De Eerste vlucht

Een aantal strijders zijn al bij level 2 geraakt en dus, klaar om de wereld over te reizen, opzoek naar avontuur en opzoek naar de schoonheid, aan de andere kant van Azzulacta. Bij de stallen, staan een aantal platformen aan de rand van het blok, waar volop andere strijders met hun draken af en aan vliegen. Het zal dus ook gebruikt worden bij het vertrekken en terug komen van de strijders.
Hier zal je langs moeten komen voor als je je eerste vlucht wilt maken. Je word geholpen met het zadel en ze zullen je laten zien hoe je het bit bij een draak in moet doen.
Vaak zijn er ook mensen die komen kijken, als er een paar strijders vertrekken. Want, het blijft een onbeschrijfbare gewaarwording.

Personen: Maakt niet uit
Regels: Minstens 3 per post
Level: Maakt op zich niet uit. Mensen van level 1 mogen best komen kijken.

Shimara liep tussen de rijen stallen door, met Sanou aan haar zeide. Vandaag zou ze op pad gaan. Ze zou nu een echte reiziger worden. In Osuké was ze het zat, ze wilde meer van Azzulacta zien. Ze wilde naar de zee, dat doel had ze voor ogen. Maar, eerst moest ze via het Zuiden en nog even iets regelen. Dan pas zou ze door gaan naar het Westen en daar zou ze haar droom in vervulling laten gaan. Nou ja, één van haar dromen dan.
Sanou was onrustig, hij voelde goed aan dat er iets ging gebeuren. Iets belangrijks. Dat was ook af te lezen aan Shimara haar gezicht. Ze keek strak en serieus, anders dan normaal.

Kira liep bewonderend door de stallen, hoe vaak ze hier ook zou komen. Ze zou de stallen altijd indrukwekkend vinden. Kira was zelf nog lang niet bij level 2, maar wilde wel gaan kijken bij de andere, hoe ze vertrokken. Maar ook om vast van alles te leren zodat als zei zo ver was ook gelijk kon vertrekken. Ze wilde naar de zee in het oosten. Ze bleef even stil staan om te kijken naar de drukte om haar heen, overal zag je mensen met grote zadels zeulen en met andere benodigheden die je nodig hebt om een draak te bereiden. Kira bleef nog even staan kijken en besloot toen om naar de platformen te lopen, ze was beniewd hoe het eruitzag om iemand op te zien stijgen, de weide wereld in.

Shimara gaf Sanou kalmerend een klopje op zijn hals, toen ze een bekend persoon dacht te zien lopen. Een persoon met een flinke lengte en paars haar, dat kon maar één persoon zijn toch? 'Yo, Kira-chan!' Riep ze en versnelde haar pas, zodat ze naast Kira kwam lopen. 'Kom je kijken naar de personen die vertrekken?' Ze keek haar lichtelijk nieuwsgierig aan en had een vragende ondertoon.
Niet dat ze erg nieuwsgierig was, maar het kon ook zo zijn dat Kira kwam helpen bij de stallen, of iets in die richting. Of, misschien was zo opzoek naar Maliah, aangezien zij hier ook vaak rond hing.

Kira draaide zich met een vrolijke glimlach om naar Shimara "Hi" begroete ze haar. "Ja dat klopt" beantwoorde ze Shimara's vraag erachteraan. Ze keek bewonderend naar Sanou "En volgens mij ga jij zo ook vertrekken" zei ze bewonderend met een lichtelijk jaloers ondertoontje. "Waar ga je als eerst heen?" vroeg kira op haar beurt nieuwschierig, "Je wilde toch naar het oosten, naar de zee?" zei ze terug denkend aan het gesprek van hun in het bos alleen toen had Shimara nog een beetje twijfelachtig geklonken. "Of ga je eerst ergens anders heen?" zei ze er snel achteraan

Shimara wierp haar blik omhoog, naar de best blauwe licht met een paar wolken erin geplakt. 'Ik moet eerst naar het Zuiden toe... Iets belangrijks afhandelen. Dan ga ik naar de zee toe. En, wat ik daarna ga doen zie ik dan wel.' Nadat ze haar laatste woorden gesproken had, keek ze weer naar Kira en glimlachte.
Waarschijnlijk zou ze dan gaan zoeken voor Freia -haar zusje-. Ze wist zeker dat ze nog in leven was, dat moest gewoon. En als ze niet leefde, was ze waarschijnlijk vermoord...
Ze slikte bij die gedachten en schudde hem snel van zich af. Ze mocht niet zo denken, dat zou ervoor zorgen dat haar motivatie weg vloeide.

Kira merkte niks van haar gedachtes om het zo maar te noemen en knikte. "Misschien kom je mijn familie wel tegen" zei ze vrolijk "Als je zegt dat je mij kent, weet ik zeker dat je daar kan overnachten." Kira had de woorden gezegt voor ze uberhaupt had nagedacht, ze was even vergeten dat haar ouders soms nogal raar kunnen reageren op vrienden. Nogal hyperactief en alles voor je willen doen tot je er gek van werd. Ze zag trouwens niet voor zich dat Shimara dat allemaal toe zou laten en grijnsde inzichzelf

Shimara glimlachte dankbaar en knikte. 'Bedankt voor het aanbod, maar ik denk dat ik liever buiten slaap of iets. Ik ben niet echt een binnen mens en ik slaap niet graag bij vreemden. Niet dat ik je ouders niet vertrouw hoor!' Zei ze er snel echter, voordat Kira misschien verkeerde ideeën zou krijgen over haar.
'Maar, ik ben niet bepaald een gezelschapsdame, als je me goed begrijpt.' Ze hoopte het natuurlijk wel, want ze was niet echt goed in uitleggen. En zeker niet met zulk soort dingen.

Sorrow kwam heel sneaky tevoorschijn achter Shimara. Hij sloeg zijn armen wijd open, liet zich naar voren vallen en sloot zijn armen om haar heen. 'wat dacht je te doen? weg gaan zonder mij gedag te zeggen? ha! kun je mooi vergeten. Jij bent niet de enigste die naar het zuiden gaat' Ciara kwam droog aangewandelt en legde zich een paar meter verder neer. Momenteel schaamde zich weer voor haar eigenaar. Hij kon soms zo vreemd doen in de beurd van dat mensen wijfje.

Kira knikte ten teken dat ze Shimara begreep, zelf maakte het haar niet zo veel uit. Binnen of buiten slapen, alleen of in een gezin. Als ze maar kon slapen . Voor ze wat kon zeggen werd ze onderbroken door Sorrow die Shimara om haar nek viel. Ze grijnsde toen ze Ciara een paar meter van Sorrow neer zag ploffen. "Ook hallo" begroette ze Sorrow vrolijk. Zelf was ze wel een beetje jaloers, maar ze wist dat je nooit iets moest doen voor je er klaar voor was.

Sorrow keek met een vriendelijke glimlach op naar Kira 'yu' Sorrow zijn blik gleed weg naar de anderen draken in de beurd. Ze waren indrukwekkend. Natuurlijk is Ciara het meest indrukwekend schoot er meteen in zijn hoofd. Ciara leek gedachten te lezen en strekte haar nek.
Ze keek met een doordringende blik naar Sorrow, Shimara en Kira.

Shimara schrok zich bijna dood en keek snel en vluchtig over haar schouder. In dezelfde draai die ze maakte wilde ze eigenlijk uithalen met haar vuist, tot ze zag dat het Sorrow was. 'Jij weet precies op te komen dagen op het verkeerde moment. Hoe krijg je het steeds voor elkaar.' Zei ze met een spottende ondertoon en ging even met haar hand door zijn haar, waardoor het nog wat meer overeind ging staan.
'Sorry dat je hier getuigen van moest zijn Kira, mijn diepste verontschuldigingen.' Ze boog haar hoofd een stukje, terwijl ze zich los worstelde uit Sorrow zijn greep.
Sanou siste zacht en zwiepte met zijn staart. Het was raar hoe mensen met elkaar om gingen. Draken deden nooit zoiets belachelijks.

Kira hield met moeite haar lag in toen Sanou en Ciara hun afkeuring lieten blijken. "misschien is het handig om elkaar heel te houden, voor jullie vertrekken" merkte Kira op. Ze keek naar de andere mensen die stil bleven staan om te kijken naar Sorrow en Shimara. "Of jullie 'stoeien' door en leggen een petje neer en halen flink wat geld op" voegde Kira er achter aan.

Sorrow lachte en keek daarna even met een vernietigende blik naar de staardende mensen. Hij haatte het werkelijk als mensen nieuwsgierig waren in andermans zaken. Yuriko was ook zo één van hen. Zodra ze in zijn beurt was en ze waren alleen moest ze altijd alles weten? Laar ze kon het mooi vergeten. Sorrow zou nooit iets verklappen en zodra hij in het Zuiden was zou hij er voor zorgen dat iedereen daar dat ook deed. Wanneer hij naar Kira keek glimlachte hij vriendelijk.

Shimara streek haar haren weer glad, terwijl ze een rode kleur probeerde te onderdrukken. In het openbaar vond ze het altijd best beschamend als Sorrow zoiets deed. Mensen keken haar altijd raar aan en begonnen te roddelen. Hierdoor kregen ze misschien wel verkeerde ideeën!
'Maar goed, Maliah gezien? Ze zou ons toch moeten helpen als we zouden vertrekken? Dat had ik tenminste wel verwacht.' Vroeg ze terwijl ze vragend om zich heen keek, om te zien of ze misschien een glimp ergens van haar kon opvangen.

Sorrow keek even zoekend om hem heen. Miliah was idderdaad nergens te bespuren. Waarschijnlijk zou dat ook nog een tijdje duren bedacht hij voor dat ze zou komen. Het scheen dat ze een druk schema had.