De demonen jacht ~ Sorrow en Shimara

Toen hij missloeg keek hij wel om naar Shimara. 'ja, dus jij beweert dat het geen demoon is? mag ik dan weten wat het wel is?'

Shimara keek even nadenkend en op een ernstige manier naar de demon. Het was wel degelijk een demon, dat kon je herkennen aan de bouw van het beest zijn lichaam en de ogen. Daarbij, was hij best groot eigenlijk... Het was een katachtige, dat kon je goed zien aan de bewegingen die hij maakte en aan de kop. Hij was ook erg groot, groter dan een tijger en hij zag er best sterk uit...
'Het is wel een demon... Maar, waarom valt hij ons niet aan? Een duistere demon zou ons al lang aangevallen hebben. Er klopt gewoon iets niet!' Het voelde ergens niet goed, om dit beest te moeten doden. Hij zag er niet eens zo moordlustig uit of wat dan ook.

Sorrow keek naar de demoon. Het zag er idderdaad niet echt angstaanjagend uit. Gewoon groot en strek. Meer niet. 'Dus dit wezen zou gevaarlijk moeten zijn volgens die gozer?'

Shimara haalde haar schouders op. 'Blijkbaar... Hij is eerder triest dan gevaarlijk volgens mij. Maar, als we niet terug gaan en een deel van zijn dode lichaam laten zien, krijgen we geen geld en hebben we onze tijd hier voor niks in gestoken...' Ze zat voor haar gevoel tussen een grens. Het was de vraag aan welke kant ze nu wilde gaan staan.

'dan is het duidelijk voor mij' Sorrow hoefde die keus niet te maken. Hij wilde niet langer zijn tijd verdoen en haalde weer uit.

De demon sprong nogmaals naar achteren, maar lande met zijn grote poten niet op de grond, maar tegen de muur. Hij bleef wonderlijk genoeg staan en begon nu te grommen. Het was een waarschuwing, dat was duidelijk, want nog steeds viel hij niet aan.
Shimara balde haar vuist en bleef maar staan. Ze kon geen keuze maken, maar waarom niet? De stem in haar hoofd zei tegen haar het beest te doden en het geld op te halen, maar haar gevoel zei precies het tegenovergestelde. Wat zou er gebeuren als dit wezen zou sterven? Zouden de mensen van Leanut blij zijn? 'Dood het wezen. Het is maar een demon, daarvan zijn er wel 1000de op Azzulacta. Wat maakt dit wezen nou uit, je hebt er al 100de vermoord. Deze kan er toch ook nog wel bij?' Ze hief haar hoofd wat meer op en zuchtte vermoeid. De stem in haar hoofd had gelijk. Het was een demon en die waren duister en vermoorde onschuldige mensen. Dus, hij moest sterven...

Sorrow hield zijn hoofd schuin en liet zijn zwaard rusten op de grond. Hij wist niet waarom nu net maar hij kreeg een schuldgevoel nu hij die demon daar zo zag staan. Hij zuchte geëgert. Hij moest geen schuldgevoel hebben! Een demoon was een demoon en die moest gewoon dood. Sorrow haalde deze keer weer uit en zorgde er voor dat hij niet miste.

De demon sprong weg, voor de derde keer, maar dit keer nog geheel zonder verwonding. Het zwaard van Sorrow raakte het beest zijn schouderblad, dus door de pijn raakte hij in de lucht uit balans en viel op de grond. Even bleef hij roerloos liggen, alsof hij al dood was. Natuurlijk kon zoiets hem niet doden, maar dat wilde hij hen wel doen geloven.
Shimara liep naar het best toe, maar had het gevoel dat ze loot in haar schoenen had. Ze moest zich niet aanstellen, ze had al zoveel van zulk soort beesten gedood! Langzaam trok ze één van haar zwaarden uit de schedes en sloeg de punt door de strot van het beest, nog voordat het weg kon springen.

Sorrow keek toe hoe de demoon had willen weg springen maar de kans niet had gekregen. Dit voelde gewoon slecht om zelfs maar naar te kijken. Hij wende zijn blik af en keek de grot maar veel zag hij niet door de duisternis.

De waarmee Shimara het zwaard vasthield trilde. Alsof ze een mens had vermoord, een onschuldig persoon... Ze trok haar zwaard terug en liet hem langzaam weer terug in de schede glijden. Even zocht ze de blik van Sorrow op, maar dat was onmogelijk omdat hij zijn blik af wende. Daarom keek ze dus maar weer naar het wezen dat dood aan haar voeteneinde lag, op de grond. Zijn bloed was zwart, het was dus echt een demon, maar nog steeds nam dat niet haar schuldgevoelens weg. Haar ogen werden groot toen ze zag wat er met het lichaam gebeurde. Het loste langzaam op in zwart, glimmend stof, tot de botten aan toe.

Sorrow keek weer om en zag hoe de demoon oploste in stof. Zo snel als hij kon greep hij nog een poot vast maar die loste op in zijn handen. 'hoe...' Hij voelde zich verwondert maar vooral bedrogen. De man had gezegt om een klouw mee te nemen als bewijs. Maar dit was helemaal niet meer mogelijk door dat de demoon was opgelost in stof. Sorrow wist nu al zeker dat de man dit wist en was nooit van plan geweest om hun goudstukken te betalen.

Shimara liet zichzelf op haar knieën vallen en raakte het stof voorzichtig aan. 'Stof... het was een edele demon! We hadden dit wezen nooit mogen doden Sorrow! We zijn opgelicht, die vent is iets van plan!' Met een ruk stelde ze zich recht en draaide ze zich naar de uitgang van de grot. 'We moeten zo snel mogelijk naar Leanut toe en opzoek naar hem!' Ze sprak snel en gehaast en ergens lichtelijk in paniek.

'wacht! wat is een edele demoon?' zei hij haastig terwijl hij naast haar kwam lopen. Sorrow begreep er niet al te veel van. Nog nooit had hij van edele demonen gehoort.

Shimara klakte even met haar tong terwijl ze flink doorstapte. 'Edele demonen waren eerst duister, maar zijn in aanraking geweest met het licht. Daardoor verdwijnt het meeste duister uit hun karakter en worden ze een soort van goedaardig. Dan beschermen ze mensen van dorpen en steden en vallen ze niemand zomaar aan. We zijn gewoon voor de gek gehouden!' Ze werd agressief door die gedachten. Die vent had ze gewoon voor de gek gehouden, zonder dat zij het door had!

Sorrow balde zijn vuisten. Hij voelde zich dom. Hij wist amper iets van demonen en toch bevocht hij ze. Als hij had geweten wat edele demonen zijn dan was dit nooit gebeurd. Dan had hij geweten dat hij die demon met gerust moest laten. Trouwens, waarom moest die demoon dood? Hij deed niemand kwaad. Integendeel zelfs, hij beschermt mensen.

Shimara liep woest de doffe grot uit en keek even om zich heen. 'Waar is Sanou... Hij kan vliegen, dus kunnen we binnen no-time in Leanut komen...' Sanou lande precies op dat moment voor haar voeten. Hij keek haar even vragend aan, maar toen hij de woedende blik in haar ogen zag, begreep hij al genoeg. Hij zakte lichtelijk door zijn poten, zodat Shimara makkelijk kon opstijgen.

Ciara stond oppeens vlak achter Sorrow en duwde haar neus tegen zijn rug om te laten merken dat ze hier ook was. Hij legde zijn hand op haar voorhoofd terwijl hij om haar heen stapte. Ze bukte zich zodat hij op haar rug kon kruipen.

Shimara steeg op de rug van Sanou een keek vluchtig omhoog, naar de wolken die nog vol met regen zaten. Ze vloekte binnensmonds en vervloekte de regen, maar liet Sanou snel daarna opstijgen. Ze hadden hier geen tijd voor, ze moeten die vent vinden en uitzoeken wat er aan de hand was.

Sorrow liet Ciara naast Sanou vliegen en keek strak voor zich uit. De ijskoude wind sneed in zijn gezicht maar het maakte hem helemaal niks uit. Haat groeide binnenin hem voor de man. 'wat was eigenlijk zijn naam?' Vroeg hij zonder Shimara aan te kijken.

Shimara dacht even na en fronste haar wenkbrauwen. 'Hij heeft zijn naam eigenlijk niet eens gezegd... We hebben er niet eens naar gevraagd!' Ze voelde zich nu nog dommer dan eerst. Eerst lieten ze zich voor de gek houden en nou waren ze ook nog eens roekeloos en dom bezig. Ze voelde zich op het moment net een amateur, die net begon met dit werk.

Sorrow versterkte nijdig zijn greep op Ciara. Zij merkte er niks van en vloog gewoon door. Hoe dwaas waren ze wel niet bezig!? Hij beet hardnekkig op zijn tanden en staarde kwaad voor zich uit. Hij floot met zijn 2 vingers als teken dat Ciara sneller moest vliegen. Ze schoot bijna onmiddelijk vooruit. Ze vloog zo rap als ze kon.

Shimara liet Sanou ook sneller gaan, maar zonder iets te doen. Hij voelde het gewoon aan, omdat hun band sterker was geworden de afgelopen weken, alsof ze elkaar gedachten konden lezen. Eigenlijk best eng, maar handig op zulk soort momenten als deze. 'Ik voel me echt heel erg dom.' Zei ze uiteindelijk na een lange stilte.

'hoe denk je dat ik me voel? net het zelfde..' mompelde hij. De regen doorweekte zijn kleren maar hij trok er zich niks van aan. Het kon hem niet schelen, regen voelde altijd goed op zijn huid. Het dempte ook zijn woede lichtjes.

Shimara keek even langs haar been naar benede en zag dat ze met een flinke vaart vlogen. Toen ze weer opkeek, zag ze de lichten van het dorp al. 'Misschien kunnen we wat dingen recht zetten...' Ze sprak zacht en best onduidelijk, omdat ze er nogal onzeker over was. Misschien zat de man er helemaal niet eens... Was het allemaal een grote leugen geweest.

Sorrow mompelde iets maar het was niet duidelijk wat. Hij liet Ciara dalen en net boven de huizen vliegen. Mensen keken kwaad maar vooral geschrokken op toen er iets over hun hoofd vloog. Sorrow negeerde het allemaal en zocht naar de herberg(?) waar ze hadden afgesproken.