Het meer van Yusanagi

Shimara draaide zich weg van het meertje en gooide haar armen in de lucht. 'Vergeet het maar, ik ben niet gemaakt voor dat gedoe. Mijn handen tenminste niet. Vervloekte handen,' siste ze alsof haar handen antwoord terug zouden gaan geven.
Toen ze het geluid hoorde van de steen die Sorrow gooide, draaide ze zich woest weer om, pakte een steen en gooide hem het water in. Natuurlijk zonk hij meteen weer. 'God damit...'

'je bent te agressief...' Zei hij kalm. (damm, ik verveeel me....... probeerd post ietsje voller te krijgen...... x,x onderwerp steentjes werpen is saai x,x)

(They can make love in the bosh? 8D)

(x,x wa? 0.0 nu? zo oppeens? @,@)


Sorrow legde haar nog eens uit maar nu op een andere mannier hoe ze het best die steen kon gooien. Ondertussen kleurde de lucht warm oranje terwijl de zon onder ging. Hoog boven in de lucht waren de eerste sterren al te zien.

(Dan maken we er een gezellig sfeertje bij toch?)

Shimara haalde haar schouders op. 'Nah, laat het maar rusten voorlopig. Ik zoek wel een andere hobby dan steentjes gooien,' mopperde ze, liep een stukje van het meer weg en legde zich neer in het mos en hogere gras. Daar ging ze op haar rug liggen en keek naar de kalle takken van de bomen. In de verte kon je wolven elkaar horen roepen, want ze huilde.

Sorrow kwam naast haar zitten zonder iets te zeggen. Zou hij het nu toch zeggen van die kus? Hij voelde zich schuldig. Niet alleen om dat niet te vertellen. Maar gewoon. Hij had nog veel meer te vertellen over zijn verleden. Maar hij wist dat zij dat ook moest doen. Er zou wel een moment komen wanneer ze alles aan elkaar zouden gaan vertellen. Beetje bij beetje.

Shimara keek omhoog naar de eerste sterren en de maan die al vaag aan de hemel begon te verschijnen. 'Waar denk je aan?' vroeg ze opeens en keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Hij gedroeg zich al een tijdje vreemd, alsof hij iets aan het verbergen was. Ze wilde nu dus wel eens weten wat er aan de hand was. Was het misschien iets ernstigs?

Sorrow haalde diep adem. 'ik maak me te veel zorgen om niks...' Zei hij daarna. Hij glimlachte en leunde zich al uitstrekend achterover. Voorzichtig legde hij zich op zijn rug neer en staarde naar de sterren hemel die langzaam verscheen toen de zon onderging.

'O ja? En wat is dan die "niks" waar je je zo een zorgen om maakt?' vroeg ze terwijl ze zich op haar zij draaide en hem met een neutrale blik aan staarde. Met van die prikkende ogen, die dwars door je heen lijken te kijken.

Sorrow wist dat ze hem aan keek maar hij bleef naar de sterren hemel staren met de zelfde glimlach. 'Wat Kyryé allemaal heeft gezegd tegem me...' Zei hij zonder dat de glimlach verdween gewoon om Shimara op de een of andere mannier gerust te stellen.

'Wat heeft ze allemaal gezegd dan? Blijkbaar maak je je er nogal druk om, want je zit de hele tijd met je hoofd ergens anders. En als je had gehoopt dat ik het niet merkte, is het erg jammer voor je, maar het is mislukt,' zei ze en keek hem nog steeds met dezelfde blik aan.
Het werd tijd dat hij eens wat meer ging loslaten hierover.

'ze weet veel te veel over mij en het bevalt me maar niks... Wat zou jij doen? Als Kyryé antwoorden wist op vragen die jou al heel je leven lastig vallen. Zou je er alles voor doen om er achter te komen?'

Shimara draaide zich weer op haar rug en keek nadenkend naar de sterren. 'Alles... Voor Kyryé? Ze speelt een spelletje met je! Hoe kan ze alles weten dat jij wilt weten? Ze houd ervan om met mensen hun gedachten te spelen en ze te zieken, zodat ze zwak lijken. Ik zou niks voor dat wicht doen,' zei ze fel en overtuigend.
Het was makkelijk om te zeggen, maar ze had eigenlijk geen idee hoe Sorrow zich voelde. Ze wist niet hoe ze echt zou reageren erop, als zij het mee zou maken, maar iets voor Kyryé doen?

Sorrow dacht na over haar woorden. Kyryé was indderdaad goed in spelletjes. Maar was hij wel in 1 van haar spelletjes getrapt? Hij wist dat in het begin van hun gesprek Kyryé met zijn voeten aan het spelen was maar die gunst die ze van hem had gevraagd of wat je het ook kon noemen. Had ze dat ook allemaal zo geplant? Had ze zijn gevoelens en gedachten weten te mislijden? Hij knikte alleen maar zachtjes als atwoord. Bijna niet zichtbaar. Shimara zou het zelfs niet eens hebben gezien dat hij had geknikt.

'Dus, heb je wat voor Kyryé gedaan?' vroeg ze op een ernstige toon. Ze ging wat rechter zitten en ze keek hem met een ernstige en bezorgde blik aan. Als hij inderdaad iets voor haar gedaan had, wat zou dat dan geweest zijn? En nog belangrijker, waarom moest hij dat voor haar doen?
Zoals altijd tolde er weer duizenden vragen door haar hoofd, omdat ze nieuwsgierig werd. Mogelijkheden flitste voorbij.

Sorrow haalde diep adem. Zijn borstkas hing zacht op en neer. 'Waarom denk je dat ik al iets heb gedaan voor Kyryé? Dat heb ik toch niet gezegd?' Hij had toch niks gezegd over wat hij gedaan had? Nee toch? Hij hoopte hard van niet. Wat zou ze wel niet denken van hem?

Shimara haalde haar schouders op. 'Ik denk het niet, ik vraag het alleen. Rustig maar, ik verdenk je niet van moord of zo,' sprak ze kalm, maar keek hem achterdochtig aan. Hij reageerde nogal... angstig, was dat het woord wat ze zocht? In elk geval was het duidelijk dat hij ergens niet gerust om was. En zij wilde maar al te graag weten wat dat was en waarom dat was.

Sorrow keek haar aan. 'ik...' Toen bleef het stil. Hij legde zijn hand op haar wang. 'ik denk dat ik niet goed voor je ben...' Hij voelde zich schuldig. Shimara wist niks van zijn verleden. Ze wist niks van wat er met hem nu gebeurde. Maar hij wist nu bijna zeker dat wat Kyryé tegen hem had gezegd daad werkelijk aan het geburen was. Elke dag merkte hij het steeds meer en meer. het voelde verschrikkelijk om eerlijk te zijn. Hij wilde niet dat Shimara hem zag veranderen tot iets... jah.. wat wist hij nog niet precies. Maar hij wilde er momentel ook liever niet over na denken. Hij zou iemand worden waar ze niet verliefd op was geworden. Hij zou beetje bij beetje meer tot de duisternis behoren.

Verschrikt keek Shimara naar Sorrow nadat hij dat gezegd had. Ze greep zijn hand vast en keek hem ongelovig aan. 'Wat zit je te zeggen!? Ben je ziek of iets? Heb je misschien weer gedronken?' vroeg ze terwijl ze hem onderzoekend bekeek. 'Doe niet zo belachelijk. Er zijn zoveel dingen niet goed voor me. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik geen moordlustige maniak geworden ben dat de wereld onder dompelt in een oceaan van bloed. Of nou, ik bedoel, nee wacht... Ach laat maar, ik ben niet goed in woorden! Je snapt me wel, toch?'

Sorrow zette zich overeind en drukte zijn lippen tegen de hare. 'zover ik weet ben je niet goed met woorden als ik er bij ben' Het was hm opgevallen. Tegen anderen kon ze dood normaal praten. Kon ze zichzelf zijn en bij hem... bij hem voelde ze zich niet op haar gemak. Dat was zijn indruk.

Shimara raakte met haar vingertoppen voorzichtig haar lippen aan en keek met haar ogen half open naar de grond. 'Wat aan de buiten kant te zien is, is puur bedrog van binnen. Denk je echt dat ik zo zeker van alles ben? Alles wat ik doe, van daden tot woorden is ongeveer hetzelfde als een sprong in het diepe voor me. Ik moet wel doen alsof ik zeker ben, omdat mensen anders weten dat ik... dat ik zwak ben. En als ze dat weten, dan maken ze daar misbruik van. Bij jou kan ik mezelf zijn,' zei ze zuchtend. Het was moeilijk voor haar om over haarzelf te praten, zeker over iets dat eigenlijk zo persoonlijk was, dat ze het nooit tegen een enkele ziel gezegd had.

Sorrow keek haar verbaast aan. Dus ze was zichzelf in zijn beurd? Hij legde zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Voorzichtig drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd. Hij hield van haar. Zielsveel. Het was niet te beschrijven hoeveel hij wel niet van haar hield. Maar net daarom wilde hij niet dat ze nog langer bij hem bleef. Zijn voorgevoel waarschuwde hem dat hij haar zou kwetsen en dat wilde hij absoluut niet.

Shimara drukte zich dichter tegen Sorrow aan en drukte haar hoofd tegen zijn borst aan. 'Eigenlijk klinkt het best suf weetje...' zei ze zacht met een schorre stem. Ze voelde zich zwak en miezerig, als een afhankelijk wezen, dat eigenlijk niks zelf kon. Ze kon niet veranderen in een zelfverzekerd persoon en ze had er een pesthekel aan.

Sorrow wist niet wat te zeggen. Hij hield haar vast in zijn armen. Als hij nu zou gaan zeggen dat hij geen gevaar voor haar wilde zijn zou ze niet luisteren. Zou er eigenlijk een moment komen wanneer ze wel zou luisteren?

(Nope, ze zal indeed niet luisteren*I* En nu is het tijd voor iets grappigs)

Shimara glimlachte onbewust. Altijd als hij haar zo vast hield, voelde ze zich zo veilig en fijn. Alsof niks haar wat kon doen, maakte niet uit wat er zou gebeuren. Zonder dat ze het zelf eigenlijk goed besefte, ging ze nieuwsgierig met haar hand een stukje naar beneden en ging ze met haar hand onder zijn shirt. Ze wilde eigenlijk zo zijn bovenlichaam gaan onderzoeken, maar realiseerde nu pas wat er gebeurde.
Waar ben je mee bezig!? Snel liet ze hem los en kroop ze een paar meter naar achteren. Ze was inmiddels rood aangelopen.