De rozentuin (only Resi & Ayase!)

Ja, gewoon de rozentuin.
regels: Maakt niet uit.


Ayase liep met een vertrokken gezicht de rozentuin in. Hij was voor het eerst sinds tijden niet zo vrolijk, in plaats daarvan voelde hij zich lamlendig en ziek. Hij voelde zich alleen gelaten door zijn familie, waar hij al weken niets van had gehoord. Misschien gaven ze niet langer om hem, omdat het tijd was om op eigen benen te staan. Ayase zuchtte, en plofte op een van de bankjes neer die er stonden.

Resi "rolde" zich naar de rozentuin toe,
hij had even het genot nodig van de zoete geur van rozen,
het heerlijke geluid van wat wespen, die toch niet in de buurt kwamen.
Hij zag echter dat er al iemand was, Ayase.
Hij knikte even kort, als teken van begroeting.
En "pakeerde" zich naast Ayase

Ayase die helemaal niets wist van het feit dat Resi weer uit het ziekenhuis was keek verschrikt op. 'Resi?' vroeg hij ongelovig. 'Jij lag toch in coma?' zei hij droog en keek naar de jongen. Pas toen drong het tot Ayase door dat hij in een rolstoel zat, en zich op deze manier voortbeweegde. Ayase keek met open mond naar Resi. Hij had eigenlijk geen idee wat er gebeurd was, hij had alleen een vaag verhaal gehoord van Yuriko, maar daar had hij ook al niet veel van begrepen.

'Inderdaad, ik lag in coma' Resi gaf nadruk op het woord "lag",
hij keek naar de bloemen, die vrolijk kleurden op deze nog zo somber uitziende dag, deze donkeren tijd,
prachtig.
Hij keerde zich even om, naar Ayase.
'Ik heb geen gevoel meer in mijn benen,' zijn woorden waren zacht, zoals alleen hij kon praten.
Ze werden opgetild door de wind, steeds hoger, en hoger.
Steeds zachter, en liever.
Zijn blik was ernstig, maar toch ook kalm.
Zijn blik zei genoeg.

Ayase keek even ernstig naar de bewegingsloze benen van Resi. Dat moest echt vreselijk zijn. 'Wat is er nou precies gebeurd..?' voreg ayase. Hij wilde eigenlijk heel veel dingen tegelijk vragen en zeggen, maar hij hield het bij deze ene vraag, die was het algemeenst. Hij kon nu allemaal wel dingen gaan zeggen, maar daar werden ze beide niet beter van. Ayase keek Resi in zijn ogen aan. Er ging duidelijk veel in dat hoofd om, maar wat, dat zou hij waarschijnlijk nooit weten.

Resi was even stil, zoekend naar de juiste woorden.
Hij hielp zich over zijn praat angst over, ookal was hij er een meester in; met geen blik zou hij een heel verhaal kunnen vertellen,
'nou,' begon hij, hees.
Even bleek zijn stem, een echte stem te zijn, van een onzeker jongentje,
bang.
Maar toen hij het vervolgde was het weer monotoon, maar ook weer kalm, en als engelen gezang.
'Ik ben aangevallen door een demon, toen ik een boodschap wou afgeven aan een boodschapper van de familie Shadoe, mijn familie..,'
hij keek wat sip.

'Waarom?' was de eerste vraag die in Ayase op kwam. Het klonk allemaal zo vaag, en ook best wel zielig. Ayase vroeg zich af wat er was gebeurd dat het zo ver heeft kunnen komen, en dat hij nu in een rolstoel moest zitten. Het klonk allemaal zo oneerlijk. Ayase keek nog steeds naar Resi. Op de een of andere manier kon hij zijn blik niet van hem af halen, er was iets waardoor hij moest blijven kijken.

Resi bekeek Ayase vanuit zijn ooghoeken,
hij glimlachten even.
En pakte toen Ayase's hand, en drukte die tegen zijn borst aan, zodat Ayase Resi's hartkloppingen duidelijk hoorden.
'ik moet blij zijn dat ik nog leef, de rest is niet belangrijk, ik moet er zijn voor Yuriko, ze is van mij, ze is een deel van mij,'
zijn woorden waren kil, bijna angstaanjagend.
Toen glimlachten hij weer,
zacht en vriendelijk.
Hij liet Ayase's hand los.

Ayase perste even een glimlach op zijn gezicht, en trok gehaast zijn hand terug. Die woorden deden bij Ayase de rillingen over zijn rug lopen. Ayase haalde zijn blik van Resi af. Hij wist niet hoe het moest voelen om in een rolstoel te moeten zitten. 'Je hebt gelijk,' zei hij uiteindelijk tegen Resi. Ayase was nu eigenlijk best nieuwsgierig geworden naar zijn jeugd, samen met Yuriko. Ayase bleef nog even stil, maar opende even later toch zijn mond om wat te zeggen. 'Hoe was het vroeger, om tweelingen te zijn bedoel ik,' zei hij. Ayase glimlachte niet, het was niet nodig vond hij.

- ayase weet niet dat jullie niet met alkaar zijn opgegroeid -

Resi glimlachten even koel, 'de laatste herrinderingen met haar zijn toen we 3 jaar oud waren,' het klonk niet verdrietig, maar zijn gezicht sprak boekwerken.
Verdrietig, hij beet op zijn lip. Om geen traan te laten rollen, hij zou niet gaan huilen, nu.
Hij besloot het op een ander onderwerp te brengen,
'had jij dan een broer, of zus?'
vroeg hij, zijn stem klonk weer hees. En bang, zoals hij zich nu voelden.

Ayase glimlachte oprecht toen resi vroeg naar zijn broers en zussen. Die mensen waren zijn beste vrienden, als zijn hele leven. 'Ik heb twee oudere broers, Lee en Tso. Ze hebben altijd op me gepast, en zorgden altijd dat ik veilig over straat ging. Ik heb ook nog een jonger zusje, Ling. En ik ben er van overtuigd dat ik hetzelde veilige gevoel aan haar moet geven,' zei Ayase. Zijn familie was eigenlijk heel hecht, hij snapte daarom ook niet waarom hij maar niets van ze hoorde. Toch glimlachte hij even toen hij dacht aan de mooie herinneringen die hij had met zijn broers, al het kattenkwaad dat ze uithaalden. Toen schoten ayase's gesdachten weer naar Resi's woorden. 'De laatste herinneringen van jou en yuriko van toen jullie 3 waren?' ayase snapte het even niet, ze leken zo hecht.

Resi snoof even, verdrietig.
En toen kon hij zich niet meer inhouden; alles moest er eens uit, en dan wel op dit stomme kut moment.
Hij moest heel even zijn hart luchten, en barsten in snikken uit,
'J-ja,' mompelden hij, toen hij een beetje was bekomen van zijn plotselingen huil aanval.

Ayase wist niet goed wat hij moest doen toen hij Resi zag huilen. 'Gaat het wel..?' vroeg hij aarzelend. Tuurlijk ging het niet, anders zou hij niet huilen. Ayase schoof even een stukje dichterbij via het bankje, en legde kalmerend zijn hand op de schouder van Resi. Dit hielp meestal wel, ookal was het bij een vreemde. 'Wil je het vertellen?' vroeg ayase. Hij stond wel open voor verhalen. Resi zag er zo, kwetsbaar en gekwetst uit. gewoon gebroken.

'Daar zouden we toch niet veel beter op worden,'
snikte Resi uit, maar hij begon toch maar te praten;
'onze vader was gek, we zijn gevlucht, van hem
ik ben geadopteerd door de familie Shadoe, en zo zijn we uit elkaar gescheurd,'
hij snikte even, maar 2 simpele zinnen. Die zo'n levensverhaal moesten vertellen, en zoveel dat hij niet vertelden.
Dat was niet nodig, het was zo wel genoeg.
Hij droogde zijn tranen, 'het spijt me.'
sprak hij toen, monotoon.

Ayase sloeg vriendelijk zijn ogen neer. 'Het maakt niet uit, het hoeft je niet te spijten,' Ayase had eigenlijk maar geluk met zijn familie, al waren het soms wat strenge mensen. Ze hielden wel van hem. Ayase haalde zijn hand nog steeds niet van Resi's schouder af. 'Dat is echt een vreselijk verhaal,' zei ayase, en zuchtte. 'Gelukkig hebben jullie elkaar nu wel weer, nu kan niets jullie nog scheiden toch?' sprak hij met een positieve toon.

Resi glimlachten afwezig,
maar gaf geen antwoord.
Niks zou ze nog kunnen scheiden,
wat was dat fijn om te horen.

Ayase glimlachte. 'Het komt wel goed, geloof me maar,' zei hij, en liet Resi's schouder los. Hij ging wat onderuit gezakt op het bankje zitten en keek naar de prachtige rozen in de tuin. Het viel hem nu pas op hoe mooi ze nou eigenlijk waren. Ayase glimlache in zichzelf en dacht aan zijn familie thuis, en aan Yuriko in het park.

Resi wist diep van binnen ook wel dat er nog heel veel nare dingen zouden gebeuren, en dat hij en zijn zusje weer uit elkaar zouden worden verscheurd, maar toch glimlachten hij.
'Ja, vast wel,'
sprak hij toen,
om daarna weer te zwijgen,
met een kalme glimlach.
Zoals altijd.