De rotsen bij de zee

Met voorzichtige stappen liep Shimara secuur en netjes over de vlakke rotsen heen. Dit leek haar wel een goede plek om na te denken over alles en misschien wat inspiratie op te doen voor een nieuw lied. Het geklots van de golven die zachtjes tegen de rotsen aan omhoog probeerde te komen, het ruizen van het duinen gras dat werd heen en weer gezwaaid door de wind. Perfect...
Ze zuchtte tevreden, terwijl ze met een onbewuste glimlach op één van de rotsen ging zitten, met haar knieën opgetrokken en haar armen er omheen geslagen. Rust, kalmte, geen oorverdovende stilte. Wat hield ze toch van de zee.

Niet veel verder stompelde Sorrow tegen de rotsen aan. Hij liet zijn schouder tegen een wat grotere rots aanleunen en hield zijn gezicht verborgen achter zijn haar. Bloed droogde langzaam op zijn kleren. Hij proefde het nog steeds na toen hij zijn snijtanden aflikte. Hier zou niemand zijn. Dat wist hij gewoon zeker. Maar als het wel zo was zou het niet kunnen ruiken. De wind zat namelijk in een verkeerde richting. Ciara was verdwenen. Sinds persephone hem had gebeten was ze wel vaker weg. Ze keek hem ook altijd met zo'n behoedzame mannier aan. Alsof ze hem niet herkende of niet wilde herkennen.

Shimara haar haren waaide één kant op. Een paar plukken zochten hun weg voor haar gezicht langs om de richting van de wind na te kunnen zweven, wat enige irritaties opwekte. Maar, het zicht maakte het weer goed. Hoewel er een flinke bries stond, leek ze zee er niet veel last van te hebben. Een paar kleine golfjes klotste tegen de rotsen aan, maar dat was het wel. Bijna tijd voor eb, want het water bij de rotsen werd steeds minder.

Sorrow ademde eens diep in voor hij verder liep. Wanneer hij om een rots liep schrok hij zich dood toen hij het roze haar herkende. Hij draaide zich haastig om, om te voorkomen dat ze hem in deze toestand zag. Hij wilde hier zo rap mogelijk weg maar gleed uit.

Shimara streek met haar hand door haar haren, om het zo één richting op te laten waaien. Maar, veel nut had het niet, het ging gewoon weer zitten zoals het wilde. Vreselijk irritant.
Terwijl ze over de zee uit keek, stelde ze zich recht en sprong over een paar rotsen heen, om zo dichterbij de zee te komen. Abrupt stopte ze toen ze iets dacht te horen en vanuit haar ooghoeken zag voorbij flitsen. Nog net kon ze het aanzicht van Sorrow die op zijn bek ging opvangen en trok een pijnlijk gezicht. 'Dat moet pijn doen...'

Sorrow voelde het ijskoude water om zijn polsen heel kletsen. Het bloed dat op zijn kleren had gezeten spoelde mee met het water. Vaag zag hij zijn weerspiegeling in het water. Zijn ogen waren bloedrood en zijn glimlach vals. Voor even maar. Ookal waren zijn ogen lichtgrijs en glimlachte hij niet. Hij herinnerde zich de woorden van Kyryé. *het nam bezit van je lichaam. tot op de dag van vandaag nog steeds vast zit in jouw lichaam. Hij zit te wachten, tot jij uiteindelijk het wezen ontketend, los laat* Nu hij een vamp was, was de kans groter dat hij los zou breken aangezien een vamp tot het duistere soort hoort.

'Oi Sorrow, alles oké!?' riep Shimara de kant van Sorrow op, terwijl ze voorzichtig van steen naar steen sprong, om zo dichterbij te komen. Even bleef ze stil staan en keek verschrikt op. Was de geur die ze net, voor slechts één enkele seconden op kon vangen, de geur van bloed? Het was geen sterke geur, dus wist ze het niet zeker. Nee, het was volslagen onzin, de lucht van al het zout van de zee had haar hersens aangetast.

Met een ruk richte hij zijn hand naar Shimara. 'waag het niet dichter bij te komen!' Hij gunde haar geen blik. Bleef naar zijn spiegelbeeld staren met een bange gedachte dat ze zou zien wat van hem geworden was. Na de beet van Persephone had hij haar zoveel mogelijk geweken wanneer hij weer die honger naar bloed had. Maar nu. Nu zou ze zien dat hij besmeurd was met bloed. Ze zou willen weten wat de verklaring was. Shimara zou merken dat het zijn bloed niet is en hij zou er niet over kunnen liegen. Nu was hij daar gewoon niet tot in staat. Dacht hij..

Shimara bleef op één van de rotsen staan toen ze zijn woorden hoorde. Haar blik bleef vreemd genoeg neutraal staan. Maar, van binnen voelde ze onbegrip, nieuwsgierigheid en heel ver weg een lichte woede, die opborrelde.
'Oké,' zei ze alleen maar monotoon en ging op de rots waar ze op stond zitten, in de kleermakerszit. Het bleef stil. Dit was niet die stilte waar ze zo net nog van genoten had. Dit was pijnlijk. Ze kreeg het gevoel dat ze iets moest zeggen, maar er kwam geen woord over haar lippen. Ze keek alleen maar een beetje, met een neutrale blik.

Sorrow ging op zijn knieën gaan zitten en verborg zijn gezicht achter zijn warrig haar. De geur van het bloed prikkelde in zijn neus. De wind leek de geur niet te kunnen mee nemen. Het bleef hem irriteren. Waarom bleef Shimara nu zitten? Hij wilde dat ze weg ging maar dan ook weer verlangde hij van niet.

Shimara leunde met haar hoofd op haar hand en staarde Sorrow met nog altijd een neutrale blik aan. Het was zo een prikkende blik. 'Is er iets mis?' vroeg ze opeens waardoor de stilte verbroken werd.
Het leek er wel op. Sorrow gedroeg zich vreemd. Vreemder dan gewoonlijk.

Sorrow richte zijn blik op naar de hemel en staarde er zwijgent naar. Hij wilde haar wel antwoorden maar wist niet hoe. Hoe kon hij haar nu gaan uitleggen dat hij iets was geworden dat mensen levens nodig heeft om te overleven. Het was niet te verwoorden.

Shimara volgde zijn blik, maar richtte nog geen tien seconden later haar blik weer terug. 'Sorrow? Je doet de laatste tijd nogal... anders en vreemd. Is er iets aan de hand?' vroeg ze nogmaals, met een lichte ongeduld in haar stem.

'Shimara.. ik...' Hoe moest hij het nu in hemelsnaam gaan uitleggen? Shimara, wist je het al? Ik ben een paar weken geleden gebeten door een vamp en raad eens? ik ben er nu zelf ook 1. Nu heb ik de drang om mensen te bijten en hun bloed te drinken. Maar hoe was jouw dag vandaag?

Shimara bleef hem met dezelfde blik aankijken. Een goed persoon zou zeggen dat hij het niet hoefde te vertellen, als hij niet wilde. Maar, zij wilde te graag weten wat er was. Nieuwsgierigheid overwon zoals altijd.
'Ik wat?' vroeg ze met een nieuwsgierige ondertoon.

(en nu een pijnlijk moment)



'ik heb me vergist in mijn gevoelens voor jou...' Zei hij zonder enige emotie te tonen. Ookal voelde het alsof zijn hart werd verscheurden. Alsof een dolk door zijn hals werd geperst bij ieder woord die hij zei. Maar dat mocht Shimara niet weten. Ze mocht niet weten wat zijn echte gevoelens momenteel waren. Hij wilde haar beschermen. Dus daarom moest hij bij haar weg. Wat als hij haar ooit zou aanvallen wanneer hij niet controleerbaar meer was? Wat dan. Wat als hij haar vermoorde...

Even vergat Shimara hoe haar lichaam werkte. Hoe emoties waren, hoe ze moest adem halen, hoe ze zich moest bewegen. Haar ogen stonden alleen maar wijd opengesperd en het leek alsof haar lichaam versteend was.
'Wat?' zei ze zacht, op een emotieloze toon. Wat bedoelde hij hiermee?

'ik heb me vergist... ik dacht dat ik van je hield maar ik voel niks voor je... sorry...' Hij keek emotieloos voor zich uit. Durfde haar niet recht in de ogen aan te kijken.

'Sorry? Is dat wat je erop te zeggen hebt? Enkel sorry?' vroeg ze monotoon terwijl ze zich langzaam recht stelde. Met een paar snelle stappen stond ze voor Sorrow, greep hem bij de voorkant van zijn kraag en tilde hem zo een stukje omhoog. 'NANDE!? NA ALLES KOM JE OPEENS MET DE MEDEDELING!?' Riep ze woest en keek hem met felle ogen aan, die leken te branden.
Ze voelde zich vies, verraden. Sorrow had haar gevoelens gebruikt en nu gooide hij haar weg, als een gebruikt speeltje, dat hij al zo lang had, dat het saai geworden was. Zo voelde het aan.

Sorrow keek haar zweigend aan. Hij hield wijselijk zijn mond dicht of ze zou zijn abnormaal scherpe hoektanden meteen opmerken. Het bloed leek ze niet op te merken dus dat was teminste al 1 goed ding. Shimara zou net zoals hem zich nu verschrikkelijk voelen. Maar dat was dan ook de bedoeling.

Shimara liet hem los en gaf een flinke klap in zijn gezicht. Wacht maar, ze zou hem wel terug pakken. Hij had haar gebruikt en ze zou het hem dat duur laten komen te staan. Nu misschien nog niet, maar ooit wel. Ooit... Als hij het niet zou zien aankomen. Ze zou hem kapot maken. Wraak was nu het enige wat nog in haar hoofd rond doolde. Wat zou ze straks gaan doen om hem te laten lijden? Zou ze de manieren van haar ouders doen? Of, zou ze hem eerst geestelijk gek maken en dan lichamelijk?

Sorrow reageerde niet op de klap. Hij bleef geen greintje emotie op zijn gezicht tonen. Leegte was te bespuren in zijn ogen. Hij kon zich voorstellen hoe Shimara zich voelde. In 1 woord. Gebruikt. Maar dit was het beste. Het was beter inplaats van toe te kijken hoe hij veranderde in een duister wezen. Hij zij dat hij nu niks voor haar voelde. Maar hij zou altijd van haar houden. Hij zou toe kijken hoe ze door het leven gaat, zonder hem. Zonder hem zou ze oud worden terwijl hij voor eeuwig jong bleef. Tijd was geen realistisch woord meer voor een vampier of vampenees. Iets dat was verloren gegaan zodra ze een vamp werden.

'Denk maar niet dat ik jouw hier zomaar mee weg laat gaan Sorrow. Onthoud mijn woorden goed, je zult hiervoor lijden. Je zult niet lang leven, reken er maar niet op,' siste ze, draaide zich om en sprong over de rotsen heen weg. Liefde, smolt weg en maakte ruimte voor een gevoel dat ook wel bekend stond als wraaklust. En wraak zou ze krijgen. Ooit.

Sorrow bleef roerloos staan. Wou ze wraak? Hij glimlachte zwak bij die gedachte. Ze geloofde hem dus. Zo gemakkelijk geloofde ze wat hij zei. Het deed verschrikkelijk veel pijn maar hij glimlachte. Hij staarde naar het water dat prachtig glinsterde in het maanlicht vaag zach hij zijn spiegelbleed. Een vleermuis die passeerde denkend een prooi te hebben gevonden greep Sorrow met de blote hand vast. Het maakte kreten van schrik maar Sorrow gaf geen kik om het los te laten. Met een kort gebaar had hij het kleine diertje plat geknepen. Bloed spatte overal. Om de 1 of andere mannier kalmeerde de geur van bloed hem. Het kalmeerde zijn verdriet.