Het verborgen huisje aan het meer van Osuké.

Mia grinnikte en voelde hoe hij een kussen op haar legde. ''iets minder'' zei ze lachend. Ze voelde hoe zijn gewicht op haar en het kussen leunde. Ze dacht dat hij zichzelf niet helemaal op haar liet leunen, als hij dat wel deed weegde hij vet weinig.

Zen grijnsde.
'Wat, kan je dit wel aan?' spotte hij.
Hij wist heus wel dat hij niet dom was en ging even omhoog en liet zich toen weer vallen op Mia.
Hij begon gemeen te lachen.

Mia trok even een overdreven pijnlijk gezicht en stak vervolgens haar tong even naar hem uit. ''Ik ben geen watje'' murmelde ze. Ze duwde hem van zich af zodat hij op zijn rug kwam te liggen en ze klom boven op hem. ''Kan jij mij wel aan?'' vroeg ze grijnzend.

Zen grinnikte en schudde wild zijn hoofd van; Ja!
'Always, my dear,' zei hij met een Engels accent en begon haar zachtjes te zoenen.
Eindelijk alleen.
Verlaten in een huisje.
Onbewoond.
Geweldig.
Romantisch.

Mia lachte en zoende terug toen hij haar zoende. Het was geweldig zo, alleen hun 2en. De rest was ze vergeten, haar ouders, mido, kira ze waren er allemaal niet en dat vond ze geweldig.

Zen vond het eigenlijk best wel raar.
Zo lang was hij hier niet.
Hij had een nogal.. pijnlijk (?!) gevecht met Mia gehad en nu opeens lagen ze op bed te zoenen.
Het voelde zo, zo raar aan.
Alsof het veel te snel ging.
Alsof hij het niet aankon.
Mia wel, maar alles tegelijk.
Op jezelf wonen, ouders per ongeluk gaan kwetsen, zoenen met Mia, hij, Mia.
Oh, het voelde zo geweldig, hij verlangde ernaar.
Maar toch voelde het vreemd.

Mia verbrak de zoen maar drukte haar lippen daarna toch nog heel even op die van hem. ''Laten we gaan slapen?'' ze klom van hem af en plofte neer. Ze had het idee dat hij nodig had om alles op een rijdje te zetten. Eigenlijk had ze dat zelf ook, maar ze wou het niet. Ze wou niet denken. Dan kwam haar vader weer in haar op, en Mido. En dat zou alles verpesten, ze mocht niet aan die 2 denken.

Zen glimlachte kort en kroop onder de dekens.
'Ja, ik ben eigenlijk best wel moe,' grinnikte hij.
Hij draaide zich naar Mia om en gaf een tikje op haar neus.
'Trusten,' fluisterde hij grijnzend.

Mia glimlachte en kroop ook onder de dekens. Toen hij haar neus raakte glimlachte ze even blij. ''Truste'' herhaalde ze hem. Ze sloot haar ogen en probeerde niet te denken. Ze wou niet aan haar vader noch aan mido denken. Het was nu zij en hem. Daar moest ze aan denken, dat was belangrijk!

Zen lag nog steeds richting Mia's kant en keek haar onderzoekend aan.
'Je bent schattig als je je ogen dicht hebt,' fluisterde hij met een klein lachje in haar oor.
Meestal zal hij zoiets nooit zeggen, maar.. Het wat Mia.
Zíjn Mia.
Zijn Mia.
Zijn Mia.
Het was z'on gek idee, maar toch waar.
Wat zou Kira raar opkijken..

Mia glimlachte. ''ik probeer te slapen'' fluisterde ze grijnzend terug. Ze rijkte met haar hand uit naar hem, hij kwam op zijn borstkast neer. langzaam, met nog steeds haar ogen dicht, schuifelde ze naar hem toe. Zodat ze hem kon voelen en ruiken. Zodat ze fijn kon slapen zonder aan andere mensen te denken.

Zen grijnsde en voelde hoe Mia zich naar hem toe bewoog.
Hij sloeg een arm om haar zij heen en ook hij sloot zijn ogen.
Het ging wat snel voor hem, in zijn hoofd dan.
Maar zij lichaam keurde het goed.
Dat was voor het nu het belangrijkste.
Hij had er geen problemen mee, alleen zijn hoofd.

Met een glimlach viel ze in slaap. Ze sliep goed, geen dromen over haar vader, geen dromen over haar moeder, geen dromen over mido, zelfs geen dromen over zen. Droomloos.

Zen lag nog steeds met zijn arm over Mia heen en met zijn been uit het bed.
Hij had raar gedroomd, al was hij het gauw vergeten.
Hij was half wakker maar deed geen moeite om wakker te worden.

Met een lichte schrok werd Mia wakker. De fijnigheid waarmeer ze gistere in slaap was gevallen was weg. Het gelukkige gevoel van liefde was weg. Voorzichtig wurmde ze zich uit zen's arm die hij om haar heen geslagen had. ''Slaap maar door'' fluisterde ze teder voor het geval hij toch wakker was. Ze klom uit het bed en verliet de slaapkamer. Ze zag hier en daar wat plasjes water liggen en omzeilde ze op haar weg naar buiten toe. Toen ze de voordeur opende voelde ze de ochtendauw haar tegemoed komen. Ze sloot de deur zacht achter zich en liep met haar blote voeten door het gras naar de oever van het meerte. Het deed haar denken aan Ayase en aan haar vroegere ik.

Zen hoorde wat door zijn hoofd galmen.
Een fluisterende stem die hij vaag herkende.
Hij draaide zich om en realiseerde zich later pas dat hij niemand meer vasthield wat dus betekende dat.. eh, Mia, ja.. Mia, was uit bed.
Mia?
My Gosh..
Toen herinnerde hij pas wat er allemaal was gebeurt.
Mia en hij.
Hij en Mia.
Te gek.
Hij wreef even in zijn ogen en ging langzaam overeind zitten, hij moest even gapen en rekte zich uit.
Hij stapte langzaam zijn bed uit en liep sloffend naar de woonkamer.

Ze keek zoekend rond, of ze ergens tussen al dat riet een steiger kon vinden. Gevonden. Ze liep half om en liep vervolgens de steiger op. Toen ze aan het einde van de steiger kwam plofte ze neer. Met voeten raakte ze het koude water aan wat haar iets meer wakker maakte. Met haar gezicht zat ze net in de dauw deken van de ochten. Het was vochtige lucht die ze nu in ademde, niet bepaals prettig maar ook weer niet onprettig.

Zen realiseerde zich pas later dat Mia niet in de woonkamer was.
Hij slofte, nogal slaperig, naar de keuken.
Ook geen Mia.
Toen naar de ene slaapkamer.
Ook geen Mia.
Laatste kans, laatste kamer.
Ook geen Mia.
Damn, waar was ze?
Buiten.
Hij liep weer terug naar de woonkamer en keek vanuit een raampje naar buiten.
Ook geen Mia.
Hij plofte vermoeit op de bank en zuchtte.

Mia trok haar benen op toen haar voeten ongeveer bevroren waren door het koude water. Ze had zich niet gerealiseerd dat ze door het riet dat over de steiger heen hing dat ze niet te zien was. Haar ademhaling ging moeizaam door de dikke vochtige lucht. Toch was het een prettige afwisseling van normaal af.

Zen snapte het niet.
Was Mia weg?
Had zij haar gewoon alleen gelaten?
Nee, vast niet.
Hij kleedde zich aan met zijn gedroogde kleren.
Nu had hij pas door dat er op sommige plekken op de grond nat was, hij deed zijn schoenen aan en liep naar buiten.
In de verte, niet zo heel ver van hem vandaan, zag hij iemand zitten.
Hij herkende de rug nu wel, Mia.
'Hoi,' zei hij zacht.

Mia hoorde iemand haar begroeten en keek om. ''Oh hey'' ze glimlachte en stond op. Ze was weer buiten het dauw deken dat op de grond lag. Ze liep naar Zen toe en drukte even haar lippen zacht op die van hem. Vervolgens nam ze weer wat meer afstand. ''Lekker geslapen?'' ze keek hem vragend aan.

Zen fronste.
'Hmm, ja, best wel,' zei hij grijnzend.
'Ik was je aan het zoeken,' merkte hij nogal droog op.
'Maar, ik heb je gevonden,' zei hij smalend.

Mia knikte. ''gevonden ja'' ze keek om naar het meer en grijnsde even. ''Ga je mee zwemmen?'' vroeg ze droogjes terwijl ze hem weer met een grijns aankeek. Ze wist dat het water ijskoud was, maar aangezien in het huisje geen badkamer was had ze niet echt een andere keus.

Zen kneep zijn ogen tot spleetjes en keek haar vragend aan.
Hij liep naar het water en knielde naast Mia neer, hij voelde even aan het water en rilde even.
'Nah, best koud,' zei hij fronsend en ging zitten.
Hij aaide even over Mia's hoofd en glimlachte.

Mia haalde haar schouders op en deed alsvast haar vest uit. ''Na het zwemmen kunnen we naar mijn huis gaan, daar is een warme douche'' ik pakte een lint en bond mijn haar in een staart. ''Als je het te koud vind ga ik wel alleen?'' plaagde ze hem.