Het ondergrondse meer van Kasorne

Ergens in een bos vlak bij de zee kom je in een donkere grot. Als je deze grot inloopt hoor je al dat er iets bijzonders in de buurt is. Je hoort zacht, maar toch gevaarlijk geruis van iets wat door de grotten stroomt. Als je dieper de grot in loopt gaat het er langzaam als een gangenstelsel uitzien, toch kom je overal hetzelfde uit. Bij het ondergrondse meer. Dit meer is gevuld met water van zee dat met eb blijft liggen, opzich is een ondergronds meer niet heel bijzonder maar dit meer is anders. Overal uit de rotsen zijn kristallen gegroeid die de ruimte belichten met een misterieuze paarse gloed. Het gerucht gaat dat er op deze plek mensen zomaar verdwijnen als ze het water in gaan. Dit is de rede dat maar weinig mensen deze plek bezoeken.


regels: vrij
personen: niet meer dan 4

Mia keek op de kaart die ze in haar handen had en wandelde verder, hier ergens moets de ingang zijn. Toen ze in Kasorne was gekomen had een of andere vreemdeling haar er over verteld. dat het dé plek was waar je ooit moest geweest zijn, als je teminste van apparte dingen hield. dus, had ze er opgestaan dat hij haar duidelijk uitlegde waar het was, en hij had zelfs een kaart meeggegeven! Mia zag dat ze er bijna was en begon te rennen. buitenadem stond ze voor de grot.

Sorrow hurkte neer bij het meer en liet zijn vingertoppen over het water glijden. Het voelde lauw aan. Misschien kwam dat wel doordat ze ondergronds waren? Hij had geen idee. Hij was niet van plan een duik te nemen of te komen zwemmen. Hij kwam gewoon eens kijken naar de kristallen. Lucas had hem gevraagd een paar kleine stukken mee te nemen als nachtlampjes. Lucas had soms toch echt vreemde ideeën om zijn kamer in te richten.

Mia rolde de kaart op en stopte die terug in haar tas. Met haar hand op een mes schuifelde ze langzaam de grot binnen. Ze bleef maar dalen en dalen tot de lange gang oppeens stopte en ze op een blauw verlicht kolosaal meer uitkwam. Met grote ogen bleef ze nog half in de gang staan, haar mond stond schreefjes een beetje open. Het was mooier dan de vreemdeling verteld had, stukken beter en mooier!

Sorrow keek op. Het water glinsterde prachtig door het licht dat er op scheen. Zouden er hier echt mensen verdwijnen? hij kon zich wel inbeelden dat mensen die stervende zijn hier hun laatste momenten wil zijn maar er lagen nergens botten of iets dergelijks. De geur van rottende lijken was hier ook niet te bespeuren. Er leek ook niet echt een plek te zijn waar je kon verdwijnen. Behalve in het water dan... Zou er iets in leven? Een wezen dat zich voed om onwetende wezens die hier komen zwemmen?

Nadat Mia een tijdje met haar mond opengestaan had schuifelde ze langzaam dichter bij wat kristalen. toen ze zich realiseerde dat ze haar mond nog open had sloot ze hem snel wat een soort van happend geluidje maakte. Ze rijkte haar hand naar een kristal uit en trok die vervolgens snel terug toen het licht in de kristal even flikkerde. Mia vergat alles om haar heen en staarde er even hypnotiserend naar.

Sorrow draaide zich oppeens verschrikt om. Hij had iets gehoort. Hij had de schaduwen die in het water vielen zien verdwijnen en verschijnen. Niet meteen zag hij iemand maar al snel haar hij een bruinharig meisje staan. Vaag kwam ze hem bekent voor. Maar van waar?

Mia rijkte nog steeds soort van hypnotiserend haar hand uit naar het kristal. Met haar vingertoppen raakte ze zachtjes en voorzichtig het kristal aan, langzaam brak ze een stukje af. Voorzichtig ging ze met haar hand steeds dichter bij haar gezicht zodat ze het kristal beter kon zien. het was mooier dan hij verteld had, stukken mooier. een eeuwige verlichting? Mia was zo druk bezig met het kristal dat ze de voetstappen niet hoorde.

Sorrow stond vlak achter haar en keek eens goed naar haar gezicht terwijl het kristal dat verlichte. 'ken ik jou?' zei hij waardoor de stilte die hier had geheerst meteen werd verbroken.

Mia schrok zich dood en liet spastisch het kristal uit haar hand vallen terwijl ze haastig naar voren sprong. traag draaide ze zich om en keek hem met dichtgeknepen open aan. ''vast niet'' antwoorde ze saggereinig met getuite lippen.

Sorrow kruiste zijn armen en keek haar achterdochtig aan. 'nee? ik zou toxh durven zweren dat ik je al eerder heb ontmoet...' Zijn gezicht klaarde oppeens helemaal op en hij knipte tevreden in zijn vingers omdat hij dacht het al te weten. 'wacht! ben jij niet een strijder? misschien kom je me daarom zo bekent voor'

Mia trok haar wenkbauwen verbaast op toen hij zei dat hij haar wel ergens van kende. ''stijder ik ja'' herhaalde ze verward, haar eigen geheigen liet haar in de steek, ze herkende hem echt niet. ze beet op haar lip en onderzocht hem met haar ogen, hadden ze elkaar dan ooit eerder ontmoed?

(weet jj het echt niet meer of weet mia het niet meer? x3 in het steegje naast de herberg hebben ze inimini gesprek gehad :p)


Sorrow knikte wijselijk. 'dacht ik het niet' Hij bestudeerde haar nog eens van top tot teen. Veel maakte het hem niet meer uit vanwaar hij haar precies herkende hij vroeg zich vooral af wat ze hier kwam doen. Zover hij wist was deze plek toch niet zo gekent?

(( nou, nu je het zegt herinder ik het me, dus ik wist het eerst echt niet ;X. maar mia herinderd zich het zo wel ))

Mia keek hem nogsteeds onderzoekend aan, van verweg begon wel iets te dagen. ''een of ander steegje?'' stond mia nog vaag bij, meer wist ze er niet meer van. het was dan ook eeuwe geleden en er was te veel gebeurd in die tijd.

'waarom ben je eigenlijk hier?' Was dit meisje eigenlijk wel te vertrouwen? Wie wist aan wiens kan ze zou staan. Als het echt zo was als hij vermoedde had Kyryé met iedereen van de nieuwe strijders een babbel geslaan en wie wist wie ze allemaal had omgepraat.

Mia streek een los hangend plukje achter haar oor en keek naar het kapot(kandat? xd) gevallen stukje kristal. ''ik had gehoord over het kirsal hier, en over het mooie ondergondse meer'' mia glimlachte luchtig, ze was totaal niet bang voor veraad of iets in die richting. van wie ze het gehoord had leek haar beter om niet te zeggen, de meeste mensen hadden het onlike her niet zo op vreemdelingen.