Het vertrek

Yuriko heeft haar besluit genomen. Hoe moeilijk het ook was. De woorden van Resi braken haar. De liefde voor Ayase verwarde haar. En Heath daar nog bij, het werd te veel. Te veel liefde voor mensen. Iets wat Yuriko niet was. Iets wat ze nooit wilde zien.
Het enige wat het deed was in de weg lopen. En in Yuriko's ogen waren dingen die in de weg liepen om voor weg te vluchten. Of natuurlijk uit te roeien. Maar dat kon ze niet. Dus ging ze weg. Terug naar het Oosten. Naar haar straat, haar wereld. Haar thuis.
Ze durfde het niet eens recht in Ayase's gezicht te vertellen dus bij deze, schreef ze het op.

Met trillende handen zat ze nog altijd an het kleine bureautje dat net had gepast in de kamer die ze gehuurd had met het laatste beetje geld dat ze had. Al bijna een week had ze na gedacht. Na gedacht over haar vertrek. Gedacht over de risico's en de verbeteringen die er -in haar ogen- meer waren.
Miljoenen proppen papier lachen verspreid door de kamer. Haar haar was vreselijk. Het was totaal in de war gebracht door haar hand die zich er steeds maar weeg wanhopig naar toe bewoog.
Hoe kon ze deze woorden ooit op papier zetten. Hoe kon ze de woorden op papier ook nog daadwerkelijk gaan waar maken. Het moest, het was beter. Dat waren de dingen die ze altijd maar bleef vol houden, dat deze beslissing goed was. In het Oosten kon ze ongestoord verder met de plannen met de zelfde mensen die net zo dachten.
Laat in de avond was ze klaar. En als nog vond ze het eigenlijk niet goed. Maar haar hand bloedde en haar vingers deden pijn. De inspiratie leek uit haar gezogen en het nu nog een keer over doen, maakte de brief niet beter.
Yuriko wilde hem geen pijn doen. Maar dit was de enige manier. Tenminste dat dacht ze.
Met kleine stapjes liep ze de trap af en kwam in Torn's inn waar ze de brief aan de man gaf om hem aan Ayase af te leveren als hij zou hij zou komen met het volgende:

Lieve Ayase, je moet weten dat ik het meeste van jou hou. Dat als ik in jou prachtige zwarte ogen kijken ik zweef, dat ik even weg ben van de wereld. Niet meer weet wat ik zonder jou zou moeten. Dat ik niet meer bij jou weg wil. Daarom doe ik het in een brief.
Lieve Ayase, ik ben niet het meisje wat goed is voor jou. Ik ben niets meer dan een moordlustige mensen misleidende drugs dealer. In het Oosten leefde ik al jaren op straat en ik ga terug. Terug naar de plek waar ik niet van mensen meer hoef te houden. Waar ik weer.. onmenselijk kan zijn.
Want ik zie mij zelf als het tegen over gestelde van het menselijke ras. Ik zie mij zelf als.. iets anders.
Veel kan ik ook niet meer zeggen via deze brief. Alleen dat je me niet moet komen zoeken, dat je verder moet gaan met jou leven, met het strijden. En je moet me beloven niet meer aan me te denken. Nooit meer.
Vaarwel.
X Yuriko

Ayase kwam onwetend de Torn's Inn binnen gelopen, hij had een raar gevoel in zijn maag. Een soort, vaag voorgevoel dat er iets slechts gebeuren ging. Ayase schudde het gevoel van zich af en liep naar een tafeltje toe. Zijn jas hing hij aan de stoel, en ging toen zitten. Hij zuchtte. Hij had van zijn ouders geleerd dat niets was zoals het leek, maar zijn leven was nu echt een grote wazige vlek, een soort mistbank waar je geen hand voor ogen meer kon zien. Sinds hij uit het oosten bij zijn familie was weggegaan was alles zo onhelder. Niets was meer duidelijk, hij had al het vertrouwde achter zich gelaten. Opeens kwam er een man richting Ayase lopen, met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Hij had een brief in zijn handen, en gaf deze aan hem. Ayase trok zijn wenkbrauw op. 'Van Yuriko,' zei de man kortaf en liep weer weg. Hij keek naar de brief, en begon hem haastig uit te vouwen, en begon te lezen.

Lieve Ayase, je moet weten dat ik het meeste van jou hou. Dat als ik in jou prachtige zwarte ogen kijken ik zweef, dat ik even weg ben van de wereld. Niet meer weet wat ik zonder jou zou moeten. Dat ik niet meer bij jou weg wil. Daarom doe ik het in een brief.
Lieve Ayase, ik ben niet het meisje wat goed is voor jou. Ik ben niets meer dan een moordlustige mensen misleidende drugs dealer. In het Oosten leefde ik al jaren op straat en ik ga terug. Terug naar de plek waar ik niet van mensen meer hoef te houden. Waar ik weer.. onmenselijk kan zijn.
Want ik zie mij zelf als het tegen over gestelde van het menselijke ras. Ik zie mij zelf als.. iets anders.
Veel kan ik ook niet meer zeggen via deze brief. Alleen dat je me niet moet komen zoeken, dat je verder moet gaan met jou leven, met het strijden. En je moet me beloven niet meer aan me te denken. Nooit meer.
Vaarwel.
X Yuriko

Ayase las de brief wel vijf keer achter elkaar door, en een leegte stak elke keer weer door zijn hart bij het woord 'Vaarwel.' Hij liet de brief langzaam zakken, en staarde de diepte in. Het werd zwart voor zijn ogen. Wat bedoelde ze, niet goed genoeg? Hij keek naar zijn handen, die de brief nog steeds vast hadden. Er rolde een traan van zijn wang. Hoe kon ze hem nou zomaar achter laten? Ze zou moeten weten dat Ayase van haar hield, wat ze ook deed. Hij volgde helemaal niets van het hele drugs verhaal, maar toch zou hij er altijd voor haar zijn. Om haar uit haar problemen te halen, en altijd helpen waar nodig was. Hij houdt van haar. Ayase pakte zijn jas en stond met een ruk op.
Hij moest Yuriko vinden.