De besneeuwde bergtoppen

Ver weg van de bewoonde wereld -nog het dichts bij Dizunu- zijn waanzinig hoge bergen. De hoge, besneeuwde bergtoppen waren erg geliefd bergbeklimmers totdat er zich gevaarlijke wezens zoals demonen en schaduwen gingen vestigen. Toch komen er nog steeds soms mensen die van avontuur houden, en dat vinden ze hier zeker. De gletsjers hier staan bekend om hun besneeuwde gletsjer spleten waarin mensen in kunnen wegglijden en dan meters naar beneden vallen. Ook zijn de poedersneeuw stormen hier erg berucht, je ziet geen hand voor ogen en voor je het weet loop je een afgrond in. Je weet waarschijnlijk zelf wel, dat als je hier echt gewond raakt je waarschijnlijk ten dode bent opgeschreven. Al breek je maar een voet, probeer jij maar eens met een gebroken voet te klimmen

personen: niet teveel

Yia wachtte bij de voet van een van de hoge bergen op Kira. Ze hadden afgesproken elkaar hier te ontmoeten, maar Yia was iets te vroeg geweesd. Ze keek omhoog. De toppen van de bergen kwamen boven de wolken uit, zodat je ze niet kon zien. Het was vast een goede training om de bergen te beklimmen, en samen zou het hen wel lukken. Het enige probleem waren misschien de Demonen, maar daar zouden ze hopelijk wel tegenop gewassen zijn. Vast wel, ze konden het vast wel aan. In gedachte verzonken staarden Yia voor zich uit.

Kira liet Amado voorzichtig landen, vanaf Dizunu had ze de bergen al gezien. Van een oude man in Dizunu had ze verschillende spullen meegekregen toen hij had gehoord dat zei en Yia de bergen in gingen. Daar was ze erg blij mee toen ze hoorde wat er allemaal nodig was om zowieso de kou al te trotseren. Ze had al vaker geklommen, maar zo hoog als ze deze dagen zouden gaan was ze nog nooit geweest. Ze zag Yia al staan en glimlachde bij zichzelf, dit zou geweldig worden. Ze volgde Yia's blik omhoog en zag hoe de toppen verdwenen tussen de wolken. Ze liep naar Yia toe en voelde hoe de zon warm op haar schouders scheen, op de bergen zag ze hoe de zon in de sneeuw weerkaatste. Dat zag er adembenemend uit. "Hé Yia" groette ze haar "Ben je er klaar voor?"

Yia glimlachte.'Ik ben er klaar voor!' Zei ze vrolijk. Ze had warme kleren aan gedaan en in haar rugzak zaten goedde spullen. 'Laten we maar gaan.' Stelde ze voor terwijl ze nog een keer naar boven keek. Ze had wel vaker geklommen, maar dit zou echt heel erg anders zijn. Veel kouder en zeker een stuk hoger. Ze grijnsde, ze was er helemaal klaar voor, de zin in avontuur bruisde binnen in haar. Ze ving Kira's blik even op en glimlachte.

Kira knikte "oké, dan maar" grijnste ze. Ze begon te lopen, dit ging nog makkelijk maar ze zag dat het over 100 meter al redelijk stijl omhoog zou gaan en het pad niet veel later op hield. In haar buik voelde ze de spanning van het avontuur trillen "Dit word geweldig" zei ze tegen Yia. Ze was benieuwd of het ook zo geweldig zou zijn als ze bij de sneeuw aankwamen, maar daar wilde ze nu nog niet aan denken. Haar ogen gleden omhoog, ze zag weinig bomen dus veel schaduwen zouden er gelukkig niet in de buurt zijn.

Yia kreeg een kriebel in haar maag toen ze weer om hoog keek, maar de glimlach was niet van haar gezicht te krijgen. Het pad werd steeds stijler en op een gegeven moment moest ze af en toe met haar hand zorgen dat ze in evenwicht bleef. In de verte zag ze dat de boomgrens echt op hield. Nu stond er af en toe een klein struikje of verdord boompje, maar daar stopte het echt. De weg werd brokkelig en Yia wist zeker dat als ze daar zouden lopen ze bij elke stap weer een halve weg zouden zakken als ze daar niks aan deden. Toen kwam er zomaar een vraag bij haar op, zoals ze dat wel vaker had, gewoon zomaar, zonder enige reden. 'Welke Elementaire en Overige kracht heb jij?' Vroeg ze nieuwschierig.

Kira keek naar het pad voor haar en zag langzaam de boomgrens verschijnen. Ze greep zich vast aan een rots toen ze een bocht omgingen Nog even en we hebben de prikkers* nodig, om ons vast te gaan houden aan de stenen dacht ze met een glimlach. Dat was pas echt klimmen. Ze schrok op uit haar gedachtes van Yia's vraag. "Bliksem en helen" antwoorde ze gelijk "en jij?" vroeg ze waarschijnlijk net zo nieuwschierig als Yia


(weet niet hoe die dingen heten die je tussen rotsen en ijs steekt voor houvast xd)

'Lucht en Helen.' Antwoordde Yia op haar beurt. Dan kunnen we elkaar iniedergeval helen als we wondjes hebben... Er verscheen een flauwe glimlach op haar haar gezicht toen ze daaraan dacht. Haar gedachtes gleden even af naar Fira, die nu thuis zou zitten, wachtend tot ze terug kwam. Ze had haar verboden mee te gaan, het was te gevaarlijk. Nu moest ze haar handen echt gaan gebruiken om niet terug te glijden. Ze greep een groot rotsblok vast toen ze de steentjes onder haar voeten voelde weg rollen, en ze trok zich verder omhoog aan de steen, nu goed oplettend waar ze haar voeten neerzetten.

Kira knikte glimlachend. Ze wilde wat antwoorden, maar moest zich vastgrijpen aan een stuk steen toen haar voeten weggleed op een stuk loshangend steen. Ze hapte naar adem, ze moest echt beter opletten. Straks waren ze nog niet eens bij de ijsgrens en moest ze al terugkeren wegens een gebroken arm of iets dergelijks. Voor zich zag ze een bijna rechte muur van rots omhoog steken "We zullen zo de touwen nodig gaan hebben" grijnste Kira.

'Zeker weten!' Zei Yia met een vrolijke twinkeling in haar grote, paars-blauwe ogen. Ze had wel zin in een beetje avontuur. Ze keek nu goed naar haar voeten terwijl ze die neerzetten. Af en toe rolde er nog wat steentjes onder haar voeten door en gleed ze weg, waarna ze zich weer vlug vast pakte en zich verder omhoog hees. Het zouden nu echt niet lang meer gewoon kunnen lopen...

Kira schaafte haar arm langs een rots "auw" mompelde ze inzichzelf. Ze klom voorzichtig een stukje hoger. "Zullen we bij die rots de touwen pakken?" vroeg Kira die zag dat er een nog stijler stuk aankwam. Ze vond het echt leuk om zo samen omhoog te klimmen naar plekken waar bijna niemand kwam. Kira kon zich niet voorstellen dat hier demonen leefde, het was gewoon te mooi.

'Ja, goed idee.' Zei Yia terwijl ze nog dat stukje verder klom. Ze greep met een hand de steen boven haar, hees zich op en zette haar voet toen goed schrap tegen een steen. Ze was nu wel zo slim geweesd om eerst even te voelen hoe stevig de steen was. Ze wachtte even tot Kira ook ongeveer op haar hoogte was. Ze keek nog een keer omhoog. Ze had zichzelf aangeleerd om niet meer naar beneden te kijken, ook al had ze geen hoogte vrees.

Kira hijgde lichtjes en zette haar voeten stevig op een stuk rots "Dit is toch nog zwaarder dan ik had verwacht" grijnsde Kira. Ze bevestigde de touwen door de ringen en gaf de andere helf aan Yia zodat zei die kon bevestigen. "Wie gaat er voor?"vroeg Kira. Haar maakte het nooit uit, hoger of lager klimmen dan je metgezel. Als ze diegene maar vertrouwde, en Yia vertrouwde ze meer dan genoeg.

Yia maakte zichzelf vast, keek een keer of alles goed zat en keek Kira aan. 'Ehm...' Begon ze. Ze vertrouwde Kira volkomen, dus het maakte haar niks uit. 'Ik ga wel als eerst.' Ze pakte zich vast aan een stevig steen boven zich en ze zette haar voeten hoger. En zo ging ze dan stukje bij beetje verder. Een keer gleed ze met haar voet weg, maar ze kreeg het voor elkaar om zich weer verder te krijgen.

Kira knikte en wachte tot Yia hoog genoeg was om zelf ook te klimmen, het touw mocht niet strak staan maar ook niet te los hangen dat het achter iets kon blijven hangen. Toen het touw perfect hing begon zij ook met klimmen, ze probeerde zoveel mogelijk de rotsen die Yia gebruikte zelf ook te gebruiken. Ze voelde dat de zon omlaag ging, voor haar gevoel was ze hier pas een uur maar in werkelijkheid al uren..

Yia wachtte even met klimmen en duwde een van de ringen die ze bij zich had in een goede spleet in de rotswand, en toen ze wist dat die goed vast zat zorgde ze dat het touw daar ook aan vast zat. Nu zouden ze een minder groot stuk vallen als er iets gebeurde. Als ze goed omhoog keek zag ze de sneeuw al beginnen. Ze wist niet hoe lang ze al klommen, maar wel wist ze dat de zon, nadat die erg heet was geweesd, steeds lager aan de hemel begon te staan.

"We moeten tot de sneeuwgrens komen voor de zon ondergaat, dan kunnen we daar een sneeuwhut graven" zei Kira nadenkend. Voorzichtig zette ze weer een stap en klom een stuk hoger, op sommige plekken zag je gewoon dat als je daar viel je daar dood zou vallen. Ze keek weer omhoog en trok zich op aan een rots, de temperatuur begon nu duidelijk te dalen.

Yia knikte met een gepijnigd gezicht. Ze stapte verder. Ze keek even naar de zon. Over op zijn hoogst drie uur zou die echt onder zijn en over twee uur zou het gaan schemeren. De sneeuw kwam steeds dichterbij, maar toch moesten ze een beetje doorklimmen. Als ze dat niet zouden doen zouden ze pas als het donker was klaar zijn, en dan zou het ijskoud zijn. Ze rilde even, maar stapte toch verder.

Kira ademde in en wachte tot Yia weer ver genoeg was dat ze verder kon klimmen. Dit voelde echt goed, zo dicht bij de natuur zijn en de kracht van de wereld voelen. Ze zette voorzichtig haar volgende stap en trok zich weer op aan een steen. Ze voelde de kou door haar heen trekken, ze concentreerde zich om de kou te negeren.

Yia ademde de kille lucht in en rilde weer. Er ging een hele tijd voorbij, hoelang precies wist ze niet, maar toen ze eindelijk bij de sneeuwgrens aankwamen was de lucht al grauw van de schemering. Ze porde nog een ring in de stenen wand, stak het touw erdoorheen en legde er een knoop in. Ze keek even naar beneden of alles goed was met Kira, en toen dat zo was klom ze heel kalm verder.

Kira rilde en trok handschoenen aan toen ze bij de sneeuwgrens aankwamen. "Zullen we zo een gaat gaan graven waar we in kunnen overnachten?" riep ze naar boven zodat Yia haar waarschijnlijk kon horen. Ze zette voorzichtig haar voet in een stuk sneeuw dat er stevig uitzag. De gletsjers zouden zometeen ook komen, daar kan je beter s'nachts niet zitten. Veel te veel kans op storm.

Yia knikte. 'Ja, is goed.' Riep ze terug. Ook zij deed haar handschoenen aan. De kou drong er niet door heen, dan had die man achter de kassa toch gelijk gehad. Ze moesten een goed stuk vinden waar ze konden graven, zonder het gevaar te lopen dat ze meteen in een of andere lawine terecht zouden komen. Ze keek even naar de lucht. Er was kans op storm. Haar moeder had haar geleerd naar de wolken te kijken als ze wou weten wat voor weer het zou worden.

Kira klom naar boven zodat ze terhoogte van Yia kwam. "Daar is een goede plek" ze wees op een stuk ongeveer 50 meter omhoog. "Als we daar overnachten kunnen we morgen de gletsjers nemen zodat we morgenavond weer een goede plek hebben om te overnachten" Kira voelde dat ze nu ook dorst begon te krijgen, logisch na al die inspanning die ze hebben geleverd vandaag. Nouja er was genoeg sneeuw om te smelten.

Yia keek naar de plek waar Kira naar wees. 'Inderdaad.' Zei ze, en ze begon weer te klimmen. Ze bleef zich focussen op een steen naast de plek die Kira had aangewezen. Toen ze er was zette ze zich schrap en wachtte ze tot Kira ook boven was. Ze keek nog even naar de lucht. Het zou over drie kwartier helemaal donker zijn en het zou snel gaan, dus ze moesten opschieten. Voorzichtig begon Yia alvast met graven.

Kira plante haar voeten stevig in de sneeuw zodat ze Yia 'veilig' kon helpen met graven. Ze keek volgde Yia's blik naar de zon. dat word door graven Ze graafde snel door. De 1ste nacht zou nog wel meevallen hoopte ze. De afdaling werd pas gevaarlijk, ze had gehoord dat daar 80% van de ongelukken daar gebeuren.