Het landhuis van Shadoe

Ik weet het, ik ben nog geen reiziger, maar ik verveel mij. En het zuiden is niet compleet
zonder het enorme landhuis van de familie Shadoe.

Ergens, diep verscholen in het eenzame woud, ligt een enorm grauw huis. Het landhuis van de familie Shadoe. Op het eerste opzichten een vreselijk huis, er staat een groot zwart hek omheen. Met het teken van de familie Shadoe, een vlammend hart, erin gegraveerd. Er staan wat treurwilgen aan de rand van het hek. Voor de rest is het een koud kaal gazon. Met daarop een huis geplant. Omdat het huis altijd in de schaduw staat kunnen er geen bloemen in de tuin groeien. En is het er maar een kale dode bedoeling. Mensen zeggen dat het huis bevloekt is. Sinds William Shadoe, Resi's oudste stief-broer, is vermoord. William was een vampier jager, net zoals zijn vader, en dies vader. Er staat een beeld, nu begroeit met mos, in de tuin. Van een soort huilende engel, met wijd opengeslagen vleugels, houd ze het hoofd vast van een vampier. En in de andere het hoofd van William Shadoe. Het beeld verteld de treurige, en een beetje enge geschiedenis over de laatste jaren van William. Verder is er een lang pad naar de deur, met een zware bel, die de intenste stilte die om het huis hangt zou door boren. Als een schreeuw in het duister. Er zou meestal open worden gedaan door een oud uitziende vrouw, wie'ns gezicht verdacht veel op die van de engel op het beeld lijkt. Je loopt vervolgens door een enorme gang met aan beide zijde schilderijen van alle generatie Shadoe's. Ook hangt er een potred waar veel mensen van denken dat het Resi is, maar als je goed kijkt in de spiegel die er tegen overhangt zie je staan "Edmund Shadoe", voor de rest zijn het allemaal strenge gezichten. Die met een afkeurende blik op je neer kijken, en je probeerde toe te snouwen. Je in je gezicht konden uitlachen. In de gang is het tamelijk koud. Daarom is er ook nog een kamer helemaal in het groen, met lange treurige groene gordijnen. Hier staat een warme bank, en brand de haard altijd. Een soort vaag groen vuurtje. Loop je verder dan is er ook nog een keuken, de fijnste plek van het huis. Er hangen vers geslachte dieren aan een spit, en groente op een rijtje. Er zijn altijd heerlijke maaltijden, maar er is nooit een kok aanwezig. Je hebt ook een eet kamer, met een lange eet tafel. Daar word nouwelijks meer aan gegeten. En een enorme balzaal, met in het midden het teken van de familie Shadoe. En aan de muur wat schilderijen van eerdere feesten. Dan kom je bij de trappen, die lijden recht omhoog. Hier is de privé bibliotheek, en de toiletten plus badkamers. De kamer van Resi's zus, Inari, die niet aanwezig zou zijn als Resi hier komt. Ze probeerd Resi te vermijden. Haar kamer is verboden terein, Resi komt er ook liever niet.
Dan heb je ook nog een enorme deur, die leid tot de kamer van Resi's ouders, er staat een eenzaam hemel bed, en als je goed kijkt zie je in die stoel bij het raam een verstrompelde oude vrouw zitten, Die om Resi's naam krijst, en huilt. En vecht tegen de dood. Dat is Resi's moeder Akira. Resi's vader zit al heel lang bij het leger, en komt niet terug. Er hangt een enorm schilderij aan de muur van een man in wapen uitrusting, om hem heen bloed. Vampiers bloed. Als je verder loopt, zie je een kleine houte deur. Maak je die open, dan kom je in een slaapkamer, met een hemelbed, zo groot als een wolk. En een kap tafeltje, een kleed, en nog een heleboel speelgoed. Dat er niet meer uitziet als speelgoed, teddy beren met dolken erdoorheen, en oerlelijke poppen. Die vaak ogen missen. Dat is de kamer voor de baby, die nooit is gekomen. Als we nog een trap omhoog gaan is daar Resi's kamer, Groot en mooiopgeruimd, een enorm hemelbed met daar kaarsjes omheen, en er hangt een enorme spiegel. Er hangt een potred van hem en William. En nog een van alleen van hem zelf, verstrengeld in de bloed rode rozen, zo 20 jaar ouder dan dat hij nu is. Hij heeft zichzelf er nooit echt in gezien, maar het is hem altijd wijs gemaakt dat hij zo zou worden. Ook is daar nog een badkamer, en een kamer die uitkijkt op de achtertuin, met een klein tuinhuis, een rozen tuintje, en een goed gemaaid gazon, en een zwembad. Waar niet in word gezwommen sinds.., sinds er niet meer kan worden gezwommen.
Dat kan niet meer.
De zolder is geheim terrein, Resi kan hier niet veel over vertellen, hij is er nooit geweest.

De bewoners van het huis Shadoe:

Akira Shadoe: Resi's zieke moeder, ze doet niet anders dan schreeuwen en huilen
Tamiko Gagari: De tuin(vrouw), zij lijkt echter erg veel op een man, maar ze verricht wel goed
werk
Angelina: Angelina zonder achternaam, het dienstmeisje dat altijd zo goed voor mevrouw
Akira Shadoe zorgt, met het gezicht als de engel van voor.
Yui Nyua: De butler, een oude man.

Regels: Dit topic kan alleen worden gebruikt met MIJN toestemming, en als je toestemming
krijgt om op "vestite" te komen, moet je wel iets zinnigs posten.
En niet teveel spammen.
Nee, helemaal niet spammen.

Have fun..*evil lach*
--

Behendig wist hij over het hek te klimmen. De familie Shadoe verdiende niet beter dan beroofd te worden. Het waren duivels. ieder lid zelfs al ben je een aangetrouwd familielid. Wat ze de mensen hebben aangedaan was onvergeefelijk. Natuurlijk was dat niet de enige reden dat hij hier kwam stelen. Hij had geld nodig en er waren geen opdrachten meer. Of toch niet waarvan hij afwist.

Met een vertrokken gezicht liep de oude butler door het huis. Hij had een witte doek in zijn hand, of toch niet. Een witte boek met bloed rode vlekken. Mevrouw Akira Shadoe had weer eens in haar hand gesneden, in plaats van in het vlees. Hij snapte ook niet waar Angelina, de maid, om dit uur bleef. Zij was altijd de gene die mevrouw te eten gaf. Ze wist zelf ook wel dat Yui, de oude butler slecht was in mensen voeren. Hij at ze liever zelf op dan dat ze hun te eten gaf. Maar hij had het meneer Shadoe belooft; geen mensen meer. Maar dat was moeilijk, voor een demon als hij was. Hoeveel jaren was hij al zonder? Misschien een jaar of 20 misschien 30? Hij hoorde hoe de geesten schreeuwden. Huilden, rusteloze geesten. Hij zag de schilderijen langzaam bewegen, vol verlangen aan het kijken naar de doek met bloed. Zij wisten ook wel dat mevrouw Akira Shadoe het niet lang meer vol hielt. Ze was alleen nog maar aan het schreeuwen en huilen. Dat deed ze al, maar sinds dat joch van een Resi Shadoe weg was gelopen nog meer. Hij wou bijna de doek in de brandende haart van de "groene kamer" gooien toen hij geluid hoorden. Een ander geluid dan altijd. Een ander geluid dan gehuil, geschreeuw, geluiden die "normale" mensen ook konden horen. Hij hoorden hoe er door de gang werd geslopen. Zijn gezicht vertrok door een zachte, voorzichtige grijns. Misschien nog wat spannends? Hij wou er op af gaan, op het geluid af. Maar werd ruw verstoord door een bliksem flits van ver buiten, en een langgerekte, nare gil van Akira. Mopperend draaide Yui zich om, en liep terug naar Madame's kamer.

De regen stroomde op haar neer, de lucht bleek te huilen. Net zo koud en kil als zij huilden. De bliksem schoot door de lucht, net zo snel als zij weer weg was. Ze had de jongen duidelijk gezien. Het verbaasde haar niks, niks verbaasde haar meer. Er rolden tranen langs haar wangen. Weer een flits, en weer was ze te zien. Toen verdween ze weer. Netzoals het licht die de flitsen gaven in deze donkere nacht. En netzoals het geluid van de donder oploste loste ook haar zachte gehuil op, voor even.

Dit huis gaf hem koude rillingen maar hoe langer hij hier rond dwaalde des te rapper hij het gewoon werd. Er was hier geen gezeliige sfeer. Integendeel zelfs. Het was een sfeer die je wilde wegjagen. Het gebliksem buiten deed hij niks. Hij vond het zelfs aangenaam. Hij hield van storm, regen en wind. Maar vooral van de bliksem die door de lucht flitste. Waarschijnlijk kwam dat gewoon door het feit dat bliksem zijn element was waar hij zo trots over is. Snel en dodelijk. Ja, dat bevoel hem enorm. Niemand leek thuis te zijn. Zelf geen bedienden. De gangen hier waren lang en hingen vol met schilderijen van mogelijke vroegere bewoners. Hun gezichten kwam hem vaag bekent voor maar dat was niet mogelijk bedacht hij zich. Hij snuffelde door kamers maar bracht niets overhoop. Tegewoordig laten dieven een enorme puinhoop achter na hun zoekpartij naar geld of waardevolle spullen. Maar hoe idioot was dat wel niet? Als je zonder puinhoop achter te laten iemand besteeld heeft de eigenaar het pas na een paar dagen door dat hij/zij is bestolen. Zo ging Sorrow te werk. Heel voorzichtig en zo weinig mogelijk vingerafdrukken achterlaten. Zorgen dat hij niet werd betrapt en nooit niet betrapt zou worden.

Weer een flits, weer een klagelijk gehuil. Geschreeuw. Het was Akira. "Ze" probeerde niet op het gesnik te letten. Ze streelde het arme ding in haar handen. Er kleefde wat bloed aan. Er rolde tranen over haar koude wangen, warme tranen. 'Help me..,' piepte ze met een benauwt stemmetje, 'help me...,' weer was ze verdwenen. Alsof ze er nooit was geweest. Er liep een bloedspoor door het huis. 'Help me..,' weer een flits. En weer was het geluid weg. Haar bruine lange haren wiegde zachtjes heen en weer. En ze was weer weg. Weg met de regen, nog een knal. 'Help me..,' kreunde ze weer, pijnlijk. Hij stem klonk onwerkelijk zuiver, nogal eng.

Sorrow bleef stokstijf stil staan. Had hij dat nu werkelijk gehoort? Hij begon door de gangen te rennen op zoek naar wie had gesmeekt. Maar hij leek niemand te vinden. Het was een meisjesstem.
ja, dat was zeker. Ze had bang geklonken en kwetsbaar. Alsof ze dringend hup nodig had. Sorrow verzamelde zoveel mogelijk informatie die hij maar kon bedenken. Wanneer hij dacht in water te hebben gelopen stopte hij om te kijken waarhet mogelijk vandaan kwam. Maar tot zijn verbazig was het geen water geweest maar puur rood bloed.

Nogsteeds stond ze daar, huilend. Koud. Haar stem stierf steeds weg, steeds vervaagde haar stem eventjes. Om daarna weer op de zelfde toon terug te komen. Ze streelde het beestje langs zijn kopje, zijn bloedende gebroken nekje, zijn opengehaalde buikje. 'Help me..,' klonk haar stem weer, zacht. Er spijbelde langzaam wat bloed uit de enorme wond op haar been. Het vormde plassen vol bloed op de grond. 'Help me..,' klonk haar stem weer, zachter, enger. Haar ogen nog steeds vol tranen. Met haar rug naar hem toe gedraaid.

Sorrow keek verschrikt op en zag haar staan. Een meisje. 2 koppen kleiner dan hem en overduidelijk aan het huilen. Overderduidelijk in pijn, fisiek en emotioneel. Hij stapte voorzichtig naar haar toe. Heel voorzichtig en geruisloos. Hij wou zien wat ze vast hield. ZIjn verbazing en nieuwsgierigheid wakkerde weer aan toen hij het kleine diertje zag. Volledig verminkt en bebloed. Vragen kwamen in hem op. Waarom was ze hier, wat was er met haar gebeurd, Hoe kan ik haar helpen hier weg te geraken met dat gewonde been? Dat soort vragen.

Snel likte ze het laatste bloed van haar tanden af, toen draaide ze zich om. Het hoorde van het beest zat wat los, het nekje was gebroken. Het beestje was zo goed als dood, toen ze zacht het hoofd naar zijn plaats probeerde te draaien, het hoofd zat zo los dat ze het er af kon halen. Dat deed ze dan ook, ze bekeek met betraande ogen het hoofdje van het dier. En wende zich toen om naar Sorrow, daar keek ze hem aan. Met de treurigste en mooiste ogen die hij waarschijnlijk nog nooit in zijn leven had gezien, ze was werkelijk prachtig. Haar lange haar, haar treurige ogen, het robijn-rode bloed dat uit haar lijf stroomde. 'Zorgen,' mompelde ze alleen maar, heel zacht, ze liet de hand waar het vogeltje in lag zakken, en stak de nog bebloede hand naar Sorrow uit. 'Help me..,' haar woorden waren vaag, maar haar blik was vol met pijn.

Natuurlijk wilde hij haar helpen. Hij zou doen wat ze wilde, wat ze vroeg. Hoe kon hij nee zeggen? Hij zat vol met medelijden door in die ogen te kijken. Blindelings zou hij met haar meegaan. Al zijn vertrouwen zou hij bij haar leggen. Niet wetend wat voor gevaren er dreigden te komen. Alsof hij niet meer wist zijn verstand te gebruiken. Alsof hij was gehypnotiseerd door dit kleine meisje vol verdriet in pijn.

'Persephone, mijn naam is Persephone,' haar woorden bleven even hangen in de lucht, voordat ze echt tot hem door zouden dringen. Ze kreunde pijnlijk, en liet haar handen naar onder glijden, tot ze ongeveer tot haar onderbuik lagen. Ze liet ze daar een moment rusten, en boog zich toen naar voren, om een grote hoeveelheid bloed uit te spugen. Persephone's mondhoeken kleurden helemaal rood van het bloed. Ze had verdacht scherpe tanden voor zo'n jong meisje. Maar niet dat je daar echt op kon letten, de meeste zouden teveel met hun medelijden bezig zijn voor haar. Ze kwam weer overeind, 'w-we moeten naar zolder..,' mompelde ze zacht. Persephone wees richting de gang met de trappen. 'Zolder,' herhaalde ze weer, met een droevige ondertoon. Ze had het vogeltje nog stevig vast, maar ze had het hoofdje laten vallen, dat lag nu, samen met al het bloed, op de grond.

Sorrow keek haar niet begrijpend aan. 'waarom de zolder?' Hij vroeg het wel maar zijn woorden voelde leeg aan. Alsof het hem eigenlijk niet kon schelen. Zei vroeg het aan hem om haar daar naar toe te brengen met die prachtige stem van haar. Hij was vergeten wat hij belangrijk vond, wat dierbaar voor hem was. Het enigste wat hij nu interesseerde was Persephone. Hij wou weten wat er aan de hand was. Wie haar dit had aangedaan.

Persephone gaf geen antwoord op zijn vraag, ze probeerde wat naar voren te strompelen, 'zolder, Sorrow, zolder,' ze had zijn naam niet eens gevraagd. Maar bleek hem alsnog te weten, er rolden alweer een koude traan over haar wang, ze begon luid te snikken. 'Zolder, zolder!' herhaalde ze als een klein kind. 'Zolder we moeten naar zolder, zolder!' ze strompelde wat verder. En keek even vluchtig achterom, naar Sorrow. Even lichte haar ogen vuurrood op, maar te snel, ze draaide zich weer om. En strompelde wat verder, tot dat ze languit op de grond viel, haar korte bebloede witte jurkje hing futloos als een doorweekte doek over haar heen, haar cape was net zo nat. Van het bloed, het zat overal. Er rolden weer een traan over haar wang, ze strompelde overeind.

Sorrow kreeg weer medeleiden met haar en haalde haar zo rap mogelijk in. Zonder te aarzelen pakte hij haar op en droeg haar naar de zolder. 'ok, de zolder' Hij kon het niet aanzien om haar zo te zien afzien. Nu hij haar die vraag had gesteld had hij niet alleen medelijden maar ook een groot schuldgevoel. Sorrow droeg haar zonder problemen de trap op en zette haar voor de deur die naar de zolder leidde neer.

Persephone's onderlip trilde, ze legde haar hand even op de plaats waar Sorrow's hart zat, en sloot kort haar ogen. Lang genoeg om zijn hartslag in zich op te nemen, zodat ze hem later terug kon vinden, het bloed dat door zijn aderen stroomde was nog puur. Ze draaide zich om, en legde haar hand op de deur klink, ze openden de deur en liep de complete duisternis in. Opeens was het helemaal stil, helemaal donker. En koud, enorm koud. Persephone bleek verdwenen te zijn, gewoon zo, in het niets.

Sorrow liep de duisternis in. Achter hem sloot te door met een klap dicht. Duisternis en stilte omringde hem. Sloten hem in. Besef keerde terug in zijn gedachtengang. Hij begon te realiseren hoe idioot en dwaas hij nu net had gedaan. Hij was betrapt door iemand. Een wild vreemd meisje met een dooie vogel zonder hoofd. Hij probeerde de deur te vinden maar die leek te zijn verdwenen wat hem lichtjes in paniek liet slaan. Hij stapte naar achter. Tastend om zich heen zoekend naar een muur. 'Persephone...' Fluisterde hij zacht. Maar stilte bleef overheersen. Hij voelde zich bedrogen. Hoe kon ze hem dit aan doen? Hij durfde te wedden dat ze nu haar meester, de eigenaar van dit huis zou gaan zijn halen. Om trots te laten zien dat ze de dief had weten te vangen. Wat zou er met hem geburen? Waarom had ze hem dit aangedaan!

Persephone knakte de bodjes in haar nek, ze hield zich stevig vast aan de balk aan het plafond. Nog even, ze liet met een hand los, haar jurkje gleed zowat van haar lijf af. Maar dat was niet erg, want ze had al een soort legging er onderaan getrokken, ze schatte in waar Sorrow stond, en liet zich toen vallen, ze sprong op haar "prooi" af, en sloeg hem tegen de grond. Ze ademde een gas in zijn gezicht, 'geen zorgen Sorrow, het zou even pijn doen als je wakker word, daarna zou ik het wel goed maken,' ze liet hoofd in zijn hals zakken, en beet even. Kort, misschien maar 3 seconden duurde het, daarna zijn polsen, zijn borst. Het bloed liep er uit, bloedrood. Persephone genoot, maar ze wist dat ze het niet met teveel moest drinken. Want dan zou hij sterven, en dan zou alles voor niks zijn geweest. Toen ze voldoende bloed had gedronken maakte ze een snee in haar eigen pols, en liet die zacht tegen Sorrow's pols, en hals glijden. Zodat haar bloed in zijn lichaam kwam. Ze sprong op, en bekeek Sorrow nog een keer aandachtig. Toen draaide ze zich om, en liep naar het raam, die ze openrukte, behendig sprong ze er uit. 'William..,' mompelde ze kortaf toen ze langs het beeld snelde dat in de tuin stond. Het beeld met de engel. Toen was ze weg.
Weg.

Hoe lang had geduurt dat hij daar zo had gelegen? Een aantal minuten? een uur? Misschien zelfs een hele nacht of zelfs dag? Fel scheen het weinige licht dat door het raam kwam in zijn ogen. Helse pijn had door zijn lichaam gegiert. Haar bloed had zich vermengd met dat het zijne. Het was een onaangenaam gevoel geweest. Voorzichtig raakte hij zijn hals aan waar hij 2 kleine wonden voelde. Vaag herinnerde hij haar woorden. Ze zou het goed maken had ze hem gezegt. Zijn naam had ze geweten. Tegenwoordig leek iedereen zijn naam te kennen. Kyryé, Persephone, die schaduw had zijn naam ook al geweten. Het was alsof de hele duistere wereld van hem af wist maar hij niet van hen. Voorzichtig kwam hij overeind en staarde met een wazige blik in zijn ogen de duisternis in. Zijn lippen waren gebarsten van de dorst en zijn mond voelde droog aan. De wonden in zijn polsen, zijn hals en borstkas prikkelden. Overal rook hij de geur van bloed. Het maakte hem gek. Zijn lichaam schreeuwde het uit. Hij voelde zich bedrogen. Persephone was een vampier. Als ze een vampanees was geweest had ze hem vermoord voor ze van zijn bloed had gedronken. Maar als dat het geval was. Waarom herinnerde hij er zich dan zoveel van? Het klopte niet. Maar echt veel wilde hij er niet van weten. Sorrow wilde hier eerst weg geraken. Dan pas zou hij zich zorgen maken over wat er net was gebeurd.