De warmte bronnen - Only Resi en Yuri

Yuriko liet zich weer even mee slepen door haar gevoelens. Ze verplaatste haar hand naar zijn haar en streelde er zachtjes door heen, zijn haar voelde nat met een lauwe temeratuur. Het was zo heerlijk hem vast te houden. Te weten dat Resi zich nu, op dit moment even klein voelde zodat Yuriko zich de grootte beschermende zus voelde. Zoveel trots ging door haar heen.
Het liefst liet ze hem niet meer los, deed ze gewoon alles wat niet mocht. Alles wat andere mensen ziek vonden. Maar ze kon het niet. Ze wist dat ze Resi in de problemen werkte, hem misschien voor een paar tellen gelukkig maakte, maar daarna alles weer zag instorten. Dat kon ze hem niet aan doen.
'Resi..', mompelde ze terwijl ze hem nog altijd vast hield. Nog even een paar seconde wilde ze hem vast houden.
Langzaam duuwde ze hem van haar af en ze keek hem met grote ogen aan. Ze veegde zijn traan van zijn wang en zuchtte. 'Het is beter zo', fluisterde ze met tegen zin.

Resi slikte even, 'nee..,' hield hij zacht vol,
hij voelden zich miezerig, niks in deze wereld. Als zelfs Yuriko hem niet begreep, hem niet wou.
Wie dan wel.., wie begreep dit gevoel echt?
Zijn gedachten waren niet meer dan een grote waas, het kolkte in zijn hoofd, in zijn lijf.
Zeeén vol woede, machteloos heid.
Hij snapte het niet, het snapte niet waarom het nu beter was. Hij snapte niks van Yuriko. Niet wat zij was, niet wat zij wou. Wou ze dit.., wou ze dit echt?
Wou ze het nu opgeven! Nu ze eindelijk zo ver waren, was ze zoals alle andere?
Vond ze dit ook ziek, dit kussen, dit vrijen, nu ze er overna dacht?
Stiekem wist Resi het wel, hij wist ook wel wat er mis was, maar hij wou het niet begrijpen.
'Het is Ayase he..,' begon Resi schor, 'ik snap het..,' beaamde hij opeens.
Hij was moe, hij had er geen zin in.
Geen zin meer in vechten tegen iets dat toch ongemogenlijk was weg te krijgen.
Niemand zou daar beter op worden.
Niemand.
Misschien.., nee Yuri had gelijk. Ze had gelijk; het is beter zo..
'Ik snap het helemaal..,' voegde hij er zacht aan toe, 'je hoeft me niks meer te zeggen, Yuriko,'
Resi stond op, en woelde even op een broer-manier door Yuriko's haar, alsof er nooit wat is gebeurd.
Weer terug bij af.
Broer en zus.
Wat haten hij die woorden, maar hij wou niet vechten voor dit. Hij wou vechten voor Yuriko, en wat zij wou. Dat wou zij,
niemand vroeg wat aan hem. Niemand vroeg wat hij wou. Ze keken altijd naar wat beter was voor iedereen, en dit was beter. Voor iedereen.
Behalve voor hem.
Hij draaide zich om, en sloeg zijn badjas beter dicht.

Yuriko kon bijna horen wat hij dacht. Ze wilde dit, dit alles met Resi. Ze wilde hem strelen, aan raken. Alles. Maar hoe kon ze? Hoe kon ze tegen over Ayase. Hoe kon ze tegen over Resi. Ze wilde hem geen pijn doen, hem niet in de problemen brengen omdat zij zo nodig de domme zus moest zijn. De domme zus die niet wist hoe de wereld in elkaar zat, die niets wist, zich alleen verstopte achter Resi. Resi die uit eindelijk alle schuld zou krijgen als ze door gingen. Die alle opmerkingen, afkeuring van de mensen moest opvangen.
Dat wilde ze hem niet aan doen. Nooit.
Verslagen bleef ze zitten, nog altijd naakt maar ze voelde niets. Alleen pijn, pijn dat langzaam haar hart binnen drong en hem verscheurde. Angst om Resi pijn te doen met al haar domme beslissingen. Ze wist niet meer wat ze moest beslissen. Of ze wel verder moest met Resi, of het hier bij moest laten en er nooit meer aan te denken.
Ze wilde de juiste beslissing maken, de beslissing die Resi het gelukigste zou maken. Maar ze wist niet welke keuze het beste was.
Even drong de kou door toen Resi los liet en ze sloeg haar armen om zich heen en bleef nog altijd voor zich uit staren. Dit was het beste, bleef ze voor zich houden. Ze waren broer en zus. En hij was de beste broer die ze had kunnen wensen, eigenlijk was hij veels te goed voor haar. Resi was perfect zij was niets. Het enige wat telde was Resi. Het enigste waarvoor ze leefde was Resi en voor niemand anders. En soms moest je dan keuzes maken. Yuriko wist het niet. Ze wist niet of dit goed was, maar haar gevoel vertelde van wel. Dus deed ze het. Ze liet hem gaan en nam hem terug als broer. Haar broertje waarvoor ze moest vechten.

Resi bekeek Yuriko, 'ik ga terug..,' mompelden hij zacht, 'fijne avond..,' dat waren zijn laatste woorden.
Er was niks anders te zeggen, het was voorbij.

-Op de terug weg naar osuké-

Resi snoof de lucht op van de nacht.
De wereld van buiten de grot.
Buiten zijn droom wereld, was er nog een wereld. In dit licht leek het een andere wereld dan hij kenden, een wereld vol haat en verdoemenis. Het moest weg, al het duister moest weg. Weg. Al zijn gevoel moest weg, voor Yuriko. Voor Hem, voor Kira. Het was tijd verspilling. Het enige wat hij moest doen was deze wereld in het licht hullen.
Iets in hem veranderden. Iets in hem nam het andere over. Hij zag de wereld in een totaal ander licht. En dan niet het maanlicht, of het licht van de sterren.
Maar een vel, ondoorbringbaar licht..

((Tam Tam taaaa.. Einde.))