Het verborgen huisje aan het meer van Osuké.

Het is een oud houten huisje, dat op instorten lijkt te staan. Bijna niemand weet van dit huisje af, aangezien het verborgen staat achter grote bossen riet en struiken. Bij het huisje zit een steiger, die helemaal door het riet loopt, en eindigt bij het uiteinde van het riet in het water. Toch is zelfs de steiger bijna niet te zien, aangezien het zo afgelegen ligt, en er rondom het huisje altijd een vage mist hangt. Bijna niemand komt bij dit deel van het meer. Het huisje zelf is open, met een houten bankje, wat kussentjes en een tafel in het midden. Het was een oud vissers schuurtje, maar het word nooit meer gebruikt vanwege de slechte vangsten.

Aantal personen: niet meer dan drie!
aantal regels in je typvak: minstens anderhalf.

(( Mia die mee wilt doen 8D ))

Ayase was nu al een uur aan het wandelen rond het meer. Hij was de weg kwijt geraakt, maar dat kon hem nu weinig schelen. Hij hield van de mist die er hing, en de koude lucht op zijn huid. Het was ook al donker. Ayase hield van dit soort avonden, perfect om even alleen te zijn en na te denken over de afgelopen tijden, en wat hij had meegemaakt. Gewoon om alles op een rij te krijgen, zijn hoofd leeg te maken. Ayase stopte even toen hij een vage schaduw in de verte zag. Hij kneep zijn ogen samen om het wat beter te kunnen zien, maar hij kon er nog steeds niets uit opmaken. Het was gewoon een zwarte vlek. Ayase besloot er op af te lopen, om te kijken wat het was. Zijn nieuwsgierigheid zou hem nog eens in problemen brengen, maar voor nu had hij het gevoel dat er niets aan de hand was. Hij was veilig hier. Ayase baande zich een weg tussen de dikke takken en struiken door, en kreeg eindelijk door dat het een soort tuinthuisje was wat er stond. Ayase kreeg een glundering in zijn ogen toen hij het huisje zag, het was perect. Het was als een stuk speelgoed dat hij kwijt was geraakt, en na een hele lange tijd terug had gevonden. Ayase keek naar de steiger, die bijna direct aan het huisje vast lag. Hij liep over de steiger heen, die kraakte van alles kanten. Gek genoeg haalde hij het einde, zonder in het water te vallen. Ayase bekeen het uitzicht op het meer vanaf hier. Er hing een vage damp, of mist op het water. Vreemd, aangezien het meer een uurtje geleden nog perfect helder leek.

( okay, is goed >3 )

Ayase schreef:

( okay, is goed >3 )

(( woehoe. zeg het maar als mia inzetbaar is xd? n_n ))

Mia. schreef:

Ayase schreef:

( okay, is goed >3 )

(( woehoe. zeg het maar als mia inzetbaar is xd? n_n ))

(( ah je mag nu ook wel komen. Ik had het er meer neergezet zodat ik even de kans kreeg om een mooie post neer te zetten, zonder dat iedereen zich ineens op dat huisje stort zegmaar xD ))

Ayase schreef:

Mia. schreef:

Ayase schreef:

( okay, is goed >3 )

(( woehoe. zeg het maar als mia inzetbaar is xd? n_n ))

(( ah je mag nu ook wel komen. Ik had het er meer neergezet zodat ik even de kans kreeg om een mooie post neer te zetten, zonder dat iedereen zich ineens op dat huisje stort zegmaar xD ))

(( aha. dan ga ik nu, na deze post, ook lang posten, want Mia got problems xd ))

Mia liep langzaam door het bos, haar favorite plek om te komen. ze kwam er vooral om naa te denken, iets wat ze nu hard nodig had. Zero galmde het door haar hooft, het was niet positief nog negatief. ze hield van hem. veel, maar hij was niet goed voor haar. hij was slecht voor haar! ze tranen stonden in haar ongen zonder dat ze het merkte, in de verte was er iets, ze kon het niet scherp zien door haar tranen heen dus besteedde er geen aandacht aan. Ze wou haar leven met hem delen, dat wou ze echt. maar er was iets veranderd in hun relatie, na die avond, bij de bossen van landheer aydor. hij had iets met haar gedaan, waardoor ze zich bij hem niet meer kon inhouden. waardoor ze zich bij hem helemaal bloot gaf, en verder ging dan ze wou. té ver ging! een grote traan biggelde over haar wang. bij alles wat ze deed kwam hij in haar gedachtens op. niet van hem zijn kon ze niet aan, maar ze wou ook weer niet obsessed van hem zijn, dat gevoel dat ze kreeg als ze bij hem was. ze wist het niet, ze wist het godverdomme niet! meer tranen liepen over haar wangen, ze voelde hoe haar voeten zich steeds dichterbij dat ding in de verte bracht, het was nog steeds onscherp.

(( Mia is onder zero's Incubus ofzo - liefde''s demom kort gezecht xd - n_n ))

Ayase stond nog steeds op de steiger, te kijken naar het water dat zachtjes heen en weer golfde. Het geluid van het water, en de wind die langs zijn oren suisde gaf hem een gerustgevend gevoel. Ayase glimlachte in zichzelf en nam plaats aan de rand van de steiger. Zijn voeten bungelden net niet in het water. Ayase dacht na over Yuriko, en de avond van het gala. Dat was een van de raarste gebeurtenissen die hij ooit had meegemaakt, en toch, hield hij van Yuriko. Zo voelde hij het tenminste. Ayase zuchtte en gooide een steentje in het water dat naast hem lag.

Mia's voeten liepen naar het ding, het ding dat een huisje was. ze veegde keer op keer haar tranen weg, ze bleven komen. diep van binnen wist ze welke keuze ze moest maken. ze moet het beeindigen. ze moest het, als ze een verder leven wou hebben, als ze verder wou komen. het brak haar hard, nu al, zonder dat ze ook nog maar iets tegen hem had gezegt. ze moest bij hem vandaan, dat kon ze hem niet vertellen. als ze bij hem was vergat ze alles, dan luisterde haar eigen lichaam niet meer. het werkte gewoon niet. zo was het. Mia kneep haar ogen hard dicht om de tranen tegen te houden, het lukte niet.

Ayase keek even op van wat gekraak bij het huisje, en draaide zijn hoofd om om te kijken wat, -of wie- het was. Door de dikke mistbank kon hij echter niets zien, dan een zwart gedaante dat bij het huisje stond. 'Wie is daar?' vroeg hij met een velle stem. Even dacht Ayase dat het misschien Heath was, maar dat kon niet aangezien die een stuk langer was dan het gedaante. Ayase kneep zijn ogen tot spleetjes, maar verroerde geen vin.

Mia keek geschrokt op toen ze iemand hoorde. het laatste waar ze nu zin in had was socialseren. ze probeerde haar tranen weg te vegen maar ze keerde telkens terug. ''Mia'' haar stem klonk zacht en brak, er was een grote kans dat de persoon het geeneens gehoord zou hebben. het maakte haar niet uit, ze had grotere zorgen op dit moment.

Ayase trok even een wenkbrauw op, bij het horen van een vage 'i-aa'. Ayase keek nog een keer, maar bezefte dat het toch geen zin had omdat hij toch niks kon zien door de mist. 'Wie?' vroeg hij nog een keer. Ayase stond op, en liep een stukje terug op de kade. Net nu hij dacht dat hij hier de enige was.

Mia sloot haar ogen en herhaalde haar naam niet. even wou ze rust, heel even maar. ze haalde diep adem en probeerde minder tranen te vergieten, ''Mia'' hehaalde ze harder maar nog steeds brak. haar ogen waren nog dicht en ze wist niet hoe dicht of verweg die persoon was.

Ayase bleef opgelucht staan nu hij een duidelijke meisjesstem hoorde. Een meisje met de naam Mia. 'Ayase,' zei hij maar even voor het gemak, en liep de steiger af naar het huisje, waar hij het meisje zag staan. 'Hoe ben jij hier terecht gekomen?' vroeg hij verbaasd, alsof hij de enige was die van deze plek af wist. Ayase keek naar het meisje. Het viel hem niet gelijk op dat ze had gehuild, door de mist.

Mia probeerde haar tranen weg te vegen, huilen vond ze zwak. ze keek hem half aan en haalde haar schouders op. ''ik kom vaak in het bos, en toen was ik oppeens hier'' ze keek hem niet aan en dacht tegelijkertijd aan Zero. hij was er altijd, of ze het wou of niet. ze was er slecht aan toe, dat wist ze.

'Ah. Bij mij precies hetzelfde verhaal,' zei Ayase en keek even in de ogen van het meisje, en zag nu dikke rode, betraande ogen. 'Is er iets gebeurd?' vroeg hij bezorgd, terwijl hij tegelijkertijd ook wist dat het hem eigenlijk niet aan ging.

Ze liep hem voorbij de kader op, ze had nog niet geantwoord. ze ging op de rand zitten zodat haar voeten het water raakte. ''het is uit'' ze sprak het langzaam uit, ze wist dat het hem niks aanging, maar de laatste tijd had ze het nodig om tegen iemand te praten. ze verwachtte niet dat hij haar ging trooste, dat hoefde ze ook niet. ze wou gewoon dat iemand haar hoorde, en met haar kon praten. en messchien was dat zelfs te veel, ze wou niemand tot last zijn. ze wist maar al te goed dat andere mensen ook zo hun problemen hadden.

Ayase volgde het meisje de kade weer op, en ging naast haar zitten op de plek waar hij net ook had gezeten. 'oh..' begon hij. 'Dat is echt klote,' maakte hij af. Hij keek naar het water dat magisch hun spiegelbeeld weergaf. 'Mag ik vragen wat er is gebeurd, of?' vroeg Ayase hij kon het zich voorstellen als ze nu geen zin had om alles uit te moeten leggen.

Mia zei weer even niks. haar hersenen waren langzaam en het duurde een voordat de informatie binnen kwam. ''Het is beter zo'' ze knikte en probeerde te glimlachen. ze keek hem aan via hun spiegel beeld in het water. ze herkende zichzelf amper terug.

Ayase knikte begrijpend. Hij wilde nu eigenlijk helemaal een verhaal ophangen over hem en Yuriko, en wat er gebeurd was op het gala, maar daar was zij duidelijk niet voor in de stemming. Ayase kon het zich ook wel voorstellen. Ayase gooide nog wat steentjes in het water, en bekeek hoe deze het water uit elkaar deden spatten.

Mia zag dat hij net iets wou zeggen maar het toch niet deed. ''ga je gang'' ze vond het niet erg om zijn verhaal aan te horen. dat zou haar gedachtens teminste afleiden van haar eigen probleem. ze volgde het steentje wat hij gooide met haar ogen tot die het water raakte.

'Nou, het is niet zo erg als jou verhaal,' zei Ayase, nog steeds kijkend naar het water. 'Maarja, we moeten toch ergens over praten, en ik heb nog niet echt iemands mening gevraagd,' zei Ayase, en zuchtte. 'Ik heb dus een vriendin, Yuriko. En ik kwam op het gala van Aydor, en zij was daar met een zogenaamde goede vriend, Heath. Hij gedroeg zich nogal vijandig tegenover mij, en maakte me uit voor homo omdat ik een wit pak droeg. en op het laatst.. zoende hij Yuriko,.' zei Ayase en stopte even met praten. 'En, voor mij leek het heel even, alsof ze het toeliet..' maakte Ayase zijn zin af. 'We hebben het al wel goed gemaakt enzo, maar ik zit er nog steeds een beetje over in..' zei ayase, die zich nu net een of ander zeikwijf voelde.

Mia trop haar benen op en luisterde, met haar hooft leunde ze op haar knieén. Ze kende Heath, en ze kende het meisje van gezicht. ze fronste, het was ingewikkelt. als het haar zelf was overkomen zou ze ook niet weten wat ze moest dus ze zei nog niks.

Ayase zuchtte. 'Nouja, snap je?' zei hij nadat hij zijn verhaal had gedaan. Hij was blij dat iemand het wilde aanhoren, zonder hem compleet uit te kafferen of iets dergelijk. Ayase gooide nog enkele steentjes in het water, en keek opzijn naar Mia.