De Rondleiding

Shimara heeft opdracht gekregen van Maliah Stealnail om de personen die niet bekend zijn in Osuké, rond te leiden. Ze zal alles moeten laten zien, of ze krijgt gezeur op haar dak. Tijdelijk zullen de nieuwelingen moeten vertrouwen op Shimara, tot de rondleiding afgelopen zal zijn. Dan kan iedereen zijn eigen weg gaan.

Personen: Vrij
Level: Vrij

Shimara liep met een flinke pas over de touw brug, naar het dorp. Pas toen ze bij het plein waren, stopte ze en draaide zich om naar de groep. Nu had een beetje een idee van hoe Maliah zich had gevoeld. Eigenlijk wist ze niet wat ze moest zeggen of waar ze moest beginnen. Misschien was het eerst handig om elkaar voor te stellen, zodat ze niet iemand hoefde aan te spreken met "Hé jij", of "jij daar", als iemand iets fout deed. Ze haalde even diep adem, zodat ze wat kalmer werd. Ze ken de nog niemand en kreeg bij sommige nu al neigingen om hem of haar in elkaar te slaan, gewoon omdat sommige haar niet aan stonden. 'Nou, mijn naam is dus Shimara Kaburagi. Het lijkt me handig dat jullie ook je naam zeggen, een stuk handiger.' Ze deed haar best om haar stem kalm te houden en niet als een chagrijn over te komen.

"Kira Tachibana, aangenaam" ze glimlachte onzeker. Ze voelde aan het drakenei die nog steeds veilig in haar zak zat.

ok, misschien ging Sorrow nog even bij de groep blijven en toeristje spelen. Hij had het dorp zo eens bekeken en het enigste wat hij had gezien waren enorm veel straten om in te verdwalen. Toen hij hoorde dat ze nu braafjes allemaal 1 voor 1 hun naam moesten gaan zeggen haakte hij af. Het ging haar niet aan wat zijn naam was. Hij zou wel beslissen als hij zijn naam wilde vertellen of niet.

Shimara knikte naar Kira en glimlachte zwakjes, voor slechts één enkele seconde. Toen keek ze weer strak naar de andere. Ze ging iedereen af die zijn of haar naam had gezegd, maar bleef hangen bij Sorrow. Ze kuchte even en keek hem strak aan, zonder emotie. 'Wel ja joh, wij wachten wel. Jouw kostbare tijd gaat er vanaf, ik heb de tijd.' Zei ze op een lichtelijk geïrriteerde toon. Het begon al goed, nu al iemand waarvan ze wist dat ze hem niet ging mogen.

'het gaat je niks aan wat mijn naam is dus doe maar gewoon door met je rondleiding' Hij keek haar met een kille blik aan. Het was duidelijk te zien dat hij hier was met tegenzin. Hij zou liever al vertrekken maar aangezien hij hier nergens iets wist zijn bestond die mogelijkheid niet.

Kira zuchte overdreven. Ze kon niet tegen mensen die altijd dwars moesten liggen over 1 klein dingetje zoals je naam zeggen. Ze keek van Shimara naar Sorrow en wachtte af tot ze verder gingen

Shimara trok een wenkbrauw op. Niet zo zeer van verbazing, maar van irritatie. 'Zwak persoontje, als je al moeilijk gaat doen om een naam, wil ik niet weten hoe moeilijk je gaat doen als je straks een schaduw tegen gaat komen. Ik kan al precies zien zo wie er vol zullen gaan houden en wie halverwege zullen gaan afkappen.' Haar doel was eigenlijk gewoon om hem uit de tent te lokken, kijken wat hij zou gaan doen als ze hem kwaad zou krijgen. Misschien zou ze in de problemen komen met Maliah, misschien zou ze zich hieruit moeten vechten, of zou ze zelfs verbannen worden omdat ze tijdens een gevecht "per ongeluk" iemand had gedood. Het maakte haar eigenlijk geen flikker uit, zij had nu de leiding, dus mensen gingen zich maar aanpassen.

((Joh, wat gezellig. ))

Resi, die stilletjes het hele groepje was gevolgd sloeg een diepe zucht,
hij kon zich niet echt concentreren, en dacht aan zijn zusje. Daar dacht hij nu al de hele tijd aan, waar was ze? Ze liep vast wel achter hem, natuurlijk. Ze liep achter hem. Hij draaide zich even om, maar wende zich toen weer naar Shimara, Kira, en Sorrow. Kira viel hem op, dat was altijd zo. De gene die niet veel zei, viel hem op. Ze was wel knap,
maar hij was niet echt op vrouwen jacht vandaag.
Eigenlijk nooit geweest, liefde was niet meer dan iets wat zijn zus en hem uit elkaar zou kunnen scheuren,
zouden ze nu een kennis makings rondje gaan houden of hoe zit dat?
Waarom deden mensen altijd zo moeilijk.

'je snapt duidelijk het punt niet, we staan onze tijd te verdoen met ons voor te stellen. Snap je het nu wel? of moet ik mijn zinnen nu nog meer gaan verduidelijken?' Hij keek nog altijd op de zelfde mannier haar aan. Niemand wist dat hij geërgert op zijn tanden haar het bijten was. Dat mens was verdomme enorm irritant. Hoe drufde ze te beweren dat hij 1 van de zwakste was? Wedden dat ze zelf nog nooit een deftig gevecht had gehad en alleen maar een grote mond?

Shimara deed haar mond open om wat te zeggen, maar op dat zelfde moment klonk er verderop een enorme explosie, die zelfs nog helemaal in het dorp te horen was. Ze draaide zich met een ruk naar de richting waar het geluid vandaan kwam en keek naar zwarte rookwolken, die de lucht in gingen en langzaam weer verdwenen. 'De tempel... Wat is daar aan de hand...' Er kwamen veel mensen uit hun huis en er was binnen een paar seconden een drukte vanjewelste. Ze draaide haar hoofd even terug naar de groep en grijnsde van opluchting. 'De rondleiding zal moeten wachten tot we weten wat er aan de hand is.' Ze probeerde zich tussen de menigte voor te bewegen, maar dat was gewoon geen doen. Nadenkend keek ze even om zich heen, tot haar blik op de daken bleef hangen. 'Iemand zin om mee te gaan?'

Kira keek naar resi en glimlachde "waarom moeten ze altijd zo moeilijk doen" Ze gaat in het gras zitten en wacht tot ze eindelijk klaar zijn, terwijl ze de andere die meelopen een beetje bekeek. Opeens hoort ze de explosie en stond ze recht overreind. Ze keek naar Shimara "oké, dan maar". Eigenlijk was ze gewoon nieuwschierig wat er aan de hand was.

Resi deed nonchalant een stap naar voren, hij was aardig geschrokken van de knal.
Maar wist zichzelf weer snel te herstellen,
die stap naar voren was een antwoord op Shimara's vraag,
hij ging mee,
'Ik,'
het klonk eentonig, hij had nog geen woord hardop gezegd, zijn stem klonk nogal raar.
Misschien omdat hij nu een mannen stem kreeg,
misschien niet.
Alsof twee stemmen tegelijkertijd spraken.

Sorrow zei niks maar kwam er toch bij staan als teken dat hij mee ging.

Shimara knikte en kon de grijns niet van haar gezicht af krijgen. Er gebeurde nooit wat in dit muffe dorp, eindelijk was het eens tijd voor wat actie! Ze wurmde zich tussen de mensen door, zette zich omhoog af tegen een muur en greep zich vast aan de rand van het platte dak. Met een elegante en lenige overslag liet ze zichzelf op het dak komen en ze keek naar benede, naar de rest. 'Wie niet het dak op kan komen, help ik wel.' Haar stem klonk niet zo zeer vriendelijk, maar ook weer niet vijandig, het klonk, gewoon, zoals Shimara was, onbekend.

Op een dak komen was een ander verhaal,
met nogal een onhandig aanloopje sprong hij op het dak,
gleed bijna uit, maar kon zich toch staande houden door zich even vast te klemmen aan een schoorsteen.
Hij liet los, en keek om zich heen, je had hier goed uitzicht, ook al waren de huisjes vrij klein.
Zijn blik dwaalde weer af, nu naar Shimara, ze was nogal vreemd. Niet hoe ze eruit zag, ze was toch best knap. Moest hij toegeven, maar het was gewoon de klank in haar stem en de blik in haar ogen. Achja, alsof hij zelf niet vreemd was. Hij keek weer weg, nu naar de jongen; Sorrow?, hij wist nu al dat ze niet zulke goede maten gingen worden.
Alleen Kira zag er nog vriendelijk uit, vergeleken bij dit alles.
Ze had een zachte stem, had hij daarnet gehoord toen ze tegen hem sprak.
Hij werd er warm van,
maar weer ijzig koud zoals altijd toen hij terug dacht aan zijn vorige gedachten. Liefde, het zou alleen de band met zijn zus verscheuren. Hij trok zijn waaier nu uit zijn zakken, maar sloeg ze nog niet open.

Sorrow nam met een stevige greep de regenafvoer vast en klom behendig naar boven zonder stomiteiten te begaan wat meestal wel het geval was.

Shimara streek haar haar even recht en keek toen uit over het hele dorp. Mensen rende in paniek overal en nergens naartoe, alsof het een chaotische mierenhoop was. Daarna keek ze weer naar de zwarte wolken die omhoog zweerde bij de tempel. 'Over de daken kunnen we zonder problemen springen richting de tempel, dat is sneller dan tussen de overvolle straatjes door.' Ze begon te rennen en sprong steeds naar een ander dak als het dak waar ze op liep tot een einde kwam. Ze wachtte niet op de andere, die kwamen vanzelf wel.

Sorrow stond nog te kijken naar de mensen beneden toen Shimara al door was. Daar ergerde hij zich in dat ze geen geduld had. Meteen toen hij het had opgemerkt achtervolgde hij haar naar de tempel. Het duurde ook niet lang voor hij haar al had ingehaalt en naast haar liep.

Resi nam eens rustig adem, echt niet dat hij nu als een een of andere ninja achter die twee ging aanspringen,
trouwens, dat hielt hij toch niet vol met deze korte beentjes, in een eigen tempo.
Eenmaal bij de rest van het groepje, het waren er maar 2, eigenlijk keek hij naar de rook
vanuit de tempel.
Het zou vast wel een overval zijn,
het begon al "goed".

Shimara keek naar Sorrow die opeens naast haar was. Meteen borrelde er een gevoel in haar lichaam, een gevoel dat ze werd uitgelachen, omdat hij haar bij kon houden. 'Wauw, HET kan nog iets anders dan alleen zeuren en moeilijk doen.' Zei ze op een spottende manier en versnelde haar tempo, zodat ze nu weer voorop lag.

'jij deed me ook redelijk verassen, blijkbaar ben je niet zo'n slome als ik dacht dat je was' Nu versnelde hij zijn tempo weer want hij kon het gwn niet uitstaan dat ze voor hem liep.

Leandra keek naar de mensen voor haar, ze draaide haar ogen , wat een moeilijk gedoe alleen om wie er voor op wil. Ze zuchten en liep harder, terwijl ze liep keek ze naar de mensen om haar heen en schatten ze in.

((huh, vreemd? Ik dacht toch al dat ik gepost had hierop.., ))

Resi vertraagde zijn pas, toen hij een glimp opving van vuurrood haar, het zou vast niet zo intressant zijn, waarschijnlijk iemand die hun had gevolgd. Of net zo'n iemand met een drakenei die hij nog niet had opgemerkt.

Shimara kon een duivelse grijns niet onderdrukken toen er een plan in haar op kwam en ze keek over haar schouder heen naar Sorrow. Ze ging gewoon als hij haar voorbij wilde gaan voor zijn voeten lopen, zodat hij her simpelweg niet langs kon. Misschien was het iets simpels, maar toch werkte het. Elke keer als hij naar rechts ging om haar in te halen, ging zij ook naar rechts. Zo ging het de hele tijd door.

Sorrow geraakte steeds meer en meer geërgert door het mens dat voor zijn voeten liep. Wat hem dan nog het meest irriteerde was dat roze haar in zijn gezicht wat naar zijn mening veel meer op rost leek. Hij pakte simpel weg haar schouder vast en snokte haar naar achter. 'Je loopt in mijn zicht!'