De Sneeuwfontein in Seoura

Dit is een van de mees heilige plekken in het Oosten. Als je deze bijzondere plek hebt bezocht, is de kans klein dat je ooit in je leven nog zo'n mooie plek ziet. De fontein is prachtig groot, van grijze glinsterende stenen gemaakt. Het water wat er in stroomt, is helder blauw en warm water, en er lijkt nooit een vuiltje in te drijven. Misschien wel het opvallendste is dat er in het gehele parkje waar de fontein staat sneeuw ligt en valt, het hele jaar door. Het is een heilige plek, en de mensen in het Oosten zijn dan ook trot op deze fontein die al eeuwen op die bijzondere plek staat.

personen; maakt op zich niet zo veel uit, maar maak het niet te druk.
aantal regels in je typvak: sowieso 2!

Ayase sjokte verwilderd door de straten van Seoura, de stad waar hij heel vaak kwam met zijn zusje, toen ze nog klein waren. Normaal zou hij glimlachen als hij terug dacht aan deze mooie herinneringen, maar deze avond niet. Hij was terug gekomen om Yuriko te vinden, en hij was er dan ook zeker van om dat te gaan doen, koste wat kost. Hij trapte tegen een steentje aan, en glimlachte licht bij het zien van de besneeuwde plek in de verte. Er leek een soort gigantische koepel over het parkje te hullen, maar, wie zal het zeggen? Het was er, en het zag er prachtig uit. Hij zette voort, en vervolgde zijn weg naar de Fontein.

Sneeuw begon te vallen, maar het flonkerde niet zoals gewoonlijk en had niet zijn gewone kleur. Het was zwart, puur zwart. Het water uit de fontein, kleurde van helder blauw, naar zwart als de nacht. Zwarte veren dwarrelde vanuit de lucht naar beneden op een sierlijke manier en legde zich voorzichtig neer in de sneeuw, wachtend tot ze op zouden waaien en mee gedragen werden door de wind, naar een nieuwe plek.
Langzaam leek ze uit de hemel te komen, Kyryé. Haar vleugels en armen open gespreid. Voorzichtig lande ze op haar blote voeten, in de koude sneeuw. Toen ze de grond raakte, ging ze een klein beetje door haar knieën en maakte een buiginkje, alsof ze een plissé maakte, zo een beweging van ballet. Voorzichtig en langzaam hief ze haar hoofd op en keek meteen recht in de ogen van Ayase, dwars door zijn ziel heen leek wel.

Ayase keek een beetje geschrokken in de ogen van de onbekende persoon, en veroerde geen vin. Hij wilde eigenlijk allerlei vragen op haar afvuren, maar hij hield wijselijk zijn mond dicht. Hij keek naar de prachtig witte sneeuw, die veranderde in een afzichtelijk zwarte drap. Hij keek beteuterd. zonde Toen keek hij De onbekende in haar ogen aan. 'Wie ben je?' vroeg hij fel. Hij vertrouwde haar totaal niet, en het was ook niet waarvoor hij hier was gekomen.

Kyryé trok even haar wenkbrauwen op. Dit mensen wezen, was hij serieus, of was hij zo verblind door angst dat hij haar niet eens meer herkende? Ze klapte haar vleugels weer uit en steeg een halve meter op van de grond. Toen bleef ze stil hangen in de lucht. 'Wie ik ben? Ik ben de persoon die je het meeste moet vrezen, Ayase Yue Chau,' zei ze en knipte in haar vingers, waarna wat water uit de fontein kwam, zich vormde tot een scherpe ijspegel en recht op Ayase afvloog. Net vlak voor hem stopte de ijspegel en raakte hem net niet aan. Letterlijk scheelde het een haartje.

Ayase keek nogal angstig in de ogen van Kyryé. Hij sloeg de ijspegel voor zijn gezicht weg en deed een paar stappen achteruit. 'Hoe ken je mijn naam?' vroeg hij, zonder zijn blik ook maar een seconde van haar af te halen. De ijspegel viel nog wel mee, maar hoe kwam het dat ze zijn naam wist? voorzover Ayase wist, had hij deze vrouw nog nooit in zijn hele leven gezien. Hij straalde een felle wantrouw uit, en zette zijn voeten wat uit elkaar, voor het geval dat.

Kyryé begon schamper te lachen. 'Mijn jonge, heb je nooit gehoord van me dan? Ik ben diep beledigd, terwijl ík wel je naam weet!' zei ze alsof ze beledigd was en trok een pruillipje. Daarna liet ze zichzelf wat hoger zweven. 'Men kent mij ook wel als "de Engel des Duister", maar noem me maar naar mijn mensen naam, Kyryé,' en ze maakte een kleine buiging in de lucht.

Ayase slikte even. Hij had ooit wel van een Engel des duister gehoord, maar dat waren mare vage verzonnen verhalen en geruchten. Hij keek zelfverzekerd in de ogen van Kyryé, ookal was hij ietwat bang. Hij wist niet precies waarvoor, misschen was hij gewoon geschrokken van haar verschining, of hij was bang omdat hij niet wist wat ze van hem wilde. Hij haalde even adem. 'Wat wil je van me?' vroeg hij, en trok zijn wenkbrauw op.

Kyryé keek geïnteresseerd naar Ayase. 'Je leven...' zei ze zacht, op een duivelse manier, maar toch ook... zonder emotie. Dat deed ze altijd, iets zeggen zonder emotie, maar toch kwamen bepaalde emoties altijd op mensen op een bepaalde manier over. Het was vreemd en vooral was het eng. Zo speelde ze dus met de mensen om haar heen en liet ze langzaam het leven eindigen. Dat was altijd haar favoriete spelletje. Dan liet ze haar prooi eerst geestelijk lijden, dan lichamelijk en als ze dan uiteindelijk erop uitgekeken was, maakte ze er letterlijk een einde aan en ging ze opzoek naar nieuw vermaak.

Ayase grinnikte. De ironie. 'Mijn leven?' zei hij. 'Ga je gang maar. Yuriko is weg, mijn familie moet me niet meer, Yuriko..' hij keek even naar de grond, maar nog steeds grinnikent. 'Echt, doe het maar. Geniet maar van dat ene moment van overwinning. Misschien heb ik er nog wat aan, als een win-win situatie,' zei hij. Voor even dacht hij er echt zo over, maar toen dacht hij ook aan Heathcliff. Op de een of andere manier dacht hij dat Yuriko daarom was vertrokken, ookal had hij de puzzel nog niet helemaal bij elkaar. Er ontbraken nog zoveel stukjes, zoveel vragen en vooral de antwoorden waren nergens te vinden.

Kyryé begon spottend te lachen, tenminste, zo zou het overkomen. 'Je neemt me te serieus. Ik heb je voor later nog nodig, dan zou het heel dom van mezelf zijn om je nu te doden, vind je niet?'
Toen hij over winnen begon, raakte ze geïnteresseerd. Op haar kwam het over, als een soort uitdaging. Winnen betekende spelletjes en spelletjes betekende plezier. Plezier van haar was altijd ziek in de ogen van een ander. Ze lachte om pijn, bloed, lijden en de dood. Ze vond het werkelijk heerlijk.
'Je rouwt om Yuriko, dat mensen wezen van de straat? Het is alsof je enkel en alleen voor haar leeft! Zwak mens,' siste ze op een iets fellere toon.

Ayase herkende de blik in Kyryé's ogen. Ze straalden iets gemeen uit, maar tegelijkertijd wist hij dat ze veel van plan was. Even dacht hij aan wraak, en wat hij allemaal wel niet zou kunnen doen als hij zulke macht had als zij. 'Misschien rouw ik, maar ik weet ook wel dat ik niet eeuwig op haar kan passen, maar dat betekend niet dat ik zomaar de strijd opgeef, en een ander er met haar vandoor laat gaan. Dat zie ik als opgeven,' zei Ayase. Hij had het gevoel dat Kyryé precies zo dacht, maar toch, veel gevoel leek ze ook niet te hebben. 'Maargoed, wat ben je met me van plan?' zei hij, en er krulde een grijns op zijn gezicht.

'Vreemd, zonet zei je nog dat het je niet uitmaakte als je zou sterven. Is dat niet precies hetzelfde? Als je sterft als je het zelf wilt, geef je de strijd van het leven op. Maar goed, ik ben hier niet om over de weg van het leven met je te bespreken. Ik ben hier eigenlijk ook helemaal niet voor jou. Ik kwam hier om te genieten van de fontein en om te kijken of er ergens nog wat vermaak rond zwierf. Jij zwerft hier rond, maar jij bent zo standaard en best wel saai...' zei ze gapend en sloeg een hand voor haar mond.