De demonen jacht ~ Sorrow en Shimara

(Nou ja, die van mij is nooit op, dus ik maak er wel weer wat van *I*)

Shimara deed haar hoofd een stukje naar achter, waardoor haar lippen weer vrij van die van hem kwamen en ze de mogelijkheid had weer te praten. 'Sorrow...' Zei ze zachtjes.
Hoe jammerlijk genoeg het ook was, ze moesten weer verder. Ze wilde niet dat dit moment stopte, maar de tijd tikte door en het zat al tegen, dus moesten ze hier een einde aan maken om verder te kunnen.

Sorrow leek haar gedachten te lezen en knikte kort. Hij gaf haar nog vluchtig een kus en maakte zich toen verder klaar. Hij zette zich neer op het bed om zijn schoenen te kunnen aan trekken en trok zijn vest aan. Hij smeet het kussen en deken dat hij had gebruikt voor mee te slapen weer op een frommelige mannier op het bed. Hij strekte zich uit en keek even naar SHimara om te zien of zij al klaar was. Zodra ze dat was liep hij de kamer uit.

Shimara deed nog even snel haar riem met naalden en zak geld erin om haar middel en stormde daarna de kamer uit, achter Sorrow aan. Op het moment was deze missie belangrijker dan romantiek. Hoewel de gedachten pijn deed, wilde ze dit toch eerst afhandelen. Daarna zou er nog genoeg tijd voor zijn. 'Slaan we het ontbijt over en gaan we meteen door?' Vroeg ze snel en vluchtig, terwijl ze voor zich bleef kijken.

Sorrow knikte kort terwijl hij de trap afliep. Betalen hoefde ze niet meer dus liep hij meteen ook de herberg zelf uit.
Ciara leek het gewoon al te weten dat ze gingen vertrekken want ze had zich wachtend neergelegt voor de deur van de herberg. Kinderen achtervolgden al lachen haar staart die ze heen en weer zwiepte.

Shimara liep achter Sorrow aan, naar buiten en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de luid lachende kinderen. Kinderen, daar had ze iets mee... iets slechts... Meestal als zij over straat liep en kinderen tegen kwam, rende ze bang voor haar weg. Zelfs als ze helemaal niks gedaan had!
Sanou zat op een dak, te kijken naar Shimara en Sorrow die naar buiten toe liepen. Vrolijk zwiepte hij met zijn staart, spreidde zijn vleugels en vloog naar beneden toe. Eenmaal beneden ging hij vast op zijn buik liggen, zodat Shimara makkelijk kon opstappen.

Sorrow klom op de rug van Ciara en negeerde de kinderen volkomen. Normaal was hij goed met kinderen maar nu. Nu had hij geen tijd en was hij niet in de steming. Nu herinnerde hij zich weer hoe bedrogen ze wel niet waren geweest. Hoe idioot en dwaas ze de zaak hadden behandelt.

Shimara volgde het voorbeeld van Sorrow en klom op de rug van Sanou. Tijdens de vlucht zou ze wel bedenken hoe ze het beste dit verhaal konden brengen en uitleggen. Was er eigenlijk wel een goede manier om dit uit te leggen? Was dat mogelijk? Iedereen zou ze vast zien als dwazen, idioten, blinde die gewoon op elke zaak af kwamen, als ze er maar geld voor kregen.

'wat gaan we zeggen?' Zei hij terwijl hij Ciara liet opstijgen. De kinderen keken verast en beteuterd. Hun speelkamerraad was weg, jammergenoeg. Nu moesten ze maar iets anders gaan vinden. Blijkbaar was 1 daarvan heel goed in want hij haalde al een houten zwaard tevoorschijn en sloeg dat op het hoofd haar vriend naast hem. Toen hoorde je ze weer luidkeels lachen.

Shimara haalde haar schouders op, terwijl Sanou op steeg en weg vloog van de herberg. 'Nog geen idee. We verzinnen wel een smoes. Misschien kunnen we erover liegen en zeggen dat wij er niks mee te maken hadden. Dat we gewoon gehoord hebben dat de schaduwen Leanut gaan aanvallen.' Liegen was vaak een oplossing voor Shimara geweest. Het was een talent van haar, liegen zonder spijt.

(in rl is dat ook mijn talent )

'en wat als ze vragen stellen, ik kan liegen maar ik heb geen idee hoe lang ik het zou kunnen volhouden' Hij sprak uit ervaring. Hij kon liegen, enorm goed liegen zelfs. Maar als je hem in verlegenheid wist te brengen of je gebruikte net de juiste woorden dan kon hij gemakkelijk zijn mond voorbij praten. Of net bijna zijn mond voorbij praten waardoor mensen achterdochtig konden worden.

(Ja, de mijne ook *I*)

Shimara dacht even diep na over die woorden. Misschien was het inderdaad beter om gewoon het verhaal te vertellen. Als ze er later achter kwamen dat ze uiteindelijk toch gelogen hadden, wat zou er dan eigenlijk gaan gebeuren? Waarschijnlijk zou iedereen ze laten stikken en alles zelf op laten knappen.
'Dan... dan denk ik dat we beter maar gewoon het echte verhaal kunnen vertellen. Straks komen ze er achter, wat moeten we dan doen?'
Sanou keek met speelse en twinkelende oogjes naar beneden en genoot van deze vlucht. Eigenlijk genoot hij wel van elke vlucht die ze meemaakte. Het bleef gewoon een geweldig gevoel, vliegen boven de wolken, zonder enige angst.

Ciara keek hoe Sanou zich amuseerde. Hij zag er uit als een kleine draak die nog maar net de buitenwereld had ontdekt maar dan in de lucht. Sorrow knikte. Hij kon zich al helemaal voorstellen wat voor schaamte hij straks zou gaan voelen. Vurig wenste hij dat dit nooit gebeurd was. Dat ze nooit die taak hadden aangenomen. Helaas kon je tijd niet terugdraaien.

(Ik denk dat dit dan wel het einde is van de missie *I* Dan maken we over een paar dagen een forum aan dat ze de stad Leanut moeten gaan redden met alle andere strijders ofzo *I*)

idd x,x


dus hierbij:


-THE END