Het huisje aan de water kant

Aan de water kant van een groot meer staat een klein huisje. Totaal verlaten en leeg. De meeste mensen weten er niet vanaf en er is ook bijna nooit iemand. Het huisje staat diep verborgen onder bomen die aan het water staan en bijna onzichtbaar. Het huisje is ook volledig van hout gemaakt en het is er vaak vochtig en nat.
Als je in het huisje komt zie je een versleten kleedje die geel van kleur is en totaal verkleurd is. Er staat een stoffe bank met een paar gaten en een laag stof. Ook hangt er een gloeilamp die soms door iemand verwisseld word maar meestal totaal leeg is. Verder zit er een raam in waarvan de glazen kapot zijn en er nog maar de helft van het glas in zit. Over de grond versprijd liggen blaadjes en stukken vis touw voor het huisje licht een boodje met een peddel erin, maar men is er niet zo zeker van of die nog wel blijft drijven. Dus deze is al jaren niet gebruikt.

Toegang: Liever niet meer dan 2, maximaal 3.
Level:-

Yuriko voelde zich totaal verlaten, leeg, koud. Geen enkele emotie stond in haar ogen. Geen enkele emotie voelde ze. Resi was weg. Was het enige wat in haar hoofd rond zweefde achter elkaar.
Het deed zo veel pijn. Haar hoofd leek te ontploffen en bij elke stap die ze zette leek het alsof haar hart stukje bij stukje afbrokkelde. Alles deed zo veel pijn, onbeschrijfelijke pijn. Lichamelijke pijn. Psychishe pijn.
Totaal vermoeid en uit geput liep Yuriko door de bossen heen toen ze uit kwam bij het kleine versleten huiten huisje. Het meer er voor glansde en golfjes danste sierlijk. Yuriko liep dichterbij en staarde even over het water uit. Allerlei plannen ontsonden in haar hoofd. Ze zou zich kunnen verdrinken haar lichaam laten onderkoelen. Maar ze wist dat het geen optie was.
Ze wierp haar blik op de deur van het huisje en stak haar hand uit en gaf hem een klein duuwtje. Met veel gekraak en gepiep ging het deurtje open en een muffe geur kwam naar buiten. Met kleine stapjes liep ze dichterbij en en ze zette voorzichtig haar voet in het huisje en zette de andere bij.

Zero was op zijn trainingskracht naar een berg bij een water gegaan. Hij vond het noodzakelijk dat hij moeder natuur tegen in kon werken, om zijn lichaam te trainen. Maar dan moest je eerst met Moeder natuur werken. Hij sprong het water in met kleren en all en hij liet zich meedrijven. Er door heen viel hij verder en verder het water in tot dat het rustig werdt. Hij kwam aan de kant van een meer, Met gehoest kwam Zero eruit. O-Overnieuw.. Zei hij in ze gedachten. Maar hij kreeg honger. Uitgeput zag hij in de verte een Huis, hij liep erop af. Hopelijk was niemand er...

Yuriko liep rustig het huisje binnen niet bewust van andere geuiden meer aangezien haar gehele hoofd op ontploffen stond. Het stof kon je bijna zien zweven maar het weerhield haar niet om even te gaan zitten.
Bij het lopen door het huis bleef haar voet enkele keer haken tussen het vissers touw. Toen ze eenmaal bij de bank aangekomen was liet ze zich neer vallen waarbij er een enorme stof wolk onstond. Yuriko hoeste even en legde haar hoofd in haar hande.

Verdwaasd liep Mia rond, ze was de weg kwijt. zoals gewoonlijk, dat gebeurde vaak. ze vond het geen prettig idee om niet te weten waar ze was. ze liep verder en kreeg een klein sneedje in dr voet. ze liep altijd op blote voeten, maar ze had bijna nognooit krassen of sneeën aan haar voeten daardoor gehad. het deed niet bepaalt pijn, maar toch vond ze het toch onaangenaam. ze trok haar been en voet iets omhoog zodat ze met haar vinger de bloedruppel van de zeikant van haar voet kon vegen. het hoefde alleen nog maar te helen.

Zero kwam door de gras heen , half kapot van de Training. '' Ugh..'' Hij zag al dat de deur open was gedraaid..dat vond hij maar niks, maar het kon niet anders. Ik moet elke angst overwinnen.. Hij liep erdoor. Hij zag alles stoffig. Hij kon er niet meer tegen. Hij moest zitten. Hij liet zijn ogen verlichten. Rechter kant wit. Linker kant rood. Hij voelde de stofdelen overal. Maar het deed hem niets.

Mia liep verder, het terrein was bezaait met bomen. de bomen stonden steeds dichter bij elkaar. Mia liep lichtvoetig tussen de bomen door. af en toe schenen er wat zonnenstalen door heen, meer niet. het was niet koud, maar meer vochtig en nat. ergens dicht bij hoorde ze water, het stroomde niet heel erg en was merendeels dood water.

Zero was tijdelijk nog half dood, en hij bekeek naar de huis. langzaam stond hij op en hij keek uit het raam. Het was pikkendonker. Hij haalde ze hand over het stof heen en kucthe,. ''Ugh, ugh..'' Hij keek weer langzaam door de raam en zag iemand in de verte. Misschien is het een vijand.. Dacht zero snel. Hij haalde ze eigen gedachtes maar uit de goeie loop en proberde snel naar de deur te gaan.

Mia stapte over een dood beest heen en stond bij het water, verder op was een huisje, maar da was haar nog niet opgevallen. Mia hurkte neer en voelde met haar hand aan het water, het was niet koud noch warm.

Zero die langzaam de persoon in de verte zag hurken voelde weer normaal. Ze krachten waren terug. Hij liet zijn linker oog die rood was gloeien net zoals zijn rechter oog die wit was. Hij zetten ze Masamune wapen terug in ze linker zijvak en begon te lopen naar haar. ''hmmm..''

mia staarde even kort naar het water, er leefde geen dieren in. ze ging met haar hand verder het water in en merkte dat het erg ondiep was. in een domme opwelling hees ze met haar droge hand haar jurk op en stapte ze het water in met haar beide voeten. het water bewoog alleen maar door haar bewegingen.

Zero die doorliep kwam achter haar staan. Hij bekeek de weerspiegeling van het water dus ook het gezicht. Wat doet zij daar.. Ze was al het water in, iets wat Zero dus niet van plan was.

Mia waande verder door het water, ze bleef staan tot ze een stuk boven haar knie in het water stond. ze had al lang gemerkt dat er iemand was, toch keek ze niet om. ze was niet echt een iniatief nemer.

Zero bleef kijken hoe zij alles langzaam ging doen. Hij liet zijn wapen zakken en ging zitten. kijkend naar een bewondering van moeder natuur en het meisje van het meer..

Mia liet haar jurk een beetje zakken zodat die in het water waande. Ze keek om naar de jonge, ''is het intresant?'' haar stem was zacht, maar wel hoorbaar.

Zero kwam achter haar staan. dan toch maar in het water eh hij kwam achter haar en onder het ondiepe water zetten hij zijn lichaam net achter haar. '' ik vind moeder natuur wonder schoon..meer niet..''

Mia knikte, ''Indeed'' ze keek weer voor zich uit. helemaal in het midden zou het water tot haar middel komen, maar zo ver zou ze niet gaan. niet nu ze een witte jurk aanhad, eigenlijk nooit dan. ze droeg altijd witte jurken.

Zero zetten zijn handen langzaam en trillend om haar middel heen. Hij blaasde met zijn mond een zachte vorm van een roos met zijn lucht kracht. ''Kijk moeder natuur is mooi..'' Hij wou er niet veel over zeggen.

Mia's ogen werden groot toen hij dat deed, ze wist niet wat ze moest doen, of uberhoud denken. ze deed maar niks was haar beslissing tenslotte. ze keek naar de roos en liet het haar wind kracht er een luchtblaadje afvallen. er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht.

Zero haalde deze keer dieper adem en maakte een hele bos van de lucht. ''hmm..tijd gaat langzaam..'' Hij streelde met ze linker hand haar buik en ze rechter hand was teder over het water gespiegeld gehalte aan het drijven tot dat het bij haar vingers kwam en er zachtjes op speelde.

Mia liet het allemaal toe, waarom wist ze zelf niet. waarschijnlijk was het een samenvoeging van factoren, het water, de jongen, het bos, het feit dat hij ook de lucht beheersde, het roosje. ''Ik ben Mia'' ze sprak zacht.

Zero draaide ze hand om haar vingers en liet haar vingers samen met die vingers meespelen. Hun vingers waren in elkaar gegaan en ze hielden elkaar hun hand vast. Hij liet haar sierlijk omdraaien alsof ze aan het dansen waren en hij keek haar aan. Zin rechter oog was wit en zijn linker oog was rood. hij had tranen onder alsof ze littekens waren. Hij kwam dicht bij haar oor en liet een warme lucht in haar oor blazen met daarachter de zin ''Mijn naam is Zero..''

Mia voelde een kleine blos over haar wangen heen strekken. ''aangenaamt'' fluisterde ze terug in zijn oor. ze voelde zijn adem in haar oor en bloosde weer.

Hij bekeek haar liefelijk aan. Hij pakte haar hand langzaam en gaf haar een kusje op haar hand. '' Wederzijds..'' Hij voelde het water over zich heen gaan maar niets was mooier op dit moment..

Mia glimlachte lichtjes, het was perfect, dit moment, dit alles. met haar hand streelde ze zachtjes zijn nek, haar hand was nat van het water maar dat was ze al weer vergeten.