De fontein

Heathcliff grinnikte om Yuriko's korte blik, maar vanbinnen huilde hij. Wat moest hij doen? Moest hij zeggen dat het oké was, en dat zij en Ayase bij elkaar hoorden? Dan zou hij liegen. Het enige waar hij kon opkomen was zo warm en oprecht, maar het zou het voor Yuriko alleen nog maar moeilijker maken. Hij zuchtte. Hij stond tussen twee vuren. Hij wou het niet moeilijker maken dan het al was, maar hij wou zichzelf niet voorliegen. 'H-Het spijt me..' zei hij oprecht. 'Ik heb gebruik van je gemaakt in een zwak moment.. Het spijt me..' Hij ging voorzichtig met zijn hand naar haar kin, en hief ze een beetje omhoog, zodat hij haar ogen kon zien. 'Zeg me alsjeblief wat ik kan doen? Ik wil je niet voor eeuwig ontwijken..' De gedachte alleen al scheurde Heathcliff uit elkaar. 'Daarvoor zie ik je te graag..' Zijn ogen bleven haar aankijken, onophoudelijk.

Yuriko beet op haar lip en begreep niet waarom hij even lachtte. Zij kon wel huilen, huilen over het feit dat ze Hetah nooit zou kunnen aan raken op een manier die niet mocht omdat ze Ayase al had. Bij zijn naam wist ze weer waarom ze hier was.
Ze wilde streng tegen hem zijn, maar hij was haar voor. Maar dan op een lieve manier.
Zijn hand tilde haar kin op en ze keek hem weer aan. 'Nee het is mijn schuld..', mompelde ze met trillende stem. Zij was de gene die zich niet kon beheersen die zich voor zijn voeten had geworpen.
'Je hoeft niets te doen, zodra Katsuro kan vliegen..', ze wist niet of het goed was te vertellen wat ze ging doen. Ze was bang dat hij het aan Resi door vertelde. Ze hield haar mond. 'Laat maar..', mompelde ze er achter aan.

Heathcliff keek haar diep aan, en hing aan haar lippen, tot ze plots stopte. Hij fronsde een beetje gekwetst zijn wenkbrauwen en schudde even met zijn hoofd. 'Wat als Katsuro kan vliegen..?' vroeg hij een beetje achterdochtig, maar tegelijk ook bang. Zijn hand gleed terug over haar schouder, naar haar bovenarm. 'Zeg het me, alsjeblief..' fluisterde hij bijna. Hij smeekte haar zowat om het te vertellen.

'Niets', zei ze zondere enkele emoties. Hij hoefte het niet te weten. Niemand hoefde het te weten. Ze zouden haar alleen maar volgen omdat ze denken dat ze niet voor haar zelf kan zorgen. Ze zou ze eens wat laten zien.
Ze werd even kwaad op niets bij het gevoel dat mensen haar klein en zwak vonden. Ze wilde het tegen deel bewijzen ookal had nooit iemand zo iets tegen haar gezecht.
Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek naar de grond terwijl ze langzaam de woedende gedachte van zich afschoof aangezien ze wist dat het helemaal nergens op sloeg. Dat ze de angst niet wilde toe geven.

Hoeveel Heathcliff ook van Yuriko hield, hij maakte haar gek. Gek van verlangen, en soms echt gek. Zoals nu. Hij kon haar niet doorgronden! Wat wou ze toch van hem! Heathcliff leek te breken. Na alles wat er gebeurd was, gaf hij het eindelijk toe. 'Heb je enig idee wat je met me doet, Yuriko?!' Hij klonk kwaad, en tegelijk panisch. 'Wat wil je nu?! Wat wil je dat ik zeg?! Wil je dat ik je smeek om het te vertellen? Wil je dat ik aan je voeten ga liggen, zodat je me opnieuw kan gebruiken? Want dat is hoe ik me voel, Yuriko! Gebruikt!' Hij wou niet tegen haar roepen, dat was wel het laatste. Maar hij kon niet anders. Iets in hem was ontsnapt en wou er nu uit.

Yuriko keek hem vaag aan. Geschrokken was ze niet. Ze wilde alleen dat hij er over op hield, niet verder vroeg en al helemaal niet aan haar voeten ging smeken.
Toch stond haar blik fel met een speelse twinkel er in, alsof Heath ook een van haar menselijke pionne was. Maar dat zou ze nooit doen, ze zou nooit met hem spelen. Maar dankzij het laatste stukje hart dat weg was gebrokkeld leek het alsof ze geen gevoel meer had, voor niemand.
Yuriko legde haar hand op zijn wang om hem te kalmeren. 'Ik gebruik je niet', zei ze met een enge soort van kalmte in haar stem. Iets ongebruikelijks als je beste vriend zo boos werd. Zich gebruikt voelde.

Onmiddelijk toen Heathcliff Yuriko's hand op zijn kaak voelde, werd hij kalm. Hij kon er niet tegen vechten. Hij zuchtte jammerlijk, en zijn hand gleed naar de pols van haar hand aan zijn wang. 'Maar waarom heb ik dan dat gevoel..?' En Sorrow ook.., dacht hij er plots achter. Hij keek haar aan, maar wanneer hij in haar ogen keek zag hij niet de Yuriko die hij eerder gekend had. De Yuriko van op het gala, van in de muziekschool. De Yuriko waarop hij verliefd was geworden..

Yuriko was niet meer haar zelf. Iets haar haar lichaam betreden. Iets duisters dat alleen nog maar kon doden. Kon spelen met zielen. Iets waar Yuriko van hield. Spelen.
Ze liep met kleine passen naar hem toe en ging tegen zijn lichaam aan staan. 'Welk gevoel?', vroeg ze met een veels te zoete stem.
Ze keek omhoog recht in zijn ogen terwijl de speelse twinkel haar ogen overnaam. Toch bleef er duister in staan. Enorme kwaadheid dat Yuriko totaal had over genomen.

Heathcliff keek in haar ogen, en de twinkel was niet zomaar aan hem voorbij gegaan. Hij voelde haar lichaam tegen het zijne. Hij slikte. 'Yuriko.. Doe dat nou niet..' smeekte hij, maar hij was zelf niet volledig overtuigd. Hij wist dat dit niet mocht, maar hij kon niet aan haar weerstaan. Hij sloot zijn ogen en slikte opnieuw. 'Echt, dit kan zo niet..' zei hij in een vergeefse poging.

Yuriko grijnste vals en staarde hem nog altijd aan terwijl haar arm om zijn middel krulde. 'En wat doe ik dan?', vroeg ze schijn heilig. Zelfs haar stem leek niet meer op de eerst zo kleine Yuriko. Deze was beangstigend, zacht. Alsof de wind haar stem droeg naar Heaths oor. Een stem die Heath langzaam binne drong en hem gek probeerde te maken.
Ze haalde haar ogen weer van hem af en keek naar zijn shirt. Nog altijd stond de grijns op haar gezicht en je kon simpel weg gewoon voelen dat hij er was.

Heathcliff slikte opnieuw, en voelde hoe een verlangen in zijn lichaam kroop. Hij probeerde het te dwingen, maar Yuriko.. Ze deed iets met hem, dat onbeschrijflijk was.. Onbeschrijflijk verkeerd, maar tegelijk toch zo aangenaam. Hij wou wat zeggen, maar kon niet. Hij kon zich er niet tegen verzetten. Yuriko had hem in haar macht.

Yuriko ging op haar tenen staan en kwam net met haar mond bij die van Heath. Maar ze kuste hem niet. Ze bleef er enkele centimeters tussen houden en grijnste.
'We doen toch helemaal niets', zei ze nog altijd veel te zoet en ze liet haar vinger over zijn kaak lijn glijden.
Dit spel wat ze speelde was heerlijk. Om Heath in haar macht te hebben. Maar het was niet meer Yuriko het was een totaal andere kant van haar. Een kant dat ze niet onder controle had. Een kant die Heath gek zou maken.

Heath keek naar Yuriko, naar haar ogen en naar haar lichaam, dat hem aanraakte. Hem gek maakte. 'Alsjeblief, Yuri, dit is niet juist..' zei hij bijna onhoorbaar. Het was een stem in Heath die steeds meer naar achteren gedrukt werd, en overmeesterd werd door verlangen. Puur verlangen en het smachten naar Yuriko. Zijn hand nam de hare vast, en trok die weg van zijn gezicht. 'Stop ermee..'

Yuriko liet ging weer op haar voeten staan maar keek hem nog altijd grijnzend aan. Die heerlijke twijfel in zijn stem maakte het nog uitdagender. Maakte het spel alleen nog maar leuker.
Ze voelde hoe hetah haar hand van zijn wang af haalde en nog altijd keek ze hem met twinkelende ogen aan.
Ze liet twee vingers door zijn nek glijden waarbij haar nagels lichtelijk mee streelde.
Haar blik stond nog altijd gevestigd op die van hem en keken hem door dringend aan. Een kleine straal van maanlicht gleed over haar gezicht waardoor haar huid nog bleker werd dan dat hij al was.

Heathcliff voelde een rilling over zijn rug lopen. Vanwaar het plots kwam wist Heath niet, maar hij wist het verlangen te onderdrukken. Misschien was het gewoon het idee van Yuriko pijn te doen. Dat wou hij niet. Echt niet. Zijn hand haalde opnieuw uit naar de hare, en dwong haar op te houden. Hij legde zijn beide handen op haar schouders, en hield haar zo tegen. In zijn ogen leek iets te branden. Ook zijn handen gloeiden. Een gevoel dat hij nog nooit had gehad. 'Dit ben jij niet, Yuriko! Ik weet niet wat er met je is, maar het klopt niet!' Hij keek haar doordringend aan. Zijn handen leken te branden, te smeulen..

Diep van binne schreeuwde Yuriko. Ze wilde terug in haar lichaam. Ze wilde Heath geen pijn doen. Maar ze kon niet iets moest haar wakker maken. 'Heath ik weet dat je wilt', grijnste Yuriko.
Ze probeerde iets te doen maar Heath greep naar haar schouders. Opeens leken ze door de branden zo heet waren ze.
De pijn drong langzaam tot haar door en beetje bij beetje kwam Yuriko terug.
Maar ze verloor het bewust zijn naar mate de pijn erger werd. Met een smak klapte ze op de grond en lag nu voor Heath zijn voeten.

Heathcliff keek haar doods aan, maar het vuur in zijn ogen leek op te wakkeren. 'Ga weg!' riep hij tegen Yuriko. Hij wist gewoon dat hij het niet tegen haar had. Zijn handen brandden verschrikkelijk. Plots viel Yuriko neer. Heathcliff leek terug de verliefde en paniekerige Heath te worden. Hij hurkte neer op de grond, naast Yuriko. 'Yuriko?!' Riep hij bang, in de hoop tot haar door te dringen. Hij wou haar heen en weer schudden maar zijn handen brandden nog steeds, en hij wist niet hoe het te stoppen. Hij kon niet om met zijn krachten. Hij keek paniekerig om zich heen om een oplossing te vinden. Zijn oog bleef handen op de fontein! Hij stond zo snel als hij kon op en onmiddelijk stopte hij zijn sissende handpalmen in het koele water. Er ontstonden bellen in het water en het leek te koken, en de de stoom die ervan afkwam steeg tot boven de huizen. Heathcliff beet op zijn lip, om de pijn te verbijten. Hij kreunde even pijnlijk, en van zodra zijn handen leken te zijn afgekoeld, hurkte hij terug neer bij Yuriko. Met een hand die nog nat was van het fonteinwater, ging hij naar haar voorhoofd en liet ze daar rusten. Hij keek bang naar haar gesloten ogen. 'Yuriko..' zei hij zacht.

Yuriko zag niets meer, voelde alleen de enorme pijn op haar schouders. Het voelde alsof ze in brand stonden.
Ver weg hoorde ze de stem van Heath. Ze wilde naar hem terug gaan maar haar lichaam was in een gevecht met een andere kant van Yuriko. De kant die Heath gek probeerde te maken, die hem langzaam probeerde te verslinde.
Even was alles stil. Geen geluiden meer, geen pijn meer. Het natte koude water druipte langs haar kijk lijn en Yuriko knipperde met haar ogen.
In een seconde zag ze Heath bij haar zitten. Ze moest haar ogen openen. Langzaam gehoorzaamde haar lichaam en haar ogen gingen langzaam maar zeker open en keke recht in de ogen van Heath.
Bij de eerste seconde voelde ze de pijn op haar schouders weer en in een reflex schoten haar handen naar haar schouders en ze kreunde pijnlijk.

Heathcliff zag hoe Yuriko met haar ogen knipperde, en kon een blije glimlach niet onderdrukken. Hij keek haar hoopvol aan. Misschien was het zo erg niet. 'Hey..' Zei hij zachtjes toen hij haar aankeek. Zijn hart brak toen hij zag hoeveel pijn ze had aan haar schouders. En het was zijn schuld. 'Het spijt me, Yuriko..' zei hij snel, een beetje paniekerig. 'Ik ga je helpen.' Hij klonk vastbesloten. Voorzichtig nam hij haar op van de grond, en droeg haar in zijn beide armen. 'Zeg als ik je pijn doe..' zei hij zorgzaam, en hij keek even naar Yuriko. Toen keek hij om zich heen. Waar kon hij heen? Hij moest haar ergens laten verzorgen..

Yuriko wilde zeggen dat hij zich niet hoefte te verontschuldigen. Dat het haar eigen schuld was. Dat ze gestoord was. Dat ze zich zelf niet eens onder controle kan houden, maar er kwam geen enkel woord uit haar mond. Hoe hard ze ook probeerde te schreeuwen. Niets.
Ze voelde hoe ze van de grond opgetild werd en dacht weer terug aan de muziek school. Daar tilde hij haar ook op. Ze kalmeerde door zijn sterke armen en kroop weer iets meer naar hem toe. Maar bij elke beweging leken haar schouders uit een te scheuren.
Weer kwam er een pijnlijke kreun uit haar mond en ze kneep haar ogen samen.

Telkens wanneer Yuriko kreunde, was Heath bang dat het te laat was. Hij kon redelijk overdrijven, als hij in paniek geraakte. 'Rustig maar..' zei hij om haar te sussen, en hij begon in een willekeurig richting te lopen. Hij hield even halt. Hij kon toch moeilijk gewoon blijven lopen? Hij keek naar Yuriko. Hij wist niet of ze kon praten, maar hij probeerde het maar. 'Yuriko, waar kan ik je heen brengen?' vroeg hij voorzichtig. Hij probeerde zo duidelijk mogelijk te praten, zodat ze hem zeker zou begrijpen.

Yuriko hjigde zachtjes en probeerde zo veel mogelijk tegen Heath aan te kruipen. Ze voelde zich veilig in zjin sterke enorme armen. Diep van binnen vond ze het weer heerlijk om in zijn armen te liggen maar het mocht niet.
Yuriko schrok even bij de gedachte dat ze naar het ziekehuis moesten gaan. Daar wilde ze niet heen. Ze wilde niet verzorgd worden als een machteloze pop.
Toch moesten ze er heen als Yuriko ooit nog norme schouders wilde hebben. 'Ziek.. huis', kwam er uit gerold met veel moeite.

Heathcliff keek haar schichtig aan. 'Het ziekenhuis, oké!' Hij gaf haar heel zacht, heel snel een kusje op haar voorhoofd. 'Het komt wel goed, ik ga je helpen..' zei hij zelfzeker. Hij draaide zich om, en liep richting het ziekenhuis.

newnew

Kira liep plassen ontwijkend naar de fontein. Het had net flink geregend en nu kwam de zon langzaam weer tussen de wolken door. Ze had eigenlijk niks te doen, dus had ze besloten om naar de fontein te gaan. Amado was ook meegekomen al liep hij meer in de struiken dan gewoon op het pad. Kira ging op de rand van de fontein zitten en stak haar hand in het koele water. De zon liet de waterdruppels als parels glimmen. In de fontein zelf leek een regenboog te zitten. Kira keek naar de regenboog in het water en glimlachde droevig. Was het leven maar als een regenboog, altijd kleurrijk en vrolijk. Maar regenbogen zijn ook niet altijd, net zo als het leven niet altijd vrolijk was.

Mia beende stevig door, ze probeerde Kinzaku bij te houden die hoog boven haar in de lucht vloog. de laatste tijd was hij steeds sterker geworden, een volwasse mannelijke groene draak was het nu. ze was trots, trots op haar draakje. Mia hijgde lichtjes en keek weer voor zich uit, ze was bijna over een boomstronkel heen gestruikelt die voor haar lag. de fontein lag een stuk verderop, ze ging er heen om te bidden. te bidden voor alles, meerendeels voor zero en stiekem een klein beetje voor kira. messchien meer dan vriendschappelijk, maar dat probeerde ze te vergeten.