Het orakel van Onigirisai

Als je ongeveer 5 kilometer vanaf Onigirisai hebt gelopen kom je een grillig uitziende rotsformatie tegen. Op het eerste gezicht ziet het er niet bijzonder uit, maar vroeger was dit één van de heiligste plekken van Onigirisai: Het orakel van Onigirisai. Midden op de rotsen is een perfect ronde schijf die met duizende tekeningen en andere kleine kunstwerkjes bewerkt. Vroeger geloofde mensen dat als je precies in het midden ging zitten in meditatie houding je een visioen kreeg over de vraag die je het meest op het hart lag. Natuurlijk werkte dit niet voor elke vraag, alleen voor echt belangrijke vragen. Denk aan vragen over leven en dood, over hoe een bezorgde vader zijn doodzieke dochter kon redden. Nu, jaren later komen er bijna nooit meer mensen. De voorspellingen en visioenen van het orakel waren vaag en hadden vaak een dubbele betekenis. Mensen geloofde er niet meer in en begonnen het orakel langzaam aan te vergeten. De perfecte circel is nog steeds bijzonder, maar helemaal rond is hij niet meer, er zijn barsten in gekomen en de randen brokkelen af. Ook te tekeningen zijn vervaagd, maar de schoonheid van deze plek is nog niet verdwenen.

personen: niet te veel, de plek is bijna vergeten en het is niet al te makkelijk te berreiken via de rotsen.

Kira liet Amado nogal onhandig landen voor de rotsformatie. Dit was haar eerste vlucht geweest en ze vond het in 1 woord geweldig. Amado leek precies te weten wat hij moest doen, alleen het landen ging nog niet helemaal smetteloos. Je moet niet alles in 1x kunnen dan is er ook niks meer aan. Ze liet zich voorzichtig van hem afgleiden en gleed met haar hand over de gladde schubben, ze vond het nog steeds bijzonder dat ze een eigen draak had. Amado sprong de rots waar hij vlak voor geland was op. Kira bekeek de rots nieuwschierig. Het zag er op het eerste gezicht niet echt bijzonder uit, ze was er wel eens langs gereden maar was er nog nooit op geklommen. Misschien was dit wel een kans om deze rots van dichtbij te bekijken, het trok haar wel een klimmetje maken. Voorzichtig zette ze haar voet op een uitstekende rots hte voelde stevig aan. "oké dan" zei ze tegen zichzelf en zo klom ze snel de rots op, het viel haar mee. Eigenlijk was het een makkelijk te beklimmen rots. Achter zich hoorde ze Amado's vleugels klappen. Ze grinnikte inzichzelf, hij gebruikte zijn vleugels voor elke 10meter die hij met gemak kon lopen. Nouja Kira snapte wel dat als je iets nieuws hebt je het overal voor wilt gebruiken. Vlak voor haar lande Amado en gaf haar een lik over d'r gezicht. Kira lachte "Hou eens op joh" ze veegde haar gezicht droog. Op dat moment viel haar oog op de grote circel. "Wow" fluisterde ze bewonderend. De zon scheen precies op de circel. Het had een betoverend effect, ookal waren de tekeningen wat vervaagd en was de circel niet perfect rond.

Van een oude man uit Onigirisai had Yia gehoord van het Orakel. Hij had gezegd dat het niet de moeite waard was om naartoe te gaan, maar voor haar was het juist aantrekkelijk geweesd. Dus struinde ze nu met Fira naast haar langs een zanderige vlakte. In de verre verte zag ze een zwart stipje dat steeds groter werd. Ze knipperde met haar ogen toen ze een - ja echt- een draak zag staan. De man had gezegd dat er nooit meer iemand kwam. En toen ze nog dichterbij kwam en Fira het op een rennen zetten begreep ze dat het een bekende moest zijn, anders zou Fira niet zo enthousiast zijn. Een paar paarse haren maakte haar duidelijk dat het Kira was. Er verscheen een glimlach om haar lippen en haar passen kregen een nieuwe veerkracht. Ze zag hoe Kira behendig de rots op klauterde. Ze had altijd al gehouden van klimmen. Fira stond bij de rots en keek bedenkelijk omhoog. Toen ook Yia bij de rots was aangekomen keek ze omhoog naar Kira. Ze zei nog niks maar begon ook te klimmen. 'Probeer het maar.' Zei ze tegen Fira. Behendig was ze binnen enkele minuten boven en liep ze naar Kira toe, met grote ogen. Het was hier echt prachtig, en een zachte 'ooh...' ontsnapte aan haar mond.

Kira keek naar de tekeningen in de circel die nu door de zon werden verlicht. Ze zag van alles. Van draken tot elfjes. Van elfjes tot bloemen en dit allemaal paste op een of andere manier perfect bij elkaar. Ze keek geboeid hoe de tekeningen leken te bewegen als de zon langzaam van plek veranderde. Ze werd zo door dit schouwspel in beslag genomen dat ze niet doorhad dat Yia en Fira de rotsen opklommen. Ze merkte het pas toen Yia een bewonderend geluid maakte. Net zoals Kira had gedaan. Ze draaide zich om naar Yia en glimlachde "Dat dit ooit verlaten is"

Yia liep langs de cirkel, en bekeek alle tekeningen vol belangstelling. Het was prachtig. Er leek een soort patroon in te zitten. 'Het... Het is zo prachtig.' Zei Yia zacht. Het was echt ongelofelijk. Het was... Er waren gewoon geen woorden voor. Inderdaad, dat dit ooit verlaten was.... Ze zou hier wel elke dag willen komen, maar zo te zien was er al een hele tijd niemand meer geweesd. Ze knielde neer en voelde met haar hand over een van de tekeningen. Je voelde een kleine inkeping rond de hoofdlijnen, die met een dunnen gouden band werden aangegeven.