De Rondleiding

Het was raar, hoe ze het ene moment wel op de plek begaf waar ze ook letterlijk stond, maar hoe ze ook weg kon zijn voor een paar minuten of langer. Ze schudde haar hoofd en keek verward om haar heen. De laatse paar minuten was ze weg, weg van deze wereld totaal op gezogen in haar eigen wereldje.
Er ontstond een lichtelijke paniek in haar ogen. Verschrikt keek ze om zich heen. Niet wetend waar naar zoeken. Maar al snel vonden haar ogen iets waar ze blij mee waren. Resi.
Met kleine onzichtbare passen liep ze naar hem toe. Even was ze weer de schaduw, een schaduw die iedereen afschrikte. Een schaduw die niemand zag. Al deze bedoelingen waren van Yuriko. Hoe de mensen op haar reageerde, het was precies zoals ze wilde. Even grijnste ze in haar hoofd. Mensen waren net poppen. Je kon er mee spelen zo lang je maar slim was. En als je het spel een maal door hebt, word het alleen maar leuker.
Eenam naast Resi tikte ze zachtjes tegen zijn hand. Ook al was het een overbodige actie aangezien ze wist dat Resi haar aan zou voelen. Dat als Resi wist dat ik er weer was hij overal mijn aanwezigheid kon voelen.
Ook Yuriko voelde perfect waar Resi was, elke stap die hij zette, elk geluid dat hij maakte. Ze wist het.
Ze keek naar Shimara, niets van haar verhaal had ze gehoord. Dat was ze ook totaal niet van plan. Zij was net zoals haar. Geen leiding, niets intressands om naar te luisteren. Dus het maakte haar ook niet uit.

'O echt? Sorry, ik zal je wel even.' Ze schraapte met haar been over de grond en haalde zo Sorrow onderuit. 'Idioot, raak me niet aan.' Siste ze fel en ze sprong naar het laatste dak. Eenmaal daar, sprong ze naar de grond en liep richting de tempel. Ze was de andere eigenlijk alweer vergeten, gewoon omdat ze niet gewent was om met andere op pad te zijn. Ze was altijd alleen, ze had niemand anders nodig, ze was niet afhankelijk van iemand. Ze was niet iemand die zwak was en altijd wel iemand nodig had. Ze was iemand die geen vrienden nodig had.

Sorrow wist nogal op een klunzige mannier net niet te vallen. Hij gromde geërgert en sprong van het laatste huis af. lande mooi naast Shimara. Ze was enorm irritant. Alles wat ze deed was irritant. Hij kon nu al raden dat ze niet veel vrienden had. Wie wou nu bevriend zijn met zo'n mens.

Shimara draaide met haar ogen en vervolgde haar pas. De touw brug kon je al zien liggen vanaf het punt waar ze net stond. Ze voelde een bepaalde spanning haar lichaam in kruipen, een bepaalde druk, waar ze niet van af kon komen, maakt niet uit wat ze dacht. Het was een vreemd gevoel, dat ze maar één keer eerder in haar leven had gevoelt. Toch weerhield het haar er niet van om verder te lopen, richting de tempel.

(Verder bij de tempel)

Sorrow geraakte afgelijd door een vogel die vlak langs hem voorbij vloog. 'bakka!' Hij struikelde bijna achterover maar herstelde zich snel. Hij keek nog even om zich heen om te zien of dat rotding hier nog ergens rond vloog maar het was nergens te bespuren. Toen hij Shimara had ingehaalt zag hij de touw brug al liggen. Mooi, het was dus niet meer ver. Hij versnelde zijn pas want door Shimara was zijn geduld al redelijk op geraakt.