De Muziekschool van Osuké

In Osuké staat een muziekschool. Het is een vrij groot en oud gebouw, maar het functioneert gewoon als muziekschool. Je kunt er muziekles of zangles nemen maar je kunt er ook gewoon voor jezelf spelen. Er zijn piano's, gitaren, drumstellen, fluiten, etc. etc. etc. Je zult je favoriete muziekinstrument er vast wel vinden.

Regels = Minstens 2
Personen + level = vrij

Moon liep behoedzaam door de muziekschool, richting de grote zaal. Ze wist dat daar een prachtige vleugel stond. Moon ging naar binnen en zag de vleugel. Ze liep er enthousiast op af en ging zitten. Ze gleed even met haar vingers over de toetsen maar begon toen te spelen. Haar vingers gingen soepel van toets naar toets. Het lied was snel maar het klonk droevig. Moon ging helemaal in de muziek op. Ze sloot haar ogen.

Sorrow kwam regelmatig naar de school en oefende in zijn 1tje aan zijn lied voor Shimara. Hij wou haar verassen met hoeveel hij wel niet verberterd was.
Een paar meisjes volgden hem altijd overal waar hij ging door die gangen en probeerden te flirten met hem. Helaas voor hun was hij stapel van Shimara.

Lumia had gehoort van de muziek school en ging meteen opzoek ze was gek op muziek maken. Ze liep de school in en keek rond. Ze zag Moon ook in de school en liep naar haar toe 'klinkt mooi.' Ze keek even naar hoe Moon speelde.

Moon was zo opgegaan in haar muziek dat ze zich dood schrok. Ze hield accuut op met spelen en keek om. Ze zuchtte.
'Wil je me nooit meer zo laten schrikken,' zei Moon toen ze zag dat het Lumia was. Ze hervatte het liedje weer, met een schuin oog op Lumia.

((( Ik kende je toch al, oftewel Moon )))

'Ow sorry' Zei Lumia ze liep weer veder door de ruimte en bleef ergens staan bij wat instrumenten. Er lagen wat blaas instrumenten. Lumia pakte een trompet en blaaste erop, het klonk niet echt bepaald mooi. Ze legde hem weer weg en pakte een klarinet , het klonk al een stuk beter maar Lumia vond dat ze nog wel iets mocht oefenen

((Yep klopt))

Moon lachte - niet spottend maar ze lachte haar gewoon toe -
'Zit je op een muziekles,' vroeg Moon

Lumia glimlachte 'Nee niet echt maar ik heb weleens gespeeld' Lumia legde de klarinet weer weg en pakte een blokfluit.
Ze begon er kijhard op te blazen maar er kwam geen geluid uit.

'Ik zit al sinds ik klein ben op pianoles,' zei Moon. Ze wilde niet pronken met het feit dat ze goed kon piano spelen maar ze wilde het wel even vertellen. Moon keek op naar Lumia toen het liedje was afgelopen.
'Zou jij niet op muziekles willen,' vroeg Moon nieuwsgierig. 'Of hou je niet zo van muziek?'

Sorrow bespeelde de piano. Het leek langzamerhand automatisch te gaan. 1 van de meisjes wou opscheppen met haar zangtalent en probeerde daarmee het hart te winnen van Sorrow. Helaas voor haar negeerde hij haar volkomen.

Kira hoorde uit het gebouw waar ze langs liep verschillende soorten muziek komen. Ze was nieuwschierig en liep naar binnen. Ze had wel eens op een gitaar getokkeld -waar nog best een mooi geluid uit kwam- en dat soort dingen, maar echt muziekles had ze nog nooit gehad. Ze keek in verschillende zalen en zag 2 meisjes en Sorrow op de piano met een paar meisjes eromheen die proberede de aandacht van sorrow te krijgen. Ze lachte inzichzelf toen Sorrow ze gewoonweg negeerde en de meisjes geiriteerd keken. Kira liep verder naar een afdeling waar enkele gitaren stonden, dat wilde ze wel weer eens proberen; De gitaar.

Sorrow speelde rustig door wanneer de meisjes voort plannen maakten om zijn aandacht te trekken. Het leek wel alsof ze er een wedstrijd van aan het maken waren. Hij had zelfs niet eens door wat ze allemaal achter zijn rug aan het plannen waren.

Lichtvoetig huppolde Mia naar binnen, ze keek rond en zag wat vaag bekende zitten. zelf wist ze nog niet wat ze hier deed, ze was hier gewoon naar binnen gelopen.

Moon speelde relaxed verder en begon er bij te zingen. Ze had een prachtige heldere stem - aangezien Moon de kracht geluid had was dat niet zo gek - die mooi matchte met de pianomuziek. Moon ging weer helemaal in de muziek op.

NEWNEW
Kom me niet storen O.O Behalve als je ehh RESI HEET >]

Yuriko liep met kleine stapjes naar de muziek school. Ze hoopte vurig dat er niemand zou zijn en ook niemand zou komen. Toen ze de deur een klein duuwtje gaf leek alles leeg te zijn aangezien de lichte nog uit stonden. Hevig was ze opzoek naar de lichtknop die ze uit eindelijk vond door toch maar haar rode oog in te schakelen.
Een voor een vlogen alle lichten aan die een van de zaaltjes verlichtte met een fel licht. Zoekend keek ze rond en haar ogen stopte bij een zwart glimmende gitaar. Ze snelde op de gitaar af en pakte hem voorzichtig op. Met de gitaar in haar handen ging ze zitten op een klein rood bankje dat niet veel verder stond dan waar de gitaar had gestaan. Even zuchtte ze en twijfelde of ze nog iets wist van wat ze ooit had geleerd.
Toen ze de eerste snaren weer aanraakte gingen er miljoenen liedjes door haar hoofd en ze begon met een simpel lied.

Resi liep richting de muziekschool, aangezien hij Shimara een beetje uit het oog was verloren,
hij vond het wel jammer. Maar ach, ze hadden het beide druk met hun "eigen-zaken",
zoals bij hem, Kira, en nogsteeds Yuriko. Altijd Yuriko, ze zat altijd in zijn hoofd, altijd in zijn gedachten, altijd in zijn hart.
Hij genoot van elke tijd samen, dat deed hij natuurlijk met iedereen die bevriend was,
ook Heathcliff wist hij steeds aardiger te vinden, en Ayase natuurlijk. En zijn Kira. Maar niemand kon tegen Yuriko op.
Ze was zijn alles, en dat wou hij laten merken,
maar hij wou niet te claimen. Straks was ze op hem uitgekeken,
natuurlijk is Yuriko nooit op mij uitgekeken..,
Ondanks dat bleef die gedachten maar in zijn hoofd steken, het boorden gaten in zijn goede humeur, gaten vol pijn en verdriet. Hij zocht zijn toevlucht ergens, ver weg, in zijn eigen wereld, vol muziek en plezier.

Resi openden de deur van de muziekschool, hij liep door de gang en liep de marmeren trap op, het was koud in de hal. Maar toen hij de deur van de zaal openden vergat hij die kou, hij werd warmer.
'Yuriko..,' mompelden hij zacht,
waarom als je over iemand dacht was die persoon net bij je in de buurt, en als je iemand alleen maar miste zat die gene meestal aan de andere kant van de wereld of nog verder..,
hij liep zachtjes naar haar toe, hij wou haar liedje, ookal was het misschien voor haar doen simpel, niet verstoren.
Het was zo mooi, zo zuiver.
Hij streek even door haar haren, een soort van begroeting.

Yuriko voelde de bekende trillingen, trillingen van haar Resi. Ze deed net alsof ze het niet hoorde en speelde verder. Ze wilde Resi laten horen hoe goed ze al was. Ze lachtte in zichzelf. Vroeger wilde ze ook altijd alles aan Resi laten niet maar nooit bewust. Ze deed altijd als hij kwam alsof ze het niet zag.
Zelfs toen Resi het lokaal kwam in gelopen deed ze net alsof ze nog steeds alleen was. Yuriko begon een moeilijker stuk te de spelen op haar gitaar. Want alles wat ze wilde was dat Resi trots op haar was. Trots op haar met alles wat ze deed.

Resi glimlachten even, hij wist precies wat zijn zusje deed,
zonder ook maar te weten waarom ze dat toch wou doen, wou ze horen dat hij trots op haar was. Maar dat wist ze al.
Ze speelde prachtig, maar hij wou niet hier zo klunzig blijven staan,
'mijn beurt..,' zei hij, toen haar nummer klaar was.
Hij knakte zijn vingers, en nam plaats op de piano kruk, hij had een wat weid bloesje aan, zonder stropdas.
De eerste paar knopen waren opengemaakt, en zijn mouwen waren opgestroopt tot ongeveer zijn ellebogen, hij had
een soort brilletje op zijn neus, hij had nooit geweten dat een bril hem zo sexy kon laten blijken. Hij had een lichte broek aan met een paar scheuren bij zijn knie en zijn haar viel precies in model, het was al aardig lang, tot ongeveer net zijn schouders,
zijn huid was licht getint, en stak een beetje honing kleurig af in dit licht.
Hij begon te spelen, zijn lange sierlijke vingers gleden over de toetsen, fout loos.
Eindelijk had hij dit nummer onder de knie.

Yuriko kon haar ogen niet van hem af houden. Maar dit mocht niet. Ze kon niet.
Ze zette haar gitaar weer terug waar ze hem vandaan had gehaald en liep met kleine stapjes naar hem toe. Bij elke stap dichterbij was het prachtige piano geluid steeds beter te horen. Was zijn prachtigheid beter te zien. Hoe zijn blouse half open stond. Het brilletje op zijn neus. Zijn haar in perfecte cup.
Ze stond even met grote ogen te kijken en liep toen verder naar de piano vleugel en ging er op zitten terwijl ze zich naar achter liet zakken en hem dromerig aan staarde.
Yuriko had niet zulke ingewikkelde kleuren aan. Een zwarte skinny jean, een iets te klein zwart thank topje met een hesje erover heen. Haar haar lag uitgespreid over de vleugel heen en ze trok elke keer het te kleine topje naar onder zondat hij niet om hoog zou kruipen.

Resi wou het liefst het uit schreeuwen, waarom deed ze dit nou, waarom nu?
ze wou hem gek maken, gek van verlangens,
ze wou hem inpakken, mee nemen. Hem meesleuren naar een nieuwe wereld, plekken waar hij nog nooit was geweest,
die voor hem altijd verboden terrein waren geweest.
Hij keek haar diep aan, ter wel hij de laatste noot speelde,
hij liet zijn hoofd op zijn armen zakken en keek haar zo aan, de helft van zijn hoofd bedekt in zijn armen, alleen zijn ogen waren nog zichtbaar,
hij leunde zo, kijkend naar haar.
Hij zei niks, zijn blik zei het voor hem; Yuriko neem me mee, neem me mee ookal is het zo fout, neem me mee.
Zijn innerlijke verlangens, hij smachte; naar maar een simpele aanraking, misschien maar één kus, alles was beter dan dit. Hij ontplofte zowat,
'Yuriko,' begon hij zacht,
'ik moet je wat vertellen.'

Yuriko voelde zich zo fout. Maar het foute, het gene wat niet mocht was het leukste. Alles waar mensen tegen waren was het leukste en het spannendste om te doen. Yuriko gezicht stond strak en iedereen zuo denken dat er niets was, maar ze wist dat Resi de diep verborgen twinkel kon zien. De verlangen.
Yuriko zag het ook in zijn ogen. Zijn geweldige prachtige ogen die alleen nog maar zichtbaar waren. Ze vond het heerlijk hoe Resi naar haar keek. Ze vond het geweldig bij het idee dat Resi haar zag. Liggend op een pianovleugel.
Zijn heerlijke stem die altjid zo zachtjes aan kwam maakte haar nog warmer, gaven haar nog meer verlangen. 'En wat moet je vertellen', zei ze terwijl ze een speelse ondertoon had.

Resi zuchten even, 'is het raar als je de gevoelens hebt, voor wel drie mensen, maar de gené waar je specifiek van houd, je zus is? Is dat raar..,' hij kwam overeind, en liet zijn hand naar haar gezicht glijden,
'het voelt nu zo raar..,' feluisterden hij zacht,
hij legde even zijn handen op Yuriko's lippen, 'wel drie mensen..,' hij herhaalde de woorden zachtjes,
maar zweeg toen. Plotseling, hij trok zijn handen terug, en bleef zo zitten, roerloos.
Zei hij..Had hij gezegd; drie mensen?!
Zijn gezicht vertrok, eerst helemaal wit, en daarna vuur rood. Hij moest deze woorden snel weer goed maken, of niet,
misschien zou ze het niet eens merken, misschien dacht ze dat hij hele andere mensen bedoelden, andere namen.
Kira Yuriko, en..,

Yuriko wist dat het fout was, niet goed was, dat het niet mocht. Maar wie had dat ooit gezecht? Wie heeft ooit verzonnen dat gevoelens voor je broer niet mochten?
Ziijn warme hand, zijn aanraking. Wat maakte het nou helemaal uit? Het enige wat zou uit maken was dat zij Ayase had én dat Heath haar leuk vond. En natuurlijk ook dat Resi Kira had.
Van de derde persoon was ze niet helemaal zeker wie het was maar ze had vor gevoel waar van ze dacht het waarschijnlijk wel zou kloppen, maar er verder over vragen durfde ze niet.
Yuriko legde haar hand op die van Resi en keek hem verward aan. Wat moest ze doen? Ze had zich al zo lang moeten in houden.

Resi bloosde even, 'je weet over wie ik het heb, natuurlijk,'
hij keek even weg, en slikte hoorbaar. 'En steeds als ik dat persoon zie, dan word ik zo gelukkig.., dan.., ach..Ik moet het vergeten, ik heb Kira al als vriendin, ze is geweldig echt waar.., maar.., ik, het blijkt alsof er een deel van mij ontbreekt, natuurlijk, heb ik het meeste al terug gevonden toen wij weer samen waren, maar een deel van mij.., mijn hart is gestolen door iemand die het niet mag stelen,'
Resi krapte op zijn achterhoofd, toen pakte hij Yuriko's hand,
'ik dacht toen wij weer samen kwamen, dat alles makkelijker ging, maar nu..,'
hij drukte een kusje op haar hand, en boog zich toen verder naar voren, 'weet ik het niet meer..,'
zijn gedachten sprongen op nul. Alles werd vergeten, alles. Behalve maar die 3 mensen, die hij maar niet uit zijn hoofd kreeg.
Dat persoon, Yuriko, Kira..

Yuriko hoofd sloeg op hol. Alles wat hij zei kwam half aan toen hij zo dichtbij kwam. Ze kon zijn zoete adem ruiken. Het rook zo heerlijk. Ze knikte even als een soort van toning dat ze half luisterde.
Yuriko vroeg zich af hoe lang ze haar gevoelens en verlangen nog kon onderdrukken. Hoogtes vijf minuten? Misschien langer. Maar waarom voelde het zo raar. Alsof ze iets vreselijks deden.
Ze wilde zich er niets van aan trekken naar haar gevoel luisteren. Voor zichtig kwam zij ook iets dichterbij waardoor er nog maar enkele centimeter ruimte tussen hen in zat.
Haar ogen vlogen naar zijn lippen en schoten toen weer naar zijn ogen die hem aanstaarde alsof ze er niet echt bij waren.