De verwoeste Tempel van Seoura

Kyryé keek hem met een valse glimlach aan. 'Ja, ik ben ziek in mijn hoofd, dat klopt. Maar wees niet bang, ik heb je niet vervloekt. Ik heb je later veel te hard nodig. Vond je het geen fijne kus dan?' ze had gelijk, ze maakte hem nu pas echt goed gek.
Maar het was niet alleen daarom, ze ging hier nog profijt van hebben, zonder twijfel.

Hij haatte ieder woord die ze uitsprak. Elk woord bewees dat ze hem nu gewoon kon lezen. Horen wat zijn gedachten vertelden. 'waar was die kus voor' Dus het was geen vervloeking. Wat was het dan wel geweest. Hij wilde een verklaring waarom ze hem had gekust. Niemand kust zomaar iemand zonder enige reden. Ze zou het hem uitleggen. Nu meteen. Zelf al werkte ze tegen, ontweek ze al zijn vragen. Hij wilde weten wat haar bezielde.

'Wat? Heb je niet opgelet? Ik geef alleen antwoorden als ik er iets voor terug krijg, of ben je dat al weer vergeten? Afhankelijk en dom dus,' langzamerhand ging ze meer de hoogte in. Ze vloog ongeveer 5 meter hoog. Dit mensen wezen was zo langzamerhand saai aan het worden.
De meeste opwinding en lol was waarschijnlijk nu wel geweest. Dus, dan had ze hier straks niet veel te zoeken meer. In dit gedeelte van de tempel niet tenminste...

Natuurlijk had hij opgelet. Natuurlijk was hij dat niet vergeten. Hij had alleen gehoopt dat zei dat wel zou hebben gedaan. Hoe dan ook. Hij wilde een antwoord. Voor even aarzelde hij maar toen hij besefte dat ze aan het weg vliegen was riep hij haar na. 'en wat als ik er iets in de plaats voor terug doe.' hij wilde antwoord. Als hij er iets moest voor doen. Het zijn zo. Zolang het niet te ver ging. ze had hem gekust. Kykyé had hem de kus. beter bekent als de engel des duisternis. Terwijl hun lippen elkaar hadden aangeraakt had hij zich vreemd gevoeld. Alsof er een strijd diep binnen in hem had gewoeld. Alsof er iets vechte om vrij gelaten te worden. Iets in hem wilde losbreken. Het had de aanwezigheid van de duisternis naderbij gevoeld en had daagebruik van willen maken. Hij wou weten wat Kyryé daarvan afwist. Had ze het bewust gedaan. Had ze hem daarom een kus gegeven? Zodat hij dat nare gevoel had gekregen.

Kyryé liet zich weer een klein stukje dalen en zweefde een halve meter bij hem vandaan, niet heel erg hoog. 'Tot hoever ben je dan in staat? Ik weet wel een aantal dingen die je voor me kunt doen hoor,' zei ze en zette een geïnteresseerde blik op, maar toch was hij leeg... Een emotieloos persoon zou nooit emotie kunnen krijgen, maakte niet uit hoe erg goed hij/zij z'n best deed.

'ik luister...' zei hij met overduidelijke tegenzin. Gespannen wachte hij af wat ze zou zeggen. Ondertussen overwoog hij ook of het wel verstandig was wat hij nu deed. Als hij iets zou doen wat ze van hem vroeg wilde dat dan zeggen dat hij de strijders, nee niet alleen de strijders maar heel Azzulacta zou hij verraden. Maar dan ook weer. Hij had vragen. Vele vragen waar Kyryé een antwoord op wist.

'Er is een kind, lijkt klein lief en onschuldig. Maar later kan ze een grote dreiging vormen als ze opgroeit. Ik wil geen risico's lopen, dus wil ik haar meteen van deze dimensie laten verdwijnen en over zetten naar de dimensie van de dood. Maar, waarom zou ik het zelf moeten doen... jij kan het voor mij doen. Tenzij je laf bent en bang bent voor een beetje bloed natuurlijk,' sprak ze en wilde het uitdagend over laten komen.
Ze wilde kijken of Sorrow lef had en meer was dan hij liet zien. En als hij weigerde, dan had ze haar spel niet verloren. Want hij had geen antwoord op zijn vraag, dus werd hij gek. Tada, spelletje gewonnen.

'prima..' Zei hij kill, alsof het normaal was dat Kyryé zoiets vroeg. Hij herinnerde zich nog goed zijn eerste opdracht. Nee, niet als strijder. Het liefst wilde hij dat vergeten. Hij herinnerde ieder gezicht nog. Iedere smeekbede. Allemaal had hij hun leven ontnomen tot wanneer er abrupt een einde was aan gekomen. Toen hij realiseerde hoe dwaas hij wel niet bezig was. Ookal had hij altijd, het klinkt misschien ziek, plezier had om hun te horen schreeuwen, smeken, huilen. 1 grote zielige hoop vodden waren het. Het leven waren ze niet waardig. Even leek er weer iets te herleven in hem. Maar hij verbeet het. Hij genoot niet van moorden. Nee, hij was niet zoals Kyryé. Hij was geen demoon of schaduw. Hij was wie hij was. Het irriteerde hem dat hij een kind zou gaan vermoorden. Maar het was teminste nog maar een kind. Het had nog geen reden voor leven. Makkelijk te verslaan. Hij zou het kort houden. Haar/hem niet laten lijden. Maliah. Wat zou zei er van zeggen? Wat zouden de wijzen en de sterren van hem zeggen? Zouden ze zijn vragen onbeantwoord laten en het kind laten leven of zouden ze het kind het leven ontnemen om vragen beantwoord te krijgen als hun eigenleven er mee te maken had.

Kyryé haar grijns krulde weer op op haar gezicht. Die gedachtes en herinneringen van hem waren het begin nog maar. Straks zou het allemaal nog veel erger gaan worden. En diep van binnen, zou hij dat zelf toch ook wel weten?
'Weet je wat, breng het kind terwijl het nog in leven is maar hier. Dan kan ik zien of je wel het goede kind hebt,' zei ze terwijl ze dichter naar hem toe kwam. Toen ze vlak voor hem zweefde, drukte ze haar wijsvinger op zijn voorhoofd en liet ze het beeld van het kind door zijn hoofd flitsen. 'Vergeet het beeld niet, dat zou heel onhandig en onprofessioneel zijn,' siste ze hem nog even toe en ging weer op een afstand van hem zweven.

Dat meisje. Ze was momenteel gewoon in zijn huis! Wat zou Shimara zeggen. Wat zou ze wel niet denken als ze te weten kwam dat Sorrow haar moest vermoorden... of misschien al had gedaan. Hij wilde weer vragen stellen maar hij wist dat er geen antwoord zou worden gegeven. Hij zou wel antwoorden krijgen als ze haar hier naar toe bracht. Hij slikte moeilijk. Hij zou nu echt Kyryé haar opdracht opvolgen? alsof hij haar dienaar was. Hij duwde die gedachte uit zijn hoofd. Dat was hij niet. Hij diende haar niet. Hij deed dit zodat hij antwoorden zou krijgen. HIj deed dit voorzich zelf.

Kyryé begon schamper te lachen. 'Bang voor het zwakke mensen wezen waar je om geeft? Je doet dit toch voor jezelf en niet voor haar? Ze moet kunnen accepteren dat jij dit doet. En als ze dat niet kan, tja, dan houd je niet echt van je. Dat lijkt me toch wel duidelijk,' zei ze met een valse grijns.
Als ze nu alvast zijn ziel kon vergiftigen met deze gedachtes, dan zou het andere werkje niet veel moeite kosten. Sterker nog, dan zou ze alleen maar hoeven toekijken naar hoe de show verliep. Wat waren de spelletjes van haar soms toch zo verrukkelijk en makkelijk.

'ze zou me nooit tegenhouden. Als ze weet dat het me zal helpen zou ze zelf ook bereid zijn om mij te helpen.' Zei hij vol geloof. Sorrow had zijn trouw gezworen aan haar en hij was bijna zeker dat zij net zo voelde tegenover hem. Zelfs al wilde ze niet helpen met dit. Ze zou absoluut een goede reden daarvoor hebben. Maar toch wilde hij het liever niet riskeren. Bang dat hij verkeerd dacht. Dat Shimara hem zou gaan haten voor zijn egoïstische daad. Hield ze eigenlijk wel zoveel van hem als hij dacht en waarom was hij nu alles is twijfel aan het trekken? Kwaad duwde hij zijn twijfels weg. Hoe kon hij nu zoiets denken over haar? Maar toch maar beter zijn mond houden. Er voor zorgen dat zo weinig mogelijk mensen hem zien.

Kyryé keek hem met een blik aan, alsof ze vroeg; 'weet je het zeker?', met alleen maar een enkele blik. Maar ze schonk verder niet veel aandacht daar aan, want na enkele seconden verdween die blik weer.
'Maar goed, we praten later wel verder. Ga eerst maar dat kind halen. En doe het snel, mijn tijd is kostbaar en ik heb een overvolle en drukke agenda. Breng het kind naar me toe, LEVEND,' en ze legde de nadruk op 'levend'. Ze wilde maar al te graag van dichtbij zien hoe hij zich gedroeg bij het doden van iemand. Zeker nu, na de kus. Zou het gewerkt hebben, of zou het nog een keer moeten gebeuren?

Sorrow ontweek haar blik verzonken in verwarde gedachten. 'over een uur ben ik terug...' Zei hij afwezig. Het zou 45 minuten lang duren om heen en terug naar het zuiden te vliegen. Hij schatte om dat kind te gaan halen bij hem thuis maar een kwartiertje zou zijn. een uur in totaal dus. Geen tijd te verliezen. Hij zette een paar stappen achteruit draaide zich om en flitste vooruit de duisternis in van het woud. De demoon die Ciara tegen hield trok zich terug. Voor ze echt goed de tijd kreeg om te beseffen wat er net was gebeurd sprong Sorrow op haar rug en fluitte dat ze moest opstijgen.

Kyryé gniffelde op een valse manier toen Sorrow de tempel verlaten had. 'Dwaas... het begint nu al...' zei ze zacht tegen zichzelf en steeg op. Als hij hier zou zijn, zou ze het wel merken en voelen. Zijn ogen waren op het moment haar ogen, ze had hem toch niet voor niets gekust? Ze hield haar ogen dicht terwijl ze opsteeg en zag precies de dingen die Sorrow zag. Haar plan was gelukt en hij had helemaal niks door.

(x,x gaat ze controle nemen over zijn lichaam ofzo?! 0.0)


-Wel geteld een uurtje later-

Ciara had geen enkel moeite om tussen de bomen door te kunnen landen. Haar lichaam was soepel en doordat zij als eerste door de bladeren vloog kreeg Ciara al de takjes en blaadjes in haar gezicht zonder daar enige vorm van last over te houden. Ze legde zich neer zodat Sorrow en het mensen jong konden afstappen. Het jong had tranen over haar wangen rollen. Bij de mens was dat een teken dat ze verdriet hadden besefte ze ondertussen al. Maar waarom trooste Sorrow haar dan niet. Hij keek het alleen maar zonder emotie aan. Alsof zijn hart een steen was geworden. Normaal kon ze al de gedragingen die hij maakte meteen zien hoe hij zich voelde de laatste tijd. Behalve als hij bij dat mensen wijfje Shimara was. Nu, nu zag ze geen emotie. geen gevoelens. Alleen maar die angstaanjagende blik in zijn ogen. Ze had niks te vrezen van haar meester. Maar ze voelde zich bedroeft. Haar meester leek geen hart meer te hebben. Alsof hij een ander persoon was.

Kyryé zat op een richel van de verwoeste tempel. Ze hing met haar benen over de rand en zwaaide ze lichtjes heen en weer, alsof ze een klein kind was. Op haar schouder zat een vogel, tenminste, dat zou ieder ander denken als hij het zo zag. 'Kyryé, wat moet je met die zwakke sterveling? Hij is niet veel beter dan de andere. Waarom zorg je er niet liever voor dat de "bloed oceaan" eindelijk eens zal verschijnen,' sprak de vogel, met een zachte meisjesstem.
'Akasumi, de bloed oceaan kan ik nog niet laten verschijnen, omdat het kind die de bewaker ervan is nog niet sterk genoeg is. Ik moet eerst zorgen dat ze krachtiger word. En daarvoor heb ik de strijders nodig. Daarbij, gaat hij mij nog veel meer brengen dan alleen maar de bloed oceaan,' zei ze met een duivelse lach, klapte haar vleugels uit en vloog alvast naar de binnenplaats, bij de zwarte lelies.

Sorrow zijn gedachten waren 1 grote puinhoop. Hij had een slecht gevoel bij het feit dat hij nu iets deed voor Kyryé. Technies gezien hielp hij haar en dat ergerde hem enorm. Maar dan ook weer dit deed hij om antwoorden te krijgen. Dit deed hij voor zichzelf. Maar moest een kind daar echt voor sterven? Voor zijn eigen? Wilde hij wel antwoorden? Wel het wel zo verstandig om alles te weten? Was het niet beter dat hij van niks wist? Hij legde zijn hand op het meisje haar schouder en greep haar nogal stevig vast zonder het zelf te beseffen.

Kyryé voelde Sorrow van een afstand al aankomen lopen. Ook kon ze voelen, dat hij nerveus was en in een enorme tweestrijd zat. Heerlijk toch als mensen niet wiste wat ze wilde. Dat maakte ze nog zieliger en zwakker dan ze eigenlijk al waren. En als ze zielig en zwak waren, dan waren ze een perfecte prooi. Maar Sorrow kon ze niet doden, ze had hem te hard nodig. Ze was wel benieuwd of hij dit door ging zetten. Bleef hij trouw aan zijn ware ik? Of liep hij toch langzaam over naar de duisternis? Ze had met die kus wel de duisternis in hem wakker gemaakt, maar hoe wakker was dat nu? Dat zou nu vanzelf moeten gaan, maar hoelang zou dat de tijd nodig hebben?

'laat me los...' Werd er zacht in zijn oor gefluisterd. De wind gierde. Sorrow keek verschrikt achter zich maar zag niemand. dat was... raar.. Zijn aandacht werd weer getrokken naar het meisje toen hij haar schouder voelde schokken onzer zijn hand. Ze snikte. Probeerde haar tranen weg te vegen maar ze bleven maar komen. Ciara legde haar hoofd grommend neer toen ze de duivel des duisternis hun kant op zag komen.

Kyryé strekte haar vleugels wat uit, terwijl ze met heer voeten net de lelies aanraakte. De lelies die ze aanraakte, verdorde en rotte weg. Best zonden eigenlijk. Maar, het was voor haar net hetzelfde als bij mensenlevens, het waren maar bloemen. Wat maakte het uit als er een paar van de miljoenen afstierven? Bovendien groeide ze later toch wel weer terug.
'Ach, je hebt zo te zien de juiste mee terug genomen,' zei ze terwijl ze wat hoger ging zweven.

Sorrow keek haar beledigd aan. 'natuurlijk, wat had je anders verwacht' Hij sprak weer vol arrogantie tegen haar maar het was er uit voor dat hij het zelf had geweten. Maar nu had hij meer het gevoel alsof iemand anders het had gezegd... maar dan ook weer niet. Het was een vreemd gevoel maar zolang Kyryé het niet opmerkte was het ok.

Kyryé plaatste haar hand onder de kin van Sorrow en hief zijn hoofd wat meer omhoog, zodat hij haar rechtstreeks aankeek. Zijn blik was in de tijd van een uur al veranderd. Kon je na gaan hoe het zou zijn als het een paar weken later zou zijn, of maanden. Dan was het ontwaakt en zeker weten klaarwakker. Bij die gedachten kreeg Kyryé een grijns op haar gezicht.
'Heel mooi, heel mooi. Ik had inderdaad niet anders van je verwacht. Zoiets doe je nu eenmaal graag voor mij, toch?' zei ze en liet het op een valse manier overkomen. Toch gebruikte ze geen enkele emotie, zoals ze nooit deed.

Sorrow leek geen adem te krijgen. Hij wou tegen spreken maar het was alsof iemand zijn hals dicht kneep. Was het Kyryé? Nee, die raakte hem met moeite aan. Het meisje keek met betraande maar vooral angstige ogen naar de twee. (pak jij haar rol even over lindsel?) Hij kon weer normaal adem halen en keek haar scherp aan. Hij wilde door haar masker zonder emotie kijken. Hij wilde haar ware ik te weten komen. 'je hebt het kind, levend, dus ik wil antwoorden' Hij had geen zin in haar valse spelletjes om zijn gedachten helemaal gek te krijgen.

(Al goed al goed, ik speel zielig figuurtje wel ¬¬)

'Wat jammer nou, ik had gedacht dat je het kind ook zou afmaken, zoals je had beloofd, weet je nog?' ze keek hem met een pruillipje aan, alsof ze een klein kind was dat haar knuffel kwijt was of iets dergelijks. Het maakte haar niet uit dat Sorrow niet wilde spelen, spelen was één van haar favoriete bezigheden, dus speelde zij gewoon verder.
Het kind snikte hevig en veegde de tranen die over haar wangen rolde weg, maar ze kwamen gewoon weer terug. Angstig keek ze naar Kyryé. Ze was knap en die vleugels waren zo mooi. Hoe kon een wezen dat zo mooi was nou zo slecht zijn?