Beyond Fantasy
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.


This World goes Beyond Fantasy and Magic
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 Verhaal: Waanzin

Ga naar beneden 
3 plaatsers
AuteurBericht
Yuriko
Reiziger
Yuriko


Aantal berichten : 696
Registratiedatum : 11-10-09
Woonplaats : Hee, ik ben dood o.o

Verhaal: Waanzin Empty
BerichtOnderwerp: Verhaal: Waanzin   Verhaal: Waanzin Icon_minitimezo nov 22, 2009 8:48 pm

Ugh, de titel moest tussen 10 en 255 tekens lang zijn, en alleen 'Waanzin' was te kort daarom dat achterlijke 'Verhaal' er voor.

Het gevoel dat je je leven voor bij ziet gaan alsof je er zelf niet eens bij bent, alsof iemand anders in je lichaam leeft dan jij zelf. Ik herkende het. Ik herkende alles van het. Dingen die ik niet wilde doen deed ik om de stomste redenen. Soms alleen om er bij te horen. Alles ging als een flits voorbij. Toch duurde secondes, uren en was de tijd vreselijk. Een tijd waarvan ik nog steeds niet weet of het afgelopen is. Wanneer het eindelijk zal stoppen.
De woorden, de stemmen, de pijn. Alles breekt me langzaam van binnen, tenzij ik er tegen weet te vechten. Maar wie zegt dat ik dat wil? Dat ik dat kan? Het gevecht begon met het opschrijven van alles wat er met me gebeurde. Het zwaarste was ik ooit heb gedaan. Alles nog een keer mee maken.


Ik zat rustig op mijn kamer, dingen te doen die aller daags waren. Niets bijzonders mee. Mijn leven liep normaal, soms wat saai. Maar in ieder geval normaal. School ging zo af en toe wel en de tijd om naar de middelbare school te kwam steeds dichterbij. Voor mijn gevoel dan, eigenlijk had ik nog 2 jaar te gaan op deze hel. Zo mocht ik het wel noemen. Ik zat begin groep 7 en daarvoor al heb ik een heel leven gehad. Steeds als ik daar aan terug denk moet ik huilen ben ik weer bang, voel ik me weer een klein meisje. Altijd was ik alleen, moest ik naar speciale opvangen waar ik soms dagen was. Vreselijk was het daar. Het leek er wel een internaat, ik mocht niets, ik kreeg niets, niets werd beloond met een compliment. De complimentjes voor het goede werk had ik zo hard nodig. Ik was vroeger enorm kwetsbaar en onzeker en dat maakte deze mensen, deze vreselijke mensen alleen nog maar erger.
Ik kwam weer terug in mijn kamer, en betrapte mezelf weer op de tranen die zachtjes uit mijn ogen kwamen gerold. Ze prikkelde en waren koeler dan mijn wat verwarmde wangen. Ik zuchtte diep en veegde ze weg en staarde uit het raam.
Als ik zo na dacht wist ik dat ik al zo veel verder was dan andere, met denken, met weten. Met alles. Ik wist zoveel meer van de grote boze wereld waar elke ouder hun kinderen hevig voor beschermde. Maar mijne niet. Ik had niets aan ze, ze waren drukker bezig met hun leven. Uit gaan, werken. Niet met mij.
Waarom zouden ze ook? Toen ik nog klein was, waren hun ook nog jong. On wetend en dom. Ik nam het ze niet eens kwalijk. De dagen alleen vond ik soms heerlijk, vooral toen ik niet meer naar die vreselijke opvang moest. Toch was ik ook vaak bang, bang om alleen te zijn en alleen te blijven. Voor altijd.
Aan die tijd wilde ik niet meer denken. Uit eindelijk was het goed gekomen, heb ik dit kunnen verwerken en ben ik enorm sterk geworden. Tenminste dat dacht ik toen. Ik dacht dat ik wist hoe de wereld in elkaar zat, dat ik - omdat ik al zo veel dingen mee had gemaakt - de wereld wel aan kon. Naïef.
Ik wist dat er een nieuwe tijd aan brak, maar een als deze had ik nooit verwacht.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kira Tachibana
Reiziger
Kira Tachibana


Aantal berichten : 568
Registratiedatum : 12-10-09
Leeftijd : 28
Woonplaats : in een hut in een boom

Verhaal: Waanzin Empty
BerichtOnderwerp: Re: Verhaal: Waanzin   Verhaal: Waanzin Icon_minitimezo nov 22, 2009 8:55 pm

verder *I*
Terug naar boven Ga naar beneden
Yuriko
Reiziger
Yuriko


Aantal berichten : 696
Registratiedatum : 11-10-09
Woonplaats : Hee, ik ben dood o.o

Verhaal: Waanzin Empty
BerichtOnderwerp: Re: Verhaal: Waanzin   Verhaal: Waanzin Icon_minitimema nov 23, 2009 6:47 pm

De dag begon zoals hij meestal begon. Ik werd veel te laat wakker, maar stressen voor school was wel het laatste wat ik deed. Ze waren gewend dat ik te laat was en deden er verder eigenlijk niets aan.
Ik stond op met een enorme hoofd pijn en een nogal raar gevoel in mijn buik. Ik probeerde me er tegen te verzetten aangezien ik wist dat mijn moeder me voorlopig niet zomaar thuis zo houden. Laatst was ze op het matje geroepen op school, met de vraag of ik niet te snel ziek was, of dat ik misschien gewoon school ziek was. Mijn moeder was boos thuis gekomen, voor al op de school. Maar ze wilde voorlopig niet meer dat ik zomaar thuis bleef. Dus een poging wagen was eigenlijk pure tijd verspilling, iets waar ik niet vaak aan deed.
Toch wens ik op de dag van vandaag dat ik die ene dag thuis gebleven was. Dat ik ze nooit had ontmoet. Maar ja tijd kan ik niet terug draaien en om niet voor uit te lopen op mijn verhaal zal ik vertellen wat er die ene dag gebeurde. Die ene dag die mijn hele leven overhoop had gehaald.

Ik zat rond kwart voor negen op de fiets, terwijl mijn school al om half 9 begon. Stom, ze konden wel zeuren over het feit dat ik te vaak ziek was, maar niet dat ik nooit maar dan ook nooit op tijd op school kwam.
Rustig op mijn eigen tempo fietste ik door met enkele blikken van moeder op me die me wat verbaast en minachtend aan keken dat ik weer eens te laat was. Maar dat interesseerde me niets en ik fietste nog altijd op een enorm slakke tempo.
Toen ik na ongeveer een kwartier fietsten op school kwam, waren de deuren al gesloten en drukte ongeduldig op de school bel waarna er een geïrriteerde kleuter juf aan gestrompeld kwam. 'Zijn we weer te laat mevrouw Nieboer?', vroeg een wat strenge stem. Ik knikte alleen en liep snel het trappertje op van misschien maar 5 of 6 treden.
Ik opende de deur met een ruk en zag 24 blikken op mij gericht. Ik ging droog op mijn plek zitten en keek mijn meester aan die wat geïrriteerd aan keek, maar verder hield hij zijn mond. Ik pakte mijn reken boek op tafel en zuchtte ook nog eens geïrriteerd na.
Toen deze vreselijke dag eindelijk afgelopen was liep ik, zoals gewoon lijk alleen de school uit. Ik was altijd alleen, ik hoefde geen van deze kleuterige wijven als vriendin.
Ik liep het school plein af om mijn fiets te pakken, en toen zag ik ze staan. Een groepje van 4 jongens, blowend, drinkend. Niets saai leven. Ik bleef even staren en een van de jongen keek terug en lachte vriendelijk. Ik leek verlamd. Snel rukte ik mijn fiets los, maar toen ik op keek, zag ik hem. De lachende jongen vlak bij mijn gezicht
Terug naar boven Ga naar beneden
Resi
Rising Hero
Resi


Aantal berichten : 520
Registratiedatum : 11-10-09
Woonplaats : Onder de bank

Verhaal: Waanzin Empty
BerichtOnderwerp: Re: Verhaal: Waanzin   Verhaal: Waanzin Icon_minitimema nov 23, 2009 6:55 pm

Door.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Verhaal: Waanzin Empty
BerichtOnderwerp: Re: Verhaal: Waanzin   Verhaal: Waanzin Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Verhaal: Waanzin
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Beyond Fantasy :: Overig :: Verhalen-
Ga naar: