Huize Raven

Yuriko voelde hoe ze weer licht in haar hoofd werd van zijn lippen. Ze ziet zich tegen hem aan drukken en kreunde zachtjes, Ze liet ook haar hand zachtjes masseren. Het leek alsof haar hersenen totaal defect waren. Geen Heathcliff was meer in haar hoofd te bekennen.
Ze wist een moment zelf niet meer waar ze was toen ze zijn hand onder haar shirt voelde gaan. Yuriko liet haar andere hand over zijn rug glijden samen met haar nagels. Ze wilde meer, niet meer denken. Hij was overweldigent.

Edwardian kreunde opnieuw zacht toen hij haar hand voelde masseren. Ze was zo heerlijk, en Ed begreep waarom zijn broer haar ook al gepakt had. Hij grijnsde uitdagend toen haar nagels in zijn rug krastte, en hief haar zacht op, waarna hij haar goed terug neerlegde, en bovenop haar kroop. Met zijn sterke armen ontdeed hij haar bovenlichaam van haar shirt, en liet zijn hand over haar bh glijden. Hij leunde naar voren en kuste haar wild, en liet zijn tong om de hare draaien. Ondertussen kropen zijn beide handen naar haar rug, en friemelden wat aan haar bh-slotje. Met een brede grijns verplaatste hij zijn lippen naar haar schouder.

Heathcliff klopte niet voor hij binnenkwam. Dat deed hij nooit. Ed had hem al dikwijls gezegd dat wel te doen, maar dit was ook zijn huis. Hij koos wat hij deed. Hij vond het meestal ook wel grappig als hij binnenkwam en Ed lag net bovenop een grietje. Dikwijls kleedden die zich dan terug aan en gingen weg, en dan kwam Heath niet meer bij. Hij opende rustig de deur en gooide ze achter zich toe. Rustig en met een klein grijnsje liep hij verder, tot in de woonkamer. Het eerste wat zijn ogen zagen waren Ed en een meisje onder hem. Zijn ogen gleden verder. Haar shirt was al uit, en Ed leek volledig in zijn boxershort te zitten. Hij keek verder, en kon wat van het meisje ontwaren. Haar zwarte haren lagen over de sofa. En haar gezicht, deed zijn hart scheuren. Yuriko.. Heath's ademhaling werd zwaarder en zijn handen baldden zich tot vuisten. 'Wel godverdomme..' zei hij doods, terwijl hij liters lucht naar binnen haalde bij elke ademhaling.

Yuriko liet alles met zich doen terwijl ze hem hevig terug zoende. Ze voelde hoe haar shirtje uit getrokken werd en hoe Ed boven op haar lag. Nog steeds zoende ze hem terug als haar leven er vanaf hing.
Haar armen zaten gewikkeld om zijn rug en ze voelde hoe ook haar bh los gemaakt werd. Toen zijn lippen bij zijn haar schouder voelde kreunde ze zavhtjes en liet haar hoofd iets naar achter zakken. Ze had geen enkel besef dat er iemand binnen was komen lopen en ging vrolijk door met wat ze bezig was.
Pas toen ze de stem van Heathcliff hoorden begon haar hart sneller te gaan. Ze wist in de eerste instantie niet meer te bewegen en voor zichtig duwde ze Ed van haar af. 'H- heath?', vroeg ze met trillende stem.
Pas toen ze hem werkelijk zag brak de grootste angst uit. Zo snel als ze kon maakte ze haar bh bandje weer vast en keek hem met grote ogen aan.

'Godverdomme..' Herhaalde hij. Vol ongeloof keek hij hen aan. Van Ed tot Yuriko. Hij schudde zijn hoofd, en woest snoof hij. Onregelmatig haalde hij adem, en zijn knokkels werden wit van woede. Hij perste zijn tanden op elkaar tot het pijn deed. 'Ik hààt jullie..' zijn woorden klonken snijdend en kil. Vol pure haat. Zijn oogwit werd rood, van tranen of van woede.

Edwardian slikte moeizaam en kroop voorzichtig van Yuriko af. Hij stond op, en hield zijn beide handen hoog, om te bedaren. 'Yo, Heath.. Sorry man.. Blijf rustig, oke?' Ed wist maar al te goed wat er kon gebeuren als Heath uitvloog. Hij wist niet of Yuriko hier ook van op de hoogte was. Snel wierp hij een korte blik op haar en keek toen terug naar Heath. Hij herkende het patroon. De moeilijke ademhaling, de gebalde vuisten. Ze moesten hem kalm krijgen. 'Heathcliff, het is mijn schuld. Je kent me toch. Wees nu toch even kalm.' Yuriko lag hier gevaarlijk, want hij kon elk moment flippen.

Yuriko stond op van de bank en beet angstig op haar lip. Haar ogen vulde zich langzaam met tranen en ze keek even verbaast naar Edwardian. Ze wilde wat zeggen, maar ze wist niet wat. Ze hoorde hoe Ed de schuld op zich nam maar alles leek in een waas te gebeuren.
Ze had er totaal niet meer aan gedacht dat Heathcliff hier zo maar binnen kon komen wandelen. 'H- het is niet wat je denkt.. Niet Ed's schuld', mompelde Yuriko onverstaanbaar. Haar handen waren aan het trillen en ze keek angstig naar Heath. Ze wist wel wat er gebeurde als hij kwaad werd en dat wilde ze niet nog een keer me maken.

Heath snoof bij elke ademhaling. Woest keek hij naar Edwardian. Het was zijn schuld! Dreigend zette hij een stap naar hem toe, toen zijn aandacht getrokken werd door Yuriko. Was het haar schuld? Had zij dit gedaan? Heath schudde wild met zijn hoofd en haalde wanhopig adem. 'Zwijg!' Zei hij jankend, maar tegelijk klonk zijn stem dreigend en diep. Zijn ogen schoten van de een naar de ander. Hij graaide met zijn hand naar zijn hoofd en koos toen voor Edward. Langzaam hief hij zijn hoofd en keek hem doods aan. Secondenlang stond hij daar zo, tot plots, een brul, en hij vloog op Ed af.

Yuriko keek nog altijd met grote angstige ogen, de tranen verdwenen en ze slikte zo onhoorbaar mogelijk. Ze wilde een stap naar voren maar het ene enkele woord van Heathcliff maakte haar al bang. Hoe zwak het ook klonk, het maakte haar zo bang door de dreigende onder toon.
En opeens leek alles in een was te gebeuren, de brul, hoe Heathcliff voor Ed koos en hem aan viel en de plotselinge actie van Yuriko.
In een sprint, sprong ze voor Ed en probeerde met haar armen Heath tegen te houden.

Heath zag zijn doel. Edwardian. Zijn broer. De rest leek wazig en draaierig. En toen ging het te snel. Het was te laat om te stoppen voor Yuriko. Hij voelde hoe zijn nagels die tot enkele centimeters gegroeid waren zich in het vlees plantten. Een warme vloeistof sijpelde over zijn vingers. Heath's adem stokte. Zijn lichaam begon te schokken, en zo snel als hij kon trok hij zijn nagels uit het lichaam van Yuriko, waar hij bovenop was geland. Doodsangstig keek hij haar aan. Hij zei niks, hij hapte enkel naar adem.

Yuriko belande met een harde klap op de grond, maar de pijn van die klap was nog niets vergeleken met de pijn die volgde.
Een enorme stekende pijn ging door haar lichaam, ze wilde gillen maar haar stem leek weg te zijn. Enkele seconde later leek de er iets uit haar lichaam te gaan en alles in haar begon te branden. Zo wel haar woede als haar pijn.
Het bloed liep langs haar lichaam en haar ogen kleurde blauw. Ze kon zich niet meer in houden en ze snoof kwaad. Een enorme witte ijs gloed ontstond om haar heen en de warmte in de kamer leek te veranderde in een ijzige kou. Langzaam liep ze naar hem toe en bleef enkele centimeters van hem af staan.
'Auw', zei ze kalm waarna er uit de witte ijs gloed allemaal ijspegels afgeschoten werden richting zijn schouders en armen.

Edwardian had als aan de grond genageld toegekeken. Hoe Heath op hem afkwam, hoe Yuriko voor hem sprong en hoe hij haar geraakt had in plaats van hem. Moeizaam slikte hij terwijl hij zag hoe Yuriko bloedde, terwijl de slag van haar val nog in nabonsde. Ed wou Heath van haar aftrekken, maar deinsde geschrokken terug toen hij zag wat er met Yuriko gebeurde. Hij voelde hoe de temperatuur naar beneden dook en voelde de kilte langs zijn huid. Vergeefs probeerde hij zich op te warmen met zijn eigen vuur, maar het lukte niet. IJs was voor Vuur de vijand. Yuriko was voor Heath en Ed de vijand. Ze leek alles over te nemen, ze leek te sterk. Zijn ogen schoten schichtig van Heath naar Yuriko, en hield zijn adem in toen hij de ijspegels op Heath zag afkomen.