De verwoeste Tempel van Seoura

Ver weg, aan het einde van het blok waar Seoura op ligt, vlak bij de waterval stond ooit een oude tempel. De tempel was ooit van de god van het licht, maar de tempel is vernietigd door de Engel des Duister. Een paar muren staan nog maar overeind en op de plek waar de binnenplaats ooit was, groeien nu zwarte lelies. De plek is afgelegen en moeilijk te vinden. Bovendien, is het een gevaarlijke plek, waar duistere zielen en aura's te vinden zijn. Daarbij is de Engel des Duister hier ook nog wel eens te vinden.

Regels: Alleen als je wat te zoeken heb mag je komen en minstens 2 regels per post
Personen: Niet meer dan 3 en de tempel is moeilijk te vinden, dus houd daar rekening mee!

Ciara schoot door de lucht als een geworpen dolk. De wind sneed in Sorrow zijn gezicht en gleed over Ciara haar schubben. Hij had gehoort van een tempel. Een tempel waar duisternis heerst. Hij zocht niet naar de tempel maar naar de waterval waar het dicht bij stond. Als hij die had gevonden dan pas zou hij zoeken naar de tempel zelf. Niet dat hij hier echt iets te doen had maar hij voelde zich aangetrokken. Waarom was nog steeds een groot vraagteken maar het voelde gewoon aan dat hij hier moest zijn. Al was het alleen maar om te bevestigen dat de tempel bestond.

Met een stamp met Sorrow zijn hiel tegen Ciara haar zij daalden ze neer. Hij hoorde het geruis van een waterval maar zag niks. Zoekend keeek hij rond in de hoop een glimp op te vangen van water maar hij zag niks. Eenmaal geland was het geruis veel duidelijker dus zette hij zijn zoektocht voort te voet. Het duurde niet lang tegen dat hij de waterval vond en ruste daar even uit.

Niet langer dan 5 minuten zal het geweest zijn toen hij weer vertrok. Hij voelde het aan de sfeer naar waar hij naar toe liep. Hoe verder hij naar het oosten van de waterval liep hoe meer duisternis hij aanvoelde. Ciara leek wat onrustiger te worden maar daar trok hij zich niet van aan. Het kon hem niet schelen of Ciara nu onrustig was of niet. Zolang ze maar niet ongehoorzaam werd of niet meer in controle te houden was.

Bij die gedachte botste hij met zijn tenen tegen iets hard waardoor hij vloekend wegsprong met een makende beweging. Hij vloekte binnenmonds terwijl hij kwaad naar een stuk steen keek. steen, nee, het was een stuk muur. Hij keek op en besefte dat voor zich de tempel bevond. Zwarte lelies groeiden prachtig naar de weinige zonnestralen toe. Ze waren prachtig. Niet besefent dat het hier gevaarlijk was liep hij in het volle zicht de binnenplaats op. Bij de lelies hurkte hij zich neer en raakte teder de bladeren aan. Ze voelde zacht, puur. Zou hij er 1 plukken? Voor Shimara. Ja, dat was wat mannen toch deden? Bloemen geven aan hun vriendin, vrouw? Maar zou Shimara zoiets wel waarderen? Hij wist dat ze niet zoals de andere meisjes was die hij normaal was. Maar ze bleef nog altijd een meisje en meisjes houden van bloemen, toch?

Een harde windvlaag stak op, waardoor bladeren van de zwarte lelies door de lucht vlogen. Het leek wel alsof ze in de lucht danste, samen met veren zwart als de nacht zelf. Tussen de bloemblaadjes en zwarte veren door kon je een menselijk gedaante zien, met zwarte vleugels.
'Een zwak mensen wezen, op de plek waar ik graag kom? Is er misschien iets dat je zoekt? Kracht, liefde, macht, of, wil je sterven?' Sprak Kyryé op een emotieloze manier en keek het mensen wezen met half geopende ogen aan. Haar ogen hadden geen eens een weerspiegeling.

Sorrow vergat te ademen toen hij Kyryé vlak voor zijn ogen zag verschijnen. Als hij had geweten dat zij hier vaak kwam was hij nooit hier naar toe gekomen. Toen hij nog maar een verzorger was geweest had hij vurig gehoopt haar het leven te ontnemen en zelf een poging gedaan. Gelukkig waren er veel te veel dingen die er tusse kwamen anders was zijn dood verzekerd geweest zijn. Was het niet door Kyryé die enorm verzwakt was, dan was het door 1 van de sterren of Maliah als ze hem niet vertrouwden en aan zagen als 1 van haar volgelingen. Hij had gezworen haar te doden, maar nu niet. Hij was te zwak. Trouwens, was ze niet gevangen genomen? Hoe had ze weten te ontsnappen. Nu kreeg hij noch eens gelijk ook! Ze hadden haar beter toch moeten afmaken. Dan was ze nu niet ontsnapt. Maar dan ook weer was hij heel lichtjes blij. De reden waarom wist hij niet meer te zeggen. Hij keek verast op toen ze hem vroeg wat hij kwam zoeken. Het klonk alsof ze het hem echt alles zou geven wat hij ook maar zou vragen. Sorrow bedacht dat niks voor niets was. Ze zou zeker weten dan iets van hem terug willen. 'alsof ik iets zou vragen aan jou' Het flopete er uit voor dat hij het zelf wist. Spijt stroomde al door zijn hele lichaam en hoopte verlangend dat hij onopgemerkt kon weg lopen. Hoe dwaas kon hij wel niet zijn. Wie gaat er nu ook op zoek naar een Tempel waar duistere schaduwen en andere wezens vaak rondhangen? Door nieuwsgierigheid? nee, dat was het niet. Er was iets aan deze plek dat hem enorm had geinteresseert in andere woorden, iets hier had hem aangetrokken. De spijt van zijn woorden voor even te verdwijnen toen hij Kyryé recht in de ogen keek. Geen emotie was te bespuren. Het maakte hem niet bang. Het maakte hem zelfs geinteresseert in haar. Snel schudde hij die gedachte uit zijn hoofd. Kyryé was iemand die hij wilde vernietigen, niet wilde leren kennen! x,x

Op het gezicht van Kyryé verscheen een glimlach. Een vieze, duistere glimlach, maar zonder enige emotie. Dat kwam waarschijnlijk door haar ogen. Die stonden leeg, alsof ze geen ziel had. Het maakte niet uit of ze glimlachte of niet, ze bleef een emotieloos schepsel. In een flits zweefde ze opeens vlak voor hem. Nee, nog minder dan in een flits. Ze zweefde daar, alsof ze dat al die tijd al gedaan had. Ze zweefde niet veel meer dan 5 centimeter van de grond af, dus was ze net iets langer dan Sorrow.
'Mensen vragen mij altijd hun leven te sparen. Het is een tip, misschien luister ik,' sprak ze zonder nog steeds enkele emotie.

Sorrow beet hardnekkig op zijn tanden. Dit voelde niet goed. Ze dwong hem nu te smeken voor zijn leven. Alsof hij dat ooit zou doen. Nooit zou hij smeken, voor niets. (misschien wel voor iemand) Wat als hij zou smeken? Zou ze wel echt luisteren. tenslote zei ze dat ze misschien zou luisteren. De laatste keer dat hij had gezien was ze afgezwakt. Wie wist was ze nog niet volledig hersteld. Misschien, heel misschien maakte hij nog een kans. Hij zette een voet achteruit. Was dit ten eerste wel echt aan het geburen? Stond hij nu werkelijk oog in oog met de engel des duisternis? Het waren weer de zelfde gedachten zoals de eerste keer toen hij haar zag. De vorige keer was echt. Deze keer was echt. Je zag rebelsheid in zijn ogen schitteren. Daaraan kon je al zeker weten dat hij niet op zijn knieën zou gaan zonder voor zijn leven te vechten. Smeken was gewoon niet zijn stijl en zal het ook nooit worden. Hij was niet bang om te sterven wel om niets te hebben berijkt in zijn leven.

Kyryé toverde een lege grijns op haar gezicht en vloog een stukje omhoog. 'Mensen zijn zo lachwekkend en zielig als ze denken dat ze kunnen overleven. Maar wees maar niet bang, ik zal je leven nog niet laten eindigen. Je bent veel te interessant daarvoor. Ik heb je later veel te hard nodig,' zei ze terwijl ze met haar vleugels klapperde, waardoor zwarte veren in het rond danste.

Wat had ze nu gezegd? "Ik heb je later veel te hard nodig?" Meende ze dat nu? Was ze echt van plan om hem te gebruiken? Alsof hij ooit haar zou dienen! Hij was een strijder! Geen schaduw of demoon. Hij vechte voor het goede, niet het kwade. Ookal voelde hij diep vanbinnen zich aangetrokken door de duisternis. Hji weigerde zoiets te accepteren. Hij was niet zoals haar en zou ook nooit zo worden. 'wat bedoel je' zei hij gewaagd. Hij liet niet merken dat hij bang was. Hij wou absoluut niet laf,bang of zwak overkomen. Hij wilde tonen dat hij niet bang van haar was ookal was het wel zo.


Ciara was niet veel verder in een gevecht geraakt met een demoon. Bijna evengroot als haar. Ze rook dat haar eigenaar in gevaar was. Ze wou hem helpen maar hoe? Dit dom demonen wezen wilde haar niet laten passeren.

Kyryé vloog naar hem toe en pakte zijn kin vast met haar duim en wijsvinger. 'Gevoelens verbergen hoeft heus niet, geloof me. Ik weet precies wat er in je om gaat. En je bent een zielige vertoning aangezien je niet eens weet wat er van je gaat komen van jezelf. Maar, het komt wel goed met je hoor. Of, zal ik slecht zeggen, het is net hoe je het liever zit,' zei ze met nog steeds dezelfde lege grijns.
Hier hield ze van, spelen met zwakke mensen wezens. De spellen die ze speelde, zou ze toch altijd wel winnen, net zoals deze.

Sorrow zijn hart sloeg een slag over. Angst snokte door hem heen toen ze hem aanraakte. Alsof zijn leven uit zijn lichaam werkt gerukt. Maar toen leek zijn hart te verstenen. Zijn angst smolt weg en een kille blik weerspiegelde in zijn ogen. 'het moet geweldig voelen om zwakkere wezens angst te kunnen aanjagen wanneer je maar wilt. Gewoon doordat je jezelf oppermachtig voelt. Je denkt dat je ontkwesbaar bent. Maar geloof me. Niet alles gaat zoals jij het geplant hebt. Dat noem ik pas zielig.' Het voelde niet meer aan alsof ze hem iets kon maken nu ze had gezegt dat hij haar misschien nog nuttig van pas kon komen. Ookal gaf het hem koude rillingen. Ookal was zijn angst nog niet volledig verdwenen doordat hij wist dat ze hem met gemak aankon. Maar hij wilde met deze woorden bewijzen dat hij niet van haar moest hebben. Dat hij niet geloofde dat het kwaad zou zegevieren. Maar het voelde slecht om het te zeggen op de 1 of andere mannier. Alsof hij er spijt van zou krijgen vermoedde hij. Maar had hij dat slechte gevoel wel door dat? Het voelde niet aan alsof dat de waarheid was. Trouwens, hoe kon je nu in hemelsnaam weten wat zijn toekomst was? Niemand kon de toekomst voorspellen. Zelfs zij niet.

Kyryé streek met haar wijsvinger langs zijn gezicht. Haar nagel werd scherper, waardoor er een kleine snee in zijn wang kwam. 'O, hoezo opeens dat? Heb je er ervaring mee? Als dat zo is, ben jij net als ik,' zei ze met een duivelse grijns. Het ging precies zoals zij het wilde. Dit zwakke mensen wezen had ze zo goed als in haar zak. Het was gewoon vermakelijk om hem zo zijn best te zien doen dapper over te komen, terwijl hij eigenlijk niks was. Hij was niet meer dan een verspillen van zuurstof en voedsel.

Sorrow beet hardnekkig op zijn tanden na die woorden. Hij had er indderdaad ervaring mee. Maar dat wilde absoluut niet zeggen dat hij was zoals haar. Dat was hij niet! Het voelde aan alsof ze een koort rond hem heen bond. Het was een spel en zei lag aan kop. 'wat wil je uiteindelijk van me?' De snee prikkelde. Bloed liep in een mooie lijn over zijn hals. Het voelde irritant aan maar hij bleef stil staan. Als dat nu een lidteken zou worden werd hij elke dag herinnerert aan haar zodra hij in de spiegel keek. Die gedachte alleen al was al erg genoeg. 'waarom zeg je dat ik nodig ben. Alsof ik je ooit zal helpen'

Kyryé keek diep en doordringend in de ogen van Sorrow. Ze kon de angst en wanhoop bijna eruit vissen... Het was zo vermakelijk, ook al kende ze geen emoties. Met dezelfde vinger waar ze de wond mee had gemaakt, streek ze over het bloed en de wond, die opslag genas. Het bloed op haar vinger stak ze in haar mond, terwijl ze zich omdraaide en met haar tenen net de zwarte lelies aanraakte. Ze kon nog geen antwoorden geven op deze vragen, daarvoor was het te vroeg. Bovendien was het veel vermakelijker om het hem zelf uit te laten vinden. Hij zou er wel achter komen en dan zou de schok vele malen harder aankomen.
Met een sierlijke beweging plukte ze één van de lelies en liet hem sierlijk in haar hand rond zweven. 'Een leven... net zo kort als dat van een bloem en net zo breekbaar, vind je niet?' en de lelie begon opslag weg te rotten.

Hij vond het walgelijk om hier te moeten staan. Oog en oog met de engel des duisternis en hij kon niets doen! Te zwak om haar aan te vallen. Te zwak met woorden om haar te breken. Ze was in alles sterker dan hem en het maakte hij misselijk. 'ontwijk mijn vraag niet' zei hij agressief. Die bloemen konden hem helemaal niet meer interesseren. Dat ze over levens begon al helemaal niet. Het was waar wat ze zei. Levens waren kort en breekbaar. Maar wat was het punt om dat nuu tegen hem te vertellen terwijl hij dat al lang wist. Ze vergat wel één ding. Bloemen zijn waardeloos tenzij je het een nut geeft. Zoals geven aan jj lief bijvoorbeeld. Het zelfde gelde voor een leven. Zonder een doel, onder een nut. Dan was het waardeloos.

Opeens zweefde Kyryé weer voor Sorrow en drukte haar wijsvinger op zijn lippen. 'Ssst, pas op hoor. Straks gebeuren er nog ongelukken door jouw stommiteiten. En dat zou zonde zijn, vind je niet?' zei ze met een ziekelijke glimlach. Je kon gewoon zien dat ze het vermakelijk vond hoe hij zich gedroeg, zonder dat ze enige emotie had. Het was vreemd en vooral eng...
'En, je bent toch geen afhankelijke kleuter, die zelf geen antwoorden kan uitvinden op vragen? Ik ben toch niet je kleuter juf? En, antwoorden geef ik alleen als ik er iets voor terug krijg.'

Antwoorden geeft ze alleen maar als ze er iets voor terug kreeg. Zoals hij al eerder had gedacht en nu zeker wist. Ze deed niks zonder er iets voor terug te krijgen. Ze liet hem nu in leven omdat ze hem later zou nodig hebben. Dus zij dacht dat hij noch later iets voor haar terug zou doen. Ze moest altijd iets hebben in de plaats, gelijk voor wat. Dat wist hij nu zeker. Haar handen voelde koud aan. En haar blik leek zij ziel te doordringen. Maar hoe langer hij met haar praatte hoe minder hij bang was. Door zijn stomiteiten. Zou ze hem aanvallen met de bedoeling hem te doden of alleen te verwonden. Hij hield zijn mond en waagde het haar recht in de ogen aan te kijken. Hij haatte het dat ze hem vergelijkte met een kleuter maar erger noch. Ze noemde hem afhankelijk. Hij was van niets of niemand afhankelijk. Als ze geen antwoord wilde geven, prima. Hij zou er vroeg of laat toch achterkomen. Wat het ook zou zijn. Het zou hem niet klein krijgen.

'Sorrow Malforius... weet jij eigenlijk wel wie je werkelijk bent? Waarom je ouders die naam aan je gegeven hebben. Waarom je ze nooit gekend hebt. Waarom je in deze wereld bent en nog steeds leeft,' vragen, zoveel vragen waar hij onmogelijk antwoord op kon weten. Dat was ook de bedoeling. Ze zou hem helemaal gek maken. En als mensen gek werden, werd het interessanter, want dan gingen ze onverwachte dingen doen. En als ze dat deden, waren ze nog zieliger en zwakker dan ze eigenlijk waren. Dit spelletje had ze zo goed als weer gewonnen.

Met grote ogen keek hij haar aan. Wist ze iets van zijn verleden? Er was een mogelijkheid maar dat zou hij vreselijk vinden als ze wist waar hij vandaan kwam. Wie zijn ouders waren. Wat de reden was waarom zijn hem hadden achtergelaten en waarom ze die naam hem hadden gegeven. Maar vooral, wie hij was. Sorrow had veel ideeën bedacht maar welke had hij nooit geweten wie hij misschien kon zijn, bij welke familie hij toebehoorde. Wist Kyryé echt waar hij vandaan kwam? Of was het maar een domme leugen om hem op te fokken? Momenteel voelde hij zich als haar speeltje die ze volledig gek probeerde te maken. Maar hij zou tegen werken. Hij zou zijn hoofd koel houden. De eerste 6 jaar van zijn leven waren niet belangrijk meer voor hem. Die herinneringen waren weg gevaagd. Welke reden er ook was geweest, niks kon het hem schelen. Hij had een ander leven opgebouwd. Een groot deel van zijn jeugd had hij gemist, een ander deel was opgegaan in pesterijen maar hij was blijven door vechten. Figuurlijk en letterlijk blijven vechten. Hij was niet laf, hij was niet zwak, nooit zou hij opgeven daar was hij te koppig en eigenwijs voor. Zelfs Kyryé kon dat niet veranderen. 'nee, de reden is ook niet belangrijk. Het was duidelijk dat mijn ouders mij niet meer wilden dus ik hoef hun ook niet' Klonk hij kill.

Kyryé begon schamper en luid te lachen. Het was echt zo een valse lach, waarmee ze mensen vaak uitlachte. 'Je lippen bewegen en uit je mond komt het geluid dat lijkt op "nee", maar ik weet dat je in je gedachten twijfelt. Wil je niet weten of je misschien meer bent dan dit? Een strijder die nooit bedankt word, altijd behandeld word als afval. Je kan meer bereiken en dat weet jij zelf heel goed,' ze sprak met een stem van een kinderjuf, alsof ze tegen een kleuter praatte en alsof ze hem uitlegde hou hij moest rekenen.
Ze wist heus wel dat er meer gaande was. Ze keek dwars door zijn harde en kille woorden heen.

Sorrow beet op zijn tanden. Hij vervloekte haar omdat ze zo kinderachtig tegen hem prate. Ookal was ze sterk, ze had het recht niet hem zo te beledigen. 'je kent me niet.' zei hij stil. Hij zei dat ze hem niet kende maar hij had het gevoel van wel. Ze zat er recht op. Hij wilde meer dan dit. Hij wilde geen gewone strijder zijn. Hij wilde meer. Meer macht, meer erkenning. Hij had het voor even gehad maar verloren. Het was trouwens niet genoeg geweest naar zijn zin. Niet genoeg macht, niet genoeg erkenning. Het was allemaal niet genoeg. Het was egoïsties maar het kon hem niet schelen. Hij zou er alles voor doen. ... bijna alles of toch niet?

Kyryé haar grijns leek breder, maar ook leger te worden. 'Ik ken je heel goed, geloof me. Ik weet wat er gebeurd is in de zes jaar die jij "vergeten" bent. Jammer, want dat is best een belangrijk deel van je leven... Maar goed, wat kan je er verder aan doen? Mijn hulp wil je niet, nog niet tenminste. Je probeert zo sterk en onafhankelijk te zijn. Maar, diep van binnen weet je eigenlijk heel erg goed dat je dat niet bent. Maar, dat is nou juist precies was jou zo interessant maakt,' zei ze terwijl ze steeds dichterbij hem kwam zweven. Met haar beide handen pakte ze voorzichtig zijn hoofd vast, trok hem wat dichter naar zich toe en drukte haar lippen vrij stevig op die van hem. Na enkele seconden zo gestaan te hebben, liet ze hem weer los en ging ze ongeveer weer een meter bij hem vandaan zweven.
Dit zou hem wel gek krijgen, dat wist ze zeker. Maar dat was niet de enige reden waarom ze dat deed.

Sorrow bleef verschrikt staan. Wat had Kyryé nu net had gedaan? Hij leek wel verlamd te zijn voor die enkele seconden. Vele dingen had hij bedacht voor hij haar had ontmoet wat er mogelijk zou kunnen gebeurd zijn maar dit, dit was absoluut niet iets dat hij had verwacht. Hij zette een stap achteruit en was helemaal in de war. Met een kwade blik keek hij haar aan toen hij zijn lippen met een ruwe vluchtige beweging afveegde. 'wat mankeert jou!' Hij begreep haar nu volledig niet meer. Ze was ziek in haar hoofd, ja dat was ze. Of had ze hem nu vervloekt met die kus? Wat had ze met hem gedaan?! Of had ze een oogje op hem. 0.0 Nee, dat zou te gek voor woorden zijn bedacht hij snel. Ze had hem vervloekt, dat was het.

(waar was die kus oppeens voor!!! 0.0)