De rotsen bij de zee

-New-

Anza stond op een hoge rots, veilig boven het water en keek uit over de rustige golfjes, die zich voorzichtig leken voort te bewegen. De sterren glinsterde samen met het water en de maan maakte het zichtbaar. Een mooi gezicht, maar eenmaal gezien kende je het plaatje wel. In de ogen van Anza dan.
Hij vond eigenlijk alles snel saai worden. Plekken die hij gezien had, daar kwam hij nooit meer, maakte niet uit hoe prachtig ze waren. Hij had het eenmaal al een keer gezien en als hij terug zou gaan, zou alles weer precies hetzelfde aanzicht hebben. Wat had het dus eigenlijk voor een nut, om terug te gaan?

Met moeite schropte Mia haar schoenen uit terwijl ze een rots een stukje verder opliep. Verderop zag ze vaag een jongen, ze richtte haar aandacht op de zee. Ze was hier tenslotte niet om nieuwe mensen te ontmoeten, Noch om aan andere te denken. Ze moest aan zichzelf denken, aan wie ze was. Wat haar doel was? Wat ze uiteindelijk hier deed. Kinzaku natuurlijk ook, ook over hem moest ze nadenken. Mia nam een gefronste blik aan in haar gezicht terwijl ze voor zich uitstaarde naar de kleine gloven van de zee. De wind die maar lichtjes over haar lichaam heenstreelde bezorgde haar toch kippenvel. Ze was dan ook veel té dun gekleed, zoals altijd.

De voetstappen van een ander werden hoorbaar. Ze waren dof en vaag, maar omdat de wind vanaf die kant kwam aanwaaien, werd het geluid beter meegedragen, waardoor Anza het kon horen. Hij probeerde te kunnen zien of het een persoon was die hij kende, door vanuit zijn ooghoeken te kijken, maar het enige wat hij zag waren een paar rotsen.
Ondertussen werd er vlak bij Mia een dreigend gesis hoorbaar. Het leek op het gesis van een slang, maar dan angstaanjagender en... groter?

Mia winkelde zachtjes haar armen om zich heen terwijl ze lichtjes vreef zodat ze het warmer kreeg. Ze was eigenlijk té druk in gedachte om dat gesis aangehoord te kunnen hebben. Liefde, mpf. Weinig. Nouja, nu weinig. Ik en Zero zijn uitelkaar gegroeit. Hij is nog steeds belangrijk voor me, maar toch. Niet meer wat het was. Nu is het niets vergeleken met wat het was. Langzaam hoorde Mia dat gesis doorklinken in haar oren. Haar hand legde ze meteen in een reflex op haar samurai zwaarden terwijl ze zoekend om zich heen keek van waar het geluid vandaan kwam.

Van achter en onder de rotsen, uit de schaduw werden ogen fel groen gekleurd zichtbaar en trad een enorme zwarte draak naar voren. Hij siste dreigend en zijn staart zwiepte gevaarlijk heen en weer. Zijn vleugels waren half uitgeklapt en in zijn vleugels zaten een paar scheurtjes. Een volgroeide draak dus, dat kon je zien. Zijn lichaamsbouw was anders dan die van de meeste zwarte draken. Hij had een angstaanjagende blik in zijn ogen en hij liet zijn dunne tong uit zijn bek, zoals een slang dat ook altijd doet.

Langzaam schoten Mia's ogen over de rotsen heen, ze bleef steken toen ze iets van achter de rotsen zag opdoemen. Een grote zwarte draak kwam haar richting in. Angst borelde lichtjes in Mia op toen ze zijn woede op zijn gezicht te lezen zag. Mia schuifelde lichtjes naar achtere om de afstand tussen haar en de draak groot te houden. Terwijl ze dat deed viel ze half van een rots af op een andere. Het was een pijnlijke landing waardoor ze ook even met haar ogen gesloten bleef liggen. Toen de gedachte aan de grote zwarte draak weer in haar op kwam sprong ze op en trok ze haar zwaard uit zijn lans. Al was het maar om zichzelf te kunnen verdedigen.

De draak liet zijn speeksel langzaam uit zijn bek lopen. Het speeksel had dezelfde kleur groen als zijn ogen en het stonk enorm. De stenen waar het speeksel terecht op kwam, smolten weg omdat het speeksel hardnekkig zuur was.
Dreigend deed hij een stap dichterbij, maar stopte toen hij een bekende stem hoorde.
'Kabori, wat denk je dat je aan het doen bent?' sprak Anza op een kalme toon vanuit de verte. Terwijl hij zonder moeite, met zijn handen in zijn zakken gestoken over de rotsen liep, werden ze steeds net zo lang als de vorige rots en werd de bovenkant vlak, zodat er een pad voor hem verscheen waardoor hij makkelijk kon lopen.

Verbaast en ongelovig keek Mia naar de jongen man waar de draak zo goed naar luisterde. Een rilling liep over haar rug, het was zo raar. Het ene moment voelde zich angstig en nu oppeens weer gewoon. Prettig messchien zelfs. Ze stak haar zwaard weer in zijn lans en liep moeizaam over een paar rotsen richting de jongen. ''Is het jou draak?'' riep ze hard in de hoop dat hij het hoorde ookal was er toch een aardige afstand tussen hun beide in.

Anza stopte vlak voor Kabori en draaide zich een kwartslag naar Mia. Hij knikte alleen maar en draaide zich toen weer terug naar het zwarte schepsel. Hardhandig aaide hij hem over zijn hals, omdat hij het anders niet zou voelen of merken.
'Wat doe je hier op zo een laat tijdstip? Het is gevaarlijk hier, zeker voor types zoals jij,' zei hij en nam haar in zich op. Zoals hij haar nu zo zag, leek ze niet echt iets bijzonders. Het standaard type meisje, saai dus in zijn ogen.

''Gevaarlijk?'' herhaalde ze verbaast, ''voor types zoals mij?'' herhaalde ze daarna lichtjes gekwetst. ''Mag een mens niet meer rustig een wandelingetje maken over wat rotsen'' mompelde ze brommerig terwijl ze haar rug naar hem toe draaide. Wat dacht hij wel niet? Dat ze zichzelf niet kon verdedigen en dat ze zwak was? Ze hield er niet van als mensen haar onderschatte, het liefst had ze dan nog dat mensen haar overschatte. Dat was minder beschamend dan dat mensen dachten dat je amper iets kon.

Anza knikte bevestigend met als altijd een verveelde uitdrukking op zijn gezicht staan. 'Op dit late tijdstip is het gevaarlijk weetje? Wat zou er gebeurd zijn als ik er niet was geweest. Denk maar niet dat je met je zwaard mijn draak kon verslaan, laat staan verwonden. Het is voor hem niet meer dan een tandenstoker, waarmee hij de stukjes van jouw vlees tussen zijn tanden weg had gehaald als ik hier niet geweest was,' zei hij monotoon en gaapte even.
Hij had gelijk, dit was het standaard type meisje.

''Als hij me aan zou vallen zou ik Kinzaku roepen weetje'' beet ze hem toe net voordat ze op haar vingers floot. Kinzaku was ergens jagen dus zou er zo zijn. Ze hoorde geklapper van vleugols en een hoog mannelijke krijs van een draak, Kinzaku. Mia hefde haar hooft richting de lucht en zag Kinzaku rondjes boven hun vliegen.

Anza keek verveeld omhoog en schudde zijn hoofd. 'Laat me raden, je bent level 2, nog niet bepaald een ervaren strijder en je draak is pas een paar weken oud. Hij is nog niet volgroeid en hij weet nog niet helemaal hoe zijn krachten werken. En nu de vergelijking, ik ben level 5, heb 8 missies succesvol afgesloten en mijn draak is volgroeid, plus groter dan die hagedis van jou,' zei hij kalmpjes en gaapte nogmaals.
Dat was altijd het vervelende van deze meiden, ze waren zo voorspelbaar, dat je eigenlijk al meteen een antwoord kon geven, zonder dat ze ook maar iets gezegd hadden.

''Je voelt je zelf nu vast heel erg goed'' zei ze minachtend. Hij had gelijk over dat haar draak messchien niet veel gedaan zou kunnen hebben maar toch. Wat moest ze dan doen? Ze kon moeilijk for ever thuis blijven omdat het toevallig gevaarlijk zou kunnen zijn. ''Het hele leven is gevaarlijk'' zei ze daarna dromerig terwijl ze naar een paar rotsen keek. ''Dat is juist het leuke er aan'' een grijns verscheen op haar gezicht toen ze het woor leuke liet vallen.

'Valt tegen,' zei hij terwijl hij zijn hand voor zijn mond sloeg omdat hij moest gapen. Kabori siste en ging met zijn tong langs zijn tanden, terwijl hij naar Mia keek. Wat een irritant mensenwezen was dit zeg. Ze deed uit de hoogte, alsof ze heel wat was. Maar in vergelijking, was ze hetzelfde als één zandkorrel, in een zandstorm.
'Als je dat kan zeggen, heb je nog geen echte angst geproefd,' zei hij monotoon en liet de rost waar hij op stond wat omhoog gaan, zodat hij veilig stond. Het werd vloed en als het vloed werd bij volle maan, werd het gevaarlijk.

Ze wenkte naar Kinzaku dat hij moest dalen maar betwijfelde het of hij het zag. Vervolgens keek ze even naar Anza, ''ik heb ook nog geen echte angst geproeft.'' Met een lichte sprong klom ze iets verder een hogere rots op. Het begon tenslotte wel vloed bij volle maan te worden. Ze zag hoe Kinzaku blijkbaar besloten had niet dichterbij hun te komen en vond het dan ook niet heel gek. De jongen en hij waren beide rond level 5, Kinzaku die slechts een level 2 was had het recht om bang te zijn.

'O, maar daar kan ik wel verandering in voor je brengen hoor,' klonk een stem die uit het niets leek te komen. Verderop, op de hoogste en scherpste rots stond Kyryé, met haar vleugels open gespreid en met haar blote voeten op de scherpe punt, alsof er niks aan de hand was.
Nog een paar strijders, waar ze misschien wat aan zou hebben in de toekomst. Ze moest alleen goed uitzoeken wie dit schepsel was, dan wist ze ook wat ze was.
Haar blik gleed af naar Anza. Ze wist al wie hij was, maar daar wilde ze hem maar al te graag weer aan helpen herinneren, want sinds hun laatste ontmoeting, was er in haar ogen niet erg veel veranderd. Tenminste, op het eerste oog niet.