De openplek in het bos - Only Yuri and Resi

Yuriko en Resi hebben hun kamp opgeslagen in een open plek in het bos. Niet ver van het stadje waar het allemaal begon -ben de naam al vergeten-, het is een adembenemende plek. Overdag schijnt de zon net door de bomen neer, en s'avonds de maaneschijn. Ze hebben in het midden al een vuurtje gemaakt, en er ligt een kleed. Ze slapen naast elkaar op dat kleed. Er staan struikjes om de open plek heen die dienen als afscherming. Er groeien grote paddenstoelen, voor de rest is het niet zo intressand.
Dit speelt zich het meest af in de avond en nacht.

Toegang: Alleen Yuriko en Resi
Regels: Graag iets zinnigs posten - dat zou wel lukken denk ik (AA)-, en waag het niet te reageren als je niet Yuriko bent of Resi. Dus ook niet spammen

--

De avond viel, het was redelijk warm.
De ondergaande zon kleurde de hemel roze\rood.
Hij liep vlak naast Yuriko, en rook haar luchtje.
Een zacht briesje kwam aanzetten.
Heerlijk, echt de avond voor een wandeling.
Maar niet voor hun, ze moesten hun kamp gaan opslaan voordat de avond viel, en ze verder moesten in complete duisternis.
Resi hoopte op een open plek in het bos.
Hij staarde weer voor zich uit,
een beetje een bezorgde blik.
Zoals altijd, kil. En bezorgd.

Yuriko stappen waren klein maar waren groot genoeg om Resi bij te houden. De realiteit kwam steeds dichterbij, wat aan de ene kant leuk was maar aan de ene kant ook beangstigend.
Ze was nog steeds niet over haar idee begonnen. Yuriko'was bang dat hij er niet het zelfde over dacht. Dat hij juist de duisternis wilde bestrijden. Wat zou ze dan moeten doen? Zou ze zich bij hem moeten voegen, of alleen op pad gaan. Ze wilde hem niet weer kwijt, maar haar plannen. Ze waren zo grootst geweldig. Ze zou deze gehele wereld over nemen, duister maken hullen in schaduwen. De eerste stap van de engel des duister. Ze had lucht gekregen over een enorm gevecht bij de lucht tempel. Het enige wat ze nog moest doen was wachten. Wachten op het juiste moment haar te ontmoeten. Het beste was als ze zwak was, niets kon doen.
Ze wierp even een blik naar Resi, hij moest het er gewoon mee eens zijn. Het kon niet anders. Hij zou haar toch zeker altijd bij staan? Ze schudde haar hoofd, ze moest hier nu niet aan denken. Deze momenten, samen meost ze zoveel mogelijk koesteren. Niet weg gooien door haar eigen moordlustige plannen voor deze wereld.
Ze keek weer naar de grond en zag hoe zand pad veranderde in een groot gras veld. 'We zijn er', zei ze terwijl er een kleine lach op haar gezicht verscheen. Ze kon niet wachten om weer in zijn armen te liggen en weer bij hem te zijn. Zijn lichaams warmte te voelen. Bij die gedachte druipte haar plan langzaam af en dit kwam in de plaats

Resi pakte haar hand vast, en trok haar meteen tegen zich aan.
Hun blikken kruisten elkaar, snel,
toen haar hoofd in zijn nek, op zijn schouder,
en hoe voelde het?
Heerlijk.
Geweldig.
Hij sloot zijn ogen, Yuriko, zijn zus.., al zo lang gemist.
Zijn handen gleden wat naar onder, tot haar heupen.
'Never let you go..'
feluisterden hij zacht in haar oor.
Nooit meer zou hij haar laten gaan, al was het alleen maar om het gevoel. Dat ze hem gaf.

Yuriko wilde net de tenten pakken en alles van haar rug af halen, toen ze de warme vertrouwde hand van Resi weer voelde. Ze liet zich tegen hem aan duuwen en legde haar hoofd in zijn nek.
Hij was zo warm en hij voelde zo goed, fijn en vertrouwt. Maar waarom bleef haar plan in haar achter hoofd, waarom kon hij nou niet voor een tel verdwijnen.
Yuriko zuchtte en sloeg haar armen om hem een en drukte hem nog iets meer tegen hem aan. Wat had ze hem gemist, wat had ze zijn aanraking gemist. Zijn stevige armen alsof niets hem meer gebeuren. Zij waren samen een team ze hoorde bij elkaar.
Yuriko voelde hoe zijn handen zich verplaatste naar haar heupen en kreeg een kleine tinteling in haar buik. Ze wilde het niet eens negeren, ze wilde meer van deze tintelingen voelen, van deze tintelingen kon ze niet genoeg krijgen. Ze hield van de warmte golven die door haar lichaam gingen als hij iets zei.
De woorden die hij zei wraen zo lief en zacht.
'I know', zei ze fluisterend.

Resi kuchte even, een zacht kuchje,
met niet veel inhoud.
Zijn hele lijf tintelden, van geluk. Spanning. Frustratie's diep in zich. Hormonen die door zijn lijf heen gierden. En de
vertrouwde familie momenten. Die hij nooit had gehad, was het verboden?
Hij had zijn zusje zo lang niet meer gezien, was het verboden?
Om van iemand, in je familie, meer van te houden dan wie dan ook?
Meer van wou, dan wie dan ook?
Een verlangen.
Overal. Lust.
Hij stopte even, en deed een stap achteruit,
'we slapen samen vannacht,'
bevestigde hij, met een onzeker glimlachje.

Yuriko hart begon alleen nog maar sneller te bonken en opeens leek het niet alleen meer broer en zusse liefde. Nee de liefde die ze voor Resi had was zoveel meer. Ze hijgde zachtjes in zijn nek en ze grijnste even toen hij een kuchje maken.
Toen ze hem weer los liet keek ze hem met glunderende ogen aan. Ze kon niet wachten tot de nacht. Het voelde zo spannend. Zo avondtuurlijk. Het gaf haar allerlei rare gevoelens in haar buik die door stroomde tot in haar gehele lichaam.
Het was alsof ze weer voor het eerst met hem samen was. Wat ze in feite ook was. Maar deze keer voelde het zo anders. Het voelde fijn.
Weer kreeg ze een warmte golf een tinteling, van de woorden van Resi. Hoe hij ze uitsprak. 'We slapen samen vanacht', herhaalde ze in haar hoofd. Ze vond het totaal niet erg om samen met hem onder de zelfde dekens te slapen. Integendeel ze wilde niets liever.
Ze keek hem speels aan. 'Had je iets anders verwacht dan?', vroeg ze terwijl er een onderdrukte grijns op haar gezicht kwam.

'Nee, ik zei het alleen maar voor de zekerheid,'
beantwoorde Resi haar vraag, zacht.
Hij hurkte neer, 'we moeten een vuur maken,' mompelden hij zacht.
Hij deed zijn rugtas af, en haalde daar twee vuur stenen uit.
Na wat klunzig tegen elkaar aanslaan kwamen er wat vonken, en vonken werd een vuur.
Hij ging op zijn knieeén zitten,
en keek Yuri diep aan.

Yuriko gaf hem een klein kusje op zijn wang. 'Dat is lief', zei ze lachend.
Niet afwijken, klonk haar plotselingen gedachte opeens. Ze schrok er zelf van en snel gooide ze haar spullen op de grond. Ze moest snel iets doen. Ze had afleiding nodig, ze wilde weg van deze stem die haar steeds maar weer onderdrukte. Zo snel als ze kon begon ze haar spullen uit te pakken en ze keek om schokkend om zich heen alsof de stem ieder moment in levende lijven voor haar kon staan.
Haar handen vlogen naar de tas die ze met een ruk open trok. Rustig blijven, klonk haar eigen veilige stem weer in haar hoofd. Ze zuchtte op gelucht en begon er een enorme twee persoons tent uit te halen. De doeken waren zwart en er stond een enorme draak aan de linker kant.
Ze wierp haar blik naar Resi die een vuur aan het maken was, zijn blik verwarde haar even. Het leek alsof hij recht door haar heen ging. Weer kreeg ze de warmte golf de fijne tinteling dat haar totaal van haar stuk af bracht.
'Vuur.. ja vuur..', zei ze terwijl ze doeloos rond begon te lopen om Resi heen. Uit eindelijk liet ze zich naast hem vallen maar stond gelijk weer met een ruk op. 'Ik zal de tent wel op zetten', zei ze terwijl ze weer vluchtig naar de tent toe liep. Ze moest rustig blijven, kalm alsof er niets was. Ze zou alles verraden zo. Het was toch raar dat Resi nog nergens over begonnen was. Geen verhaal waarom hij hier was. Geen ideeën om ook maar iets te doen, Maar aan de andere kant was ook fijn om niets te hoeven zeggen, alleen te hoeven gebaren.

Resi warmde zijn handen even aan het vuur,
'We hebben geen tent nodig, we slapen buiten? Tenzij..,' hij werd even rood, vuurrood.
'Tenzij jij binnen wil slapen, inplaats samen met mij onder de sterren nacht,'
hij beet op zijn lip.
En keek toen ontschuldig de andere kant op.

Hij was diep van binnen, puur slecht.
Maar hoe zou hij dat ooit uit kunnen leggen aan zijn zus?
Hoe zou ze dat vinden, dit was een dekmantel.
Kagami.

Yuriko liet de tent deken uit haar vingers glijden en ging naast hem zitten.
'Ik wil niets liever dan met jou onder de sterren hemel slapen', zei ze terwijl ze iets meer tegen hem aan kroop.
Ze was blij dat hij niets had gezien van haar plotselinge paniekerige aan val. Toch wilde ze het hem vertellen, toch was de neiging groot heel haar plan uitgebreid aan hem te vertellen. Maar ze was zo bang dat hij er totaal anders over dacht haar uit zou maken voor gek en weg zou lopen. En dan? Dan zou ze hem helemaal nooit meer zien.
Ze liet haar handen warmen en zuchtte diep. Toch had je als broer en zus geen geheimen voor elkaar. Maar was dit wel goed. Zou hij het goed op vatten?
'Ik ehh.. moet iets vertellen', begon ze moeizaam.

'Goed dan,'
sprak hij zacht, hij had zijn handen terug getrokken, en gooide een kleed uit op de bos grond,
hij knoopte zijn bloes los, zodat hij voor haar stond in ontbloot bovenlijf.
Hij blooste, ook al wist hij ook goed dat hij zich niet hoefde te schamen.
Zijn ogen stonden zwoel, maar ook teder, gevaarlijk.
Hij nam plaats op het kleed, en gebaarde haar naast hem plaats te nemen.
Zodat het dan makkelijker praten.
'Je mag me alles vertellen,'
sprak hij zacht.
Teder.

Yuriko wilde niet kijken maar toch ook wel, maar het mocht niet op deze manier. Maar de tinteling de warmte het was zo'n fijn gevoel. Een gevoel dat ze altijd wel wilde hebben.
Toch keek ze naar het ontblootte lijf en kreeg ze rode blushes op haar wangen en lachtte even vluchtig. Ze was bijna vergeten dat ze iets moest vertellen. Ze schudde haar hoofd en probeerde terug te denken over wat ze wilde beginnen. De blik in zijn ogen maakte haar weer even in de war en met alle moeite probeerde ze zich te herstellen.
'Ik ehh..', zei ze nog half nadenkent over wat ze wilde vertellen. Opeens bloog het haar weer te binnen, ze stond op het punt om te vertellen dat ze inplaats van de schaduwen te bestrijden ze zich er juist bij wilde voegen. Ze zou haar plan in alle geuren en kleuren vertellen. 'Ja, dat weet ik', zei ze totaal weer hersteld en ze keerde zich iets meer naar Resi.
'Goed om maar gelijk tot het punt te komen, ik verraad', zei ze serieus. Het was waar ze veraadde het land. Maar tegelijk zou ze er ook iets beters van maken. Haar rijk, haar creatie, haar wereld.
'Ik ga niet de schaduwen bestrijden, oh nee', zei ze met een valse grijns. 'Ik ga op zoek naar de verbode kracht van het duister', zei ze terwijl haar stem door en door slecht klonk.

Resi staarde zijn zusje even zwijgend aan. Zwijgend zoals altijd.
Blikken zeiden meestal genoeg, maar nu niet. Zijn blik toonde geen enkele emotie, geen enkel woord.
Maar toen vormde zijn mond een zachte grijns, die steeds breder werd.
Een vreemde grijns, steeds enger. Feller,
hij zweeg nogsteeds.
Maar schreeuwde het zowat uit van woede, wraak op deze wereld. En lust.
Puur slecht, in heel zijn hart.
Niks van te zien.
Alleen zijn zus die het nu wist.
Ze wist wat hij dacht.
Hij greep haar hand vast, en kneep er zacht in. Instemmend. Dat hij meer wou, maar dan de hele wereld
meer dan alleen de duisternis.
Hij wou complete controle,
de hele macht van het duister.
En dat zou lukken.
Dat zou lukken ook,
misschien niet nu,
misschien niet snel, maar het ging lukken
Dat wist hij
Dat wist hij zeker.

Yuriko was nog nooit zo opgelucht geweest maar liet er niets van merken. Hij wilde het zelfde. Hij was ook slecht. Zijn hart was ook zwart net zoals die van haar. Hij hoefde niet te zeggen ze wist het. Het was te zien in zijn blik.
De valste grijns werd alleen maar groter. Ze keek in het vuur dat ze met haar ogen tot zwart vuur maakte waardoor er geen licht meer was. Ze liet haar hand over zijn ontblootte lichaam glijden. 'Wij woorden heersers over een nieuwe, duistere wereld', zei ze met volle 100% zeker heid.
Weer kroop ze meer tegen hem. En keek hem diep aan terwijl haar rode en groene ogen alleen nog maar donkerder werden tot dat ze pure slecheid uitspraken.
Het voelde zo geweldig nu ze zeker wist dat Resi het zelfe wilde, ze voelde zich niet meer alleen. Ze voelde zich sterker dan ooit. Nog nooit had ze zich zo sterk gevoeld. Ze waren onoverwinnelijk. Iedereen zou hen vrezen en hun zouden heersen. Heersen over hun creatie hun wereld hun duisternis. Samen konden ze het aan. Yuriko keek in het zwarte vuur en legde haar andere hand in zijn haar en streelde er door heen.

Resi kreunde even zacht, instemmend. Het voelde heerlijk deze gedachten, hun nieuwe wereld. Alleen maar van hun. Hun creatie.
Hij legde zijn hand op haar heup, en streelde vanaf haar onder knie steeds zo naar boven, een zachte aanraking.
Zacht, zoals Resi was. En stil, hij liet zich gemakkelijk leiden door zijn zus.
Hij sloot zijn ogen, en liet zich toen langzaam onderuit zakken, en trok haar zacht mee. Tot ze boven op hem lag - ze waren eerst half lichendt half zittend,- hij had haar handen verplaats, tot naast haar lichaam. Ze lag met haar hoofd vlak bij zijn borst, en het was zo stil. Dat hij haar ademhaling en de zijne kon horen.
Op een ritme,
kedun, kedun, kedun
'oyasumi nasai' bromde hij zacht, wat goede nacht betekenden.

Resi kon de slaap niet vatten
Met Yuri op zijn borst gedrukt, keek hij naar de sterren, en de volle maan.
En luisterden naar de geluiden van de nacht.
'Slaap je?' vroeg hij opeens, zijn stem was niet meer dan een zachte bries, in de nacht. En hij wist niet of ze het had verstaan als ze nog op was.

Yuriko voelde weer de fijne tinteling bij de aanraking van Resi en ze liet zich mee naar achter gaan. Haar hoofd rustte op zijn borst en ze staarde naar de maan dat haar ogen deed op lichten. Ze draaide een beetje bij zodat ze iets beter lag en haar gedachte begonnen zich weer te vullen.
Ze dacht weer aan de engel des duister, ze moest haar snel zien. Ze was crusiaal voor haar plan. Ze had haar nodig, de schaduwen hadden het duidelijk gezecht. En niet een keer, maar miljoenen keren.
Ze legde haar arm langs haar neer zodat hij net op het gras rustte en ze zocht naar Resi's hand. Ze was diep verzonken in gedachten. In de geweldige plannen. Ze had een perfect beeld voor zich hoe hun wereld er uit zou zien. En het was geweldig. Perfect om naar toe te werken.
Yuriko keek even op naar Resi. Zijn stem maakte haar rustig. 'Nee nog niet', zei ze zachtjes. Toch was haar stem niet zo zachtjes als die van Resi. Het leek wel alsof de wind zijn stem mee nam, zo zacht klonk het. Maar Yuriko zou hem altijd kunnen vertstaan hoe diep ze ook sliep en hoe ver weg ze ook was.

Resi openden zijn mond even, maar bedacht zich.
Hij sloot hem weer, en slikte hoorbaar, 'onze wereld is mooi, spannend schitterend stralend, het is een wereld, waarin je al je zorgen snel vergeet
't is een wereld waarin je al je zorgen snel vergeet
Ik maak je horizon breed, toon je wonder na wonder
Alles even bijzonder op een kleed op de grond, in het bos,'
zo ging het liedje niet, maar hij maakte er een eigen tekst van.
Zijn stem klonk magisch, je zou wensen dat hij nooit stopte met zingen.

Yuriko sloot haar ogen en probeerde in slaap te komen. Ze hoorde hoe het hart van Resi in een gelijke maat klopte en probeerde haar ritme te vergelijken. Haar hart en die van Resi klopte precies op de zelfde toon. Even lachtte ze in haar zelf. Nutteloze informarie, dacht ze maar toch vond ze het leuk. Maakte het haar op de een of andere manier blij.
Ze hoorde de plotselingen stem van Resi, en wist wat hij zong. Aladin. De favorite film van hun samen. Ze hadden die film vroeger wel een miljoen keer gezien. Het was zo lief hoe hij het zong. Hoe zijn stem langzaam voort kwam tot in de puntjes. Het klonk zo helder en zuiver dat je niet zou willen dat hij stopte.
Het was haar broertje die voor haar zong, zo prachtig zo lief. Er waren geen woorden voor. Of eigenlijk waren er té veel woorden voor.
Ze liet haar hand over zijn arm gelijden en zuchtte te vreden. Ze hoefte niets te zeggen aangezien Resi wist wat ze er van vond.
Ze hoefte hem ook niet een lieve blik te werpen, want hij zou weten dat de liefde voor hem in Yuri's ogen stond.

Resi streek zacht door Yuri's haar,
hij was gestopt met zingen,
met zijn ogen open houden.
Maar hij was niet gestopt met van Yuri te houden, dat zou hij nooit doen.., nooit. Hij sliep nog niet, het zat nog perfect tussen slapen en wakker zijn in.
Hij streelde haar nu langs haar kin, zacht. 'Slaap zacht,' bromde hij toen.
Hij voelde zich; Als een broer.
Een gevoel dat hij nooit had gevoelt bij zijn andere familie, de familie Shadoe. Alleen bij zijn zusje, zijn echte zusje.
Hij luisterden naar de geluiden van het bos in de nacht.

Yuriko knipperde moet met haar ogen. Even gaapte ze en ze voelde de hand van Resi. Weer draaide ze een beetje bij en kroop ze naar hem toe om zijn lichaams warmte te voelen.
Het was zo fijn als Resi haar aan raakte. Het was zo lief. Al die jaren was dat het gene wat ze had gemist, de liefde en de aan raking van Resi. De lieve woordjes en blikken die hij haar gaf. Ze was zo blij dat ze weer bij hem kon liggen, hem kon voelen. Zijn aanwezigheid maakte haar sterk en zelfverzekerd alsof haar niets meer kon gebeuren.
Ze legde haar han boven haar hoofd en haar ogen vielen steeds weer dicht. Kleine stukjes van de sterren en de maan vlogen voor bij tot dat haar ogen volledig gesloten waren. 'Jij ook', fluisterde ze nog half in haar slaap.
Het was zo fijn om weer een broer te hebben, fijn om weer het kleine zusje te zijn. Ze zuchtte en viel in een dieppe slaap.