De Straten van Osuké

Shiki lachte wat spottend en haalde zijn hand door zijn haar. Zijn ogen stonden geïnteresseerd en keken haar wat mysterieus aan. 'En waar heb ik deze verwelkoming aan te danken?', vroeg hij quasi beledigd.
Hij liet zijn blik over haar heen glijden terwijl het leek alsof zijn ogen nog steeds op haar gezicht gericht waren. Ze zag er wel goed uit. En haar houding beviel hem wel. Toch had hij genoeg ervaring om niet gelijk op het uiterlijk of houding af te gaan. Toch was een kleine grijns niet te onderdrukken.
De wind gierde nog altijd zachtjes om hen heen, wat de stilte wat verbrak en iets engs aan deze ontmoeting gaf. Iets wat Shiki wel beviel.

Shimara draaide met haar ogen en zette één arm in haar zij. 'Deze begroeting heb je aan een gewoonte van me te danken. Het komt vaak voor dat er zogenaamd "arme sloebers" naar me toe komen en bedelen om geld,' zei ze op precies het moment dat er een zwerver op ze af liep, maar toen hij haar hoorde praatte, maakte hij snel rechtsomkeert.
'En wie mag jij zijn? Ik heb je hier nog nooit eerder gezien en ik ken iedereen die hier woont,' vroeg ze met een nep-geïnteresseerde ondertoon. Het kon haar eigenlijk niet veel interesseren waar hij vandaan kwam, maar ze wilde het aan de andere kant toch wel weer weten. Was hij naar iets opzoek, dat haar interesses WEL kon trekken?

Shiki gniffelde even en keek om naar de lelijke zwerver en wierp hem een kwade blik waardoor Shiki dacht dat hij door zijn blik weer weg liep. Hij keek weer terug naar het meisje dat hem op de een of andere manier meer interesseerde dat andere simpele meisjes. 'Ach ja, zulke mensen moeten er ook zijn he', zei hij met een charmante lach.
'Shiki', zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. 'En jou naam mag zijn?..'

Shimara keek afkeurend naar de hand van Shiki. Ze weigerde zijn hand te schudden, dat deed ze nooit, dus waarom nu wel? 'Shimara Kaburagi,' zei ze alleen maar en keek hem strak aan. Deze jonge deed haar met zijn gedrag denken aan Heathcliff, een beetje. Misschien minder erg dan Heathcliff zelf, maar toch behoorlijk irritant. Misschien niet zo irritant, maar toch behoorlijk irritant. Toch werd ze een beetje aangetrokken door zijn mystiek uitziende ogen, maar dat gevoel liet ze niet toe.

Shiki keek even naar zijn hand en trok hem toen weer terug. 'Leuk je te ontmoeten, Shimara', zei hij terwijl hij even grijnsde toen hij haar naam uit sprak. Hij had niet eens echt de behoefte om met haar te flirten. Intresse voor haar overwon dat gevoel.
Nog steeds stonden zijn ogen wat onderzoekend en er stond een kleine grijns op zijn gezicht. 'Dus wat brengt jou hier?', vroeg hij uit eindelijk. Zelfs al interesseerde het hem niet veel, aangezien het antwoord al snel te raden was. Het was meestal gewoon wat rond lopen, puur uit verveling. Aan de ene kant was hij niet geheel zeket van zijn bewering aangezien Shimara er wat anders uit zag dan de normale meisjes.

Shimara keek even rond over de straten en kraakte terwijl ze dat deed haar knokkels en de botten in haar nek. 'Opzoek naar wat vermaak, als je me goed begrijpt. Bovendien krijg ik nog geld van iemand en dat duurt me al veel te lang, dus ga ik hem maar eens bezoeken en een "gesprekje" met hem aan,' zei ze en legde vooral de klemtoon op "gesprekje". Natuurlijk ging ze geen gewoon gesprek aan met hem, gewoon meteen hard op de bek slaan en dan pas praten. Dat deed ze meestal in die volgorde. Dat werkte altijd het beste in haar ogen.
'En jij? Je komt hier niet aan de buurt. Verdwaald zeker?' zei ze alsof ze het al wist, terwijl het toch een vraag was. Ze wist het helemaal niet zeker. Misschien was hij wel op weg naar zijn vriendin, of aan het wandelen?

Shiki grijnste breed en wist meteen waar ze het over had. Ook een van zijn handelingen als mensen niet luisterde, en bij geld werd die handeling zelfs nog een tikkeltje erger. 'Ik begrijp wat je bedoelt', zei hij lachend.
Shiki dacht even na over haar vraag. Hij wist zelf ook niet wat hij hier eigenlijk deed. Het was de plek waar hij uit eindelijk was uitgekomen na een tijdje lopen. Hij was eigenlijk gewoon deze nieuwe plekken aan het verkennen. Hij haalde zijn schouders op en keek Shimara met een rustige, toch wat verveelde blik aan. 'Niet echt..', mompelde hij terwijl hij om zich heen keek. Hij was niet snel verdwaalt en nu wist hij ook wel ongeveer waar hij zat.
'Gewoon, een beetje de boel verkennen', zei hij terwijl de zelfde grijns weer terug kwam op zijn lippen.

Shimara knikte en keek hem vreemd aan, alsof hij iets zei in een andere taal, die ze nog kon verstaan of begrijpen. 'Juist ja. Ik dacht dat je een strijder was, maar die gedachte is waarschijnlijk niet goed,' zei ze en haalde haar schouders op.
De meeste strijders zagen er anders uit, duidelijke wapenuitrusting die meteen op viel als je ze zag, beschermende kleding, die ruim zat en ook nog eens bescherming bood en ze waren meestal niet zo laat meer te vinden op straat. Zij was dan een uitzondering, maar dat was ze altijd wel geweest. De nacht trok haar meer aan dan de dag. In de nacht kreeg ze het gevoel dat ze echt leefde.

Shiki keek haar even verbaast aan. Het leek even alsof ze weg was. Hij dacht even na over haar vraag, en bedacht toen dat hij wél een strijder was. 'Jawel..', zei hij met een kleim glimlachje. 'Nog niet zo lang, en ook niet overdag', zei hij met een knip oog.
'En jij? Jij lijkt me nu ook niet echt hét type strijder', zei hij met een kleine grijns. Hij bekeek haar nog maals. Iets wat hij al meerdere malen had gedaan, maar hij kon nog niets niet ondekken wat ze nu echt was. Iets zat in haar verborgen, iets anders dan andere meisjes hadden.

Shimara keek hem even wat beledigd aan, zette haar handen in haar zij en hief haar hoofd wat op. 'Pardon? Ik ben toevallig een strijder van level 2,' zei ze met een trotse ondertoon.
'Maar, misschien niet echt hét strijders type dat jij in gedachten heb. Ik strijd meer voor mezelf, niet echt voor andere waar ik niet veel mee te maken heb. Wat kan mij het leven van een vreemd persoon schelen?' het klonk kil en koud, maar ze sprak de waarheid.
Mensen die ze niet kende lieten haar koud, zo zat ze gewoon in elkaar. Ze ging haar leven toch niet riskeren voor een wild vreemde? Ze was toch zeker niet gek!

Shiki keek haar even bewonderdend aan en knikte. 'Toe maar, level 2', zei hij met een breedde grijns. Hij wist in de eerste instantie niet eens wat ze bedoelde en wilde haar gewoon een compliment geven, tot hij eenmaal door had dat ze dus wel hoger dan hem stond en sterker was. Dat bewonderde hij wel van haar.
Misschien zelfs een beetje jaloers. Maar hij zou vast ook wel snel genoeg level 2 worden.
'Nee inderdaad niet hét typen', zei hij instemmend. 'Maar iniedergeval beter dan alle standaard mensen, en natuurlijk heb je helemaal gelijk', zei hij met een korte knip ook. Hij was het volkomen met haar eens. Iets voor iemand anders doen zou wel het laatste zijn wat Shiki zou doen.

Shimara keek verbaasd op naar Shiki. Kreeg ze nou een complimentje van iemand die ze net 5 minuten kende? Het bracht haar in verlegenheid en liet haar lichtelijk blozen, zonder dat ze er zelf wat aan kon doen. 'Het komt eigenlijk vanzelf, voordat je het zelf door hebt, dus maak je maar geen zorgen, je zal het zijn binnen no-time,' sputterde ze met een onzekere ondertoon.
Wat was dat opeens? Hoe kon het dat deze jonge haar in verlegenheid kon laten brengen? Daarbij kwam ook nog eens dat hij het met haar eens was. Elk ander die ze zou kennen zou haar harteloos noemen en zeggen dat ze een laf secreet was. Was hij dan echt anders?
'Dus, wat zijn jou krachten dan?' probeerde ze geïnteresseerd te vragen.

Shiki lachte even zachtjes en zag hoe haar wangen een wat rodere kleur kregen. Toch stonden zijn ogen nog steeds rustig en luisterde naar haar wat onzekere verhaal over het feit dat hij vast ook snel level 2 zou zijn. Hij knikte even kort. 'Dat is heel mooi', zei hij met een kleine grijns.
Ook al stonden zijn ogen nog zo rustig, op de een of andere manier voelde zijn vinger toppen wat warm aan, alsof hij opeens een kleine golf van warmte door zijn lichaam kreeg. Hij wilde er niet aan geloven en negeerde het. Met zeker wat moeite.
Hij keek haar even verbaast aan toen ze naar zijn krachten vroeg. Hij dacht even na. 'Bliksem en bottenl', zei hij alsof hij het zelf het minst oninteressante onderwerp vond. 'En jij?', vroeg hij toch maar op aardig over te komen. Niet dat dat hem heel veel uit maakte. Toch wilde hij een beetje in een goed dag licht staan bij Shimara.

Shimara knikte alsof het haar kon interesseren, maar het boeide haar eigenlijk helemaal niet. Maar, ze moest toch een goede indruk maken? Wacht, waarom zou ze dat eigenlijk moeten doen? Waarom had ze het gevoel dat ze dat moest doen bij deze jonge?
'Vuur en voodoo,' zei ze gapend. Ze was dus nu over iets aan het praten wat haar echt niks kon boeien. Misschien was het een goed idee om van onderwerp te veranderen en snel.

Shiki keek haar even wat nep bewonderend, maar probeerde het zo echt mogelijk over te laten komen. Tien klikte hij even verveeld met zijn tong. Hoe interessaand ze haar ook had gevonden, het gesprek begon een beetje dood te lopen. Daarbij begon hij het ook wat koud te krijgen.
'Heb je zin om.. ergens wat te gaan eten?', vroeg hij terwijl hij haar met vrolijke ogen aan keek.
Zijn glimlach stond uitnodigend en hij hoopte dat ze ja zou zeggen.

Shimara keek hem verbaasd aan, met een spottende twinkeling in haar ogen. 'Vraag je me opeens mee uit? Haha, sorry, ik moet nog even wat geldzaken afronden,' zei ze wat feller en kwader en keek om zich heen, of ze de juiste persoon misschien over straat kon zien lopen. 'Volgende keer beter,' zei ze en haalde haar schouders op.
Ze dacht eigenlijk dat hij een grapje maakte, dus speelde ze gewoon maar het spelletje mee. Mensen waren nooit echt serieus tegen haar, dus waarom zou hij dat wel zijn?

Shiki voelde hoe hij nu rood werd en krabte even op zijn achter hoofd. 'Ja.. ik eh denk het', mompelde hij wat onzeker. Hij staarde even naar de grond en voelde een diepe teleurstelling. Hij probeerde het zo min mogelijk te laten zien en knikte. 'Oja, dat geld', zei hij nog altijd met een wat onzeker glimlachje. 'Jammer ja..', voegde hij er snel achter aan.
.Hij zuchtte diep en keek wat om zich heen, niet wetend wat hij niet moest zeggen,

ergens in de schaduwen gluurde 2 ijsblauwe ogen hun achterdochtig aan. Duidelijk vertrouwde Sorrow dit hele zaakje niet. Zeker niet toen hij had gezien dat Shimara had staan blozen! Dit was een onderwerp dat hij zeker niet zou laten voorbij gaan in het volgde gesprek dat Shimara en hij zouden hebben. Jaloerheid was opgeborreld. Het groeide dan ook steeds meer en meer toen hun gesprek langer en langer begon te duren. Maar toch waagde hij zich niet hun kant op of liet hij niet merken dat hij er was. Veel te nieuwsgierig was hij wat er zou geburen als hij er zich niet mee bemoeide. Momenteel waren ze alleen maar aan het praten... toch?

Geluid van voetstappen werd hoorbaar in de verte. Het kwam dichterbij en dichterbij. Vlakbij stopte de voetstappen abrupt. Shimara keek over haar schouder naar achter, naar de jonge met de angstige en open gesperde ogen. Na twee seconden draaide hij zich om en zette het op een lopen.
'Hé klootzak! Hier blijven jij!' riep Shimara woest naar hem toe, draaide zich om en rende achter heem aan. Nog even bleef ze staan bij het hoekje. 'Ik zie je nog wel denk ik, later en see ya!' riep ze nog naar Shiki en rende toen weer snel achter hem aan.
'IK RUK DIE LELIJKE KOP VAN JE LICHAAM AF!' riep ze terwijl ze achter hem aan rende.

Shiki staarde wat verslagen naar de grond, maar wist dat hij het er niet bij zou laten zitten. Misschien voor nu. Maar het zou nog wel komen, dacht hij bij zich zelf.
Hij keek op en zag hoe Shimara naar de gozer schreeuwde die niet zo verstandig snel weer weg liep. Shiki grijnste even en zwaaide. 'Vast en zeker', zei hij en hij keek Shimara grijnzend na die achter de jongen aan ging. 'Later!', schreeude hij haar nog achter na waarna hij zelf ook weg liep.

New

Met zijn handen in zijn zakken en dezelfde verveelde uitdrukking als altijd op zijn gezicht staan slenterde Anza over de straten, opzoek naar wat vermaak. Avonden als deze waren altijd zo saai. Zo stil en rustig. Zo hetzelfde. Het was gewoon vreselijk.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij een zwarte kat voorbij flitsen. Eén van de weinige beesten die waarschijnlijk op dit late uur nog over straat heen liep.
Alles was gewoon hetzelfde als elke avond. Niet dat hij hier elke avond rond slenterde, hij liep elke avond wel door een ander straatje, maar elke avond was het hetzelfde, stil, koud en saai.

Sorrow zat op 1 van de daken vlak naast Ciara en staarde naar de herberg recht over hun. daar was Shimara naar toe gegaan. Niet veel later had hij die witte kop ook naar binnen zien gaan. Hij had ze al eerde met elkaar zien praten en jaloezie had zich opgeborrelt. Nu hij het had uitgemaakt met Shimara hield zeker weten niks hem niet meer tegen om zijn moves te maken. De geur van een mens kwam dichterbij maar veel interesse wekte het bij Sorrow niet op. ok, hij had het uitgemaakt met Shimara. Maar het was voor haar eigen bestwil. Dacht hij...

Een schelle paniek gil galmde tussen de straatjes door. Anza zijn interesse werden gewekt en liep dus op zijn dooie gemakkie op het gekrijs af. Uit kwam uit een donkere steeg, waar je niks kon zien als je er voor stond. Meer interesse werd in Anza wakker gemaakt, dus liep hij zonder aarzeling de steeg in.
In de steeg, helemaal achteraan vlak bij de muur, stond een groep jongens om één meisje heen. Anza schatte het meisje niet veel ouder dan 16, misschien zelfs 15. De groep was bezig met het proberen om het shirt van het meisje uit te trekken, terwijl zij zelf hevig tegen stribbelde en enkele klappen opving van één van de jongens.
'Oi, hebben jullie niks beters te doen? Zijn jullie dan werkelijk zo kansloos in de liefde dat jullie het zo maar moeten oplossen?' vroeg hij monotoon en de groep keek op, inclusief het meisje, met betraande ogen.
Twee van de groep liepen op Anza toe, maar kwamen niet veel dichterbij dan 3 meter. Toen vielen ze kreunend van de pijn op de grond en begon hun lichaam te schokken, alsof ze een epileptische aanval kregen of zo. Uit hun huid, kwamen kleine splintertjes. Botsplinters, wel te verstaan. Na de botsplinters, kwamen ook een paar complete botten uit de lichamen gekropen, besmeurd met bloed.
Nu liep de rest van de groep ook op Anza af, op ééntje na. De dwazen dachten dat ze hem aan konden. Maar zij deelde precies hetzelfde lot als hun vrienden.
Anza liep nog altijd met zijn handen in zijn zakken naar de jongen en het meisje toe. De angst kon hij bijna ruiken en zijn ogen waren waterig geworden. De jonge trilde nu nog meer dan het meisje, maar je kon aan haar zien dat ze doodsbang was. Toen Anza vlak voor ze stond, deed hij niks. 'Boeh,' zei hij alleen maar en de jonge rende zo snel hij kon weg, maar een paar meter verderop, nog net voordat hij uit de steeg was, viel hij op de grond en kon je zijn botten hard horen kraken.
Toen alles klaar was, draaide Anza zich om en liep de steeg weer uit. Dit was werkelijk zo saai. Hij had een groep van 6 laten lijden, zonder ook maar één spiertje te bewegen.

-new-


Angstig liep ze de straten door. Zo snel als ze kon maar ze zag zijn schim haar iedere keer voorbijsteken. Lings, rechts, via de daken, vlak naast haar... Hij, nee Het speelde met haar. Dit wezen speelde met haar leven. Liet haar lijden voor hij haar vermoorde. Het was een kwelling. Een ware nachtmerrie. Tranen liep over haar wangen. Ze sloot haar ogen en wenste dat dit werkelijk een nacht merrie was. Maar dan ook weer, als dit een nachtmerrie was geweest dan had ze dat nooit gewenst. In dromen denk je nooit dat je droomt. Dit was realiteit en dat liet haar hart nog sneller slaan van angst. Een losse steen zorgde er voor dat ze struikelde. Bij het vallen liep ze schaafwonden op die vreselijk prikten. Haastig wilde ze weer op staan. Ontsnappen wat haar achtervolgde maar ze hoorde zijn voetstappen al dichterbij komen. Angstaanjagend dichtbij. Haar angst verlamde haar hele lichaam. Ze durfde niet weg te lopen. Niet te bewegen. Hopend dat hij haar gewoon niet zou zien en zou voorbijlopen. Helaas knielde hij neer en pakte op een tedere mannier haar hand vast om haar overeind te helpen. Ze begreep het niet. Dit klopte niet. Waarom joeg hij haar eerst op als een zwakke prooi en gedroeg hij zich nu als een heer. 'Het spijt me. Maar het was zo facinerend om angst in je ogen te zien.' Een valse glimlach verscheen waardoor zijn scherpe hoektanden verschenen. Ze wilde gillen maar zijn aanraking liet haar als verlamd zwijgen. Voorzichtig drukte Sorrow haar dichter tegen zich aan terwijl hij al haar bruine haar lokken uit haar hals kon leggen. Hij wilde zijn verdriet weg drinken. Dit meisje haar warme bloed zou hem helpen weer beter te voelen na het verlies van Shimara. Al was het maar voor even...

Alsof ze een spook was dat doelloos door de straten zweefde, slenterde Shimara met trage passen wat rond. Ze sleepte haar voeten over de grond, waardoor er steeds wat stof van de straat opwaaide. Er vlogen nu verschillende dingen door haar hoofd. Wraak plannen waaronder. Op het moment leek wraak alles te zijn waar ze aan dacht. Ze had al genoeg over zich laten heenlopen vroeger. Nu, zou ze dat niet ongestraft laten doen.
Toen ze het hoekje om liep, wist ze niet hoe snel ze weer terug moest. Snel ging ze met haar rug tegen de muur aan staan en haar ogen stonden wijd open gesperd. Had ze het nou goed gezien? Voorzichtig keek ze het hoekje weer om. De twee gedaantes die ze kon zien... was één daarvan Sorrow? Ja, ze wist het zeker. Had Sorrow nu al een nieuw lief?
Vaag dacht ze iets te kunnen horen, gepraat of gefluister, het klonk voor haar hetzelfde. Maar ze kon er geen woorden uit halen. Waarschijnlijk fluisterde hij haar lieve woordjes in, zoals hij eerder ook bij haar deed. Een steek van jaloezie gierde door haar aderen en om de één of andere reden, begon haar hart sneller te kloppen.