De Straten van Osuké

Shimara keek naar het bloed dat over haar lichaam heen stroomde. Vooral haar armen waren het doelwit geweest. Alsof het haar niks kon schelen haalde ze haar schouders op. Sorrow, Ichiro, het was allemaal best verwarrend. Misschien was het iets teveel van het goede, voor één avond.
Ze draaide zich voor een kwartslag om, waardoor ze hem recht in de ogen aan keek. Zijn blik was niet meer kil en koud. Het was weer dezelfde blik die ze kende.
Met langzame en voorzichtige passen liep ze naar hem toe en bleef ze vlak voor hem staan. Haar blik stond neutraal en droog, alsof er niks gebeurd was. Na hem een paar seconden zo aangekeken te hebben, sloeg ze haar armen opeens om hem heen en zei even helemaal niets.

Ichiro had dit niet echt verwacht. Hij bleef voor enkele seconden met open gesperde ogen staan van verassing maar keek toen met een kalme blik voor zich uit. Hij legde zijn hand op haar rug. Het voelde zo goed om Shimara te omhelzen. Maar hij wist dat hij dit niet mocht doen. Als Sorrow, de echte Sorrow weer controle nam zonder enige waarschuwing zou Shimara weer opnieuw gewond raken. Wie weet werd ze vermoord door zijn handen. Die gedachte kon hij gewoon niet verdragen. Hij beet op zijn tanden om tranen te verbijten. Hij legde zijn hand op haar schouder en duwde haar zachtjes weg. 'shimara...' Hij wilde haar niet zien lijden. Hij wilde haar gelukkig zien en dat zou nooit lukken als hij in haar buurt was. Hij mocht niet een deel van haar leven zijn. Dat verbood hij zichzelf.

Shimara zag dit al aankomen. Toch voelde het goed dit weer eens te doen. Het voelde goed, maar het was ook zo pijnlijk. De hand die op haar schouder geplaatst werd leek te branden voor haar gevoel, alsof er een brandmerk gezet werd.
Toch deed ze zelf een stap naar achteren, deed haar ogen dicht en glimlachte vriendelijk naar Sorrow. Tranen rolde over haar wangen heen, maar ze glimlachte tot alsof er niks aan de hand was. Ze zag het ook niet echt als huilen wat ze deed, het was meer de dubbele emoties tonen die ze op het moment voelde en die door haar heen gingen.
'Ik begrijp het wel,' zei ze al glimlachend.

Ichiro keek haar aan. Begreep ze waarom hij haar verliet? Begreep ze echt waarom hij niet bij haar kon zijn? Hij voelde zich opgelucht. Alsof er een last van zijn schouders was afgehaalt. Hij glimlachte zwakjes.
Maar dan ook weer. Wat als ze zei dat alles goed zou komen en al die mooie praatjes. Wat als ze niet zou beseffen dat hji uit haar beurt moest blijven voor haar eigen veiligheid. Zou ze zeggen dat ze niet bang voor hem was. Hij zo het dan maar al te graag geloven maar realiteit zou anders zijn.

Shimara sloeg haar ogen al glimlachen neer en draaide zich om. 'Ik ben een probleem. Ik veroorzaak alleen maar verdriet, narigheid en ongeluk. Het is beter als ik verdwijn, ik snap je wel. Bedankt voor de goede dingen die je me hebt laten inzien en de leuke momenten. Ik zal ze zeker niet snel vergeten,' zei ze en veegde het vocht dat over haar wangen begon te stromen weg.
Ze was altijd al een probleem geweest. Tenminste, dat was wat andere mensen altijd tegen haar gezegd hadden. Misschien kon ze inderdaad beter van de aardbodem verdwijnen. Dan waren de problemen die zij altijd veroorzaakte ook weg.

Ichiro keek haar verast aan. Dacht ze nu dat het haar schuld was? Dacht ze dat nu werkelijk? Hij pakte haar hand vastberaden vast. Hij wilde dat ze hem recht in de ogen aan keek. Ze moest weten dat wat haar gedachte nu momenteel was. Dat die nergens op sloeg. Ze mocht absoluut niet zo over zichzelf denken. Niemand zou dat mogen. Shimara was alles voor hem. Ze was perfeckt in zijn ogen. Wanneer zou het haar nu eens doordringen? Waarom nam haar onzekerheid altijd controle?

Shimara bleef staan, maar ze draaide zich niet om. Ze bleef daar gewoon zo staan, met nog altijd dezelfde uitdrukking op haar gezicht staan, alsof haar gezicht zo vast gelijmd was of iets dergelijks.
'Wat is er?' vroeg ze monotoon.
Van binnen vroeg ze zich af wat er nu weer mis was. Het ene moment moest ze weg en nu moest ze weer blijven. Het was allemaal zo verwarrend.

'je bent verkeerd... Dat was absoluut niet de reden waarom we uit elkaar zijn. Niet de juiste reden die ik voor mijn ogen had.' Hij hield haar hand stevig vast. Maar ook weer niet hard. Gewoon, alsof hij haar niet kwijt wilde.

Shimara keek naar de grond. Ze wilde iets zeggen, maar woorden schoten haar op het moment tekort. Ze beet hard op haar onderlip. Iets te hard blijkbaar, omdat ze haar lip open beet, waardoor hij begon te bloeden.
Waarom was liefde moeilijk? Was het niet beter geweest als dit nooit gebeurt was? Hoe zou het geweest zijn als zij en Sorrow elkaar nooit ontmoet hadden. Als ze niet die rondleiden had hoeven maken aan het begin. Als hij niet onderdak bij haar gezocht had. Zou alles dan anders gelopen zijn?
Langzaam draaide ze zich om, maar ze keek Sorrow niet aan. Ze keek alleen maar naar de grond, waardoor haar haren voor haar ogen vielen.

'Shimara kijk me aan.' Zei hij kalm maar dan toch weer op een gebiedende toon. 'hoe kom je er bij dat je alleen maar verdriet en ongeluk brengt. Jij bent het beste in mijn leven wat me ooit is overkomen. Hoe kun je het dan zeggen dat je een probleem bent dat beter verdwijnt. Luister goed Shimara. Ik zou het mezelf nooit vergeven moest er jou iets overkomen door mijn schuld. Als ik jou ook maar verwond. Kijk naar wat ik je heb aangedaan.' Zijn stem klonk schor. Je hoorde dat hij een brok in zijn keel had maar die zo goed mogelijk probeerde te verbergen. 'waag het niet ooit nog zoiets over jezelf te zeggen, zelfs niet te denken!' Hij voelde haar bloed dat van haar arm druppelde op zijn hand kleven; haar bloed. Het was zijn schuld dat ze gewond was. Als hij nu sterker was geweest. Als hij nu rapper weer controle over zijn lichaam had gehad. Dan was dit nooit gebeurd. Dan had hij haar eerder kunnen uitleggen waarom hij bij haar weg was gegaan. Nu realiseerde hij dat Shimara een verklaring schuldig was.

Shimara hief haar hoofd langzaam op en keek hem met trieste ogen aan. Wat verwachtte hij dat ze dan nu zou gaan zeggen? Viel hier wel wat op te zeggen?
Alsof haar lichaam vanzelf bewoog vloog ze naar Sorrow toe en greep ze zich stevig aan hem vast. Haar gezicht drukte ze tegen zijn borst aan en de tranen prikte in haar ogen.
'Ik weet het gewoon niet meer... Alsjeblieft, help me,' zei ze fluisterend en half snikkend. Ze voelde zich zo zwak en zo hulpeloos. Maar vooral zo afhankelijk. Maar, dat maakte niet uit. Bij Sorrow kon ze zichzelf tenminste zijn... Of, Ichiro, net hoe je het noemen wil.

Ichiro legde zijn hoofd tegen het hare aan en zijn armen om haar heen. Hij voelde hoe stevig ze zich aan hem vast klampte. Haar woorden. Het leek wel door hem heen te boren. Ze wilde niet bij hem weg en hij ook niet bij haar. Waarom moest het nu zo moeilijk gaan. Waarom voelde ze weer niet die zelfde haat als eerder die alles veel gemakkelijker maakte. Maar het voelde goed dat Shimara geen woede meer voelde voor hem. Maar dan kwamen we weer op het zelfde probleem uit. Ze hielden gewoon te veel van elkaar om uit elkaars beurd te blijven.

'Misschien is het beter om alles te vergeten. Vergeten dat de ander bestaat,' zei ze schor, terwijl ze zich dichter tegen Ichiro aan drukte.
Misschien was het inderdaad beter als dat gebeurde. Dan hoefde geen moeilijke of pijnlijke momenten mee te maken. Nou ja, in elk geval niet met elkaar. Problemen bleven er natuurlijk altijd.

Ichiro opende zijn mond om wat te zeggen maar was zijn woorden kwijt. Misschien had ze wel gelijk. Misschien was het wel niet zo verstandig geweest om uit elkaar te gaan. Maar wat als... Hij versterkte zijn greep en liet zijn hoofd hangen. Hij staarde naar de grond. De geur van bloed prikkelde nog steeds in zijn neus. 'ik weet niet of dat wel zo makkelijk zal gaan...' wist hij dan uiteindelijk uit te brengen.