Het meer van Yusanagi

Sorrow keek haar mommerig aan en mompelde iets dat op een"ja, misschien..." leek. Het beviel hem niet dat ze zo kinderachtig tegen hem bezig was. Het was hatelijk als mensen dat deden. Heel erg hatelijk.

Shimara ging met haar hand even door zijn natte haar en glimlachte. 'Gut, jij vind het leuk als ik kwaad ben en ik vind het leuk als je moppert. Ergens is dat volgens mij niet goed,' zei ze spottend.
Even gleden haar ogen af naar zijn bovenlichaam. Het was wel erg verleidelijk het nu aan te raken... Misschien was het niet eens echt? Wacht, wat was dat eigenlijk voor een ziekte gedachte! Dat sloeg nergens op!

Ciara kwam bij hun zitten en drukte haar kop tussen hun beide in. Het beviel haar niet hoe het mensen wijfje naar Sorrow kefte. Ze had duivelse gedachten. Dat zag je aan haar blik vermoedde Ciara. Ze vertrouwde Shimara niet. De mannier waarop ze sprak tegen Sorrow. Ongehoort!

Shimara werd half omver gedouwd door Ciara. Met opgetrokken wenkbrauwen van verbazing keek ze haar aan. Wat had zij opeens dan? Voorzichtig liep ze om de kop van Ciara heen en ging dan maar aan een anderen kant van Sorrow staan. Lichtelijk verontwaardigd keek ze nog steeds naar Ciara. Vreemd hoe ze zich soms gedroeg hoor...

Ciara blaasde haar adem uit vlak af in Shimara haar gezicht. Ze had net gegeten dus het zou nu nog eens dubbel zo erg stinken als normaal. Sorrow had te te traag begrepen dat Ciara momenteel niet al te veel van Shimara wilde weten.

Shimara begon te hoesten en werd misselijk van de vieze lucht en liep uiteindelijk toch maar weg. 'Pff, jij wint Ciara. Ook al weet ik niet wat je op het moment heb, ik ga al,' mopperde ze lichtelijk geërgerd en liep naar een boom. Daarvan brak ze een paar takken af en stapelde die bovenop elkaar. Toen er een aardige stapel lag, ging ze voor de stapel hout zitten en blies een kleine vlam uit haar mond, in het hout. Meer was er niet nodig, want nu wakkerde de vlam door het houd vanzelf meer aan en werd een echte grote vlam.

Sorrow legde zijn hand op haar snoet en duwde die hard naar beneden zodat ze haar hoofd liet zakken. Ciara kende dit al. Ze wist nu dat ze zich koest moest houden en ging dus liggen. Ze gromde zachtjes terwijl hij naar Shimara toe liep om vervolgens naast haar te gaan zitten.

Shimara hield haar handen vlak bij het vuur en keek vanuit haar ooghoeken naar Sorrow. Ze had het gevoel dat ze haar ogen niet van hem af kon en mocht houden. Nee, ze mocht zo niet denken! Het was maar een bovenlichaam, niets bijzonders, toch?

Sorrow strekte zich uit en keunde achterover tegen een boom aan. Hij staarde naar het vuur dat prachtig danste in de wind. Hij herinnerde zich hoe Florian altijd verhalen vertelden bij het kampvuur. Snel duwde hij die gedachte aan hem. Je mist hem te veel sukkel, doe normaal en denk gewoon niet meer aan hem. Het was niet eens je echte vader.

Shimara stak één van haar handen in het vuur en speelde verveeld met de vlammen. 'Zeg, moet jij niet eens iets aantrekken? Straks word je nog ziek. En als dat gebeurd, verwacht dan maar niet van mij dat ik als één of andere zuster voor je ga zorgen,' zei ze hoofdschuddend en leunde met haar hoofd op haar andere hand.
Hoeveel ze ook van Sorrow hield, ze was nou niet echt bepaald een verzorgend type. Yukira was meer van die afdeling. Maar zij... ze had eerst al moeite Sanou op tijd te voeren.

(En opeens stel ik me Shimara voor in zo een roze zuster pake O.O)

(lol! xD)

En oppeens stelde Sorrow zich Shimara voor in een zusterpakje. 'nochtans zou het je niet mis staan' Zei hij subtiel terwijl hij haar van top tot teen bekeek. Zijn kleren hingen recht boven hem aan een tak. Hij stak zijn hand uit en voelde er aan maar ze waren noch steeds vochtig. 'nog even geduld'

(Hmm, ik zag je post bij die straten*I* Moet Shi-chan komen, of moet iemand anders posten?*I*)

Shimara keek geïrriteerd op. 'Hmpf, ik heb er ooit één moeten dragen van Yukira... Het zit voor geen meter en ziet er niet uit,' mopperde ze met geërgerde ondertoon en keek weer naar de vlammen.

(nrml moet die persephone kome, meda die 2 elkaar moete meete, :3 sorrow is een vampanees geworden!!! x3 maar als sas er te lang over doet en mijn geduld geraakt op dan kan jij kome :p ze moet er zich dan maar tussen mengen xp)



'oja?' hij keek meteen geinteresseert op. Hij grijnsde breed en stelde zich nu klaar en helder hoe Shimara er uit zou hebben gezien.

Shimara keek hem wantrouwend aan, terwijl ze wat verder van het vuur af schoof. Die blik in zijn ogen vertrouwde hij voor geen meter. 'Voor Halloween een keertje, maar er zijn geen foto's van, als je dat soms dacht. En wat zit je me aan te staren?' zei ze met wantrouwende ondertoon. Hij zat aan iets te denken en dat beviel haar helemaal niet.

'niks bijzonder' zei hij droogjes en controleerde opnieuw of zijn kleren droog waren. Zijn schirt was droog zo te zien dus trok hij het aan. Zijn haar stond weer in de war daardoor maar even schudden met zijn hoofd en het lag weer goed. Ciara kwam voorzichtig naast Sorrow liggen en zuchte diep waardoor het vuur perongeluk uit werd geblazen.

Shimara keek Sorrow ongeloofwaardig aan. 'Ja ja, zal wel,' mompelde ze zacht. Het shirt was weer aan en daarbij was het uitzicht weer weg. Jammer, maar ergens misschien ook maar goed ook. Anders zou ze de hele tijd gaan zitten staren en misschien zelfs gaan zitten kwijlen. Nee, dat zou ze niet doen, staren wel, maar kwijlen? Ze moest echt stoppen met deze belachelijke gedachtes.
Het vuur ging uit en de meeste warmte verdween samen met zijn licht. Lichtelijk geïrriteerd stelde Shimara zich recht en verzamelde nog wat takken die aan de bomen zaten. Daarna gooide ze die op de hoop en stak ze het vuur zonder echt veel moeite weer aan.

Sorrow zuchte en keek even beschuldigend naar Ciara. In de hoop dat er iets ging gezegt worden bleef het een tijdje stil terwijl ze naar het weer aangestoken vuur staarde. Uiteindelijk besloot hij maar eens wat meer te vertellen. 'wat weet je al van mijn verleden?'

Shimara keek verbaasd op en ging weer zitten. Dit was nou niet bepaald een vraag die ze verwacht had zeg... Hem kennende had hij het niet graag over zijn verleden, zoals zij. Maar, hij begon erover, dus hij wilde er over praten met haar en ergens over praten wat moeilijk voor je geweest was, is goed, toch?
'Eens even denken... Volgens mij ben je je geheugen verloren en kan je niks herinneren tot je 6e... je kent je ouders niet, bent opgevoed door... hoe heette hij ook al weer... Florian? En, je bent dus opgegroeid in het Zuiden. O ja! Je hield van piano spelen!' zei ze en keek nadenkend omhoog. Eigenlijk wist ze niet zo bar veel van hem, als je het zo bekeek. Maar, hij wist nog niet eens 10% van haar verleden, dus zaten ze ongeveer op hetzelfde niveau, toch?

Sorrow knikte. Hij probeerde zijn woorden te zoeken maar wist niet echt hoe hij moest beginnen. Het lag dus nog ietsje moeilijker dan hij had gedacht. Even bleef hij weer stil en begon dan te praten. 'mijn oudste herinnering is hoe ik wakker werd in Azayoi. Vlak nadat de orkaan er had huisgehouden. Ik herinner het geschreeuw, gejammer, het geroep om hulp.' Voor slecht een fraktie van een seconden zag hij weer alles voor zich. 'Met een angstige blik had ik mijn trillende handen gezien. Besmeurd met bloed van het meisje dat naast me had gelegen. Ze was 4 jaar? Misschien 5? Het had mijn zus kunnen geweest zijn. Mijn nicht. Ik heb geen idee. Om eerlijk te zijn, het zou me niet kunnen schelen ofdat het mijn nicht of zus was of niet. Ze had het brandmerk op haar gezicht staan.' Hij wist niet of ze wist wat hij bedoelde met het brandmerk maar voor hem was het maar vanzelfsprekend dat ze ervanaf wist. Aangezien het een zeer bekent iets was in het Zuiden.




(het brandmerk: een X dat door een mens met het element vuur in je wang is gebrand zonder verdoving. Als teken dat je bent verbannen uit het zuiden. Voor het moorden van iemand. Dit is een straf vooral gekent in Yusanagi en Azayoi. Vandaag is die straf niet meer toegestaan.)

Shimara staarde het vuur in, terwijl ze mee luisterde met het verhaal. Het was onbeschrijfbaar verhaal, ze kende er geen woorden voor. Maar, ze vergat er bijna door te ademhalen. Het was vreselijk als ze erbij na dacht dat dat zijn eerste herinneringen voor hem waren. Niet dat haar eerste herinnering zo een toppertje was. Dat was een klap in haar gezicht, omdat ze blijkbaar iets gedaan had wat niet mocht. Wat dat geweest was wist ze niet meer precies, maar dat deed er niet toe.
Terwijl ze in het vuur staarde probeerde ze de beelden voor zich te zien. Het was angstaanjagend en ze kreeg er zelfs kippenvel van.
Natuurlijk wist ze heel goed wat het brandmerk was. Haar beide ouders hadden het. Ze moest er 13 jaar lang de hele dag zowat naar kijken. Het brandmerk zou niet zo snel haar gedachten verlaten. Nooit meer, wist ze zeker. Zoiets kon je nou eenmaal niet meer vergeten, maakte niet uit hoe graag je dat ook wilde.

'Het was toen dat ik Florian had ontmoet. Ik zag hem zitten op een nog maar een halfovereindstaande trap. Huilend. Het was de eerste keer en de laatste keer dat ik hem dat zag doen. Toen hij me zag kijken had hij me gevraagd bij hem te komen. Ik was in de war, wist niet meer wat er gebeurd was, wie ik was. Waar ik hoorde. Ik had me afgevraagd of hij familie van me was of hij wist waarom ik me niks meer kon herinneren maar al snel bleek het van niet toen hij vroeg hoe ik noemde.' Hij pakte een takje dan naast hem had gelegen en wreef er over met zijn duim.

Shimara keek vanuit haar ooghoeken naar Sorrow. Ze vond het leuk om te luisteren naar verhalen, het was eens iets anders dan verhalen lezen. Het ging dan wel een stuk minder snel, maar nu had ze wel meer tijd om de beelden in zich voor te stellen. Bovendien vertelde Sorrow fijn en kon ze zich goed voorstellen hoe hij zich gevoeld moest hebben toen.
Toch kon ze wel aan hem zien dat hij het moeilijk had met vertellen. Dat merkte ze gewoon aan hem. Het zou niet uit maken hoe erg hij zijn best ervoor zou doen dat te verbergen, ze kende hem gewoon te goed daarvoor.

Flouwtjes glimlachte hij terwijl hij het naar het vuur staarde. 'Het eerset jaar dat ik bij hem kwam wonen was wennen. Ik was niet de enigste die hij onder zijn bescherming had genomen. Kyru, lucas die toen nog maar 2 jaar was toen, Vincent, Adriaan, Matsku, Riven, Lucy en nog een paar anderen. Vaak hadden we ruzie door de verschillende karakters maar we bleven toch allemaal handen op 1 buik. Florian leerde hoe we moesten vechten. Vincent en ik...' Hij stopte. Hij probeerde zijn woorden te vinden. Hoe hij het beste zou gaan kunnen uitleggen. 'Vincent en ik waren beste vrienden, ondanks het feit dat ik streidde om beter te worden dan hem. Blijkbaar had hij meer talent dan mij. Hij leek met de dag sterker te worden... maar hoe meer ervaring hij opdeed hoe meer hij veranderde'

Shimara slikte even en knikte toen. Vincent... ze herinnerde zich nog de eerste dag dat ze hem had ontmoet. Ze kende hem niet eens goed en ze had meteen al een hekel aan hem. Misschien was dat gevoel niet eens terecht, maar ze had al snel een hekel aan mensen. Zo zat ze gewoon in elkaar, daar kon ze niet echt veel aan doen.
Ze probeerde zich voor te stellen hoe Sorrow en Vincent beste vrienden konden zijn, maar dat was onmogelijk voor haar. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze gezien had hoe die twee elkaar haatte, de eerste dag toen ze hem zag.

'hij werd een strijder al op zijn 12e. Hij leerde me wat hij allemaal te weten kwam. Hij wilde me helpen met het vinden van zijn ouders en mocht bij de zijne blijven wanner hij met zijn draak overal naar toe reisde. Ik had nog geen toelating om in het land rond te reizen.'