De Ruïne bij Osuké

Aan de rand van Osuké ligt een oude ruïne, die uitkijkt over een groot meer. Je gaat de ruïne binnen over een grote ophaalbrug, die niet meer omhoog kan omdat de kettingen zijn vastgeroest. Het is een groot gebouw vol met donkere gangetjes en verborgen ruimtes. Omdat de ruïne niet zo bekend is komen er vaak maar weinig mensen. Het is de perfecte plek om even alleen te zijn, zonder gezeur van anderen aan je hoofd te hebben; maar je kunt er ook komen om gewoon de ruïne te bekijken of de zonsondergang te zien.

Regels + level = Vrij
Personen = Maximaal 4 of 5

Op bloote voeten liep mia over de brug. haar jurk danste om haar heen door haar snellen passen.

Zonder echt bewust van te zijn welke kant ze op ging volgde ze haar instingt dat haar bij deze Ruïne leidde. Ze had geen oog voor alles wat er was. Alles waarvoor mensen zouden komen als ze doelbewust kwamen kijken.
Yuriko zat nog steeds in over het feit dat ze gevoel had dat ze moest kiezen tussen de vriendschap met Heath en haar liefde voor Ayase. Soms waren mensen zo vaag. Zo jaloers. Iets waar Yuriko zich nog steeds geen deel van voelde. Ze was geen mens, misschien half. Maar haar gedachte zaten totaal anders in elkaar haar gevoelens waren anders. Yuriko gaf niet om buiten staanders, om mensen die ze niet kende. In tegen deel ze wilde er niets mee te maken hebben.
Al deze mensen die zogenaamd goed zijn, strijden tegen het kwaad terwijl waarschijnlijk het grootste kwaad voor hen staat.
Yuriko was totaal verzonken in gedachtte en lette op niets meer. Bijna botste ze tegen een groepje mensen op die haar kwaad na keken. Maar Yuriko verspilde haar tijd niet meer aan 'deze' mensen.

Fiona dacht na. Ze had gehoord van de ruine en wou er graag heen om het te zien. In de verte zag ze een klein meisje lopen. Zij was vast onderweg naar de ruine. Fiona was net nieuw dus ze liep gewoon achter het meisje aan.

Yuriko hoorde ergens diep in gedachte de trillingen van de grond, maar veel deed ze er niet mee. Ze had geen zinj in gesprekken of mesnen die haar weer nutteloeze dingen gingen vragen. Daarbij had ze veel belangrijkere dingen te doen. Zoals bedenken wat ze nu moest doen met Ayase en Heath.
Steeds als ze Heath zag kreeg ze een vaag warm gevoel, maar bij Ayase was het zo veel meer. Ayase wilde ze elke seconde van de daag. Misschien omdat ze hem langer kende, als dingen met hem had gedaan. Maar het voelde anderes maar toch ook het zelfde.
Nog steeds voelde ze de voetstappen steeds dichterbij komen en uit nieuwschierigheid keek ze even snel achterom en zag een lang meisje met blond lang haar die haar blijkbaar volgde.

Fiona schrok toen het meisje achterom keek. Als bevroren stond ze meteen stil. Het verbaasde haar, want het leek net of het meisje haar had gehoort, alhoewel dat onmogelijk leek van zo'n afstand. Fiona stak kort haar hand op en zei voorzichtig: 'Hi' en liep toen langzaam verder.

Yuriko keek haar even verbaast aan maar was niet van plan om op haar begroetting in te gaan. Waarom zou ze, ze zou haar stem moeten verheffen en allen maar moeite doen voor iemand die ze niet kende.
Ze draaide zich weer om en liep rustig verder.

Fiona was opgelucht dat het meisje weer voor zich keek en haar verder geen aandacht schonk, ze keek nou niet bepaald vrolijk.
In de verte zag ze het grijze, vervallen gebouw. Ze liep even flink door en was er nu. De grote ophaalbrug zag er stevig uit. Ze liep er overheen en liep de ruine in. Ze keek wat rond en zag toen een raampje. Er was een groot meer. Ze liep een deur aan de andere kant van de zaal uit en ging toen tegen de muur zitten zodat ze uitzicht over het meertje had. Ze gooide wat steentjes in het water en tekende wat doelloos met haar vingers in het zand.

Moon liep met grote passen richting de Ruïne. Onder haar kraakten bladeren en takjes.
In de verte zag Moon een meisje tegen de kasteelmuur aanzitten en over het water kijken.
Moon liep er nieuwsgierig opaf en ging naast hem meisje staan.
'Hoi,' groette Moon vrolijk. Ze liet zich op de grond zakken en keek het meisje aan.

'Hoi' Zei Fiona. Het meisje zag er aardig uit. Fiona stopte met tekenen en zei: 'Wie ben jij?'

'Ik ben Moon,' zei Moon. Ze glimlachte. 'En jij?'
Moon was nieuwsgierig naar de naam van het nieuwe meisje. Ze zag er vriendelijk uit.

'Ik ben Fiona, ik ben nieuw hier. Weet jij misschien een winkel waar je boeken kunt kopen over de draken? Ik heb gehoord over de lucht draak hier in het westen en het leek me een interresant onderwerp. Ik weet namelijk zelf alleen maar over de draak van het noorden.'

'Er is in het dorp een bibliotheek waar je boeken kunt lenen. Er zijn heel veel boeken dus kun je vast wel wat vinden over de lucht draak. Maar kom je uit Noorden dat je zoveel over de Aarde draak weet?' vroeg Moon nieuwsgierig.
Ze ging naast Fiona tegen de muur zitten en keek uit over het zachtjes golvende water.

'Oh, heel erg bedankt. Ik zal er morgen even langsgaan.' Zei Fiona. 'Ja ik kom uit het noorden. Ik wil er ook graag nog een keer terug maar dat kan ik nog niet. Waar kom jij trouwens vandaan?'

Moon glimlachte.
'Ik kom uit het Oosten,' zei ze.

'Oh, cool.' Fiona dacht even na. 'Zullen we de ruine verkennen? Ik ben er net, dus ik heb nog niet echt rondgekeken. Of ben je hier al vaker geweest?'

Moon wist wel dat de ruïne er stond maar ze had nog nooit eerder gekeken.
'Ja, is goed,' antwoordde Moon enthousiast. Ze stond op en keek Fiona aan. 'Trouwens, is jou elementaire kracht aarde als je uit het Noorden komt?' vroeg Moon, ze was wel nieuwsgierig naar de kracht aarde.

Fiona stond ook op. 'Ja, maar ik heb vooral de kracht Natuur.' We liepen een stukje. Op een gegeven moment kwamen we een trap tegen. Ze liepen de trap op. Vanaf boven kon je nog beter het meer zien. Er zwommen een paar witte eendenkuikens achter hun moeder aan. Tussen de bomen stond een klein hertje te grazen en alles was heel vredig. 'Het is hier echt heel mooi in het westen. Hoe lang ben jij hier al?'

'Ik ben hier nog niet zo lang,' vertelde Moon. 'Maar aardig wat mensen kennen met nu wel,'
Moon bewonderde het uitzicht. Het was inderdaad prachtig. De boomblaadjes deinsden rustig heen en weer en de lage zon schitterde op het golvende wateroppervlak.
'Is het leuk om natuur te kunnen?' vroeg Moon nieuwsgierig. Zelf had ze graag natuur gehad, maar ze had water, alhoewel dat ook een hele leuke kracht was.

'Ik doe niet zoveel met mn krachten, ik heb ze tot nu toe nog niet vaak nodig gehad. Ik kan takken laten groeien, dat is wel leuk. Gebruik jij jouw krachten vaak?'

'Nee, ik gebruik ze ook niet vaak, maar dat komt later nog wel. Denk ik...' zei Moon. Ze liep verder door de Ruïne en kwam ineens een deur tegen. Toen ze de deur open deed was er een klein trapje naar beneden dat leidde naar een mooie met gras begroeide binnenplaats. Moon zag nog net een mus wegvliegen.

Fiona liep achter Moon aan. Ze ging naast haar in de deuropening staan. Ze keek even rond en liep toen verder. Ze kwamen bij een klein deurtje. Fiona deed het deurtje open en liep toen een steile trap af. Toen ze beneden waren, voelde ze ineens iets kriebelen op haar arm. 'IEEEEEEEEEEEEEKS!' Gilde ze en rende gillend rond. 'HELP!'

Moon keek met grote ogen toe hoe er een reusachtige spin op Fiona's arm liep. Toen ze Fiona hoorde gillen realiseerde ze zich dat ze in actie moest komen maar Moon stond vast genageld aan de grond. Ze keek toe hoe de spin langzaam over het lichaam van Fiona kroop.
Plotseling leek er iets te knappen in Moons hoofd, de angst die ze net had was weg. Moon maakte een snelle beweging met haar handen en het water (de vloer van het kleine kamertje lag vool water) onder haar kwam een beetje omhoog. Moon maakte nog een vreemde beweging met haar handen. Het water veranderde in een lange reep en Moon liet het water naar de spin meppen. De spin viel van Fiona's arm af. Toen Moon de spin in het water zag spartelen kwam de angst weer terug. Samen met Fiona renden ze de kamer uit, deden de deur goed dicht en hegen uit.

Toen Fiona op adem was, zei ze: 'Dankjedankjedankje!' haar angst voor spinnen maakte het erger, als het iets anders was, zou ze misschien niet zo zijn geflipt. 'Mijn broertje is vermoord door een giftige spin, vandaar dat is zo gilde enzo..' Legde Fiona uit. 'Zullen we maar niet meer in enge keldertjes gaan?' Zei Fiona lachend. Ze liepen door de lange gang naar een deur die naar buiten leidde.

Moon lachte nu wel, maar ze was zich net dood geschrokken.
'Je hoeft me niet te bedanken hoor,' grinnikte ze. 'Ik ben zelf niet zo bang voor spinnen maar die was wel heel groot, ik stond eerst helemaal stijf,'
Het was inderdaad wel vreemd. Het ene moment stond Moon gewoon met grote ogen te kijken en het volgende moment had ze die spin gewoon weggemept.
Moon liep achter Fiona aan naar buiten. Daar lieten de twee meiden zich weer tegen de muur zakken en keken weer over het water.