Het huis van Sorrow

(Eigenlijk speelt het zich meer af op de straten denk ik, ze zitten niet echt in het café)

Shimara wilde antwoord geven, maar kreeg daar geen kans voor aangezien Sorrow haar al de rug toe keerde. 'Hmpff, ik kan wel een rede bedenken,' mompelde ze geïrriteerd in zichzelf en draaide zich even weer naar het meisje. 'Blijf jij maar hier, dat is denk ik het beste,' zei ze met een vriendelijke glimlach en snelde zich toen naar Sorrow toe.
Het kind liep eerst achter ze aan, maar bleef in de deuropening staan en keek ze na.

Sorrow liep al een paar meter verderop maar wachte op Shimara toen hij zag dat ze niet naast hem liep. Eigenlijk was het cafe nog geen kilometer verder. Zelfs geen halve. Oppeens bedacht hij zich nog iets en richte zich tot het meisje. 'wat is je broers naam?!'

(ok)

-new-


Voetstappen weerklonken terwijl hij naar binnen stapte richting de bar toe. Lucas keek zwijgzaam toe hoe hij passeerde en zocht voor een kans om hier weg te geraken maar hij stond net aade verkeerde kant van de kamer. Kyru wierp Vincent hem een vernietigende blik toe. 'wat moet je, als je Sorrow zoekt zul je moeten blijven zoeken. Hij is hier niet'
Een paar kinderen kwamen al lachend de trap afgelopen maar waren muis stil toen zgen wie er stond. Kyru voelde angst door hem heen stromen. Hij zag die levensbedreigende blik in Vincent zijn duivelse ogen. 'Kyru, ik kom voor jou' zei hij kill. Zijn woorden leken als zwaarden door Kyru heen te scheuren. Hij voelde zich bang. Dit voelde nietgoed aan maar toch wist hij zijn kwade blik op hem gericht te houden. 'net zoals bij Florian, zal ik je leven ontnemen' Na die woorden trok Vincent zijn zwaard uit maakte een mooie vlotte beweging en steekte recht in Kyru zijn hart. De kinderen schreeuwden het uit. Lucas keek met een strakke uitdrukking op zijn gezicht naar het tafereel. Bloed spatte in het rond wanneer Vincent zijn zwaard naar boven trok dwars door Kyru zijn lichaam heen. Kyru wilde nog iets uitbrengen maar hij kreeg de kans niet meer. Zijn lichaam zwakte af en hij voelde zich leeg. Pijn overheerste zijn lichaam terwijk hij met een harde klap neer viel.

-later-


Lucas zat neergehurkt naast Kyru en keek hem gefacineert aan. Hij porde vaag tegen zijn hoofd dat levenloos bleef liggen. 'hmm... Kyru, je stinkt...' De geur van bloed vulde het hele huis. Boven zaten bang en bibberend de kinderen. Ze wisten niet of het veilig was om naar beneden te komen. Ze stelden elkaar de vraag wie er zou gaan kijken maar geen enkel was blijkbaar dapper genoeg om zijn/haar angst te overwinnnen.

Sorrow opende verbaast de deur die op een kier had gestaan. De geur van bloed walmde in zijn gezicht en verschrikt keek hij om zich heen. 'Lucas? Kyru?' Lucas sprong op met weid opengesperde amren. 'SORROW-SAN!' Zei hij abnormaal vrolijk. Hij huppelde naar Sorrow toe en gaf hem een dikke welkomsknuffel. 'Vinny is hier geweest. Ik vind Vinny-san eng. Hij heeft Kyru pijn gedaan!' Zei hij beteuterd maar al snel verscheen die enge glimlach weer op zijn gezicht. 'waar is hij?' - 'achter de bar' Met snelle pas liep Sorrow langs de bar.

Zijn hart leek een slag over te slaan bij het zien van Kyru. Verslagen liet hij zich om zijn knieën vallen en keek geschokeerd naar Zijn gewonde vriend. Hij controleerde zijn hartslag angstig. 'kyru...' Hij schudde even aan zijn kleren.'KYRU! Word wakker! Gvd!' Hij vloekte. De kinderen die zich boven hadden verstopt kwamen nieuwsgierig en bang de trap afgewandelt. Om de hoek keken ze voorzichtig wat er gebeurde maar ze zagen alleen Lucas die met een big smile naar wat achter de bar gebeurde aan het kijken was.

'Sorrow-san, Kyru slaapt niet hoor' Klonk Lucas vrolijk. Hij liet zijn blik glijden naar het plafond en legde zijn wijsvinger op zijn kin. Het teken dat hij diep aan het nadenken was wat hij nu zou gaan zeggen. 'denk je dat er leven is na de dood? Misschien komt Kyru, Florian dan wel tegen. Waaa! Dat zou grappig zijn als die elkaar weer zouden tegen komen' Hij grinnikte maar zweeg abrupt toen Sorrow zich met zijn rug naar hem toe gedraaid recht stelde. De stilte die nu heerste was gespannen. 'lucas...' Sorrow draaide zich om en liep met een trage bedreigende pas naar hem toe. Vlak voor hem greep hij ruw zijn blonde lokken vast. Met een kille ondertoon fluisterde hij in zijn oor. 'geen tijd voor grapjes nu. Was dit Vincent zijn werk?' Lucas knikte kort en angstig, het vrolijke humeur was weer verdwenen en had plaats gemaakt voor laffe angst. Na dat hij had geknikt greep Sorrow hem beter bij zijn haren vast en duwde hem bruut tegen een tafel aan. 'ruim het op. Zorg er voor dat die kinderen er niets van zien' Lucas keek Sorrow met grote ogen aan. Wat mankeerde hem nu weer? Of was hij weer eens in een kwade bui vandaag? Sorrow draaide zich om naar de kinderen en zag het meisje dat Kyryé van zo graag wilde.

Hij liep naar haar toe. Snokte haar aan haar arm bij de anderen kinderen weg en pakte haar dan op. Toen ze tegen stribbelde fluisterde hij stil in haar oren. Onhoorbaar voor de anderen dat als ze zich niet gedroeg dat ze haar van 100 meter hoogte naar beneden zou laten vallen. Meteen daarna was ze heel stil en durfde amper te bewegen. Heel de tijd knaagde zijn geweten. Verbood zijn geweten zich zo te gedragen. Maar hij leek zelfs zijn eigen geweten niet te horen. Je wilt antwoorden. Antwoorden krijg je niet zomaar. Dus het is maar normaal dat je dit doet. Maar is het wel echt normaal dat je dit doet? Een onschuldig kind vermoorden in opdracht van iemand? Ze had niets misdaan. Haar broer was ze trouwens net verloren door hem. Als hij hem niet verwond had Shimara nooit die gozer zijn leven ontnomen.