal geen zin...

Sorrow genoot van iedere druppel die op zijn huid viel. Het was pas na een aantal minuten dat hij zag hoe moeilijk Shimara het oppeens kreeg. 'alles ok?'

Shimara kneep haar ogen tot spleetjes, om ervoor te zorgen dat de regen niet in haar ogen viel. 'Ja hoor, het regent gewoon, dan ben ik wat minder... fit. Dat is alles. Als het droog word, dan voel ik me weer zoals altijd.' Vuur kon haar niet beschermen met regen, dus kreeg ze het gevoel dat ze vatbaar was voor elke aanval. Ze kreeg het koud en de haren van haar huid gingen omhoog staan, om de warmte in haar lichaam te houden. Regen... Wat had ze daar een hekel aan...

Sorrow probeerde zich voor te stellen hoe het was om het element vuur als bezit te hebben. Hoe het zou zijn om te voelen worden uitgedoofd wanneer het de weergoden het maar beste uitkwam. Water was de tegenpool van vuur... nu hij er zo eens over nadacht, wat was de tegenpool van bliksem? Bliksem crieerde vuur dus dat was het niet. Water geleid bliksem dus dat was het ook niet. Ijs... wat deed ijs met bliksem?

Shimara stopte toen ze een ongewoon geluid dacht te horen. Iets van een levensvorm of iets... In elk geval was het een beweging van iets of iemand. 'We zijn niet alleen... Iets volgt ons.'

Ciara bleef stil staan en gromde zachtjes. Je zag aan de mannier op dat ze stond dat ze zich niet op haar gemak meer voelde. Sorrow keek om zich heen. 'denk je dat het de demoon is?'

'Geen idee, maar het is niet goed.' Ze kreeg een vreemd gevoel in haar buik, zenuwen. Het geritsel van planten werd luider en het leek wel alsof er iets dichterbij kwam. Het sprong met een enorme snelheid op Sorrow en Shimara af, maar werd tegengehouden op het laatste moment door iets... Een enorm beest, dat zo wit als sneeuw was en net zulke blauwe ogen als Shimara. Sanou...
Hij sprong richting het wezen voordat het Sorrow en Shimara aanraakte en klemde het wezen tussen zijn grote kaken.

Ciara hield haar hoofd schuin en zette zich neer terwijl ze geinteresseert naar Sanou keek. Het was lang geleden dat Sorrow Sanou had gezien. Hij was groter geworden, veel groter en vooral, veel sterker.

Shimara knipperde even met haar ogen en keek vragend naar Sanou. 'Jij irritant en ongehoorzaam ettertje... Mij toch gevolgd hé!' Ze keek Sanou streng aan en zette haar handen in haar zei.
Sanou beet de demon dood, liet hem los en keek met grote en schuldige ogen naar Shimara. Hij maakte een verontschuldigend piep geluidje en liet zijn kop wat hangen.

Ciara wende haar blik van Sanou af. Hij was een draak! en hij liet zich op zo'n mannier behandelen? Zielig gewoon!
Sorrow kwam naast Shimara staan en keek naar de dode demoon. 'was dat de demoon?'

Shimara liep naar het dode beest, hurkte zich bij hem neer en bekeek hem onderzoekend. 'Hmm... Wel een erg zwakke demon dan... Hij zou dan al lang gedood moeten zijn door een strijder van het dorp. Hij was nog jong en niet volgroeid, dus is het onmogelijk dat dit hem was.' Ze stelde zich weer recht en veegde de regendruppels van haar gezicht.
Sanou keek sissend naar Ciara en maakte zich groot, alsof hij wilde bewijzen dat hij niet zwak was. Tegenover Shimara kon hij toch niet anders? Ze kwam zo groots en vooral angstaanjagend over als ze kwaad was...

'ok, dan zoeken we verder' Hij strekte zich uit en draaide zich om om verder te gaan. Ciara was kleiner dan Sanou maar het was duidelijk dat ze zich daar niks van aan trok. Ze krabde achter haar oor en negeerde Sanou volledig. Hij mocht misschien wel groot zijn maar waar was het bewijs dat hij niet zwak was?

Shimara knikte en liep ook verder. De regen begon langzaam te stoppen gelukkig en ze voelde zich weer wat beter. Haar lichaam werd weer warmer en ze had het bijna niet meer koud.
Sanou klapte zijn vleugels uit, maakte een grote beweging waardoor er veel lucht met veel kracht tegen de grond geslagen werd, waardoor hij opsteeg en boven Shimara en Sorrow ging vliegen, zodat ze geen last zouden hebben van de regen.

Sorrow bleef door rennen tot wanneer hij aan een soort van grot uit kwam. De man had het over een grot gehad dus dit moest hem wel zijn. Hij trok maar alvast zijn zwaard uit de schede en keek even naar Shimara om te zien wat zij ging doen of zeggen.

Shimara liep achter Sorrow aan, de grot in en haar zicht werd meteen weggenomen door de duisternis. 'Damn... donker...' Ze praatte zacht, maar toch verstaanbaar. Ze creëerde een kleine vlam in haar hand, zodat ze wat konden zien in de grot. 'Best diepe grot...' Zei ze zacht en liep wat dieper de grot in.
Sanou bleef buiten staan wachten, omdat hij te groot was en niet in de opening paste.

Het zelfde gelde voor Ciara die naar binnen staarde vanop een afstand. Ze keek even vluchtig naar Sanou en bekeek hem van top tot teen. Sorrow Liet shimara voor aangezien zei er voor zorgde dat ze wat konden zien. Je hoorde het druppen van water en de grot zelf was redelijk vochtig.

Shimara stopte met lopen en doofde snel te vlam toen ze zwaar geadem kon horen. 'Volgens mij ligt hij nog te slapen.' Zei ze op fluistertoon. Ze bleef staan en probeerde door goed te luisteren uit te vinden waar het beest zich waarschijnlijk bevond.

Sorrow bukte zich en legde zijn oor tegen de grond om te horen of de demoon ver weg van hun was of niet. Hij luisterde aandachtig en dacht dat het ongeveer 5 meter hoogstens moest zijn. Dat zei hij dan ook op fluistertoon tegen Shimara.

Shimara knikte en schrok toen ze twee rode ogen kon zien glimmen. De ogen van het beest opende langzaam, dat kon je zien op de manier hoe ze groter werden. Maar, het was vreemd, want de ogen straalde geen vijandigheid uit, maar... vriendelijkheid? 'Iets klopt niet, die ogen kunnen niet van een demon zijn...'

Sorrow leek het niet te horen en haalde uit met zijn zwaard. Demoon of niet het was dat dat ze moesten vernietigen en dat zou hij gaan doen ook.

De demon sprong met een katachtige sprong naar achteren en rekte zich uit, alsof er niks aan de hand was.
Shimara maakte weer een vlam in haar hand, zodat ze kon zien wat er aan de hand was en wat er allemaal gebeurde. 'Luisterde je wel!?' Zei ze hard en een beetje geïrriteerd.