Torn's Inn - Herberg.

De Torn's Inn is een ruige tent, het is er altijd druk. Vol pooiers, gokkers, hoeren, en de plaatselijke alcholisten. Maar het bied wel een goede overnachtings plaats als je niet veel geld hebt. Er hangt altijd een soort gezellige geur van drank, kaarsvet, en wierook. Er staan wat houten tafeltjes, en er is een bar. Een gammel trapje naar boven, waar wat kamers zijn met allemaal 1 tweepersoons bed. Verder is het vrij onhiégenisch -je snapt wel wat ik bedoel,

Regels: Graag iets meer dan 3 regels posten. Niet alleen dit; 'Jaapie kwam de herberg binnen en ging op een stoel zitten,' dan ben je saai en stom.
Toegang: vrij, maar ga nou niet met zijn alle naar de herberg,

--

Shimara liep over straat en schopte verveeld een steentje weg die voor haar voeten lag. Ze hoorde van buiten de herberg een bulderend gelach komen en ze keek op, naar het gebouw. Hoelang geleden was ze daar wel niet geweest? Sinds ze zoveel moest werken en trainen, had ze helemaal geen tijd meer. Zou ze naar binnen gaan? Ze had wel sterk behoefte aan een flesje Osake na al die tijd. Ach, wat kon het schelen? Ze schoof de deur open en werd overweldigd door een enorm sterke geur, van verschillende dingen. Eerst drank, toen de geur van brandende kaarsen en daarna ergens vaag wierook. Ze sloot langzaam de deur achter zich en ging op een kruk zitten bij de bar. Ze hoorde gepraat, overal, volop. Het was gezellig voor andere, maar zij zelf kende dat gevoel niet eens. Ze had het nooit echt geleerd, wat gezelligheid eigenlijk was.

Resi zat nu al een tijdje aan de bar, hij staarde naar de fles voor zijn neus. Osake. Hij voelde opeens een hand in zijn nekvel, koud. En warm tegelijkertijd. 'Ben je daar niet een beetje te klein voor, jochie?' bulderde een zware mannenstem vlak achter hem, er klonk gelach.
Resi ging er niet op in. Wat zou het hem schelen, hij pakte alleen de fles vast, en dronk een grote slok van de rijstwijn. Nonchalant. Er viel een stilte, toen ging al het praten weer door, en de man was weg. Met een rood hoofd van schaamte.
Resi durfde te wedden op een goudstuk dat hij meer van dit soort drank had gedronken dan twee van die zuiplappen in deze tent bij elkaar.

Yuriko liep vrolijk binnen. Bij haar verkennings tocht was ze de herberg niet over geslagen. Het woord drank gierde door haar hoofd. En het bleek alleen nog maar beter te worden toen ze de achterkant van Resi herkende.
Ze kon zich niet herinneren of hij veel dronk. Maar bij het leven op de straat had ze heel wat gedronken. Ze noemde haar soms de coma zuiper en andere grappige bij namen die soms nog waar waren ook.
Yuriko dacht even aan de goede tijd met de mensen op straat. BigDennis zoals hij heette zorgde altijd voor de drank. Wat had hij een kennis van drank. Hij gooit alles naar binnen zolang het maar alcohol betvatten. Zelf kon Yuriko er ook wat van. Ze was een keer zo dronken dat ze serieus 3 dagen in een enorme coma had gelegen, en toen ze bij kwam kon ze alleen nog maar lachen en onbegrijpelijk over de gebeurtenis praten.
Er was ook altijd veel drugs maar daar was Yuriko nooit aan begonnen, hoogtens een pilletje maar meer niet. Daar is ze ook altijd trots op geweest aangezien de verleiding soms enorm groot was.
Met grote passen liep ze naar Resi toe en tikte op zijn rug. 'Zuipert', zei ze met een grijns. Ze bestelde bier bij de barman en zag hoe aan kwam met een enorme beker en zette die met een harde klap voor haar neus neer. Ze nam een enorme slok en een schuim snor bleef over.

Resi grinnekte even,
en nam nog een slok van zijn Osake.
Hij staarde zijn zus even aan, die bier snor maakte haar..,
hij wees op haar boven lip,
en knikte zachtjes.
Hier waren geen woorden voor nodig, hij kon het niet laten even te lachen.
Hij wende zich weer om,
zo'n zuiplap was hij nooit geweest, maar hij moest het wel.
Van zijn ouders, en rijke familie.

(Dit word even een oude Sayuki reactie x3 )

Shimara wachtte netjes af, tot de barman naar haar toe kwam nadat hij de andere klanten had geholpen. 'Oi, Shimara, lange tijd niet gezien zeg. Hoe is het met je training?' Goeie oude Kanzu... Hij was altijd vriendelijk tegen haar, als één van de weinige.
Shimara glimlachte en haalde haar schouders op. 'Z'n gangetje. Magie is nog steeds prut, maar dat komt nog wel.'
Kanzu lachte en knikte. 'Osake zoals altijd, neem ik aan.' Hij wachtte niet eens op haar antwoord. Hij draaide zich om om een fles te pakken.
Op dat moment hoorde ze bulderend gelach van achter zich en een zacht, jammerend stemmetje. Shimara draaide haar hoofd even naar het gelach toe en zag dat er een groepje mannen een jonge serveerster zaten lastig te vallen. Ze hielden haar arm vast en probeerde haar naar zich toe te trekken, constant weer.
Shimara stond op een kwade manier op en liep op de groep mannen af. 'Oi, zijn jullie zo kansloos dat jullie jongere meiden maar gaan lastig vallen?' Ze trok het serveerstertje los en ging voor haar staan. De man die het meisje vast had gehouden stelde zich recht en keek met een brede grijns naar Shimara.
'Je hebt gelijk, die felle dingen zijn veel lekkerder.' Zei hij half lachend en knipoogde.
Shimara balde haar vuist en sloeg met die vuist in de man zijn maag. Vervolgens, toen hij zijn armen om zijn maag sloeg en zich lichtelijk bukte, kreeg hij een laars in zijn gezicht. Door de trap die Shimara hem in zijn gezicht gaf, vloog hij een stuk naar achteren en lande op een pijnlijke manier op zijn rug, op de grond. De groep mannen stond op en keken geschokt naar Shimara.
Shimara deed haar schouders even naar achter en liet haar knokkels kraken. 'Who is next?' Vroeg ze met haar bekende, dodelijke blik. De mannen hielden de gevloerde man overeind en liepen snel de herberg uit, zonder te betalen of wat dan ook.
Het serveerstertje glimlachte zwak en verlegen naar Shimara en boog haar hoofd, als teken van dank. 'Be...Bedankt mevrouw...'
Shimara knikte en liep terug naar haar plaats, waar Kanzu een fles Osake al had klaar gezet voor haar. Hij stond naar haar te kijken en grijnsde.
'Je bent echt niks veranderd he? Nog steeds opkomen voor de minderheid, ook al hoor ik in het dorp de gekste verhalen over je.' Shimara haalde haar schouders op. 'Laat ze lekker zeggen wat ze willen, alleen ik hoef de waarheid te weten.' En ze nam een teug van haar Osake.

Yuriko keek hem niet begrijpend. Ze legde haar hand op haar boven lip en de onbegrijpende blik veranderde al snel in een lach.
Snel veegde ze de snor af. 'Oeps', zei ze lachend. Weer nam ze een grote slok en in een enorme snel heid veegde ze haar snor er gelijk achter na af.
Ze keek even de herberg rond en herkende het roze haar van Shimara. Ze irriteerde zich op de een of andere manier aan haar. Ze zuchtte en wende haar blik van haar af. Toch bleef haar gedachte bij haar hangen. Ze had zo'n vreselijke uitstraling. Alsof ze beter was. Meer dan de andere. Alsof ze alles wist alsof ze.. haar gedachte sloegen op hol en schoten vol haat. En even was de puur slechte Yuriko terug.
Ze wilde actie onder nemen om haar af stappen en haar beschuldigen van iets totaal onbelangrijk, maar ze herstelde zich en wist dat het geen nut had. Dat het pure tijd verspilling was.
Op de een of andere manier schoten haar gedachtes terug naar de engel des duister. Zij had haar vermoord. Zij had wel op haar afgestapt. Snel schudde ze het idee weg om ook maar enkele verkeerde acties te ondernemen en nam weer een enorme slok van haar bier en veegde de snor weer zo snel als ze kon af.

Resi had dit alles zwijgend aangezien, hij voelde een soort haat bij zijn zus.
En volgde haar blik.
Shimara,
ze had blijkbaar nog meer een hekel aan haar, dan wie dan ook?
Hij stond op, en liet zijn osake staan.
Hij wees naar een deur in de hoek, waar het bord met Toilet bij hing.
Dat zei wel genoeg,
eigenlijk wou hij alleen aan de drukte ontsnappen.
Met een klap gooide hij de deur open, het stonk er.
In de heren toiletten.
Zijn gezicht vertrok,
toch werd hij verleid door het gat in de grond,
beter dan in de bosjes.

Yuriko keek recht in de ogen van Resi en ze wist dat hij haar haat voelde.
Ze knikte naar hem toen hij aan gaf dat hij naar de wc zou gaan. Toen hij eenmaal weg was sprong ze van de bar kruk af en liep onopmerkelijk naar Shimara. Ze sprong op een kruk naast haar en seinde even naar de barman voor een vodka en kreeg die niet veel later voor haar neus neer gezet.
Ze nam een kleine slok en liet haar ogen onopgemerkt over Shimara glijden. Ze onuitstaanbaar in Yuriko's ogen. Toch bleef ze kalm.
'Hi', zei ze met een kille ondertoon. Weer nam ze een slok van haar vodka en keek weer voor zich uit. Waarom zou ze moeite doen om haar aan te kijken. Ze wist dat het tegen haar bedoeld was. aangezien er amper mensen hier waren.
Even wierp ze een blik naar de wc waar Resi zojuist in verdwenen was. Ze hoopte dat hij nog niet terug zou komen zodat ze nog even konden praten, als ze uberhaupt van plan om iets te zeggen.

Shimara keek vanuit haar ooghoeken naar Yuriko en nam nog een slok van haar Osake, voordat ze haar terug begroete. 'Yo' Zei ze droogjes nadat ze haar fles terug had gezet en liet een boer, terwijl ze haar mond dicht hield. Het was dat Yuriko hier zat, anders had ze haar mond gewoon open gehouden. 'How is life?' Vroeg ze uiteindelijk, om de stilte wat te verbreken.

Kira stond voor de deur van de herberg. Ze aarzelde even en besloot toch maar naar binnen tegaan. Eigenlijk dronk zij haast nooit, gewoon omdat ze niet zo van alcohol hield en omdat ze een keer zo dronken was, dat ze op het nippertje na haar kleine zusje vermoorde. Daar was ze zo van geschrokken dat ze bijna geen alchol meer dronk. Ze opende de deur en liep naar binnen. Toen ze om zich heen keek, zag ze nog een paar andere bekende. Ze glimlachde naar Resi en zijn tweeling zus. Ze liep door naar de bar en vroeg om het eerste niet alcoholise drankje die ze kon verzinnen.

((Resi zat op die pot. Dus lijkt me moeilijk om naar hem te glimlachen ))

Resi openden de deur van het toilet weer, hij wou meteen naar zijn zusje toe lopen.
Maar deed dat toch maar niet, toen hij Kira zag zitten.
In een paar vlugge pasjes was hij bij haar,
stond naast haar.
Kon haar ademhaling horen,
haar geurtje ruiken.
Hij wou haar niet echt begroeten, het liefst sprak hij zo min mogenlijk.

((tjaa dat werkt niet....))



Kira zag Resi aankomen "hoihoi". Ze glimlachde vrolijk naar hem. "jij was toch ehh, Resi?" -heeft hij zijn naam al genoemd?-. Ze keek rond naar een tafeltje die nog vrij was aangezien ze nu nog steeds onhandig tussen de bar en een paar dronkenlappen staat geklemt. Terwijl ze rond keek, keek ze vlugtig in de ogen van Resi. Toen ze in zijn ogen keek had ze het gevoel dat de bliksem in haar sloeg. Er ontstond een gevoel dat ze tot nu toe nog niet kende. Was dat hoe noem je dat Liefde...?

Yurikko negeerde het vage persoon dat binnen kwam en richtte haar aandacht weer op Shimara. Ze keek haar even arrogant aan maar maakte haar blik daarna weer neutraal. De moeite om haar niet gelijk uit te schelden voor alles wat ze niet was, was groot.
Haar gezicht vertrok door de boer. Wat ontzettend ranzig, dacht ze bij zich zelf. Toch was ze niet anders gewend bij het straat leven. Ze had gewoon iets nodig om op haar af te reageren, en in dit geval was het de boer.
Bij haar vraag walgde ze. 'How is life?', herhaalde ze misselijk makend door haar hoofd. Ze zei het waarcshijnlijk alleen om de stilte op te vullen. Snel om haar haat te verbergen nam ze een paar grote slokkken van haar vodka en probeerde haar stem zo normaal te laten klinken. 'Hmn pretty fine', zei ze nog steeds met de kille ondertoon die langzaam vorderde. 'En die van jou?', vroeg ze met een sarcastisch toontje.

Resi glimlachten even charmant, 'ik denk het wel ja,' sprak hij nogal eentonig.
Hij ging op de barkruk naast haar zitten, en keek naar haar drankje,
en kon een glimlachje niet onderdrukken.
sinas appel sap? Come on, dat was zo goed als kleuter tijd.
Maar daar zei hij niks van.
Hij keek haar weer aan, met blikken wist hij te praten.
Deze blik vroeg haar; haar naam, haar hobby's, en hoe ze hier was gekomen.
En dat allemaal zonder maar 1 woord te zegen.

Shimara trok een wenkbrauw op en schoof haar fles drinken wat van zich af. 'Het is bij iedereen bekend dat je een hekel aan me hebt, dus vraag ik je nu, waarom zou je in godsnaam met me willen praten.' Ze draaide haar hoofd een kwartslag en keek meteen recht in de ogen van Yukiro.
Ze was het gewent dat mensen zo tegen haar deden, zowat iedereen hate haar, zelfs als ze haar niet kende. Vriendschap, liefde, vreugde, het waren allemaal begrippen die Shimara niet kende. Ze ken de alleen de gevoelens die met haat, ongeluk en wantrouwen te maken hadden. Niemand zou met haar bevriend zijn en om wat voor een rede? Omdat ze anders was, omdat ze waarschijnlijk net zo zou worden als haar ouders, een kille moordenares, zoals haar echte naam al zei. Ze had ook geen rede om vrolijk te zijn, want alles wat ze had, was zichzelf. En zij zelf was geen rede om blij van te worden, in tegendeel zelfs, ze had zelf ook een hekel aan zichzelf.

Kira zag hem naar haar drankje kijken. Ze lachtte "alcohol heb ik niet nodig om me goed te voelen".
Ze keek hem en zag zijn blik, hij wilde veel weten. Normaal vertelt ze niet alles aan de 1ste de beste maar bij Resi voelde ze zich op haar gemak.
"Ik ben Kira, Kira Tachibana" Ze lachte "of te wel sinas boom. Hobby's, ja wat noem je hobby's. Ik hou van lachen en gezelligheid, maar een keer alleen trainen met m'n pijl en boog is ook fijn". Ze keek hem aan en voelde zich gewoon gelukkig. "ik ben komen lopen, gewoon omdat ze het paard nodig hadden voor op het land". Terwijl ze dit allemaal zei, dacht ze aan vriendinnenboekjes waar je van alles in moest vullen. Alleen dit was een stuk beter.

Yuriko had al verwacht dat ze makkelijk te doorzichten was. Een valse grijns verscheen weer op haar gezicht. Het was weer zo gemakkelijk om het spel te spelen met deze mensen. Deze onwetende mensen. Het werd steeds leuker.
'Hmm, goede vraag', zei ze sarcastisch. Ze keek weer recht voor zich uit en deed net alsof ze na dacht. Ookal wist ze niet wie die hele Shimara was, ze had haar antwoord. Het was deel van het spel. Je antwoord klaar hebben.
Ze keek haar weer met de zelfde valse grijns aan. 'Ik wilde gewoon even weten waar mijn haat gevoelens nu precies vandaan kwamen', zei ze kil. Het was niet alleen een ondertoon meer, het had heel haar stem overgonem. Weer nam ze een slok vodka en keerde zich weer van haar af. Het wachtten op haar antwoord was geweldig. Het zicht dat ze had hoe ze moest nadenken over alles wat ze zei was geweldig. Het was het mooiste deel van heel het spel met de onwetende mensen.

Hn, Tachibana hé?
'Goed dan, mervrouw sinas appel boom,'
Resi glimlachten even speels,
hij zei niet veel, maar dit was een uitzondering
een speeltje kon hij altijd gebruiken.
Misschien was het wel meer dan dat.
Kira Tachibana, met haar zachte stem.

Kira wist niks meer te zeggen.
Ze keek hem aan en dacht na "en wat zijn jou namen en hobby's"
Ze keek hem belangstellend aan.

'Onbewuste woede, jaloezie, wanhoop, misschien je teveel agressie en moet je dat kwijt bij iemand, of misschien omdat ik anders ben, wie weet. Ik kan niet in jouw hoofd kijken wat je voelt.' Ze dronk haar laatste beetje Osake op, legde het geld op de bar en stelde zich recht.
'Ik weet wel dat het me koud laat en dat je niet de enige bent die me opeens haat, zonder dat je me echt goed kent. In elk geval, het was gezellig, maar ik moet gaan. Ik moet werken. Bai bai.' Ze liep gewoon de herberg uit, alsof er niks gebeurt was, alsof het helemaal niet vreemd was dat iemand zo op haar reageerde. Dat was ook het geval, ze had dit vaak mee gemaakt, maar de rede kende ze niet eens. Misschien kwam het door een bepaalde aura die van haar af kwam, of had ze altijd een bepaalde uitdrukking op haar gezicht. Het maakte haar niet uit, ze had niemand nodig en zij hadden haar ook niet nodig.

'Hmm, jaloezie valt af onbewuste woede ook..', zei ze terwijl ze haar even fel aan keek. 'Eigenlijk alles', zei ze kil.
Het was vermakelijk om eindelijk eens een moeilijke pion te hebben voor haar spel. Ze lachtte even in haar zlef. Pion, nu ging ze mensen ook al zien als pionnen. Het was raar, ze telde zich zelf nooit mee als mens. Waarom wist ze niet, ze voelde zich niet menselijk en al helemaal geen pion.
Yuriko zag hoe ze zich klaar maakte om op te stappen en liet haar gaan. 'Het was leuk om even met je gepraat te hebben', zei ze terwijl de sarcastme er van af droop. 'En nou niet zo onzeker doen he', zei ze met een valse grijns.
Toch vond ze dat ze wel iets had. Iets slecht, maar zij bestrijde de duisternis ook, en daar moest ze niets van hebben. Ze keek haar na hoe ze de herberg uit liep en voelde even een fijn vermakelijk gevoel in haar maag.
Ze stond op en liep naar Resi toe. 'Hee', zei ze droog en ze schoof aan. Ze wierp het meisje geen enkele blik en begon met een viltje te spelen.

Resi gaf geen antwoord.
Niet aan Kira, en niet aan zijn zus. Het liefst drukte hij zich nu tegen zijn zusje aan,
als een jong diertje dat warmte zocht.
Maar hij bleef zitten waar hij zat.
'Ik heb niet echt hobby's' antwoorde hij toen,
het klonk eng, als een soort slis.
Alsof hij al zijn controle verloor over zichzelf.
Duizende gedachten gierden door zijn hoofd, hij schrok ervan. Gedachten vol haat. Hij werd toch niet ziek?
Hij wreef even met zijn vlakke hand over zijn bezwete voorhoofd.
En keek zijn zus met een veel betekende blik aan.
Woorden waren niet nodig.

Yuriko had altijd al geweten dat zijn broer niet veel praatte en ergerde ze zich er ook niet aan. Ze wist wat hij zei, en wat hij dacht.
Weer gaf ze geen blik aan het meisje, ze was onbekent toch praatte ze met haar broer, wat haar op de een of andere manier alleen nog maar kwader maakte.
Als een reflex legde ze haar hand op Resi's been en streelde hem zacht met zijn duim, waarom ze het deed wist ze niet. Iets dwong haar het te doen. Ook al vond ze het niet erg om het te doen het was wel raar.
De veel betekende blik werkte ook nog eens mee met extra moeite hem niet weer te omhelzen, kleine woordjes te fluisteren. Toch hield ze zich op de een of andere manier perfect in. Het leek wel alsof ze zich wilde bewijzen tegen het meisje dat ze ook best zonder hem kon.
Maar Kira wist niets af van hen. Wist niets van hun verleden of van hun heden.
Toch was dat rare gevoel er alsof ze zich moest bewijzen.

Kira keek een beetje ongemakkelijk naar Resi en Yuriko. Wat waren ze aan het doen ze had de blik wel gezien
"o oke" ze liet haar sinas appelsap rondjes draaien in haar glas. Ze dronk het in 1 keer op.
"nou ehh ik ga denk ik vragen of er nog een kamer vrij is". Ze stond op en liep naar de bar en vroeg om een kamer.
Terwijl ze weg liep keek ze nog een keer met verbaasd gezicht naar Yuriko