Het verborgen huisje aan het meer van Osuké.

Zen voelde het.
Dát gevoel, het was zeker.
Mia, hij, het was hem.
Gewoon, helemaal, verliefd.
Smóóóór.
Hij deed niks, hij zou zich anders niet kunnen inhouden.
Maar zoende zachtjes terug, waarnaar hij na een paar seconde zijn hoofd terug trok.
'Wat dacht je?' vroeg hij alsof hij heel verbaasd was en grijnsde speels.

''Dat'' fluisterde ze terwijl ze hem aan keek met een twinkeling in haar ogen. Ze pakte zijn hand vast en wikkelde haar vingers in die van hem. Het was nu zo, hij was van haar en andersom. ''Dus, waar slaap je?'' vroeg ze weer, met een grote grijns dit keer.

Zen grijnsde en trok daarna een wenkbrauw op.
'Wat dacht je.. Bij jou?' fluisterde hij grijnzend.
Mia had een besluit genomen.
Ze waarom nu bij elkaar.
Samen.
Wauw.
Hij barstte bijna uit elkaar van opwinding.
En nu was het zover.
Finally.

''Deal'' ze glimlachte happy, als een kindje dat alles gekregen had wat ze wou. Met haar vingertoppen gleed ze zachtjes over zijn wang, om zich te realiseren dat dit allemaal echt was. Ze waren echt bij elkaar, in een verbogen huisje aan het meer van Osuké. Haar vingertoppen liet ze afglijden naar zijn hals. Blijer kon ze niet zijn, omdat hij van haar was. Een gedachte die ze eerst angstig vond, voelde nu zo geweldig goed.

Zen voelde hoe Mia met haar vingers over zijn nek gleed en voelde daarbij een rilling over zijn rug gaan.
Heerlijk zo'n gevoel.
Al zou hij eraan moeten wennen, eraan moeten wennen dan hij niet naar andere meisjes kon kijken, dat hij niet met andere meisje mócht flirten.
Hij zei/zij zo.
Je moet wat voor de liefde over hebben, besloot hij.

Mia knabbolde op haar onderlip, ze bestudeerde zijn gezicht. Ze leunde met haar arm op de bank en met haar hooft op haar arm. Wat zou er in hem omgaan? Zou hij terugkrabbelen?

Zen glimlachte even kort en stond toen op.
'Ik ga even kijken of het bed niet uit elkaar valt,' merkte hij lachend op en liep naar de slaap kamer.
Het was eigenlijk een soort van afleiding omdat hij zich nerveus voelde.
Anders, in ieder geval; hij wist niet wat het overkwam en ook niet hoe je je eigen gevoelens moest omschrijven.
Hij liep weer terug en plofte bij haar op de bank.
'Alles in orde,' zei hij met een knipoog.
Machtige gewoonte.

Mia knikte, even was ze alleen. Hij was al snel terug. Ze keek op naar hem en beet op haar lip. ''Niet nerveus of bedekingen?'' vroeg ze maar, ze moest het weten. Hij leek haar niet echt een type die een vaste relatie wou. Helemaal niet zelfs, hij was meer het jongetje dat elke weer een ander had. Toen hij knipoogde grijnsde ze lichtjes.

Zen was al weer weg met zijn gedachte en bedacht hoe hij dit aan zijn ouders moest vertellen.
Toen hoorde hij Mia.
Nerveus?
Ja.
'Nee, ik ben niet nerveus, hoezo?' vroeg hij verbaasd, nouja, alsof.
Bedenkingen?
Nog niet.
Hij grijnsde bij die gedachte.
Binnenpretje.

Mia boog zich naar hem toe en drukte haar lippen even kort op die van hem. ''Je bent nou niet het vasterelatie type'' fluisterde ze zacht terwijl ze maar een paar cm van hem af zat. ''Ik ben slapen'' zei ze toen ze achterover leunde. Vervolgens stond ze op en liep ze de kamer in met het grote 2 persoons bed.

Zen stond verstijft.
Daar zei ze toch wat.
Geen vasterelatietyp.
Hij wou het niet toegeven, maar het was waar.
Het was allemaal waar.
Maar, hij zou het volhouden.
Maar, alleen maar maar.
Ze zou nooit meer met hem praten, als hij een ander had.
Hij zou het volhouden, hij twijfelde, maar alles in het leven was een twijfel voor hem.
Je kon nou eenmaal niet in de toekomst kijken.
Hij liep vijf minuten later naar Mia toe.
'Daar zei je me toch wat..' zei hij zacht.
Hij kon het niet hebben.
Dat iemand zo iets hard in je gezicht kon zeggen.

Mia zat op het bed, met haar rug tegen de muur aan. Ze keek op toen hij binnen kwam. Ze zweeg, niet precies wetend wat ze als reactie moest geven. Ze draaide haar vinger in een lok van haar haren en keek nog steeds naar hem. ''Tsja'' maakte ze als een soort van geluid.

Zen gromde even.
Hij haatte dit momenten zo.
'Ik wil niet dat je dat ooit nog in me gezicht zegt, Mia,' zei hij streng.
O, hij kon wel krijsen.
Ze twijfelde aan hem!
Hoe kon het?
Hij had altijd al gehoopt dat zij verliefd op hem.
En nu?
Zij twijfelde aan hem?
Djeez, kon het nog erger?
Ja.
Hij werd boos.

(
Ik moest hem laten zien. =D)

Mia fronste en stond op. ''Ik ben je dochter niet'' doordat ze op het bed stond was ze even groot als hem. Ze keek naar zijn gezichts uit drukking, om te proberen zijn mood te pijlen. Ze twijfelde, messchien had ze het minder hard moeten zeggen?

Zen zuchtte.
'Sorry,' mompelde hij nog net verstaanbaar.
Hij liet zich vallen op het bed en pakte grinnikend de voeten van Mia vast.
'Zo, probeer nu maar eens los te komen,' zie hij lachend.
Hij kon niet eeuwig boos blijven.
Mia had gewoon gelijk.
Dat zat hem dwars.
Dat wist hij.

Mia grinnikte en liet zich naast hem vallen. Ze vond het niet erg als hij haar bleef vasthouden, dat was de reden waarom ze geen moeite deed om hem vast te houden. ''Weetje wat ik zo leuk aan jou vind'' ze keek hem even aan om te kijken of hij het wist.

Zen zette een denk gezicht op.
'Innerlijk of uiterlijk?' vroeg hij of hij heel slim was, al viel dat best wel mee.
'In het innerlijk heb ik geen flauw idee.. En bij het uiterlijk vermoed ik mijn ogen, dat zegt iedereen, of mijn haar, dat vinden mensen schattig,' merkte hij nogal droog op en rolde met zijn ogen.
'Maar, vertel,' zei hij en liet haar enkel los.

''Innerlijk'' Ze pakte een lok van zijn haar en draaide er een krul in. ''Je haar is ook schattig'' grinnikte ze. Ze keek naar zijn ogen, het was haar nog niet opgevallen, maar hij had ook mooien ogen! ''En ja, je hebt mooien ogen'' beaamde ze. Even dacht ze na, over welke van alle leuke dingen die ze aan hem vond ze moest vertellen. ''Je ego'' zei ze als eerst lachend, ''het is leuk dat je ego hebt'' even grijnsde ze stilletjes. ''Je stemmings wisselingen, je blijft niet lang boos''

Zen grijnsde toen ze al die complimentjes gaf.
Maar toen hij hoorde dat ze zijn ego het leukste vond begon hij heel hard te lachen.
'Mijn ego! Mwuahah.. Tsja, stemmings wisselingen.. Daar heb ik het meest last van, hoor, kan ik je vertellen,' merkte hij lachend op.
'Weetje wat ik het leukste aan jóú vind?' vroeg hij met een twee opgetrokken wenkbrauwen.
Wie complimentjes geeft, kan ze terug verwachten..

Mia grijnsde toen hij begon te lachen. Het was zo, zijn ego was leuk. Omdat ze wist dat hij ook kwetsbaar kon zijn, lief en kwetsbaar. Dat werd overkapt door zijn ego, het waren beide leuken kanten. Toen hij over haar begon keek ze vragend. ''Vertel'' zei ze greetig.

Zen grijnsde speels.
'Jou grijns is leuk, alsof je iets van plan bent.. En, je bent altijd lief en staat erg open, je durft me wel veel te vertellen,' zei hij heel serieus.
'Dat is leuk aan jou,' zei hij grijnzend.

Mia knuffelde hem blij. Het voelde fijn als hij haar complimenteerde. Met haar vingers kneep ze zachtjes in zijn zij.

Zen grinnikte en hield haar stevig vast.
Tot dat hij een kneepje in zijn zij voelde.
Waar hij o, zo niet tegen kon.
Hij begon het op het schreeuwen/lachen te zetten.
'Au! Hee, zeg!' mompelde hij.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek Mia aan.
Toen begon hij haar uit het niets te kietelen.

Mia grinnikte. Toen hij haar begon te kietelen begon ze heftig te lachen. ''NEE, NIET DOEN'' riep ze lachend terwijl probeerde zijn handen vast te pakken.

Zen begon mee te lachen en kietelde door.
Hij voelde hoe Mia zijn handen vast probeerde te pakken dus hij pakte snel een van de kussens.
Die legde hij op het lichaam van Mia en hij daarop liggen.
'Eh, even denken, 60 kilo dat lichaampje van jou?' zei hij zo serieus mogelijk.