Zabuzay's Huis.

Het huis van Zabuzay Jas-son, de vader van Mia. hij is een man 41 en bezit als een van de enige geen krachten. hij woont ergens bij een dorp waar niet veel mensen komen. hij woont nog steeds in het huis waar Mia is opgegroeit. Hij heeft geen baan en heeft ook nooit iets in die richtin gedaan. hij werkt zelf op het land en in de bossen, zo komt hij aan eten en hout. het huis heeft hij zelf gebouwt nadat Mia's moeder hun verlaten heeft. hij en mia hebben er een fijne tijd gehad.

Je mag langs komen, wat me opzich wel appart lijkt als je geen mia bent. maar messchien kom je wel toevallig in de buurt. deze topic is vooral bedoelt zodat mia met haar vader gaat praten. messchien ken je Zabuzay wel uit het verleden? wie weet?

(( de bedoeling is dat je zelf Zabuzay speelt.. ))

Haastig sprong mia van Kinzaku's rug af. ze kwam net terug uit het oosten en had de brief nog in haar hand geklemt. het mes had ze alweer aan haar been vastegemaakt, ze wou Kinzaku niet verwonden ookal was dat sterk met zijn sterke schrubbige vacht. om een of andere reden voelde ze zich onrustig door de brief, het was gewoon zo niet iets voor haar vader om haar een brief te stuuren. toen ze het huis uit haar ooghoeken zag glimlachte ze lichtjes, het was nog precies het zelfde als toen ze hier wegging. precies zoals haar vaders huis in haar gedachtens getekend stond. ze bleef even gehypnotiseerd staan en draaide zich toen langzaam naar Kinzaku om, ''ga maar jagen, hier dicht bij is een bos. ik ben dadelijk terug'' ze streelde even over zijn scrubben en beende toen richting het huis. de meters tussen haar en het huis in verminderde. toen ze voor de deur stond hefde ze licht bevend haar arm op om te kloppen, haar vader was haar voor met de deur te openen. ''Mia!'' riep hij uit terwijl hij haar stevig omarmde. Mia kreeg amper de tijd om hem terug te begroeten en werd alweer mee naar binnen getrokken. haar vader begon al blij te ratelen over de dingen die de afgelope tijd gebeurd was. blablablabla het waren allemaal onnuttige dingen die hij vertelde, allemaal dingen waar ze niks aan had, allemaal dingen waarvoor ze hier niet kwam. ''pap!'' zei ze midden in zijn verhaal, hij stopte en keek haar met grote ogen aan, ze negeerde het en vervolgde. ''waar moesten we over praten'' hij sloot meteen zijn mond en keek sirieus. ''kom we gaan zitten'' zei hij op zijn eigen strenge toon. hij schoof een stoel naar achtere en ging zitten, schuin naast hem lag een doosje.

Mia omarmde de stoel even met haar vingers en bleef stijf staan. pas nadat haar vader haar een tijdje dwingend aanstaarde schroof ze de stoel ook naar achteren en ging ze zitten. ze leunde met haar ellebogen op de tafel en keek haar vader recht aan. ''dus'' ze liet haar blik even kort naar het doosje dat naast hem lag flitsen. ''dus'' herhaalde haar vader, hij was het softe type die dus niet meteen kon zeggen wat er op zijn lever zat. ''het doosje'' mia pakte het doosje en hield het voor hem voor, ''er is iets met het doosje neem ik aan'' zei ze weer. haar vader staarde haar even aan en pakte toen het doosje uit mia's handen. ''het was van je moeder'' hij fluisterde het zacht alsof het verboden was, en voor mia was het dat ook. alles over haar moeder was verboden. mia's ogen werden meteen groot en schroof met haar stoel iets naar achtere. Zabuzay's gezicht stond gekwetst en pijnlijk en dat was dan ook de reden waarom mia bleef zitten. ''ik weet dat je niet wilt om iets over haar te horen'' hij zweeg even en hield zijn blik gericht op hat doosje. ''mia. in dit doosje zitten alle foto's die ik ooit van je moeder heb gehad, ik vind dat jij ze moet hebben'' hij zweeg weer en keek moeilijk op maar mia. de tranen stonden in zijn ogen en zijn hande trilde een beetje, je kon duidelijk zien dat het erg moeilijk voor hem was. ''ik heb nog altijd van haar gehouden'' fluisterde hij zo zacht dat het gelipleest moest worden. Mia beet hard op haar lip en strekte haar hand niet uit naar het doosje dat haar vader voorhield. ''ik hoef het niet'' murmelde ze om de woede in te houden die in haar zat. haar vader schroof zijn stoel hard naar achtere en gooide het doosje in een woede in mia's schoot. het doosje klapte open en alle foto's vielen op de grond en in haar schoot. met nóg grootere ogen keek mia naar de foto's van haar moeder, foto's die net zo goed van haar hadden kunnen zijn...

Mia pakte een paar foto's op en zweeg. in haar hooft was het een grote zooi, een grote verpeste zooi. ''ik, zij'' fluisterde ze zacht haar vader bleef verstijft staan op de plek waar hij was opgesprongen. ''ze is net als mij'' mia's ogen traande van woede, de foto's die ze in haar handen had gooide ze richting haar vader. tegelijker tijd sprong ze woedend op, ''jij wou gewoon dat ik zoals haar werd hé!'' schreeuwede ze pissig. Zabuzay sperde zijn ogen wijd open en keek haar wild aan, ''ik wou dat je jezelf werd, ik kan er niks aan doen dat je net zoals je moeder bent'' schreeuwede hij boos terug. Voor Mia was dit de ergste belediging die je kon krijgen. ''Net zoals mijn moeder?'' Mia's stem klonk oppeens kalm en beheerst. ''ik ben niets zoals de vrouw die mij gebaart heeft, ik zou nooit weg lopen voor mijn dochter'' ergens in haar stem klonk een vlaagje pijn, pijn dat haar moeder haar verlaten had. ''dat deed ze ook niet'' gooide Zabuzay in als verweer. Het was nutteloos, Mia luisterde al niet meer. Ze knielde op de grond neer en begon alle foto's bij een te rapen die uit het doosje gevallen waren. door haar hooft speelde zijn worden nog een paar keer, ik kan er niks aan doen dat je net zoals je moeder bent. Elke keer dat het in haar hooft herhaald werd deed het pijn, een stekende pijn. van verrotheid, dat je toch zo was als de enige persoon in de wereld waar je niet op wou lijken. Toen ze eenmaal alle foto's bij elkaar geraapt had stopte ze alle foto's netjes in het doosje. ze ging overreind staan en legde het doosje neer op de tafel, ''is er nog iets?'' alle pijn en andere emotie's waren uit Mia's stem.

Zabuzay keek Mia moeilijk aan en schudde langzaam nee, ''ik wil graag dat je het doosje houd'' zijn stem klonk schor. Mia haalde haar schouders op en pakte het doosje weer op. ''wat jij wilt'' de emotie lozen toon klonk nog steeds door in haar stem. Ze draaide zich om zonder iets te zeggen en beende naar de deur. Woede was er overal in haar lichaam, het was niet te merken maar het was er wel. ''Mia?'' probeerde haar vader nog, ''zeg maar niks'' was mia’s antwoord. Ze opende de deur met de hand waarmee ze het doosje niet vast had en liep het huis uit, achter haar sloeg ze de deur hard dicht zodat haar vader haar niet achterna zou komen. Kinzaku stond een paar meter verderop een paar konijntjes angst aan het aanjagen. Dat fleurde Mia een beetje op, Kinzaku. ''Kom'' bromde mia terwijl ze in het zadel klom. het doosje dat haar vader haar gegeven had stopte ze in een van de zadelzakken. het maakte niet heel veel uit als ze het kwijt zou raken, ze hield het nu toch gewoon voor haar vaders plezier. ze gaf een klopje op zijn hals als teken dat ze konden te gaan. hij zette zich heftig af en ze vlogen de lucht in...

- End -