Het Gala van de Landheer Aydor

Yuriko moest lachen en maakte toen een vage soort beuging dat ze ook altijd in de middel eeuwen deden. 'Maar natuurlijk', zei ze met een brede grijns. De handen van Ayase waren zoals altijd zacht en warm en krulde over het gehele kleine handje van Yuriko. Zijn lichaam dan lichtelijk tegen die van haar aan stond voelde weer als een beschermend fort. En zijn hoofd dat tegen die van Yuriko kwam maakte haar gehele lichaam warm alsof ze in een kachel was veranderd.
Heath was voor even uit haar gedachte gewist en ze had het gevoel dat ze alleen was . Samen met Ayase. Haar Ayase. Bij de gedachte dat hij van Yuriko was werd zo nog blijer dan dat dit moment haar blij maakte. Maar nu wilde ze haar gedachtes leeg hebben en gewoon dansen met Ayase.

Mia beet op haar lip, aan de ene kant wou ze hem achternaa gaan maar aan de andere kant dacht ze dat hij messchien wel even alleen wou zijn. ze wist het niet.

Lain had nu onderhand zo`n 20 glazen sterke drank op en zijn gezicht begon nu aardig rood te worden van de alcohol, zijn gedachten waren nog altijd even druk maar zijn gezicht stond strak naar de grond gericht zijn ogen nog altijd even fel blauw en helder.

Zero die naar buiten ging op het balkon kreeg toen de kracht om naar de maan te kijken omdat hij al zo uitgeput was en begon te denken aan ze flashbacks. "If you wish to kill me, hate me, detest me, and live a detestable life... Run, run and cling to life. And one day, when you have the same eyes as me, come before me Zero moest nadenken.

Mia pakte haar glas water weer en zag vanuit haar ooghoeken Lain, Lain die te veel gedronken had volgens haar.

Zero die overdonderd werd met zijn eigen haat emoties keek naar achteren en hij zag Mia weer. Hij stormde door de deuren en liep direct haar kant op.

Mia merkte niet dat Zero terug kwam en keek nog steeds naar Lain, ze grijnsde lichtjes toen ze zijn gezicht helemaal zag.

Zero pakte haar hand vast en draaide haar gezicht ze hadden nu oog contact Hij keek weer met die koude ogen. ''Ugh, en nu uhm..weetje..we zijn hier nu toch..'' Hij hield haar vast en zijn lichaam en verliefdheid kwam tevoorschijn, Het werd avond. En het leek warm, en koud. het was geweldig. Zero kuste haar weer.

Mia glimlachte en kusste terug. ze vergat alles, Lain, de zaal, Landheer Aydor. het was allemaal verdwenen door zijn kus, die kus die zo vol was met liefde.

Zero legde zijn eigen handen terug weer in ze zak en keek snel weg. '' W-Woah..'' Hij pakte snel een glas water en dronk hem helemaal op. '' Ja..dat moest eruit..'' Het leek er zo geweldig uit voor de moment.

Mia opende haar ogen en keek hem aan, ze beet zachtjes op haar lip. alles om haar heen was ze nog steeds vergeten, alleen hij en haarzelf waren er.

Zero die haar aankeek stond nu weer met zijn lippen voor haar neus. '' wil je er nog een..'' Zei hij zachtjes tegen haar lippen weer aangedrukt.

Mia reageerde voorzichtig op zijn kus. diep van binnen herinderde ze zich het bos, het gene dat ze niet wilde maar op een of andere manier toch toeliet.

Zero liet zijn lippen weer vertrekken en bekeek haar weer van top tot teen. '' volgens mij zie ik jouw straks weer hopelijk..'' weer was hij van plan om te vertrekken om haar toch het gevoel te geven van dat zij wel wat voor hem betekende maar liet Mia dat wel toe.

Mia knikte, ookal wou ze het niet, niet dat ze niet van hem hield want dat deed ze wel, maar ze wou zichzelf niet weer verloren raaken. ze had zichzelf al weer verloren.

Zero bekeek haar, Is er soms iets wat je wilt bespreken wat niet zomaar hoort uit de mond Zei hij via telekinese. Ze leek wit, niet dat ze al wit was maar witter dan normaal. Hij legde zachtjes zijn rechter hand op haar voorhoofd en keek haar aan.

Mia schudde zacht nee, dat deed haar lichaam teminste. diep van binnen, wat hij niet kon horen wou ze het niet, ze wou hem daar gewoon, zonder al die dingen die in het park gebeurde.

Zero die haar rustig weer zijn hand verliet keek naar beneden. '' okay..' Hij begon te lopen door het feest en ging zitten bij de trap en genoot verder van het feest..

Shimara wist niet waar ze kijken moest van woede. De hele tijd boog ze haar hoofd naar links en naar rechts. Of, keek ze omhoog, naar benede, schuin en zo kon je nog wel even door gaan. 'Goed... Snap je het een beetje?'

Sorrow knikte. 'dus je zult moeten vluchten zodra je ouders er achter komen? ik wil niet dat je weg gaat...' Hij klonk misschien nogal egoisties maar het was zo. Hij wilde niet dat ze bij hem weg ging.

Shimara keek hem verbaasd aan en begon een klein beetje te blozen. Het voelde goed om zoiets te horen, voor het eerst in haar leven. Het gaf een geweldig gevoel. 'Eigenlijk, heb ik niet bij vluchten na gedacht...'

Sorrow voelde zich opgelucht. Ze zou dus niet bij hem weg gaan. Maar dan hadden ze wel een ander probleem. Als haar ouders haar zouden vinden zouden ze iedereen vermoorden die ze lief heeft. Eenmaal daarna was zij aan de beurt. 'wat ben je van plan om te doen?'

Shimara zuchtte vermoeid en staarde nadenkend voor zich uit. 'Afwachten tot het zover zal komen denk ik maar. Tot die tijd, wil ik meer kracht, zodat ik iedereen kan beschermen.' Het klonk best raar uit haar mond. Ze had nog nooit echt iemand beschermd, op mensen van dorpen na dan, maar die betaalde er voor.

Mia stond ergens afwezig met haar rug tegen een muur. ze probeerde niet aan hem te denken, ookal was dat een erg moeilijke opgave.

((die brief is na het feest eh =P)
Zero stond van zijn drank te genieten en kee naar de grond.