De verwoeste Tempel van Seoura

Sorrow keek haar doordringend aan. 'waarom zou ik? Ze staat hier vlak naast je, je kunt het met gemak zelf doen' Hij wilde niet laten zien aan Kyryé wat voor een monster hij was als hij iemand het leven ontnam. Want diep van binnen vond hij het geweldig om het gesmeek en gejammer aan te horen.

Kyryé sloeg met nog steeds een pruillip haar armen over elkaar en keek Sorrow teleurgesteld aan. 'Kleine kindjes doden is na 10 keer wel hetzelfde. Het is zo saai. Wil je geen antwoorden op je vragen?' chantage, pure chantage, dat was het. En het voelde zoals altijd heerlijk. Mensen gek maken tot ze uiteindelijk toe gaven. Het was altijd anders. De ene viel hulpeloos op de grond, als een slappe zak gevuld met angst, de andere werd woest en blind van woede en begon haar aan te vallen, terwijl hij of zij meestal dacht een kans te hebben en dan had je ook nog de overige. Die reageerde op een nadere manier, vreemder. En dat was juist de leukste, omdat je nooit wist wat er komen zou.

Sorrow zette een stap achteruit. Daarna leek iets voorbij te flitsen en weer terug. Maar het had een diepe wonde in het meisje haar hals gemaakt. Bloed spatte kort uit haar lichaam op de grond maar daarna stroomde het gewoon over haar dunne halsje. Als je had gezien wat er was gebuurd wist je dat Sorrow van zijn duozwaarden had genomen en vlotte maar korte beweging had gemaakt en de hals van het meisje had opengesneden voor hij het zelf wel en goed had beseft was zijn zwaard weer terug in de schede. Hij had sneller gereageert dan hij zelf had gewild. Hij ontweek Kyryé haar blik. Nu begon hij erg te twijfelen. Was dit door die kus dat hij zich zo gedroeg? Of wat was het nu? Maar om weer eerlijk te zijn. Stiekem voelde het geweldig om te doen wat zijn instinckt hem vertelde. Was het dat? Was het zijn instickt. Vragen schoten door zijn hoofd maar hij duwde ze allemaal weg.

Kyryé keek toe met een valse grijns. Hoewel het snel gebeurde, liet zij het afspelen in haar hoofd, nogmaals, maar dan langzaam. Ze zag alles weer, alsof het op dat moment gebeurde in een langzamer tempo. Toen de film afgelopen was, begon ze langzaam in haar handen te klappen. 'Bravo, zie je wel,' zei ze met een duivelse grijns op haar gezicht.
'Goed, ik houd mij aan mijn woord, wat wil je weten?'

Sorrow hield een meter afstand. Het beviel hem nog steeds niet dat ze zo dicht bij hem kwam staan. 'wat weet je over mijn verleden?' Het was irritant bij de gedachte alleen al dat zij iets wist over hem wat hij zelf noch niet wist.


(als je het wil wete, stuur dan pm, maar als Kyryé alleen maar aan het bluffen was hoeft het natuurlijk niet)

Kyryé drukte haar wijsvinger tegen haar kin en keek omhoog. 'Hmm... je kan beter vragen wat ik niet weet. Waar te beginnen... Goed, eerst maar je echte naam. De naam die je bij je draagt, is niet van jou. Het is van een schaduw. Je echte naam is Ichiro. Ichiro Isamu Kana Keitaru. Je ouders zijn vermoord door een schaduw, de schaduw die in jouw lichaam huist op het moment. De schaduw draagt de naam Sorrow. Vandaar dat jij zo genoemd word. Je vader was een aanhanger van de Duistere machten, dat was nog eens een strijder zeg... Hopelijk neem jij zijn plaats op een goede manier in. Misschien zelfs beter. Maar goed, je vader was van de Duistere machten, dus was het gevaarlijk voor jou vonden je ouders. Je moest dus vluchten en met een beetje geluk, zag je ze 1 maal per maand. Toen je ronddwaalde in een stadje, werd je ooggetuigen van een bloederige strijd, tussen jouw vader en de schaduw. Je vader had een orkaan opgeroepen, maar verloor de controle erover. Zo kreeg de schaduw de kans dus je vader te vermoorden. Maar goed, terwijl je vader aan het sterven was, gierde die orkaan nog steeds over het stadje. Ondertussen probeerde jij je enige vriendin die je ooit gehad had te redden. Maar helaas, de schaduw was verveeld nadat hij je vader te grazen genomen had en vermoorde het arme meisje voor jouw ogen. Daarna nam het bezit van je lichaam. Best dwaas, aangezien het domme wezen geen ervaring ermee had en tot op de dag van vandaag nog vast zit in jouw lichaam. Hij zit te wachten, tot jij uiteindelijk het wezen ontketend, los laat.'
Ze sprak eigenlijk best wel kil en koud, alsof het heel gewoon was. Best wel... ziek eigenlijk.

Sorrow keek haar aan. Alsof hij haar niet geloofde. 'mijn vader was geen aanhanger van de duisternis en er huist zeker weten geen schaduw in me' Kyryé had te veel fantasie! Ze kletste gewoon uit haar nek. Ze vertelde geen enkel woord dat waar was tegen hem. Zijn naam Sorrow, niet zijn echte naam? Hoe kwam ze erbij?! Het was volslagen onlogies... toch..

Kyryé draaide zich om, hurkte zich neer bij de lelies en streelde over de zachte bloemblaadjes met haar vingertoppen. 'Sorrow, ik ben heel veel dat slecht is, maar ik ben geen leugenaar. En als je dat niet geloofd, tja, dan kan ik er ook niet veel aan doen,' zei ze en kon een duivelse grijns niet meer onderdrukken.
Mensen waren zo zwak en dom. Ze waren zo zielig en onnozel. Het voelde zo goed, om deze spelletjes te spelen. Maar dit was nog maar het begin, wat er in de toekomst zou komen, zou veel erger en leuker worden.

Sorrow liet zijn haar voor zijn gezicht vallen. Kyryé was dus geen leugenaar? Moest hij dat wel vertrouwen. Dus zijn ouders waren dood. Hij zou dus niet de kans krijgen om ze ooit te ontmoeten. Sorrow Zero Lucius Malforius was ook niet zijn echte naam maar die van de schaduw die in hem leefde. Zijn echte naam was Ichiro Isamu Kana Keitaru. Die naam klonk dan ook wel iets normaler dus geloofwaardiger. Maar dat er een scaduw in zich leeft. Die stem van daarnet... wat hij dat geweest? nee, onmogelijk. Maar toch... het was echt alsof het in zijn oor werd gefluistert. Kyryé moest zich rot momenteel zich aan het vermaken zijn. Zou het dan ook waar zijn van wat hij later zou worden. Het zou wel in zijn bloed zitten als hij haar geloofde. Zijn vader was een volgeling van de duisternis. Maar waarom was hij dan vermoord door een schaduw? Vragen bleven in zijn gedachten rond spoken. .