De klif naar beneden -Only Kira en Resi

'Aha! Ik heb je door he Pooh, kleine geldwolf!'
Resi begon weer te lopen, en trok Kira met zich mee.
'Ik kan heel goed tegen kietelen bespaar de moeite maar!'
riep hij speels.

Kira veegde wat haar uit haar gezicht en liep met hem mee. "waar kan je dan niet tegen?" ze keek ondeugend

'hmm, eens denken, oh! Ik kan er niet tegen als mensen vragen waar ik niet tegen kan, want ik, Resi Shadoe, kan overal tegen,' hij had nog nooit zoveel, en zo lief in iemands bijzijn gepraat. Maar het bleek hem steeds beter te lukken; te praten bij vreemde mensen, maar Kira was niet meer vreemd, Kira.., Kira was speciaal. Lief. Geweldig. En oké wel een beetje raar, maar dan wel, lief raar.

Kira lachte. Ze was blij en gelukkig, ze vond Resi geweldig.

Resi werd opeens weer naar beneden gerukt uit zijn "hemel" met de gedachten aan Yuriko, 'eh, Pooh..,' begon hij twijfel-achtig,
hij wiebelde even ongemakkelijk heen en weer.

"Ja...". Ergens klonk er iets in Resi's stem wat ze eigenlijk helemaal niet wilde horen.

'Je mag Yuri niet echt hé?'
sprak Resi alleen maar, zijn stem klonk zacht, en teder.
Helemaal niet boos, of gekwetst.
Toch vond hij het diep van binnen wel een heel naar idee, wat hij verlieft was op iemand die zijn zus, nog altijd hield hij onwijs veel van haar, helemaal niet mocht.

Kira keek naar voeten en beet op haar lip "Dat klopt". Ze keek hem aan, haar stem biberde een beetje.

'Hoe komt dat, Pooh?'
Resi's stem was nogsteeds zacht, hij streelde Kira door haar haren.
En drukte haar soms zacht tegen zich aan.

Kira haalde haar schouders op "Ik denk door haar manier van doen, hoe ze zo emotieloos schaduwen tevoorschijn haalt. Hoe ze denkt dat alles van haar is". Ze keek naar Resi, bang dat hij kwaad zou worden, haar niet meer zou willen.

-----new-----
Kira klom tegen de klif op. Het regende net zoals de vorige keer, ze vond het niet erg. Daardoor waren de tranen in haar ogen niet zichtbaar. Huilen was zwak, maar waarom ze huilde wist ze niet. Ze had het gevoel dat Resi niet meer haar Teddy was, ze had het gevoel dat hij een Teddy van iemand anders was geworden. Ze stond stil voor de spleet waar Resi haar uit had gered, toen alles begonnen was.

Resi liep met zijn handen in zijn zakken naar de klif toe, de klif waar alles begon.
En waar alles nu ook zou eindigen,
dat wist hij. Dat wist hij zeker weten.
Niet alles; maar wel alles met Kira.
Hij wist dat ze er zou staan, hij had niet anders verwacht. Het was misschien beter zo, hij was niet echt verlieft meer. Ze leefden om elkaar heen. Een relatie was onmogelijk. Toch hoopten hij vrienden te blijven.
Het was jammer als hun hele "relatie" nu naar de knoppen gaat,
hij zag Kira al staan, en stak voorzichtig zijn hand op.
Niet wetend of Kira hem wel zou zien,
misschien was het maar beter van niet.

Kira keek naar beneden. Ze had niet door dat Resi er aan kwam, misschien wilde ze helemaal niet dat Resi er op dit moment aankwam. Ze keek doelloos naar beneden en dacht hoe het zou zijn op hier naar beneden te springen. Ze verdrong de gedachte snel, ze had geen enkele reden om daaraan te denken. Ze rilde even en dacht aan hoe het zou zijn als er geen liefde bestond. Waarschijnlijk zou er dan geen leven zijn.