Het blok van gevangenen bij Osuké

Maliah was goddank net op tijd, vlak voordat Yuriko haar leven tot een einde gekomen was. Maar, toen ze aankwam rennen, was Kyryé al "gevlogen". Ze keek nijdig naar de veertjes die langzaam naar benede dwarrelde en wende haar blik toen af naar Yuriko. Ze herkende haar heus wel van de dag van de opening bij de stallen. Zij was één van de tweeling. Wat was ze aan het doen hier? Had ze misschien duistere plannen, was dit kleine meisje werkelijk de oorzaak van de ontsnapping van de engel des duister?
'Wat doe jij hier eigenlijk? Jij hebt hier helemaal niks te zoeken.' Zei ze streng en bevroor langzaam haar voeten met dik ijs, zodat ze niet weg zou kunnen rennen. Ze was al niet goed gehumeurd deze dag en ze had al helemaal geen zin in achter iemand aan rennen.

Ze wenste dat Maliah nooit was komen op dagen. Dat Kyryé haar aanval af had kunnen maken. Dat ze nooit aan deze toch begonnen was.
Yuriko had met leegte in haar ogen toe gekeken, de pijn gevoeld van Kyryé's aanval, haar woorden aan gehoord. Het was raar hoe Kyryé dacht dat ze loog aangezien de poging die ze zou wagen geen leugen was. Het enige wat ze diep van binnen wist, was dat ze de poging nooit zou door zetten.
Ze wierp haar blik naar Maliah, die ze eigenlijk dankbaar zou moeten zijn dat ze haar beschermd had. Maar ze was niet dankbaar. Ze was haar geen greintje dankbaar. Het enige gevoel was er bji haar op kwam was haat.
Haat dat zij haar had moet beschermen, haar op zichzelf omdat ze té goed was, haat aan Kyryé die haar spel gewonnen had.
Net toen ze weg wilde vluchtte werden haar voeten omringd door een hevige kou. Kwaad keek ze Maliah. 'Laat me gaan', siste ze haar fel toe. Wat wilde ze van haar? Het enige wat ze wilde was weg, weg van deze nacht merrie deel heel even, misschien maar voor een seconde een droom leek te zijn toen ze dacht dat Kyryé haar de verboden kracht zou leren.
Ze keek van Maliah af, ze wilde haar niet aan kijken. Ze wilde haar geen enkele blik waardig gunnen.

Maliah keek Yuriko strak aan en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Nogmaals, wat doe jij hier? En wat heb jij met de ontsnapping van de engel te maken?' Ze klonk kalm, maar toch kon je aan haar merken dat ze kwaad was. De engel, hadden ze eindelijk verslagen, maar die was nu, weg, verdwenen, weer op vrije voeten. Hoe kon dit gebeuren? Was dit kind echt de oorzaak daarvan? Was dit kind levensmoe!? Was ze er dan niet van bewust, dat als er iemand niet had ingegrepen, ze nu niet meer in leven kon zijn? Wat dacht ze wel niet!?
'Maliah! De engel... Wat is er gebeurt? Een gil en... Wat doet dat mensen kind hier!?' Aaiko kwam aanvliegen en wierp een felle blik naar Yuriko.

Yurike zei niets, ze hield haar lippen stevig op elkaar geklemd. Het was geweldig dat ze vrij was, nu zou de duisternis eindelijk hunnen over heersen. Misschien niet met haar leiding maar wel met die van Kyryé.
Waarom zou ze iets zeggen, waarom zou ze haar zelf in de problemen werken. Ze keek strak naar de ontplofte cel waar Kyryé in had gezeten. Ze volgde het bloed spoor van haar vleugels, keek iver al waar ze maar kon kijken. Behalve naar Maliah.
Een vage onbekende stem klonk in haar oren, maar weer keek ze niet om.

Maliah liep naar Aaiko, maar hield Yuriko nog wel in de greep van haar ijs. Zachtjes stonden Maliah en Aaiko te overleggen, op fluister volume. Je kon duidelijk zien dat de twee het niet met elkaar eens waren en hevig in discussie raakte. Af en toe wierp Aaiko een kwade blik naar Yuriko, maar praatte daarna weer snel verder met Maliah.
Uiteindelijk, na enkele minuten overleg draaide de twee zich naar Yuriko en ze keken haar beide teleurgesteld aan, hoewel je in Aaiko haar blik ook vooral woede kon zien.
'Jij was het, niet dan? Jij hebt Kyryé vrij gelaten, jij bent hier schuldig aan. En waag het niet om niks te zeggen, je gezicht spreekt boekdelen.' Siste Aaiko kwaad en keek haar fel aan.
Maliah zei niks. Ze liet het woord aan Aaiko over. Gewoon omdat Aaiko hier veel beter in was en omdat Maliah het niet eens was met het idee van Aaiko.

(Maar wat zal dat idee nou zijn hé?)

In de tijd dat Maliah en Aiko in discussie waren probeerde ze alles om los te komen. Maar het ijs was te sterk. Af en toe hoorde ze wat kleine woord delen maar veel kon ze er niet uit op maken.
Ze zuchtte nogmaals diep en in haar hoofd bedacht ze smoezen om zich hier uit te praten. Ze zou kunnen zeggen dat ze gewoon nieuwschierig was en hier uitgekomen was. Of dat ze gedwongen werd door Kyryé. Of ze hield gewoon haar mond.
Toen ze klaar waren keek Yuriko Aiko met vernietigende blik aan. 'Wat wil je horen', zei ze met kille stem. Haar ogen waren veranderd in spleetjes en ze dacht er niet over om zich bang te laten maken door die twee.

((Gehehe, we sould see. Like I always do T.T))

'Je rede waarom je hier was. En probeer niet te liegen, dat merk ik meteen.' Haar stem was fel en agressief, alsof ze elk moment haar zelfcontrole kon verliezen en Yuriko in stukken wilde scheuren. Toch hield ze zich netjes in, maar je kon goed zien dat ze daarmee moeite had.
Maliah bleef nog steeds zwijgzaam naar het schouwspel kijken. Het enige wat ze kon was afwachten en meeluisteren.

Yuriko's lippen vormde tot een valse grijns en keken Aiko uitdagend aan. Wat als hij zijn zelf beheersing zou verliezen, dan zou hij zeker even niet meer in beeld zijn.
In haar hoofd beraamde ze een plan en ze keek hem uitdagend aan. 'Vind je het moeilijk om je in te houden', vroeg ze met nog steeds de valse grijns op haar gezicht geplant.
Toch wist ze diep van binnen dat ze het nooit tegen de twee op kon nemen, maar Yuriko was eigenwijs en dom bezig zonder er bewust van te zijn.

Aaiko sloeg haar armen over elkaar heen, maar bleef haar fel aankijken. 'Dat is geen antwoord op mijn vraag kindje.' Zei ze ongeduldig.

Yuriko liet een spottend lachje ontglippen. 'Ach dat is nou jammer', zei ze terwijl ze hem nog steeds even vals aan keek.
Het proberen om los te komen had ze opgeven en stond nu in precies de zelfde houding als Aiko en keek hem uitdachtend aan.

'Aaiko, laat het toch. Je weet het toch al, waarom zou je het van haar willen horen?' Maliah deed een stap naar voren en keek Aaiko onbegrijpend aan. Wat zou ze hiermee willen bereiken?
Aaiko keek Maliah kil aan en richtte toen haar blik weer op Yuriko. 'Dat maakt niet uit, ik wil het gewoon uit haar mond horen. Is ze bang? Als ze een ware strijder zou zijn zou ze toch trots moeten zijn op haar daden?'

Yuriko keek hem verbaast aan. 'Trots?', het kwam er uit alsof ze moets overgeven. Dachten ze werkelijk dat ze trots was om een strijder te zijn?
Toch was het wel de bedoeling, iedereen moest denken dat ze een strijder was die tegen de duisternis was.
Ze knikte hevig. 'Ik ben énorm .. 'trots'', zei ze met spottende toon. Het was niet de bedoeling om spottend over te komen maar Yuriko had op het momengt totaal geen controle over haar zelf. Dat had ze wel vaker dan leek het alsof iets of iemand haar lichaam overnam.
'Maar nee, als je het echt wilt horen', zei ze terwijl ze een korte pauze in laste. 'Ik ben niet de oorzaak van de ontsnapping van Kyryé', ze hield haar gezicht geweldig in de plooi geen spiertje die nog bewoog. Geen grijntje dat haar ogen verraadde.

'Nee? Hoe is ze dan opeens ontsnapt? Of denk je dat ze opeens vanzelf weg is gegaan? Jij was hier aanwezig op dat bewuste moment, jij bent hier schuldig aan.' Aaiko klonk vreemd genoeg kalm en zei de dingen alsof ze alles al wist, alsof ze erbij gestaan had.

Weer liet Yuriko haar spottende lach horen. 'Denk je nou echt dat ík Kyryé dé Engel des duister heb laten ontsnappen?', ze keek hem quasi verbaast aan. 'Een klein meisje?', weer kwam er een spottende grijns op haar gezicht en ze schudde haar hoofd. 'Denk na!', riep ze zonder haar stem de verheffen.
In de eerste instantie wilde Kyryé niet eens hulp hebben van haar.

Aaiko lachte schamper en keek haar met een spottende glimlach aan. 'Die engel die heeft echt niet veel nodig om te kunnen ontsnappen. De hulp van "een klein meisje" is al genoeg voor haar. Probeer het maar niet te verbergen!'
'Aaiko, doe rustig.' Maliah draaide met haar ogen en keek hoofd schuddend naar Aaiko.

Yuriko schudde haar hoofd. 'En wat zou ik dan gedaan hebben om Kyryé te laten ontsnappen?', zei ze met een geïrriteerde zucht. Als Kyryé geen opdracht had gegeven was ze nu waarschijnlijk een sluetel aan het zoeken.
Hoe konden ze denken dat zij iets had kunnen doen?

Aaiko deed haar armen over elkaar en zuchtte diep. Het was geen zucht van vermoeidheid, maar meer alsof ze een strijd gewonnen had. 'Je wilt het niet toegeven en je liegt tegen één van de sterren van Corobatar. Je bent in contact geweest met de engel, daarvoor zal je de hoogste prijs betalen. Morgen ochtend vroeg... zal je geëxecuteerd worden.' Er verscheen een duistere grijns op Aaiko haar gezicht.
Maliah keek een andere kant op en beet op haar tanden. Dit ging gewoon te ver! Maar wat kon ze doen? De 7 wijzen zouden vast en zeker ook aan Aaiko haar kant staan...

Yuriko ogen vergrootte en ze keek haar ongelovig. 'Je doet wát?!', ze schreeuwde het bijna. Welke zieke geest zat in haar lichaam, ze had gen bewijs. Ze had niets. Hoe konden ze haar verdenken? Hoe konden ze een meisje verdenken die niet eens ontwikkeld was om ook maar iets te kunnen ondernemen.
Wild begon Yuriko in het rond te slaan, al haar kracht vuurde ze af op het ijsblok maar hij bleef stevig staan. Het zweet liep over haar achter hoofd en ze hijgde vermoeid. 'Jullie zijn gestoord', hijde ze vermoeid. 'Jullie zijn echt ziek!'.

Aaiko keek haar kil aan en draaide met haar rug naar Yuriko toe. 'Je zult de consequenties moeten ondergaan van je daden. Maliah, jij neemt haar mee. En vertel niemand over de ontsnapping! Anders zal er paniek rond Azzulacta zijn.' Daarna vloog Aaiko weer weg.
Maliah draaide zich zuchtend naar Yuriko en schudde haar hoofd. 'Wat ging er in je hoofd om?' Ze klonk kalm, maar niet onvriendelijk

Yuriko voele hoe de hoop langzaam uit haar lichaam werd gezogen. Ze walgde van deze zogenaamde goedzakken. 'Strijders', zoals ze zich zelf noemde.
Emotieloos keek Yuriko naar Maliah. Wat voor emotie zou ze moeten tonen? Het was tijd verspilling.
'Wat er in mijn hoofd omging?', vroeg ze zonder enkele klank in haar stem. 'Helemaal niets'.

Maliah keek haar met hulpeloze ogen aan. 'Er is niks aan te doen...' Ze liet het ijs breken en greep Yuriko stevig vast bij haar arm. Daarna nam ze haar mee naar buiten, weg van het blok. Ze moest naar de tempel, want daar zou ze de raad ontmoeten en daar zou alles verder vergaderd worden. Maar zij zelf wist ook wel dat het niet nodig was om erover te vergaderen. Het plan van Aaiko zou zeker weten uitgevoerd worden...
Langzaam verdwenen ze uit de gang, weg van het blok, naar de tempel.

End... To be continued.....

(Zo, je hoeft nu niet naar de tempel hoor *I* Je weet het toch al)