De Executie van Yuriko

Na een korte vergadering van de raad -De 7 Wijzen, de 4 Sterren en Maliah Stealnail-, is het besloten. Yuriko staat schuldig aan de ontsnapping van de Engel des Duister en moet daarvoor de hoogste prijs betalen, met haar leven.
De executie vind plaats op het grote plein van Trimatar, vlak bij de oude verlaten kerk. Veel mensen komen er kijken en er word geroddeld om de reden, omdat niemand echt de rede kent. Het trekt meestal veel mensen, een executie, omdat ze nieuwsgierig zijn en graag willen weten waarom iemand geëxecuteerd word. Sommige komen ook kijken om een glimp op te kunnen vangen van de mysterieuze 7 wijzen en de 4 sterren.

Regels: Minstens 2 per post en het moet iets nuttigs zijn, met DRAMA! Ik wil drama zien in deze scene
Personen: Hoofdzakelijk gaat het om 3 personen. Als je daar niet bij hoort, mag je natuurlijk wel komen kijken.
Level:-

Sorrow kwam zeker weten kijken. Hij wist dat ze niet deugde. De executie was rechtvaardig. Een persoon als zij hoorde niet te leven. Ze genoot van andermans pijn en was zeker weten van plan als strijder naar de duistere kant te gaan. Nee, hij had het niet op 1.2.3 kunnen bedenken. Hij had er redelijk lang over zitten denken maar toen hij van de executoe gehoort had, wist hij het zeker.

Shimara stond op één van de daken, uit het zicht van de menigte, maar zij kon alles prima zien. Een vreemd gevoel ging even door haar buik, maar verdween even later weer. Zenuwen, daar had ze altijd last van als er zoiets ging gebeuren. Het was altijd maar weer de vraag of ze er goed vanaf zou komen... Ook deze keer natuurlijk was geen uitzondering...

Daar zat hij dan, machteloos in zijn rolstoel.
Hij had moeite met zijn tranen te bedwingen, hij voelden zich klein op dit moment.
Stel voor, dat één ding fout zou gaan. Wat dan?
Er kon niks fout gaan, ze hadden dit al besproken en niks zou fout gaan.
Hij keek omzichheen, en kon het niet laten te knarsetanden toen hij wat lachende jongens hoorde praten.
Wat een baka's, ze zochten het geweld op. Ze zochten de dood op.
Maar dat zou niet gebeuren, dat zou nooit gebeuren!
Hij keek even omhoog, en zocht naar Shimara.
Ze zou wel ergens op de daken staan.
Even schoot het plan weer door zijn hoofd,
alles zou perfect horen te lopen.
Het was nu alleen maar afwachten, tot het zover was.

Yuriko's polsen waren strak vastgebonden en haar voeten leken wel aan elkaar geteept. In haar jurk zaten enkele scheuren en zat vol met viezigheid. Een enorme beul met een zwarte cep over zijn hoofd sleurde Yuriko mee het houten podium op.
Uit Yuriko's mond liep een klein straaltje bloed, en ze was half bij bewsut zijn. Haar haren hingen futloos voor haar gezicht. Toen ze even opkeek zag ze de mensen staan. Mensen die net zoals zij dit als vermaak zagen. En dat noemde zich zelf strijders.
Ze walgde van al deze mensen, mensen zonder eigen mening. Domme miezerige mensen wezens die niets beters deden dan achter het goede aan te lopen. Maar kijk ze nu eens tsaan. Kijk ze nu eens kijken, zie wat voor vermaak ze nu hebben. Het liefst wilde Yuriko schreeuwen maar ze hield wijselijk haar mond.
Ruuw werd er een touw om haar nek gedaan. Ze keek naar de grond. Naar het leuk dat straks open zou gaan. Dat straks er voor zou zorgen dat haar leven nog een paar seconde te gaan was.
Ze dacht aan Resi, Resi die nu weer alleen zou zijn. Mara deze keer voor altijd.

Shimara trok haar kleren even recht. Nou ja... Haar kleren... Eigenlijk had ze de kleren van Yukira aangetrokken, zoals ze altijd deed met deze kleine missies. Ze trok haar cap goed over haar hoofd en verstopte het meeste haar. De cap viel voor haar gezicht en verborg zo de helft van haar gezicht. Als je haar nu zou zien zou je haast niet beter weten en denken dat het Yukira was, precies wat de bedoeling was.
Snel en geruisloos sloop ze over de daken, op een katachtige manier. Ze stond nu op een dak, vlak bij de mensen en bij het houten podium. Met haar hand ging ze vluchtig langs een dolk. Ze had er maar ééntje bij zich. Zou dat eigenlijk wel genoeg zijn? Ze schudde die gedachten snel van zich af. Ze mocht daar niet aan denken, ze mocht niet twijfelen, want als ze dat zou doen, zou alles mis lopen en dan was het haar schuld.
Ze wachtte geduldig af tot Resi uiteindelijk voor de afleiding zou zorgen, zodat zij toe kon slaan.

Resi keek naar Shimara, hij wist zeker dat dat Shimara was,
nu
hij beet hard op zijn wang, zodat die begon te bloeden.
Hij liet zich van zijn stoel af zakken en begon te schreeuwen, hij zou niet eens weten wat hij schreeuwde,
iets over een licht, en complete duisternis.
En bleef maar door schreeuwen.
Iedereen draaide zich naar hem om, met verbaasde bange ogen.
Resi grijnste even, het was maar heel kort.
Hij wist dat het er mongolisch en dramatisch uitzag.
Een jongen, zakt gillend en bloedend op de grond.
De ultieme afleiding.
Hij voelde een hand drukken tegen zijn schouder,
die hij ruw van zich afsloeg.
Hij bleef maar door gillen, hij had nu de volledige aandacht.
Niemand die nu naar Yuriko keek, zoals gepland.

Yuriko keek verbaast om naar het bekende geschreewu. Ze zag dat het Resi was. Toch klopte er iets niet. Ze voelde niets. Geen pijn.
Toeb begreep ze waar hij mee bezig was. De grijns van nog niet eens een seconde veraadde het. Aab de ene kant was ze boos. Hij meost zijn leven niet voor har riskeren. Dit kon hem enorm in de problemen brengen. Maar liefde voor hem stond boven. Hoe blij kon je met een broer zijn? Yuriko's blijdschap was op dit vreselijke moment onbeschrijfbaar. Maar hoe kon hij dit alleen doen. Zoekend keek ze om zich heen en ze zag Shimara op de daken staan.
Iedereen snelde op Resi af, niemand had meer aandacht voor Yuriko'. 'Perfect', mompelde ze in zich zelf.
Het touw om haar keel begon te kriebelen, ze konden het maar beter snel doen anders was het alnog gedaan.

Sorrow stond maar 2 meter van Resi vandaan. Hij keek verschrikt maar voelde gewoon aan dat er iets niet klopte. Hij was haar tweelingsbroer. Natuurlijk, hij zorgde voor afleiding. Hij maakte dat hij uit de menigte kwam en klom op 1 van de daken. Hij wou een beter zicht hebben op het het schouwspel dat zou gaan geburen.

Shimara grijnsde in zichzelf, voor een paar seconden. 'Nice going Resi...' Zei ze heel zacht tegen zichzelf en haalde met een snelle en behendige beweging haar dolk tevoorschijn. Daarna gooide ze hem met een soepele beweging tegen het touw aan, waardoor het touw werd doorgesneden. Mooi, dit deel van het plan was gelukt. Even schoot het andere deel van het plan door haar hoofd...

'Zodra ik het touw heb doorgesneden, zal ik de aandacht van de mensen weer trekken. Dan zal hun aandacht gevestigd zijn op mij en omdat Yuriko los is op dat moment, kan ze ongemerkt naar jou toe sluipen. Probeer dan weg te glippen, lukt dat niet en komen jullie in de problemen, dan zal ik eraan komen...'

Het flitste binnen een seconde weer aan haar voorbij. Ze had goed nagedacht over wat ze kon doen om de mensen hun aandacht zo te trekken, dat echt IEDEREEN keek. Ze sloop weer weg over de daken en stond nu op het dak vlak naast de oude kerk. Het was een flinke sprong... Toch kon ze het halen, dat moest! Met een kleine aanloop sprong ze van het dak naar de kerk en greep snel de richel van het dakje vast, waaraan ze zich omhoog trok. Zonder echt veel moeite te doen klauterde ze omhoog en liep via het oude deurtje de klok binnen. Dit zou wel werken...
Even keek ze om zich heen, zoekend naar de hamer waarmee de klokken geluiden werden. Gelukkig stond hij er nog. Snel greep ze hem vast en sloeg met een draaiende beweging tegen de enorme bel aan, waardoor je een enorm zware gong kon horen. De gong zette zich langzaam om in gebel en de bel begon heen en weer te schudde, zoals het moest.
Shimara liet de hamer vallen, bedekte haar oren en rende naar buiten. Daar stond ze dan aan het randje, kijkend naar de mensen. Het drong de mensen later pas door dat de klokken bel opeens, na al die jaren weer luide. Ze draaide zich langzaam om en keken vol verbazing naar Shimara. Natuurlijk hadden ze geen enkel benul ervan dat het Shimara was, door de kleren die ze droeg. Ze dachten allemaal aan Yukira, de dwazen...

Yuriko zag alles in enkele seconde gebeuren. Resi die de aandacht trok Shimara die de dol door het touw heen gooide en enorme geluid van de klokken.
Het drong even niet tot haar door dat ze weg moest vluchten. Ze keek om naar de Beul en voelde hoe haar voeten in slowmotion begonnen te rennen. Als leek even niet meer echt alles leek een grote nachtmerrie.
Yuriko nam een enorme sprong en toen z met beide voeten op de grond landde werd alles op eens weer echt. De realitiet kwam met een klap aan. Zo snel als ze kon rende ze achter de menigte lang. Niemand die meer op haar letten. Haar jurk hield ze in haar handen en bij het eerste dak dat ze zag sprong ze omhoog.
Rennend op de daken keek ze alles wat er gebeurde. Het houten podium waar ze net had op getsaan was leeg. De beul die met grote ogen rond zocht. De menigde die niet meer op Yuriko lette.
Hijgend liet ze zich zelf tegen een schoorsteen zakken en sloot haar ogen. Ze bedacht dat haar leven was weg genomen als ze Resi en Shimara niet had gehad. Dat ze nu dood zou zijn. Je zou denken dat Yuriko nu nooit meer iets met duisternis te maken wilde hebben. Maar het werd erger. Hoe deze mensen hadden toe gekeken als Resi en Shimara niets zouden doen. Hoe ze hadden genoten van haar pijn. Ze walgde nog altijd van de mensen.
Nog steeds zat ze op het dak met haar ogen gesloten. Ze hoorde even niets meer. Niet het geluid van de menigde die er achter was gekomen dat het podium leeg was. Niet het geluid van de klokken. Helemaal niets meer.

Maliah keek vol verbazing naar alles wat er gebeurde. Het ene moment hield ze haar blik van Yuriko af, omdat ze niet wilde zien hoe haar leven tot een einde zou komen op deze vreselijke manier en het andere moment veranderde alles, opeens binnen enkele seconden. Dit was geen toeval, niet op dit moment. Ze grijnsde even in zichzelf. Deze strijders... ze waren iets van plan en ze hadden er goed over nagedacht, dat was zeker.
Haar blik ving een vluchtig figuur op, dat zich uit de voeten probeerde te maken en het dak op klom. Yuriko... Alles was opzettelijk gebeurt, zoals ze al had gedacht. Ze kon haar mond open doen en zeggen dat Yuriko op het dak zat, maar waarom zou ze eigenlijk? Waarom zou ze het nog maar zo korte leven van een jonge strijder af willen nemen? Wat zou iedereen met haar dood opschieten? Yuriko was zich er nu heus wel van bewust dat ze heel fout bezig was geweest, ze had haar lesje heus wel geleerd, dat kon niet anders.
Ze hield haar kaken gewoon op elkaar geklemd als een beren val en volgde de blikken van de mensen, naar Shimara.

Resi kroop wat overeind, in een nog liggende houding, hij staarde naar Shimara.
En voog met zijn vlakke hand het bloed weg,
hij hielt op met schreeuwen.
Yuriko was weg,
ze was veilig.
Daar was alles voor gedaan,
Yuriko was buiten levensgevaar.
Daar had hij het voor gedaan,
daar had hij voor geschreeuwd.
De meest domme dingen.

Sorrow kon het gewoon niet geloven. Deze mensen waren idioter dan ze er uit zagen. Als een bende schapen stonden ze Shimara aan te kijken. Niet wetend dat Yuriko was ontsnapt. Hij zuchte en maakte dat hij daar weg was. Yuriko was ontsnapt. Hij was er niet geinteresseert in.

Zero die tegen over alles zat wist zelf niet meer waar Yuriko was. Hmm..kracht heeft ze wel in iedergeval.. Hij wist dat zij als met een doel voor ogen wou komen. Het kon hem niet uitmaken wat het was, zolang het maar niet in die van hem stond. Hij vond haar wel tactisch , dat moest hij eerlijk toegeven.

'Yukira Kaburagi! Tot nu toe hebben je reddingsacties getolereerd, maar nu ga je te ver! Dit kind was schuldig aan waarschijnlijk wel de grootste misdaad van deze eeuw! Hoe durf je dit te doen!?' Aaiko schreeuwde omhoog, richting Shimara en keek haar met felle ogen aan.
Opeens klonk er een harde lach, van 1 van de 7 wijzen met de witte havik op zijn schouder. 'Aaiko, ben je dan zo blind geworden!? Dat is niet Yukira. Ray, ga er maar op af en laat het ze zien.' Sprak hij tegen zijn witte havik die na die woorden op vloog en met enorme vaart op Shimara afvloog. Shimara sprong weg, maar was al te laat. Haar cap werd afgetrokken door het beest en haar gezicht werd zichtbaar.
Mensen keken elkaar verschrikt aan en begonnen door elkaar heen te praten.
Shimara kon haar grijns niet meer onderdrukken en maakte een buiging. 'Nou, jullie zullen het dan maar met Shimara Kaburagi moeten doen.' Zei ze al grijnzend en ging weer recht staan.

Heathcliff duwde de mensen in de menigte aan de kant om zo tot bij Sorrow te komen. Hij sprong in zijn gezichtsveld en keek hem paniekerig aan. 'Wat is er gebeurd? Waar is Yuriko?!' Hij keek bang om zich heen, en toen weer naar Sorrow, ongeduldig wachtend op een antwoord.

Zero keek om zich heen en tikte heatcliff aan. '' Boven je..'' Hij wees naar boven met een kalme een kille look. Ze waren allemaal paniekerig maar op dit soort momenten moest je juist rustig zijn.

Heathcliff keek verbaasd om naar Mido. HIj kende deze jongen niet, maar het kon hem nu even niet schelen. Zijn blik schoot naar boven, maar hij kon Yuriko niet zien. 'Ben je zeker? Wat is hier toch aan de hand?!' vroeg hij verward en paniekerig.

Yuriko kon alleen nog maar staren van de schrik bekomen. Vanaf het dak zag ze Heath. Ze wilde naar hem toe, ze wilde naar iemand toe. Iemand die zou zeggen dat alles wel weer goed kwam.
Nog steeds hijgde ze zachtjes een keek hoe Shimara ontmaskerd werd. Ze was haar eeuwig dankbaar. Een ding begreep ze niet. Waarom had ze haar geholpen? Na alles wat er was gebeurd.
Lang kon ze niet na denken. Haar hoofd was een chaotische lettersoep geworden. Ze probeerde te kalmeren maar steeds als ze terug denkt dat ze bijna dood had kunnen zijn werd ze paniekerig.
Ze keek even naar Maliah. Ze wist waar Yuriko was, ze was haar op een vage manier dankbaar. Dankbaar dat ze niets zei.

Zero pakte zijn hoofd en wees naar boven en begon te spreken. '' Je ziet haar nu..ze kijkt ook naar jouw..ze is een meisje met een doel, die ze niet van plan is op te geven..'' Hij keek ook naar boven, Kil en harteloos maar ze bleven kijken.

Heathcliff glimlachte blij toen hij een glimp van Yuriko opving. Hij hoopte dat ze het zag, maar hij was wel verstandig genoeg om te weten dat het niet mocht opvallen. Onmiddelijk wendde hij zijn blik af, en bestefte hij dat een vreemde gozer zonet zijn hoofd vasthad. Hij keek hem aan. 'Raak me niet meer aan man!' zei hij plots, als een oen.

Zero keek hem rustig aan. '' Ga je niet naar haar toe..'' Zei hij opvallend glimlachend. Hij knikte met zo'n teken dat dat wel het juiste was om te doen. Aangezien hij zo een lieve glimlachje net naar haar gaf!

Sorrow keek heathcliff droog aan. 'waarom ben je zo gestresseert over Yuriko? ze verdient te sterven...' Hij klonk nogal hard maar dat was zijn mening gewoon.

Heathcliff grinnikte uitdagend. 'Jij moet me niet zeggen wat te doen, oke?' zei hij terwijl hij een dreigend stapje naar Mido toezette. Natuurlijk bedoelde Mido het niet zo als Heathcliff het opving. Hij was gewoon weer in een opvliegende bui, en de opmerking van Sorrow maakte het alleen maar erger. Hij draaide zich met een ruk om en keek Sorrow vijandig aan. 'Ze verdient te sterven?!' herhaalde hij kwaad. 'Hoe durf je dat te zeggen!?' Er leek stoom uit zijn oren te komen. Hij had het gevoel dat hij Yuriko moest verdedigen. Hij kende haar niet zó goed, maar ze betekende veel voor hem. Niet dat hij verliefd was, dacht hij..