De velden van Ujinara

Mia stopte met hem te analyseren en keek hem aan. ''Alle goede dingen die je in je leve doet krijg je ooit terug.'' even bleef ze still. ''ik hoop dat als mij zoiets ooit gebeurd, dat iemand dan het zelfde voor mij zou doen'' ze fluisterde het en keek weer naar de barsten op zijn huid. Ze wist niet wat het kon zijn.

Hij keek haar kort recht in de ogen aan om dan weer naar zijn handen te staren. Het was een mooie gedachte die ze had. Een zeer mooie gedachte.
'maar de vraag is, kunnen we dit wel als een goeie daad bestempelen? Ik ben niet zoals je bij onze eerste ontmoeting hebt gezien. Ik behoor niet meer tot het mensensoort. Als Maliah steelnail of hoe ze ook noemt hierachter zou komen... Als ze er achterzou komen dat je een 1 van de duisterste wezens hebt geholpen. Willen we wel weten of er straffen worden gegeven als je een vamp helpt?' Hij likte aan zijn duim en vervolgens die over de barsten heen te wrijven. Bijna onmiddelijk genazen ze.

Even verstijfde ze toen ze het hoorde woord vallen, een vampier. Daarna beet ze even nadenkend op haar lip. ''ik vind het een goede daad'' fluisterde ze maar tot slot. Eigenlijk wist dat het geen goede daad was, een vampier helpen. Maar toen ze begon met hem te helpen wist ze dat nog niet. Doordat ze hem mocht zou ze hem blijven helpen. Ze was geen backstapper zoals sommige dat zeiden. ''Dus dat was het, de zon!'' Mia keek op en probeerde te glimlachen. Het was een onprettig gevoel om iets te doen dat niet mocht, waardoor ze gestaft zou worden. Toch deed ze het, omdat ze Sorrow menselijk had leren kennen.

Sorrow glimlachte moeilijk. 'je hoeft je niet verplicht te voelen om mij te helpen... ik wil je niet in problemen brengen...' Hij stelde zich recht. De pijn was nu voor de helft vermindert maar dus nog niet helemaal verdwenen. Maar dat probeerde hij zo goed mogelijk te verbergen door een glimlach.

Mia negeerde wat hij zij. Ze verliet haar vrienden niet. Ze wist niet echt of ze al vrienden waren maar dat vond ze niet belangrijk. Mensen die ze mocht, of vampieren die ze mocht waren voor haar vrienden. Zachtjes raakte ze met haar vingertoppen een van de barsten op zijn arm aan.

~
is hij ook zo like koud xd? *I*

nu wel
--


Sorrow keek haar recht in de ogen aan. Ze was dus echt vastbesloten om hem te helpen. Begreep ze eigenlijk wel wat ze nu deed? Besefte ze dan niet dat hij een gevaar was voor haar. Maar hij zweeg erover. Ze zou waarschijnlijk toch niet om te praten zijn.

Een frisse rilling ging van Mia's arm door naar haar hele lichaam. Zijn huid voelde aan als een ijsklondje, eigenlijk dat ze dat wel moeten verwachten. Het was niet raar, hij was tenslotte een vampier. Maar ook de eerste vampier die ze ooit ontmoet had. Het fijt dat hij mensen bloed dronk en duister was, was nog niet in Mia's gedachten opgekomen.

Hij kon het niet laten om het niet te vragen. Om te weten of ze het wel besefte. 'wat is de reden denk je waarom Maliah heeft verboden om met vampieren om te gaan?' Hij keek haar scherp aan met een kille blik in zijn ogen.

Mia's hersenen waren pas laat begonnen met fuctioneren. Toch schrok ze niet van zijn vraag en het antwoord dat ze wist, ergens diep in zich wist ze het al. ''Ze drinken bloed'' fluisterde ze zacht zonder hem aan te kijken. Ze kon hem nu niet aankijken. Langzaam trok ze haar hand weg van zijn arm en sloot ze even haar ogen. Ze kon nu niks voor hem doen, slecht messchien wat schaduw veroorzaken door Kinzaku.

'juist ja...' Hij glimlachte sufjes. De barsten in zijn huid heelden weer nu hij al redelijk lang in de schaduw had gestaan. Zijn huid kleurde weer wat op en de pijn die hij voelde trok langzaam weer weg.

''Ik kan verder niks voor je doen'' Mia opende haar ogen en keek hem aan. ''of messchien'' even dacht Mia na. ''Als ik zodrekt vertrek samen met Kinzaku sta jij weer in de zon, als het goed is heb ik messchien een doek voor die je om kan wikkelen tegen de zon?'' ze stond op en rekte zich lichtjes uit.

'je hoeft me niet meer te helpen. Bedankt voor de schaduw' Hij glimlachte vriendelijk naar haar en had een dankbaare uitdrukking op zijn gezicht. Maar in zijn ogen zag je leegte die zijn gevoelens diep van binnen bloot legde. Hij hurkte zich neer in de houding alsof hij zou gaan beginnen lopen. Dat was dan ook wat hij van plan was. Lopen tot wanneer hij een veilige plek had om te schuilen.

Mia fronste lichtjes terwijl ze hem aankeek. ''Zodra ik weg ben komt de zon weer gewoon op je huid, en de barsten zullen terug komen'' ze begreep het niet, gaf hij dan helemaal niks om zichzelf? Gaf hij dan helemaal niks om de pijn die het waarschijnlijk zou veroorzaken? Voor haar was het geen grote moeite om hem te helpen, en toch wees hij het af.

'weet ik' Zijn glimlach bleef toen hij oppeens vooruitschoot. Hij verdween in een flits maar je zag wel de spoor van vernielde zonnebloemen. ZIjn doel was schaduw en hij was vastberaden om een plek te vinden waar hij veilig kon helen zonder enige vorm an hulp. Het lag gewoon niet in zijn karakter om afhankelijk te zijn van iemand.

Mia keek zo goed als het lukte hem na, en frons zat diep in haar voorhooft geworsteld. Mia keek naar Kinzaku en knikte dankbaar. Kinzaku klapte zijn vleugols op en ging door zijn ledenmaten zodat Mia met gemak kon opklimmen. Toen ze op Kinzaku's rug zat probeerde ze nog een glimp van Sorrow te kunnen opvangen, de frons werd maar niet van haar voorhooft geveegt. Met tegenzin gaf Mia Kinzaku de sporen zodat hij opvloog en wegvloog.

Sorrow rende van het blok af over de loopbrug heen. Zijn huid kreeg weer barsten en brokkelde af. Maar dat hield hem niet tegen. Integendeel zelfs. Dat gaf hem nog meer redenen om door te lopen. Hij zou wel op tijd in de schaduw geraken. Dat wist hij zeker. Ondanks de pijn. Hij wist zeker dat hij het zou halen.